แด่หัวใจที่เป็นสุข : บทนำ

แด่หัวใจที่เป็นสุข สารนิยายโดย จันทร์จร เมื่อวันที่โรคร้ายทำให้ความตายกลายเป็นเรื่องใกล้ตัว ความกลัวกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต การก้าวข้ามความกลัวในใจด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้และการค้นพบความสุขเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในทุกวันธรรมดา เพื่อจะเรียนรู้ว่าบางครั้งความกลัวก็ไม่ใช่ศัตรู หากแต่เป็นครูที่มาสอนให้เราเห็นคุณค่าของการมีชีวิต

…หายใจเข้านับหนึ่ง

…หายใจออกนับสอง

…หายใจเข้านับสาม

…หายใจออกนับสี่

ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะครบสิบ แล้วเริ่มนับใหม่ เป็นการตั้งสติง่าย ๆ สำหรับเธอในเวลาที่รู้สึกกังวล ซึ่งนับดูแล้วตอนนี้เธอน่าจะนับวนครบสิบสักสามหรือสี่รอบได้แล้ว แต่…ทำไมถึงไม่รู้สึกสงบลงเลยนะ

กัลย์กมลมองเพดานปูนเปลือยที่ผ่านสายตาไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า เสียงของรถเข็นเปลเคลื่อนย้ายผู้ป่วยที่เธอนอนอยู่ ยังคงไปตามทางเดินโรงพยาบาลซึ่งมีแต่เสียงผู้คนอื้ออึงไปหมด จนบางทีเธอก็เผลอนับจังหวะการเดินของคนที่รถเข็นเปลผ่านไปบ้าง บางทีก็ช้า บางทีก็เร็ว แต่เหมือนหัวใจของเธอตอนนี้จะเต้นเร็วยิ่งกว่า ด้วยปลายทางที่จะไปถึงนั้น คือห้องที่เธอกลัวมากที่สุดในชีวิต แม้จะไม่เคยผ่านมันมาสักครั้งตั้งแต่จำความได้ก็ตาม

ดวงตากลมที่ไร้ขนตาป้องกันสิ่งแปลกปลอมกะพริบถี่ ๆ เมื่อรู้สึกถึงฝุ่นเล็ก ๆ ที่เหมือนจะปลิวเข้าตา ผลของเคมีบำบัดนั้นมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ แล้วก็เหลือบมองเสาน้ำเกลือที่ติดมากับเปลเข็น ซึ่งมีน้ำเกลือขวดน้อยแกว่งไปมา เธอจำไม่ได้แล้วว่าในนั้นมียาอะไรอยู่ แต่มันยังคงหยดลงกระเปาะอย่างสม่ำเสมอ ขณะที่ใจของกัลย์กมลกำลังเต้นระรัว เมื่อลองนึกจินตนาการถึงห้องผ่าตัดที่กำลังจะได้เจอเป็นครั้งแรกในชีวิต

…จะเป็นเหมือนในหนังไหมนะ

เธอจินตนาการถึงภาพห้องผ่าตัดในภาพยนตร์และละคร รวมถึงซีรี่ย์ทุกเรื่องที่เคยผ่านตามา ระหว่างที่พนักงานกำลังเข็นเธอเข้าไปในลิฟต์ เสียงลิฟต์ปิดลง สักพักหนึ่งก็เปิดมาอีกรอบกับป้ายตัวโตที่ปรากฏคำว่า ‘ห้องผ่าตัด’ เด่นอยู่เหนือประตูทางเข้า

‘การผ่าตัดมันไม่ได้น่ากลัวหรอกหนู เราแค่นอนเฉย ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย ตื่นมาอีกทีทุกอย่างก็เสร็จแล้ว’

‘ป้าน่ะ ไม่กลัวเลยนะเรื่องผ่าตัด ทำคีโมยังน่ากลัวกว่าตั้งเยอะ’

เธอพยายามนึกถึงประโยคที่ใครหลายคนต่างให้กำลังใจ อย่างน้อยก็เพื่อปลอบใจตัวเองให้สงบ ลดความวิตกกังวลที่เหมือนจะเกินพอดีลงไปบ้าง หลังจากนั้นก็เริ่มมีเจ้าหน้าที่เข้ามาซักถามอะไรมากมาย หรือไม่ก็เข้ามาทำความเข้าใจในขั้นตอนที่เธอต้องพบ

และพอรู้ตัวอีกที…กัลย์กมลก็เข้ามาอยู่ในห้องผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

“ผ่าตัดครั้งแรกเหรอคะคนไข้ ความดันขึ้นสูงเชียว”

“ค่ะ” กัลย์กมลบอกด้วยน้ำเสียงกริ่งเกรงเล็ก ๆ กับใครคนหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่กับแขนข้างขวาของเธอ

“ไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็เสร็จแล้ว”

เธอไม่รู้ว่านั่นใช่คำปลอบใจหรือเปล่า หญิงสาวนอนมองดวงไฟที่อยู่เหนือตัวเธอขึ้นไป สักพักเธอก็รู้สึกถึงอุปกรณ์บางอย่างที่ครอบลงมาตรงจมูก กับเสียงของเจ้าหน้าที่ในห้องนั้นซึ่งกำลังบอกถึงขั้นตอนที่กำลังทำกับเธอ จากนั้นกัลย์กมลก็เริ่มหายใจอย่างเป็นจังหวะ

…หายใจเข้านับหนึ่ง…หายใจออกนับสอง…หายใจเข้านับสาม…หายใจออกนับสี่…

ถึงสิบหรือยังนะ หรือฉันควรเริ่มต้นนับใหม่

กัลย์กมลคิดขณะที่ดวงตายังคงมองเห็นทุกอย่างในห้องชัดเจน แล้วเธอก็เริ่มสับสน

…แล้วมันจะต้องเริ่มจากตรงไหนล่ะ