ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 14 : เงื่อนงำ

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

เพื่อนสนิทของเธอยืนอยู่หน้าบ้าน มองชะเง้อเข้ามา สีหน้ากระวนกระวาย

เจิดจันทร์รีบหันมาบอกปู่ แต่กรอบร่างโปร่งบางตรงหน้าหายไปอีกแล้ว

หญิงสาวถอนใจอย่างหงุดหงิด แต่แล้วก็มองไปที่เพื่อนสนิทอย่างมีความหวัง หมูยออาจมีข่าวอะไรมาให้เธอได้ยินบ้าง

กิ่งแก้ววิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากบ้าน เพ่งมองอาคันตุกะหน้าประตูรั้ว

“อ้าว คุณหมูยอ”

“หนูรู้เรื่องเจิดแล้วนะคะ” หมูยอพูดละล่ำละลัก น้ำตาคลอ “ตอนนี้เจิดเป็นยังไงบ้างคะป้าแก้ว”

กิ่งแก้วส่ายศีรษะ ใบหน้าสลดหมองคล้ำพอกัน “ป้าก็รอฟังอยู่เหมือนกัน เมื่อกี้คุณภูมิพาตำรวจมาแล้วก็รีบไปโรงพยาบาลอีกรอบ บอกว่า…คุณเจิดหยุดหายใจ”

“โธ่ เจิด” หมูยออุทาน น้ำตาไหลพรากออกมาทันที

“แต่…แต่ว่ายังไม่มีใครส่งข่าวมาอีกนะคะ หมออาจช่วยคุณเจิดทันก็ได้” กิ่งแก้วรีบบอก “คุณหมูยอจะไปที่โรงพยาบาลไหมคะ แล้วช่วยส่งข่าวมาบอกป้าที ตอนนี้ป้ากลุ้มจะแย่แล้ว”

หมูยอชูซองสีน้ำตาลในมือ “คุณพ่อเจิดให้หนูเอาเอกสารขอลาฉุกเฉินของเจิดมาให้ค่ะ เห็นพ่อบอกว่าจะถึงบ้านแล้ว หนูเข้าไปรอในบ้านได้ไหมคะ”

กิ่งแก้วลังเล “แต่ว่า…ตำรวจเพิ่งมา บอกว่าบ้านเป็นพื้นที่เกิดเหตุ ห้ามใครแตะต้องอะไร”

“งั้นหนูไปรอที่ศาลาก็ได้ค่ะ ตรงนี้มันร้อนจัง”

กิ่งแก้วผลักบานประตูกว้างขึ้น ก่อนเดินนำหน้าหญิงสาวไปที่ศาลารับแขกหลังกะทัดรัดสุดมุมสนามหน้าบ้าน

“เดี๋ยวป้าเอาน้ำมาให้ค่ะ”

หมูยอนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง นับตั้งแต่รู้ข่าวจากบิดาของเพื่อน เธอภาวนามาตลอดทางขอให้เจิดจันทร์ปลอดภัย แต่คำบอกเล่าของป้าแม่บ้านทำให้หญิงสาวแทบทรุดไปอีกรอบ

“เจิด” หมูยอรำพึง น้ำตาปริ่ม “ทำไมแกวู่วามได้ขนาดนี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกกล้าทำจริงๆ ปกติแกขี้กลัวจะตายไป ขนาดเสี้ยนตำแกยังร้องไห้เลย”

“ใช่ หมูยอ” เจิดจันทร์ตอบรับ นั่งลงบนเก้าอี้หวายข้างเพื่อน “ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ฉันจะทำยังไงดีวะ”

หมูยอรับแก้วน้ำจากกิ่งแก้วมาดื่มอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หญิงสาวนั่งปล่อยอารมณ์อยู่สักพัก ฉับพลันหางตาเหลือบเห็นพุ่มไม้ริมรั้วสั่นไหว ภาพเพียงแวบเดียวเหมือนร่างคนตะคุ่ม หญิงสาวสะดุ้งแก้วแทบหลุดจากมือ ใจประหวัดถึงเพื่อนสาวที่อาการโคม่าอยู่โรงพยาบาลทันที

หมูยอขนลุกซู่

หรือว่า…

หญิงสาวลุกขึ้นอย่างลังเล ก่อนตัดสินใจย่องเงียบกริบไปที่ริมรั้วฝั่งที่เห็นเงาปริศนา พอเข้าไปใกล้ จึงเห็นเสื้อสีดำผลุบโผล่อยู่ที่พุ่มไม้ด้านนอก

“โธ่” หมูยอถอนหายใจเฮือก “ตกใจหมด นึกว่าผี มาทำอะไรหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ข้างบ้านคนอื่นเนี่ยคุณ”

เอกอวรรธ์สะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอย่างตกใจ ก่อนหน้านี้เขาจอดมอเตอร์ไซค์แอบไว้สุดซอย ก่อนเลาะสำรวจรอบนอกตั้งแต่ด้านหลังมาถึงหน้าบ้าน ไม่ทันสังเกตว่ามีหญิงสาวแปลกหน้าปรากฏตัวในบ้านอย่างเงียบเชียบ

“เอ๊ะ หรือว่าโจร” หมูยอนึกขึ้นได้ เบิกตาโต ถอยหลังกรูด ทำท่าจะตะโกนเรียกแม่บ้าน

“เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ครับ ผมเป็นตำรวจ” เอกอวรรธ์หลุดปากอย่างตกใจ ผู้กำกับสุรชาติมอบหมายให้เขามาสำรวจพื้นที่โดยรอบอีกครั้งเพื่อเก็บเบาะแสเงื่อนงำ ก่อนหน้านี้เขาแอบขับรถตามภาคภูมิมาจากโรงพยาบาล  พอเห็นว่าอีกฝ่ายขับมายังเส้นทางสู่ที่พำนักแน่ๆ ไม่ได้ลดเลี้ยวไปไหน จึงรีบเร่งเครื่องมาแอบซุ่มดูความเป็นไปรอบนอกของบ้านก่อน

ยังไม่ทันได้เรื่องได้ราวอะไร ก็มีหญิงสาวแปลกหน้ามาเจอ ทำท่าจะเอะอะโวยวาย ดีไม่ดีเขาจะโดนนายเล่นงานฐานทำให้เรื่องไปกันใหญ่

“ตำรวจเหรอ” หมูยอเขม้นมอง “เอ๊ ไม่ได้ใส่เครื่องแบบ”

“ผมถอดเสื้อวางไว้ที่รถ ไม่อยากให้คนตกใจ” เอกอวรรธ์รีบอธิบาย “เมื่อเช้าผมก็มาที่นี่กับหัวหน้ารอบนึงแล้วครับ ป้าแม่บ้านก็คงจำผมได้”

“ถ้าเป็นตำรวจจริง…” หมูยอเดินเบียดเข้าไปในพุ่มไม้ริมรั้ว เกาะรั้วพลางจ้องนายตำรวจหนุ่มน้อยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสนใจ “งั้นคุณตำรวจบอกฉันหน่อย ว่าเจิดจันทร์เป็นยังไงบ้าง”

เอกอวรรธ์อึกอัก กระอักกระอ่วนใจ งานก็ยังไม่คืบหน้า แถมมาเจอตัวป่วนเข้าเสียอีก “ผมไม่ทราบหรอกครับ ผมดูคดีอย่างเดียว”

“ดูคดี” หมูยอทวนคำ เบิกตาโต “แสดงว่ามีอะไรผิดปกติใช่ไหมคะ ยัยเจิดไม่ได้ฆ่าตัวตายใช่ไหม”

“ยังครับยัง คือ…ผมหมายถึงยังสรุปไม่ได้ครับ ต้องสอบปากคำและพิสูจน์พยานหลักฐานให้ครบก่อน” เอกอวรรธ์มองสีหน้าสนใจใคร่รู้เต็มเปี่ยมของหญิงสาวอย่างหนักใจ “ก็ทำไปตามกระบวนการของตำรวจน่ะครับ ไม่ได้หมายความว่าต้องมีเรื่องอะไรร้ายแรง”

โทรศัพท์มือถือของเขาส่งสัญญาณสั่นเรียกเข้า สิบตำรวจโทหนุ่มน้อยถอนหายใจเฮือก อาศัยจังหวะรีบเดินหนีไปอีกทางเพื่อรับโทรศัพท์ทันที

เป็นร้อยตำรวจโทรุ่นพี่โทร.มาถามเบาะแสความคืบหน้า เอกอวรรธ์รีบรายงานเสียงกระซิบ “ยังไม่เจออะไรเลยฮะพี่ บ้านสามสี่หลังข้างเคียงก็ไม่มีกล้องวงจรปิดหน้าบ้านกันเลย คงเชื่อมั่นในระบบรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านมาก…ครับ ใช่ ก็หมู่บ้านหรูขนาดนี้” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “ผมติดต่อนิติแล้ว คงได้ภาพจากกล้องปากซอยย่อย แต่ แหม บ้านนี้ก็ดันอยู่มุมอับอีก ไม่รู้รัศมีกล้องจะกว้างแค่ไหน ครับ ครับ ได้ครับพี่ อีกเดี๋ยวคุณภาคภูมิกับลูกสาวคงถึงบ้านแล้วครับ อ้อ เมื่อกี้ผมเจอผู้หญิงคนนึง น่าจะไม่ใช่คนในบ้าน คงเป็นเพื่อนลูกสาวมั้งครับ” ชายหนุ่มนิ่งฟังปลายสาย แล้วตอบรับอย่างเห็นด้วย “ใช่พี่ มันมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เอาแค่นี้นะครับ เดี๋ยวเจอกันที่สอนอ”

เอกอวรรธ์กดวางสาย รีบเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตนเอง ไม่ทันสังเกตว่าหญิงสาวแปลกหน้าที่พูดคุยกันเมื่อครู่ แอบลัดเลาะตามมาเกาะรั้วฟังการสนทนาอยู่ทุกประโยค