ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 10 : ราบเป็นหน้ากลองท้องธานี เห็นทีย่อยยับอัประมาณ (1)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

อีกสองสามวันต่อมา อัสดงก็สามารถยืนยันได้ว่า เป็นวารีจริงๆ ที่จัดการส่งบทความปลอมในชื่อของเขาไปตีพิมพ์ในวารสารโดยที่เขาไม่ได้สั่ง ตรงกับการตรวจสอบของทางวารสาร ที่พบว่าวารีเป็นผู้โอนเงินค่าลัดคิวในการตีพิมพ์ไปให้ในชื่อของเธอเอง ซึ่งทางวารสารก็ไม่ได้ติดใจอะไรในตอนแรก เพราะเธอใช้อีเมลส่วนตัวของอัสดงในการติดต่อกับวารสาร โดยเขียนราวกับว่าเป็นอัสดงส่งไปเอง และเมื่อเธอโอนเงิน เธอก็เขียนโน้ตไว้ในหลักฐานการโอนว่า ‘โอนโดยนางสาววารี ลำธารธรรม ผู้ช่วยวิจัยของ ดร.อัสดง สัตยาพิทักษ์’

อาจารย์หนุ่มใหญ่รู้จักวารีมาตั้งแต่ระดับปริญญาตรี เด็กสาวไม่ได้มีรายได้อื่นใดในชีวิตมากนัก นอกจากเงินเดือนในฐานะผู้ช่วยวิจัย และค่าจ้างงานนอกที่เธอรับทำ เช่น พิสูจน์อักษร หรือเป็นบรรณาธิการอิสระ ดังนั้น เธอไม่น่าจะสามารถจ่ายเงินค่าตีพิมพ์รวมทั้งค่าลัดคิวของวารสารที่ค่อนข้างแพงได้ เขาจึงค่อนข้างแน่ใจว่า วารีน่าจะทำงานให้คุณทอฟ้า เศรษฐินีผู้เป็นคู่กรณีหนึ่งเดียวของอัสดง เพื่อจะใส่ความทำลายความน่าเชื่อถือของเขา หลังจากที่เขาตอบโต้ด้วยการให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับครูเหม เวชกร ออกสื่อ

ที่สำคัญ ในวันจัดงานประชุมวิชาการ เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว อัสดงรีบโทร.หาวารี ก็ปรากฏว่าโทรศัพท์ของเธอนั้นบล็อกเบอร์ของเขาไปแล้ว และเมื่อไปที่ห้องทำงาน ก็พบว่าวารีก็เก็บของของเธอออกไปหมด ราวกับคนหายสาบสูญ

วารีเป็นคนมีประสิทธิภาพและมีฝีมือ เธอทำได้ถึงขนาดสร้างบทความปลอมของเขาขึ้นมา ให้มีเนื้อหาทุจริตลอกงานคนอื่นอย่างแนบเนียน จนหลุดรอดสายตาของผู้ทรงคุณวุฒิรวมถึงซอฟต์แวร์ป้องกันการลักลอกงานวิชาการไปได้ และคงจะจัดการส่งข้อกล่าวหาไปที่เพจเฟซบุ๊กแฉอาจารย์มหาวิทยาลัยพร้อมหลักฐาน เมื่องานปลอมนั้นได้รับการตีพิมพ์อย่างเป็นทางการแล้ว

และทั้งหมดนี้ วารีทำได้สำเร็จอย่างเรียบร้อยและงดงาม ในขณะที่นั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกับเขานั่นเอง เพราะเธอมีอีเมลสำรองของอัสดง ซึ่งเป็น “ตัวตนออนไลน์” ที่อัสดงยื่นให้เธอเองกับมือ เพื่อใช้ติดต่อผู้ทรงคุณวุฒิในงานประชุมวิชาการระดับชาติ ขณะที่เขาง่วนอยู่กับงานวิจัยที่ได้รับทุนของคุณทอฟ้า

และเนื่องจากมันคืออีเมลสำรองที่ใช้สำหรับงานจิปาถะ อัสดงจึงแทบไม่ได้เข้าไปเช็กข้อความใดๆ ในอีเมลดังกล่าวเลย ตั้งแต่วารีอาสาจะ “ช่วยจัดการ” งานประชุมนั้น แม้หลังจากคุณสุขสันติจับได้ว่าวารีเป็นคนทำงานแทนเขา อัสดงก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันเข้าไปแก้ไขปัญหา ส่งอีเมลพูดคุยขออภัยผู้ทรงคุณวุฒิที่เขารู้จัก จากนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวารีใช้งานอีเมลนั้นค่อไป เพราะเขาเองก็มีอีเมลหลักอยู่ อีกทั้งยังมีงานอื่นๆ ที่ล้นมืออยู่แล้ว

และในโลกออนไลน์อันซับซ้อนนี้เอง ที่วารีจะแสดงบทบาทเป็นอัสดงตอนไหน อย่างไรก็ได้!

ถึงตอนนี้ อัสดงก็เริ่มสงสัยว่า เมื่อครั้งที่วารี “หลุด” ตอบเมลหาคนนั้นคนนี้จนถูกจับได้ว่าไม่ใช่อัสดงตัวจริงนั้น เธอ “หลุด” จริง หรือว่าเป็นการทดลองกันแน่ ว่าหากถึงจุดที่ต้องปลอมตัวเป็นอัสดงผ่านอีเมลนี้ คนในวงการจะเชื่อเธอมากน้อยเพียงใด

ถ้าไม่ใช่การใส่ความที่ชั่วร้ายอันตรายเหมือนการข่มขู่จากลัทธิผีแม่ม่ายแบบนี้ อัสดงคงจะอดภูมิใจในความสามารถระดับอัจฉริยะของลูกศิษย์ผู้เป็นผู้ช่วยวิจัยของเขาไม่ได้

อาจารย์หนุ่มใหญ่เจ็บแปลบที่อก รู้สึกราวถูกคนในบ้านเดียวกันหักหลัง การใส่ร้ายแบบนี้แม้จะไม่รุนแรงมาก เพราะตรวจสอบข้อเท็จจริงได้ไม่ยาก แต่กว่าระบบราชการจะไต่สวนแก้ไขเรื่องต่างๆ จนเสร็จสิ้น ชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็คงเสียหายไปมากแล้ว แยบยลมากจริงๆ นะคุณทอฟ้า ที่ใช้ระบบและกฎเกณฑ์เป็นอาวุธมาทิ่มแทงผม…ที่เป็น “เด็กดีของระบบ” มาตลอดแบบนี้

เมื่อมั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว หนุ่มใหญ่ก็เดินอย่างคนใจลอยไปนั่งบนเก้าอี้ของวารี จับป้าย ‘ผู้ช่วยวิจัย’ ขึ้นมาถือในมือ หมุนป้ายไปมาอย่างไม่มีความหมาย เขารู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นนายอัสดงในวัยมัธยมปลาย ผู้กำลังนั่งพิงชั้นหนังสือเก่าคร่ำคร่า อยู่ในมุมมืดๆ ของห้องสมุดโรงเรียนอีกครั้งหนึ่ง