
พนมนาคา บทที่ 40 : อนัญชลี
โดย : พงศกร
พนมนาคา นวนิยายลึกลับเรื่องล่าสุดของ พงศกร เมื่อ ‘เอเชีย’ Medical illustrator รับงานวาดภาพประกอบตำราทางการแพทย์เกี่ยวกับโรคผิวหนังประหลาดที่มองคล้ายเกล็ดงู ทำให้เธอต้องไปพัวพันกับตำนานอันลึกลับของหมู่บ้านที่ผู้คนยังบูชาพญานาค เธอจะได้กลับออกมาไหม ตามไปลุ้นกันที่ anowl.co เว็บไซต์ที่มีนิยายสนุกๆ ให้คุณได้อ่านออนไลน์
****************************
– 40 –

“เจ้าชายอเนกชาติ”
ประตูห้องหนังสือถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่เรือนร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาด้วยอาการเร่งร้อน เสียงของโส วันนีมีทั้งความร้อนรนและความหวั่นเกรงระคนกัน
“เข้ามาทำไม เราไม่ได้เรียก”
เจ้าชายอเนกชาติไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง ‘สตรีคนสนิท’ ของพี่ชาย เขายืนมือไพล่หลัง ดวงตาจ้องมองผ่านกระจกบานยาว…แลเลยไปยังเทวาลัยศักดิ์สิทธิ์ที่ยืนตระหง่านอยู่บนยอดเขา
แสงสุดท้ายของวันกำลังลับไปจากขอบฟ้า ราตรีกาลกำลังเคลื่อนเข้าแทนที่ อำนาจบางอย่างกำลังทวีกำลังมากขึ้นหลังจากตะวันตกดิน
“นี่เจ้าชายพาอนัญชลี…เอ้อ…เอเชียขึ้นไปที่นั่น…ทำไม” โส วันนีมุ่งเข้าสู่ประเด็นที่ทำให้เธอเกิดอาการเร่งร้อน
“สาระแนกันนัก” เจ้าชายนิ่วหน้า “นี่คงมีใครมารายงานละสิ”
“ไม่ต้องมีใครมารายงาน เจ้าชายอนันตชัยก็รู้ได้” น้ำเสียงของโส วันนีติดจะเยาะหยัน “ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นบนพนมนาคาแล้วเจ้าชายอนันตชัยจะไม่รู้”
“อนันตชัยรู้แล้วยังไง…ไม่ใช่กงการอะไรของเธอ” อเนกชาติยักไหล่ ตอบด้วยท่าทางไม่ยี่หระ
“ถ้านี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนาคพลี…ฉันก็ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ” โส วันนีแค่นเสียง “การที่เจ้าชายทำแบบนี้ อาจทำลายนาคพลีครั้งนี้ลงได้…เจ้าชายรู้ตัวหรือเปล่า”
“จะทำอะไรลงไปสักอย่าง…เราล้วนรู้ดีว่าผลของมันจะเป็นอย่างไร ไม่ต้องรอให้เจ้ามาสั่งสอน…อย่าบังอาจ”
โส วันนีหน้าเสีย เจ้าชายอเนกชาติหัวเราะเสียงแผ่วต่ำ ดวงตาเรียวยาวที่จ้องมองนางรำสาวเต็มไปด้วยความรำคาญ
“ทำไม…พอรู้ว่าฉันพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นไป ทำให้พี่อนันตชัยร้อนรนมาก จนอยู่ไม่ติดอย่างนั้นหรือ…ตลกนะ คนที่ธาตุเย็นเป็นน้ำอย่างเขา ไม่ควรจะเสียกิริยากลายมาร้อนรนได้เลย…นี่สินะ…พิษร้ายแห่งความรัก…”
อเนกชาติยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ท่านกำลังทำให้เสียพิธี” โส วันนีกำหมัดแน่น “เจ้าชายอนันตชัยรอเวลานี้มานานหลายร้อยปี ถ้าพลาดจากครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรอไปอีกนานเพียงใด”
“เรื่องของความรัก…มันเป็นเรื่องภายในจิตใจ ซึ่งซับซ้อนเกินกว่าที่สายตาจะมองเห็น” น้ำเสียงของอเนกชาติยังคงราบเรียบและเยือกเย็น “เธอก็น่าจะรู้ดีนี่วันนี…ความรักไม่ใช่เรื่องที่จะบังคับกันได้”
ไม่ว่าอเนกชาติจะจงใจหรือไม่ หากดวงตาของโส วันนีฉายร่องรอยเจ็บปวดอยู่ชั่วแวบหนึ่ง ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“จะเอาตัวเธอมาเข้าพิธี ก็ควรจะสอบถามเธอด้วยว่าเต็มใจหรือไม่” อเนกชาติเอ่ยต่อ “ไม่ใช่จับมาเหมือน…เหมือนเมื่อครั้งก่อน”
“เจ้าชายก็เลยทำให้เธอย้อนไปเห็นภาพในอดีตกาล โดยหวังว่าเธอจะกลัวจนหนีกลับไปจากพนมนาคา อย่างนั้นใช่ไหมคะ” โส วันนีรู้เท่าทัน
“เธอควรจะมีโอกาสได้รู้ทุกอย่าง” เขายังยืนยันเช่นเดิม
“เจ้าชายไปอธิบายกับท่านพี่ของเจ้าชายเองเถิด” โส วันนีถอนใจ
“หมายความว่าอย่างไร” อเนกชาติขมวดคิ้ว
ก่อนประกอบพิธีนาคพลี เจ้าชายอนันตชัยจะต้องถือศีลเป็นเวลาเจ็ดทิวาเจ็ดราตรี ห้ามออกจากหอนาคราชไปไหน และนี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงราตรีเดียวเท่านั้น
“หมายความว่า…ท่านอนันตชัย ให้ฉันมาเชิญเจ้าชายไปพบที่หอนาคราช” โส วันนีย้ำเสียงหนัก
“ไปพบที่หอนาคราช…ว้าว” เจ้าชายอเนกชาติผิวปาก “นี่คงร้อนรุ่มมากสินะ ถึงรอให้ครบเจ็ดวันไม่ได้…แล้วจะให้ไปพบเมื่อไรล่ะ”
“เดี๋ยวนี้” โส วันนีตอบ
“ได้”
อเนกชาติหันหลังกลับมา ดวงตาสีส้มอมดำของเขาวาวโรจน์ ร่างสูงใหญ่ก้าวฉับๆผ่านโส วันนีไปอย่างรวดเร็ว เขาพึมพำในลำคอว่า
“อยากพบนักหรือ…ได้เลย…อนันตชัย เดี๋ยวเราได้พบกันแน่”
หอนาคราชเป็นอาคารชั้นเดียวขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางสระน้ำสีเขียวมรกต อยู่ทางด้านหลังของวิลลา
ตัวอาคารตกแต่งไว้งามวิจิตรด้วยไม้แกะสลักเป็นลวดลายพญานาคอ่อนช้อย มีอัญมณีล้ำค่าประดับ ยามเมื่อต้องแสงไฟ ก่อให้เกิดแสงเงาเข้มขลังมลังเมลือง
อาคารแห่งนี้ถือเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ไม่อนุญาตให้ใครผ่านเข้ามาได้โดยง่าย
มีสะพานทอดจากสวนหลังวิลลา มุ่งสู่หอนาคราช มียามหนุ่มรูปร่างแข็งแกร่งสองคนยืนเฝ้าอยู่ ดวงตาของทั้งสองแดงก่ำ หน้าตาท่าทางดูดุดัน หากทั้งสองรีบยอบตัวลงต่ำ แสดงความเคารพ เมื่อเจ้าชายอเนกชาติก้าวผ่านไป
มือยังเอื้อมไปไม่ทันถึง ประตูบานหนาหนักก็ถูกเปิดออกในทันใดด้วยมือที่มองไม่เห็น เหมือนกับคนข้างในรออยู่แล้วด้วยใจร้อนรน
ราวกับก้าวล่วงเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง เพราะผนังด้านในของหอนาคราชหาใช่ปูนเหมือนกับรูปลักษณ์ภายนอกไม่ แต่กลับเป็นผนังหินที่ชื้นเย็น มีตะไคร่และมอสสีเขียวสดเกาะอยู่เต็มไปหมด
พื้นภายในห้องเป็นกรวดกลมขนาดเท่าไข่ไก่สีขาวใส ยามที่ย่ำเท้าผ่านไป เสียงกรวดกระทบกันเป็นกังวานราวเสียงแก้วผลึก เพดานเบื้องบนมีผลึกแก้วสีสันสวยงามมากมายย้อยลงมาบรรจบกับแท่งแก้วผลึกที่งอกขึ้นมาจากพื้น ประหนึ่งหอนาคราชแห่งนี้คือถ้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหินงอกและหินย้อย
ละไอหมอกขาวขุ่นอวลตลบ อุณหภูมิภายในหอนาคราชลดลงต่ำ บรรยากาศยะเยือกเย็น อเนกชาติก้าวผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว สายตาของเขากวาดมองไปโดยรอบและก็เห็นพี่ชายของเขานั่งขัดสมาธิอยู่บนแท่นหินขนาดใหญ่
แสงจากอำพันสีเหลืองเข้ม ส่องสะท้อนดวงหน้าคมสันที่เหมือนกับดวงหน้าของเขาไม่มีผิด จะต่างกันก็ตรงที่ดวงตาของทั้งสองที่แสดงให้เห็นถึง ‘ธาตุ’ ในกายที่แตกต่างกัน
“ทำแบบนั้นทำไม”
พี่ชายของเขาห่มกายท่อนบนด้วยอาภรณ์สีขาว ผ้าผืนบางเบาพาดเฉียงบ่าซ้าย เผยให้เห็นแผงอกแข็งแกร่ง
…ส่วนกายท่อนล่างนั้น…ทอดยาวและขดซ้อนกันไปมา…
น้ำเสียงแม้จะนิ่ง หากแฝงร่องรอยเกรี้ยวกราดไม่มิด ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของอนันตชัยจ้องมองที่เทวรูปพญานาคขนาดใหญ่แน่วนิ่ง ไม่แม้แต่จะเหลือบแลมาทางผู้เป็นน้องชาย
“ทำไมจะทำไม่ได้” อเนกชาติไม่เสียเวลายอกย้อน ธาตุในกายทำให้เขาเป็นคนใจร้อน “พี่จะทำแบบเดิม…อย่างนั้นหรือ”
“ไม่มีเวลาแล้ว” อนันตชัยละสายตามามองน้องชาย “อนัญชลีปรากฏกายมาอย่างกะทันหัน..ภายในเวลาสั้นๆ เราไม่อาจจะอธิบายอะไรให้เธอเข้าใจได้”
“แล้วมันก็จะย้อนรอยเหมือนเมื่อครั้งก่อน…อนัญชลีไม่ได้รักพี่ นางมีคนรักอยู่แล้ว…ชาตินี้ก็เหมือนกัน”
“ไอ้หนุ่มนั่นน่ะหรือ” อนันตชัยแค่นเสียง
“ใช่” อเนกชาติยิ้มเยาะ “บิณฑุราชกุมาร…กลับมาเกิดเป็นพุ่มข้าวบิณฑ์…ยอมรับเสียเถิดพี่ ว่าเขาทั้งสองคนคือเนื้อคู่กัน ถึงพี่จะแยกนางจากเขาได้…พี่ก็แยกได้แต่กายเท่านั้น ไม่มีทางที่พี่จะได้ใจของนางมาครอบครอง”
“ไม่” อนันตชัยแผดเสียงก้องไปทั้งหอนาคราช
อเนกชาติรู้สึกได้ถึงอาการสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น เสียงดังเปรี๊ยะ เมื่อหินงอกบนเพดานหักหลุดลงมา เจ้าชายคนน้องยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แท่งแก้วผลึกที่แตกพังเพราะพลังแห่งโทสะของเจ้าชายคนพี่ ไม่อาจทำอันตรายเขาได้แม้ปลายขุมขน
“พี่ลืมความตั้งใจของตัวเองไปแล้วหรืออย่างไร” อเนกชาติพยายามเตือนสติ “พี่เป็นคนบอกกับผมเองไม่ใช่หรือว่า…พี่จะไม่ทำผิดพลาดเหมือนเดิมอีก พี่จะตามหาอนัญชลีให้เจอ ทำให้เธอรักพี่ให้ได้ในฐานะของมนุษย์คนหนึ่ง…ที่พี่บำเพ็ญเพียร ถือศีลมานานหลายร้อยปีเช่นนี้ ก็เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งเมื่อละสังขารไปแล้ว…จะต้องมาเกิดเป็นมนุษย์ให้ได้ พี่อย่าลืมความตั้งใจนี้สิ…อย่าให้โมหะและโทสะเข้าครอบงำ…”
“ใช่…”
อนันตชัยหลับตาแน่วนิ่ง
“ฉันจะต้องเกิดเป็นมนุษย์ให้ได้…”
เขาพูดราวจะย้ำกับตนเอง หากเพลิงแค้นที่พลุ่งพล่านในใจนั้นรุนแรงเกินจะควบคุม อนันตชัยพยายามข่มโทสะที่เกิดขึ้นในโพรงอกแล้วก็พบว่ามันยากเหลือเกิน…
ความสงบที่เกิดขึ้นในใจมานานหลายร้อยปี กลับพังทลายลงไปในชั่ววินาทีแรกที่ได้เห็นหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง
…ที่สนามบิน…
เธอกลับมา…
อนัญชลีกลับมา…
หลังจากที่เธออธิษฐานขอลืม…
อนันตชัยยังจดจำนัยน์ตาเหลือกลานที่จ้องมองเขาคู่นั้นได้แม่นยำ มันเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ไม่อาจให้อภัย
แต่แทนที่เธอจะจองเวรกับเขา เธอกลับเลือกที่จะลืม
ลืมเขาไปจากชีวิต จากวิญญาณ…
และนั่นยิ่งกว่าการฆ่าให้ตายทั้งเป็น
ใครจะเชื่อว่า หลังจากหมดหวังไปนานแล้ว อนัญชลีก็กลับมายังดินแดนแห่งนี้อีกครั้ง ในช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด
นาคพลีกำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่วันข้างหน้า แบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะฟ้าประทานพรให้เขา แล้วจะเรียกว่าอย่างไร
นาคพลี…
พิธีที่นาคเลือกนางมนุษย์ไปเป็นคู่ครอง หากนางมนุษย์ผู้นั้นจะต้องยินยอมละสังขารจากความเป็นมนุษย์ไปด้วยเงื้อมมือของตัวเอง…ด้วยความสมัครใจ
หลังจากแทงตนเองด้วยพระขรรค์…เลือดของนางผู้นั้นจะอาบแท่นบูชาจนโชกชุ่ม ร่างสังขารของนางจะถูกชำระด้วยไฟอมตะ จากนั้นนางจะถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้งในสภาวะของนางนาค…
และครองคู่กับเขาจนกว่าจะหมดอายุขัยไปด้วยกัน
แรงโทสะทำให้เขาสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง จนแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ ภาพเมื่อครั้งอดีตกลับมาปรากฏตรงหน้า ราวกับเขาย้อนเวลากลับไปได้กระนั้น…
“ฉันเกลียดท่าน”
ริมฝีปากของอนัญชลีพึมพำ ดวงตาที่เคยแจ่มใสอยู่เป็นนิตย์ของเธอ จ้องมองมาที่เขาแน่วนิ่ง ร่างโชกเลือดของนางอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของบิณฑุราชกุมาร…พระขรรค์ด้ามยาวที่นางใช้จ้วงแทงหน้าอกตนเองตกอยู่ข้างแท่นบูชา
เสียงดนตรีที่บรรเลงเป็นจังหวะสูงต่ำหยุดนิ่งไปแล้วในตอนนั้น สรรพสำเนียงรอบกายนิ่งสนิท ปวงมนุษย์ที่รอให้พญานาคประทานพรอยู่ด้านล่างของเทวาลัยแตกตื่นและหนีกลับกันไปหมดแล้ว
พวกเขาส่งหญิงผู้นี้มาบูชายัญ…
บังคับจับตัวอนัญชลีมาเข้าพิธีนาคพลี
เพราะรู้ว่า…สิ่งนี้จะทำให้พญานาคพึงใจ
เมื่อพญานาคพึงใจ ก็จะให้พร ทำให้พวกเขาสมปรารถนา
แต่ถ้าพญานาคไม่พอใจ…สิ่งที่พวกเขาจะได้รับก็คือคำสาป…
“อนัญชลี…” เขาคืนร่างจากพญานาคมาเป็นมาณพหนุ่มคนเดิม
“ท่านหลอกลวงเรา…ท่านทำให้เราเข้าใจผิด” อนัญชลีเอ่ยด้วยความยากลำบาก หากไม่ใช่เพราะอนันตชัยใช้พลังของเขาประคับประคองเอาไว้ นางคงจะสิ้นใจไปตั้งแต่นาทีแรกที่พระขรรค์แทงลึกลงไปในทรวงอกแล้ว
“เราทำอะไรให้เจ้าเข้าใจผิด” อนันตชัยถามทั้งที่พอรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ท่านล่อลวงให้เราปลิดชีพตัวเอง…เราไม่ยินยอม จงฟัง…เราไม่ได้ยินยอม ท่านเป็นนาค เราเป็นมนุษย์ ไม่มีทางที่เราจะครองคู่กันได้” อนัญชลีเอื้อมมือไปบีบมือของชายหนุ่มที่ประคองเธอไว้แน่น “ไม่นับว่าเรากับบิณฑุราชกุมาร…รักกัน”
“ไม่” อนันตชัยเงยหน้าขึ้นแผดเสียง ปราสาทประธานสั่นสะเทือนจนแทบจะพังทลายลงมา “เจ้าต้องรักเรา…”
“เราจะไม่มีวันรักท่าน” อนัญชลีเอ่ยอย่างยากเย็น “จะชาตินี้หรือชาติไหน…เราก็จะไม่มีวันรักท่าน”
“อนัญชลี…” ทรวงอกของอนันตชัยกระเพื่อมรุนแรงด้วยโทสจริต
“นอกจากไม่รักท่าน…เราสัญญาว่าจะลืมท่านไปจากชีวิต…เจอกันอีกกี่ชาติกี่ภพ เราก็จะลืม จะจดจำท่านไม่ได้”
อนัญชลีสะอึกเป็นระยะ ดวงตาของเธอควะคว้าง ลมหายใจสุดท้ายกำลังจะสิ้นสุดลงในอีกไม่ช้า เธอรวบรวมพลังที่ยังเหลืออยู่บ้าง เอ่ยประโยคสุดท้ายออกมา
“และไม่ว่าท่านจะทำอย่างไร พยายามแค่ไหน เราก็จะไม่มีวันรักท่าน…เพราะหัวใจของเรา มีให้บิณฑุราชกุมารคนเดียว…ตลอดไป”
- READ พนมนาคา บทที่ 61 : มณีนาคสวาท
- READ พนมนาคา บทที่ 60 : นาคพลี
- READ พนมนาคา บทที่ 59 : สู่เทวาลัย
- READ พนมนาคา บทที่ 58 : ผลิบานกลางฤดูหนาว
- READ พนมนาคา บทที่ 57 : ลางบอกเหตุ
- READ พนมนาคา บทที่ 56 : ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
- READ พนมนาคา บทที่ 55 : หน้ากาก
- READ พนมนาคา บทที่ 54 : ในกำมือ
- READ พนมนาคา บทที่ 53 : คนตายเก็บความลับได้ดีที่สุด
- READ พนมนาคา บทที่ 52 : คำตอบของปริศนา
- READ พนมนาคา บทที่ 51 : ข้อมูลของบัวไข
- READ พนมนาคา บทที่ 50 : ข้อแลกเปลี่ยน
- READ พนมนาคา บทที่ 49 : ทฤษฎีของดอกเตอร์เอลเลน
- READ พนมนาคา บทที่ 48 : Shelter
- READ พนมนาคา บทที่ 47 : ความขัดแย้ง
- READ พนมนาคา บทที่ 46 : หายไปไหน
- READ พนมนาคา บทที่ 45 : ภายใต้ผิวน้ำอันราบเรียบ
- READ พนมนาคา บทที่ 44 : คำสาป
- READ พนมนาคา บทที่ 43 : ตามหา
- READ พนมนาคา บทที่ 42 : ปูติมุขและอัคคิมุข
- READ พนมนาคา บทที่ 41 : เหตุเกิดกลางราตรี
- READ พนมนาคา บทที่ 40 : อนัญชลี
- READ พนมนาคา บทที่ 39 : ช่วยด้วย
- READ พนมนาคา บทที่ 38 : บุพสัญญา
- READ พนมนาคา บทที่ 37 : ปราสาทประธาน
- READ พนมนาคา บทที่ 36 : เนสซีแห่งพนมนาคา
- READ พนมนาคา บทที่ 35 : อะไรในทะเลสาบ
- READ พนมนาคา บทที่ 34 : มิตรภาพ
- READ พนมนาคา บทที่ 33 : อุปสรรค
- READ พนมนาคา บทที่ 32 : เริ่มโปรเจกต์
- READ พนมนาคา บทที่ 31 : ลับลมคมใน
- READ พนมนาคา บทที่ 30 : ในเงามืด
- READ พนมนาคา บทที่ 29 : Skeleton in the cupboard
- READ พนมนาคา บทที่ 28 : ความลึกลับที่ทับทวี
- READ พนมนาคา บทที่ 27 : Cambodian Dance
- READ พนมนาคา บทที่ 26 : รูปเงา
- READ พนมนาคา บทที่ 25 : พระทองและนางนาค
- READ พนมนาคา บทที่ 24 : Prince Charming
- READ พนมนาคา บทที่ 23 : วิลลากลางป่าใหญ่
- READ พนมนาคา บทที่ 22 : นาคเทวาลัย
- READ พนมนาคา บทที่ 21 : นาคทวารา
- READ พนมนาคา บทที่ 20 : แผนการทำงาน
- READ พนมนาคา บทที่ 19 : เมืองในหุบเขา
- READ พนมนาคา บทที่ 18 : ทหารพลขับ
- READ พนมนาคา บทที่ 17 : เมืองหลวงของเขมรแดง
- READ พนมนาคา บทที่ 16 : อาเพศ
- READ พนมนาคา บทที่ 15 : คณะทำงาน
- READ พนมนาคา บทที่ 14 : มาศ มาลัย
- READ พนมนาคา บทที่ 13 : มัคคุเทศก์พิเศษ
- READ พนมนาคา บทที่ 12 : See Angkor Wat and Die
- READ พนมนาคา บทที่ 11 : สนธยากาล
- READ พนมนาคา บทที่ 10 : เมืองพระนคร
- READ พนมนาคา บทที่ 9 : ธรรมะจัดสรร
- READ พนมนาคา บทที่ 8 : ขยับไหว
- READ พนมนาคา บทที่ 7 : มิสเตอร์พีบี
- READ พนมนาคา บทที่ 6 : นาคนิมิต
- READ พนมนาคา บทที่ 5 : คราสแห่งจันทร์
- READ พนมนาคา บทที่ 4 : นาคนารี
- READ พนมนาคา บทที่ 3 : ปล่อยเขาไป
- READ พนมนาคา บทที่ 2 : คำทำนายทายทัก
- READ พนมนาคา บทที่ 1 : Medical illustrator