ตะวันชายน้ำ : บทนำ

ตะวันชายน้ำ นวนิยายจากโครงการช่องวันอ่านเอาปีที่ ๒ โดย วสุทิยา ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้ดื่มด่ำไปกับเรื่องราวของ ทวิชา ผู้ซึ่งมีบาดแผลในใจที่เกินกว่าจะเยียวยา แต่เมื่อได้เห็นภาพ ตะวันชายน้ำ ภาพเขียนสุดท้ายของพ่อกับเด็กหญิงวันใหม่ ย่าอะเคื้อและภาสุ ความคิดของทวิชาอาจเปลี่ยนไปกับแง่มุมที่ไม่เคยเห็น ไม่เคยรับรู้มาก่อน

ตะวันตรงชายน้ำลับขอบฟ้าไปนานแล้ว เมื่อหล่อนตัดสินใจถือตะเกียงเจ้าพายุดวงเก่าแล้วเดินไปตามทางแคบ ๆ ที่เปียกชื้นจากน้ำฝนทอดยาวจากตัวบ้านไปสู่ศาลาไม้หลังเล็กริมน้ำ

ดวงจันทร์ในคืนแรมหลบเร้นซ่อนตัวอยู่ในหมู่เมฆจนมองแทบไม่เห็นอะไร สายลมยามดึกพัดเฉื่อยฉิวหอบเอากลิ่นหอมเย็นของดอกราตรีซึ่งปลูกอยู่ไม่ไกลนักลอยมาตามลม หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาสั่นระริกไหววูบก่อนที่หยดน้ำตาอุ่น ๆ จะไหลลงอาบข้างแก้ม กระนั้นหล่อนก็ไม่สนใจจะเช็ดมันกลับเงยหน้าขึ้นทอดสายตาเพ่งมองฝ่าความมืดไปยังท้องน้ำกว้างใหญ่เบื้องหน้าที่ยังคงไหลเอื่อยเหมือนเช่นทุกวัน

หล่อนยังคงก้าวต่อไปด้วยฝีเท้ามั่นคง หยุดยืนนิ่งเมื่อถึงจุดหมาย มองเห็นท้องน้ำม้วนตัวเป็นระลอกคลื่นกระเพื่อมไหวแล้วจึงวางตะเกียงในมือลงบนเก้าอี้ไม้ริมน้ำ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนบันไดไม้ขั้นบนสุดซึ่งยาวลงไปอีกสามสี่ขั้นทอดตัวสู่ท้องน้ำมืดสนิทด้านล่าง

หญิงสาวยื่นมือไปสัมผัสสายน้ำที่เย็นเยียบ เสียงหนึ่งดังก้องเรียกร้องให้หล่อนก้าวเดินลงไป แต่อีกเสียงกลับฉุดกระชากรั้งรอ แต่แล้วในระหว่างที่กำลังลังเลอยู่นั้นภาพความทรงจำบางอย่างที่แล่นเข้ามาในห้วงความคิดกลับทำให้หล่อนสามารถตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด

หล่อนยันกายลุกขึ้นก่อนจะหันกลับไปมอง ‘บ้าน’ อันเป็นเรือนไม้สองชั้นโดดเด่นทะมึนท่ามกลางความมืดซึ่งครั้งหนึ่งเคยอบอวลด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นของ ‘ครอบครัว’ แต่ยามนี้กลับเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเพียงเพราะตัวหล่อนเองที่เป็นต้นเหตุทำลายทุกอย่างให้พังลงกับมือ !

บรรยากาศรอบกายเงียบสงัด หล่อนหันกลับมาก้มมองปลายเท้าของตัวเองที่เปลือยเปล่าขณะสัมผัสความเยียบเย็นจากกระแสน้ำแต่ก็ไม่เท่ากับความหนาวเย็นที่เกาะกุมในหัวใจมาตลอดหลายปี

หญิงสาวก้าวลงบันไดที่มีคราบตะไคร้เกาะอยู่นั้นทีละขั้น ร่างของหล่อนค่อย ๆ เคลื่อนตัวต่ำลงสู่ผืนน้ำอย่างช้า ๆ กระทั่งถูกสายน้ำนั้นโอบกอดเรื่อยมาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงหน้าอก หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ! ….อีกนิดเดียว…อีกเพียงนิดเดียว !

เสี้ยววินาทีนั้นหล่อนกลั้นใจกดร่างตัวเองให้จมดิ่ง ปล่อยสายน้ำช่วยซับน้ำตาจนกลืนหายกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน หล่อนไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว เมื่อเรือนร่างกำลังแหวกว่ายไปในห้วงน้ำอันมืดสนิทอย่างไร้ทิศทาง แต่น่าแปลกที่หล่อนกลับไม่ได้รู้สึกหนาวเย็นเลยสักนิด ราวกับตัวเองกำลังถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนของใครสักคน ในที่สุดหญิงสาวก็สามารถปลดเปลื้องพันธนาการนี้ได้สักที คงถึงเวลาแล้วที่หล่อนจะได้กลับไป…กลับไปสู่อ้อมกอดของครอบครัวที่รักอีกครั้ง !