ขุนเขาแมกไม้ บทที่ 23 : ดีกว่าตําราใดๆ ในจักรวาล

“ขุนเขาแมกไม้” นวนิยายเรื่องเยี่ยมในชุดโหราศาสตร์ ผลงานเรื่องล่าสุดของ ’กฤษณา อโศกสิน‘ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปีพุทธศักราช 2531 กับเรื่องราวของเดินดงและอิทธิพลของดาวเสาร์ที่มีต่อชีวิตของเขาได้ในอ่านเอา

ในที่สุด นายอุกกาก็จําต้องลงนั่งที่เก้าอี้เคียงข้างบิดา และนายจัง นายจัด เพื่อฟังเดินดงบอก กล่าวเพิ่มเติมถึงนามพรรณไม้ที่เป็นมงคล

“มีต้นชวนชม เต่าร้าง มะละกอ โศก นางแย้มป่า มะรุม นะครับ” เขาอ่านพลางเหลือบมองหน้าคนทั้งสี่

ท่าทางพวกเขาก็มีสมาธิดีเหมือนกัน เนื่องจากไม่เคยรู้เลยว่า มีตําราบอกกล่าวถี่ถ้วนถึงพันธุ์ไม้ ทั้งที่ควรและไม่ควรปลูกมากมายถึงเช่นนี้

“น่าสนใจจังเลยฮะคุณดง” นายจังพยักพเยิดตามไปกับทุกรายชื่อที่เจ้าของกระท่อมเอ่ยถึง “แต่บอกจริงๆ นะว่า อย่างมะละกอนี่ ที่บ้านก็มีหลายต้นเหมือนกัน…เค้าห้ามปลูกนี่…มีเหตุผลไหมล่ะฮะว่า เพราะอะไร”

“เขาว่า…ชื่อส่อไปในทางแตกแยก คือ ละจากกอ ทําให้คนในหมู่บ้านอยู่ไม่เป็นสุข” เดินดงอ่านออกเสียงเรื่อยไป

“แปลกจัง” นายโอกาสทําท่างง “ชาวบ้านไหนๆ ก็ปลูกมะละกอไว้กินกันทั้งนั้น แล้วพวกเราก็ไม่เคยได้ยินใครพูดเลยว่าไม่ดี มีแต่ทั้งกินทั้งขายได้กําไรกันไม่รู้เท่าไหร่”

“ผมเองก็ไม่เคยทราบเหมือนกัน แต่นี่ก็แค่อ่านให้ฟัง…เป็นความรู้เท่านั้นละฮะ”

“แต่อย่างเต่าร้าง โศกอะไรนั่น ไม่เคยปลูกฮะ” นายจังบอก

“แล้วยังมี นางแย้มป่า มะรุม ลั่นทม ชบาต่ออีกนิดครับ” ชายหนุ่มไล่สายตาไปตามตัวอักษร ด้วยหวังจะให้ทุกคนสนใจรายชื่อที่เขาร่ายยาว เพื่อว่า…จะได้ไม่ต้องนําไปถ่ายเอกสารแจกจ่ายจนกระทั่งชายสูงวัยทั้งคู่เอาไปใช้เป็นประโยชน์ของตนเองก่อนเขาผู้ได้รับมอบมาจากคนที่หวงหนังสือนี้มากมาย

‘ห้ามเอาไปให้ใครยืมนะ’ แม่กําชับกําชาจนถึงนาทีสุดท้าย

ทันใดนั้น เสียงมือถือนายจัดก็ดังขึ้น เจ้าตัวจึงฮัลโหลพลางตอบสั้นๆ ขณะที่ข้างโน้นพูดยาว

“ไม่ต้องห่วง”

ชายหนุ่มเพียรเงี่ยหูฟังเพราะรู้ดี ไม่น่าจะมีใครนอกจากสาวตาดุแกมหวานคนนั้น

เสียดายที่เขาเองก็ไม่เคยนึกจะสวาทหล่อนไม่ว่าเมื่อไร แค่นาทีแรกที่เห็นหน้าพบตาก็โบกมือลา แล้วละขอ-รับ

ขืนเข้ามาใกล้จนถึงกับสนทนาวิสาสะ ก็ไม่รู้ว่าจะทนไปได้สักกี่เพลา เขานึกครั่นคร้ามขามเกรงไปเรื่อยๆ แม้ภาพสุดท้ายจะดูอ่อนหวานด้วยการแต่งกายที่ช่วยให้ดูย่อมเยา ความเข้มงวดจากแววตาเบาบางลง มารยาทที่แต่แรกไม่น่ามี หากก็มีให้เห็นหน่อยหนึ่ง แม้กระนั้น เขาก็ยังไม่คิดว่าหล่อนจะใจดี

หญิงคนนี้ก็เหมือนพ่อกับพี่ชายนั่นเอง…เดินดงนึกในใจ ขณะที่หล่อนวางหูไปแล้ว นายจัดจึงหันมาอ้อมแอ้มกับพ่อของเขาผู้กําลังจ้องตาไม่กะพริบ ถามว่า

“มีอะไรเหรอจัด”

“มีนิดนึงพ่อ”

“อะไร”

“จันอยากไปล่องเรือ”

“ไปยังไง ใครมาชวน”

“เชียงกะเอื้องมาจากเมืองเพชร อยากนั่งเรือ”

คราวนี้ ทั้งนายโอกาสกับอุกกา ต่างก็เบ้ปากเกือบพร้อมกัน

“นั่งเรือ” เจ้าของไร่ซ้ายมือร้องเบาๆ อย่างไม่เห็นด้วย “นั่งเรือที่เขื่อนศรีฯ เหรอ นั่งจนเบื่อ แล้ว…แพด้วย…”

“แต่เพื่อนเขาทํางานทุกวัน เลยอยากพักไง นี่เขาก็เก็บวันพักไว้นะ…เอามาใช้เมืองกาญจน์” นายจัดบอกกล่าวตามคําของใบจัน “ยังดีนา ยังไม่อยากไปไกลกว่านั้น…เช่นไปสังขละ…”

“โอย…ไกลตายเลย” นายโอกาสร้องเสียงหลง “ถึงจะสนุกก็เถอะ”

“แล้วที่เขาวิ่งรถจากเมืองเพชรมานี่ไม่ไกลหรอกเหรอ” นายจัดถาม ขณะที่บิดาของทั้งคู่ กําลังนึกเหมือนนัดกัน

นายโอกาสนึกว่า ทําอย่างไรจึงจะเกลี้ยกล่อมให้สาวใบจันยอมรับหมั้นลูกชายตนเองในวันใดวันหนึ่งที่ไม่นานเกินรอ

“ไม่ใช่เขื่อนศรีฯ เขื่อนวชิราลงกรณไง” พี่ชายของสาวงามยืนยัน “ก็ใกล้บ้านเรานิดเดียวเอง…มีสารพัดแพให้เลือกค้าง…หรือจะเช่าที่กางเต็นท์ก็จองได้ทันที…ของพี่อ๊อดหรือน้าไพก็ได้ ดีทั้งสองที่…บริการงี้…อย่าให้เซ่ดเลยใช่ไหมฮะ”

นายโอกาสและอุกกาฟังสักอึดใจ…ครั้นแล้วจึงพยักหน้าเพราะเจ้าของทั้งสองแห่งต่างก็คุ้นเคยกับเขามายาวนาน

“อยากล่องเรือก็ได้ เขาขออนุญาตให้เสร็จสรรพ สบายทุกอย่าง…วันนี้คํ่าๆ สองคนนั่นก็ถึง แล้ว…รอไว้จนกว่าเขาจะมา ค่อยพาไปดู…ว่า…ชอบแพไหน…แพนี่ก็สําคัญนะ…ต้องสะอาด…สบาย…มีของกินของใช้เพียบ…” นายจัดบรรยายเพราะกําลังคิดว่า ตนเองก็อยากไปเหมือนกัน

นั่นอย่างไร เก่งเองก็กําลังนึกว่า เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวพี่ชายของน้องสาวที่นายจ้างเขาเบ้ปากทุกคราวที่เอ่ยถึง คงได้หันมาชวนเดินดงแน่นอน

คิดยังไม่ทันขาดประโยค…นายจัดก็หันมาทางชายหนุ่ม พลางก็ถามเสียงอ้อมแอ้ม

“คุณดงอยากไปด้วยไหม ไปด้วยก็ได้นะฮะ…” เจ้าของท้องถิ่นยิ้มในหน้า…เขาคงนึกอะไรบางเรื่องอยู่เหมือนกัน

ที่จริง เดินดงเองก็อยากจะ ‘ลองดี’ กับกลุ่มหญิงพวกนี้อยู่บ้าง

ด้วยขึ้นชื่อว่า ‘สตรี’ เขาเองก็ใช่ว่าอยากจะหนีหน้าเหล่านางๆ เสียเมื่อไหร่…ตรงกันข้ามชอบ สุดใจขาดดิ้นด้วยซํ้าไป ยิ่งได้หลอกได้ล่อ ได้พาพวกนางมาตกหลุมหล่มทั้งลึกทั้งตื้น ก็ยิ่งสดชื่นไปได้ทั้งเดือนทั้งปี

ได้ยินชื่อแว่วๆ ว่าเชียงกับเอื้อง ขอให้สวยกับโสดเท่านั้นพอ ก็เลยปริปากออกไป “มิกลายเป็นคณะใหญ่ละหรือฮะ”

“ก็จะเป็นไรไป” นายจัดรีบตอบ ทําท่าเหมือนอยากไปกว่าใครอื่น

แต่สองพ่อลูกผู้กําลังติดข้องอยู่ กับเรื่องราวอันชวนให้ชื่นใจ…นั่นก็คือเรื่องความรักความใคร่ของอุกกา…ยังคงลังเลมองตากัน

เดินดงก็เลยแกล้งคะยั้นคะยอเพราะใคร่รู้…ว่า…ถ้าชายผู้นี้ไปด้วย จะเป็นอย่างไร ตกลงก็จะมีหนุ่มทั้งโสดและสดถึงสามนาย สาวโสดแต่มิรู้ว่าโสดหรือไม่อีกสามนาง ไม่สนุกเมื่อนี้ก็ไม่รู้ว่าจะสนุกเมื่อไร

“ไปก็แล้วกันคุณอุก” เดินดงก็เลยกลั่นแกล้งซะยังงั้น ด้วยการคะยั้นคะยอนายอุกกา หน้าตาซื่อเซื่องก่อนใคร

เพราะเป็นไปได้ว่า…เขาคงมีความเขื่องหนุนหลังอยู่เงียบๆ เหมือนกัน นั่นก็คือพ่อของเขา

นายโอกาสน่ะหรือจะยอมแพ้ใคร…แค่คุยกันไม่นานก็รู้แล้วละว่า เขามีความ ‘ใหญ่’ อยู่ในตัว

ไม่มีทางแพ้พ่ายเจ้าของไร่ขวามือซึ่งถือเสียว่า การเผชิญหน้ากันของทั้งคู่ ก็คือ การนําผู้บริหารธุรกิจเก่งกาจสองคนมาสอนการแสดงกลให้คนดู

ด้วยว่าไม่จืดกันทั้งสองสหาย

เดินดงผู้แต่แรกใจคอไม่ดี ณ บัดนี้ ค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างมากในวันเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์

ไหนๆ เขาก็ถูกส่งมาสู่โลกกว้างทางลึกเช่นนี้แล้ว หากจะใช้มันเป็นตําราเล่มใหญ่ ก็สุดแสนจะช่วยให้ความไร้เดียงสาต่างๆ สิ้นไป

ดีกว่าตําราใดๆ ในจักรวาล

เดี๋ยวเขาจะต้องอ่านคําทํานายของท่านพระครูอีกครั้ง

ดูเหมือนท่านจะรับประกันอยู่ในทีว่า เขาจะต้องมีความสําเร็จสมปรารถนาอย่างใดอย่างหนึ่งที่ตัวเขาเองก็นึกไม่ถึง

สาธุ…ขอให้เป็นดังเช่นท่านว่าก็แล้วกัน

“ไปก็ไป” ผู้เป็นพ่อตัดสินใจแทนเช่นเคย “ไปเลยอุก ไปกันหมดนี่ดีไหม คุณจัง”

คราวนี้นายจังนิ่งนึก ขณะมองหน้าสบตาเดินดง…ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้มาใหม่…ผู้ที่เขาหมายมั่นว่าจะต้องดึงเข้ามาจนอยู่ในอิทธิพลของเขา…มิใช่ของนายโอกาส…ในวันเวลาที่ไม่ไกลเกินไป…นับจากนี้

“ก็ดีเหมือนกันนะ” เจ้าของไร่ขวามือพึมพํากึ่งๆ เหมือนทั้งอยากไปและไม่อยาก หากท้ายที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเขาก็แทบจะมิได้สัมผัสความสุขใดๆ มานานพอใช้เหมือนกัน ด้วยเอาแต่หายใจเป็นธุรกิจพืชไร่หมุนเงิน ดังนั้นเมื่อถึงคราวต้องไปกับรุ่นลูก ก็น่าจะนึกได้ว่า นี่คือโอกาสเล็กๆ ที่เขาจะได้พักผ่อน

ดังนั้นจึงพยักหน้า

นายโอกาสก็เลยตบมือดังๆ

“สงสัยว่า…” หากเขาก็ยั้งไว้ ไม่เอ่ยต่อ

พร้อมกับตีหน้าเก้อเขิน

“ว่ายังไง ต่อให้จบซีพี่โอ” นายจังหัวเราะ