ซีรี่ส์แมวตาทิพย์ “แม่มดมืด” บทที่ 1 : หนีเสือ

ซีรี่ส์แมวตาทิพย์ “แม่มดมืด” โดย ทอม สิริ นิยายออนไลน์บนเว็บไซต์ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘เจ้าเสือ’ แมวตาเดียวที่พาสารวัตรปวันไปพบกับสาวสวยที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ในห้องพักของเธอเต็มไปด้วยสิ่งแปลกประหลาดจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า หรือเธอคนนี้จะเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปอย่างลึกลับของเด็กสาวที่เขากำลังติดตามตัวกลับมา

**************************

“เจอกันก่อนหน้านี้ไม่ได้เหรอ”

มือที่ถือสมาร์ตโฟนของ น้ำฟ้า ขยับออกห่างจากริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด เธอลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่ารู้สึกอย่างไร แน่ละ… เด็กสาววัยสิบห้ากำลังรู้สึกผิดหวังและอารมณ์เสียที่ไม่ได้อย่างใจ

“ก็พี่ต้องทำงานนี่นา” เสียงเด็กหนุ่มทางปลายสายอ้อนกลับมา “ถ้าออกก่อนเลิกกะ เดี๋ยวมีปัญหา น้ำคงไม่อยากให้พี่ตกงานใช่ไหมครับ”

“ไม่รู้ละ ถ้าพี่วัชไม่มาตอนบ่ายสาม ก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลย” เธอยื่นคำขาด ทั้งที่รู้ว่าคนที่จะทนไม่ได้ถ้าไม่ได้เจอกัน ก็คือตัวเธอเองนี่ละ ความรู้สึกว้าเหว่รุนแรงแวบเข้ามาในหัวใจ ทำเอาเบ้าตาร้อนผ่าว น้ำใสๆ เอ่อขึ้นมาที่ขอบตา และเสียงท้ายประโยคก็พลอยสั่นไหว

“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้สิครับ สัญญากับพี่แล้วไงว่าน้ำจะเข้มแข็ง” เด็กหนุ่มรีบปลอบ “เอางี้ พี่โดดงานเลยดีกว่า เดี๋ยวจะฝากงานให้เพื่อนทำแทนก็แล้วกัน พี่จะได้เจอน้ำได้เร็วขึ้น ดีไหมครับ”

“ก็ลองไม่โดดงานมาสิ” เด็กสาวใจมาเป็นกอง น้ำเสียงเลยดีขึ้นมาก แต่ไม่วายจะขู่เขา

“โอเค แล้วเจอกันที่เดิมนะ…”

เสียงเด็กหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยค สมาร์ตโฟนของน้ำฟ้าก็ถูกกระชากหลุดไปจากมือ

“นังแรด!” เสียงพูดผ่านไรฟันที่ขบแน่นบ่งบอกได้ชัดเจนถึงอารมณ์คนพูด นางนภา ผู้เป็นแม่ของเธอคงแอบฟังอยู่ใกล้ๆ พักใหญ่ โดยที่เธอไม่รู้เลย

“แม่ เอาโทรศัพท์ของน้ำคืนมานะ” เธอจะแย่งสมาร์ตโฟนคืน

“อยากได้คืนนักใช่ไหม ไม่มีไอ้โทรศัพท์นี่แล้วใจมันจะขาดใช่ไหม เอาของมึงคืนไปเลย” นางนภาเหวี่ยงสมาร์ตโฟนลงไปที่พื้น เสียงเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ตกกระแทกพื้นซีเมนต์ ชวนให้คิดว่าเครื่องน่าจะพัง

“แม่!” น้ำฟ้าตาเหลือก ร้องเสียงหลง รีบก้มลงเก็บสมาร์ตโฟนของรักของหวงขึ้นมาตรวจดูสภาพ โชคดีที่มันไม่เป็นไร จากนั้นเธอหันไปมองแม่ด้วยสายตาขุ่นขวาง “ถ้ามันพัง แม่ต้องซื้อใช้น้ำด้วย”

“มึงฝันไปเถอะ” แม่ของเธอแสยะปาก “เมื่อกี้มึงนัดแนะกับใคร นัดผู้ชายไปไหน หา… บอกมาเสียดีๆ” นางยกสองมือขึ้นเท้าสะเอวท่าประจำ

“เรื่องของฉัน” น้ำฟ้าสะบัดหน้า เธอจะไปจากที่นี่เสียที อึดอัดเหลือเกินแล้ว แต่เด็กสาวยังไม่ทันจะเดินออกประตู แม่ก็คว้าแขนกระชากจนเซไปล้มนั่งลงบนพื้น

“จะไปไหน! มึงหยุดเลยนะ กูให้ไปเรียนหนังสือ มึงไม่ไป มึงนัดผู้ชายใช่ไหม นังน้ำ จะไปแรดที่ไหนกัน อย่าโกหก กูได้ยินที่มึงโทรศัพท์นะ”

เด็กสาวปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อขึ้นมา แล้วลุกขึ้นอย่างเงียบๆ รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต่อปากต่อคำกับแม่ ต่อให้เธอสาบานว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใคร ถึงเธอจะออกไปข้างนอกบ่อย ก็เพราะเธอไม่อยากอยู่ที่บ้าน ไม่ใช่อยากจะไปมีผู้ชาย แต่แม่ก็ไม่เชื่อหรอก ไม่เคยเชื่อเธออยู่แล้ว แม่เห็นคนนอกบ้านดีกว่าคนในบ้านเสมอ เพราะอย่างนั้นพ่อถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ และในที่สุดพ่อก็ทนไม่ได้และออกจากบ้านไป แม่บอกว่าพ่อมึงมันมีชู้ มันทิ้งครอบครัวไปกกเมียใหม่ แต่น้ำฟ้ารู้ว่าพ่อไม่ได้มีใคร พ่อแค่ไม่อยากลุกขึ้นมาด่าทอกันทุกเช้าค่ำ

คนที่มีคนอื่นก็คือแม่นั่นละ แม่เห็นคนนอกดีกว่าเสมอ และเพราะอย่างนั้น เมื่อพ่อออกจากบ้านไปไม่นาน แม่ก็พาคนนอกอย่าง ลุงพล เข้ามาอยู่ในบ้าน แม่บังคับให้น้ำฟ้าเรียกมันว่าพ่อ แต่เธอไม่ยอม… ไม่มีวัน

หน้าอย่างมัน น้ำฟ้าเรียกได้อย่างเดียว ไอ้เฒ่าหัวงู

“วันนี้ถ้ามึงก้าวออกจากบ้าน มึงไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก” แม่ชี้หน้าน้ำฟ้า

เมื่อได้ยินแม่พูดอย่างนี้ เด็กสาวรู้สึกเหมือนก้อนอะไรสักอย่างจุกขึ้นมาที่อก น้ำตาไหลพรากออกมา ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น เธอพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง เมื่อยกมือขึ้นปาดม่านน้ำตาออกเร็วๆ เธอเห็นว่าไอ้เฒ่าหัวงูกำลังนั่งมองมาทางเธอ มันยิ้มในหน้า มือกอดอกเอนหลังเหมือนกำลังนั่งดูละครโทรทัศน์อย่างเพลิดเพลิน

มันทำให้น้ำฟ้าทั้งเจ็บและแค้น จนต้องพรั่งพรูคำพูดที่เก็บกดไว้ออกมา

“ใช่สิ… แม่จะได้อยู่กับไอ้เฒ่าหัวงูตามสบาย ไม่ต้องมีน้ำเป็นห่วงผูกคอใช่ไหมล่ะ”

“เฮ้ย! มึงเรียกใครเฒ่าหัวงู” ชายหัวล้านเป็นมันเลื่อมไปทั้งหัวและใบหน้า ยกมือขึ้นชี้หน้าเธอ

“เรียกมึงนั่นละ ไอ้เฒ่าหัวงู” เด็กสาวไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

“อย่าให้มันมากไปนะ นังน้ำ” แม่ชี้นิ้วจิ้มมาที่หน้าผากเธอจนหน้าหงาย “พี่พลเขาไปทำอะไรให้มึง”

“ทำอะไรน่ะเหรอ” น้ำฟ้าจ้องมองแม่ของตัวเอง คิ้วเลิกขึ้นสูง ดวงตาเบิกกว้าง ความน้อยใจไหลพรากเป็นสายลงมาจากดวงตา

“ฉันเคยบอกแม่แล้ว ว่าตอนแม่ไม่อยู่ มันเมา มันจะปล้ำเอาฉันเป็นเมียหลายครั้งแล้ว แม่ก็ไม่เชื่อ หาว่าฉันอคติ หาว่าฉันตอแหล ใส่ความเพราะไม่ชอบหน้ามัน แม่ไม่เคยเชื่อฉันเลย ต้องรอจนมันข่มขืนฉันสำเร็จใช่ไหม รอให้ท้องมันป่องออกมา แม่ถึงจะเชื่อลูกของตัวเองใช่ไหม… ใช่ไหม?”

“ตอแหล!” ชายวัยหกสิบกรากเข้ามาพร้อมมือที่กำแน่น ถ้านางนภาไม่เข้าไปขวาง เขาคงจะอัดกำปั้นนั่นไปที่ใบหน้าของน้ำฟ้า

“พี่พล หยุดๆ ลูกฉัน ฉันจัดการเอง” นางนภาทั้งผลักทั้งยื้อยุดชายร่างใหญ่อ้วนเผละออกไปให้ไกลจากน้ำฟ้า

“เธอจะปล่อยให้มันมาด่าฉันอย่างนี้เหรอ เฮ้ย ฉันไม่ยอมนะเว้ย” อีกฝ่ายยังคงกำหมัดแน่น ดึงดันเดินเข้าหาน้ำฟ้า พ่นลมออกปากฮึดฮัดขัดใจที่ไม่ได้ทุบตีเด็กสาว

“เอาเถอะน่า บอกว่าฉันจะจัดการมันเอง พี่อย่าเสือก!” นางนภาตะคอกผัวเสียงดัง พร้อมกับผลักผู้ชายตรงหน้าอย่างแรงจนเขาเซไป เรี่ยวแรงมาจากไหนไม่รู้ คงเพราะความโกรธที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาอีกระดับ นางหายใจหอบถี่ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านเดือดดาล ไม่รู้จะด่าใครก่อนดี เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าผัวใหม่ของนางก็ใช่ย่อย และนังลูกสาวตัวดีฝีปากกล้าก็กำลังจะแรดออกไปหาผู้ชาย

“เธอไม่รู้หรอกว่าลูกสาวเธอน่ะมันขนาดไหน” เขาชี้หน้าน้ำฟ้าข้ามหัวแม่ของเธอ

“อ๋อ… มันขนาดไหน พี่รู้งั้นสิ” นางนภาจ้องเขม็งลงไปในดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์เหล้าเบียร์ของอีกฝ่าย เขาจึงหลบสายตาและเงียบเสียงไป

“พี่ อย่าทำให้ฉันต้องเหนื่อยใจหน่อยเลย แค่นี้ก็อกจะแตกตายแล้ว” นางตบอกเสียงดังปึกๆ ไปด้วย

“นภาน่า อย่ามาพาลใส่พี่สิ” ชายร่างใหญ่เสียงอ่อนลง เมื่อเมียเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา เขาก็ทำใจเย็นเป็นน้ำเสีย จะได้ไม่มีเรื่อง ใครจะไปอยากมีเรื่องกับนาง ด่าแต่ละทีไม่ซ้ำคำ “พี่ไม่เคยคิดอะไรกับลูกสาวนภาเลยนะ มีแต่จะห่วงแทนนภา เพราะเห็นพฤติกรรมเด็กแล้วก็น่าหนักใจ มันน่ะเป็นสาวแล้ว…”

นางนภาหรี่ตามองผัวนิ่งๆ เหมือนจะถามว่าเป็นสาวแล้วจะยังไง

“พี่หมายถึงวัยนี้ฮอร์โมนมันว้าวุ่น เธอก็ได้ยินกับหูแล้วนี่ ว่าลูกสาวเธอมันคบผู้ชายอย่างที่พี่บอกจริงๆ ที่ผ่านมาพี่ก็แค่จะตักจะเตือน ไม่อยากให้มันเสียการเรียน แต่ลูกสาวเธอมันกลับคิดว่าพี่ไปจุ้นจ้านชีวิตมัน เลยเกลียดพี่ที่รู้ทัน มันก็สร้างเรื่องพ่อเลี้ยงจะเอาลูกเลี้ยงมาปั่นหัวนภา ถามจริงๆ เถอะ เธอเชื่อมันเหรอ โกหกไฟแลบขนาดนี้” ท้ายประโยคเขาเอื้อมมือไปโอบเอวนางนภาอย่างมีความหมายซ่อนเร้น

น้ำฟ้าเห็นฉากอย่างนี้บ่อยแล้ว ไอ้เฒ่าหัวงูรู้จุดอ่อนของแม่เธอดี มันง้อสักหน่อย เดี๋ยวแม่ของเธอก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ลูกเต้าลืมสิ้น เด็กสาวใช้โอกาสนั้นคว้าเป้ แล้วเดินออกมาจากบ้านอย่างเงียบๆ ได้ยินเสียงแม่ของเธอตะโกนเรียกสองสามครั้ง แต่เธอไม่มีวันจะหันหลังกลับไปหรอก

น้ำฟ้าไม่ใส่ใจว่าแม่ของเธอจะออกมาตามหรือไม่ ในใจนั้นยังอดคิดไม่ได้ว่า แม่คงไม่ออกมาตามเธอหรอก ไอ้เฒ่าหัวงูมันคงชวนแม่เปลี่ยนประเด็นไปไหนๆ แล้ว ยิ่งคิดเธอยิ่งรู้สึกขยะแขยง เด็กสาวออกวิ่ง เธออยากจะหนีไปให้พ้นๆ นรกที่ต้องทนอยู่นี้เหลือเกิน