เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 26 : คาหนังคาเขา

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“ทำไมคุณต้องเบียดฉันด้วย ขยับไปห่างๆ ก็ได้”

หล่อนหันหน้าไปต่อว่าคนที่ยืนแนบชิดติดกายซึ่งทำหน้าทำตาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จนต้องเอ่ยต่อ

“ที่มีกว้างขวาง ยังจะมาเบียดเบียนกันอีก”

“ที่กว้างก็จริงอยู่ ถ้าไม่ยืนแบบนี้คงเสี่ยงมีคนเห็น” เวธัสไม่ยอมขยับตัวไปไหน

ทั้งสองแสร้งทำเป็นปิดไฟเข้านอนตามเวลาปกติเหมือนทุกวัน แล้วพากันออกนอกบ้าน หาที่กำบังกายซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูหน้าบ้าน เพื่อจับตาดูเพื่อนบ้านมาก่อความวุ่นวายในค่ำคืนนี้ เพราะเขามั่นใจว่าต้องเกิดขึ้นแน่นอน เนื่องจากช่วงกลางวัน เวธัสได้พูดโน้มน้าวให้คนผู้นั้นรีบลงมือบ่อยๆ เผื่อหล่อนจะย้ายบ้านเร็วไว

พอไม่นาน แผนที่คาดการณ์ไว้ก็เกิดขึ้นทันตาเห็น เพื่อนบ้านที่สร้างแต่ปัญหาให้กัน เดินออกมาจากบ้านตัวเองพร้อมถุงขยะใบใหญ่ในมือ จากนั้นก็เดินมาเทขยะบนพื้นตรงหน้าบ้านของหล่อน

แพรพิไลค่อยๆ ย่องเท้าเข้าไปใกล้คนผู้นั้นจากทางด้านหลัง จนเกือบจะถึงตัวอีกฝ่าย

“สนุกมากไหมคะ ที่ทำแบบนี้”

เพื่อนบ้านที่คอยสร้างเรื่องรบกวนกันตลอดมาคือคนตรงหน้าซึ่งมีหลักฐานคามือ

คนผู้นั้นสะดุ้งตัวทันทีที่ได้ยินเสียงของหล่อน หยุดทุกการกระทำ แต่ยังไม่เหลียวมองกัน

“หนูรู้แล้วค่ะว่าเป็นน้าบุษ” หล่อนพยายามใจเย็น ทั้งที่อยากโวยวาย แต่ทำไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น จึงเอ่ยเสียงเรียบ “เชิญเข้าบ้านเถอะค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

บุษบงยืนก้มหน้าก้มตา ทั้งที่มือยังถือถุงขยะไว้ ขณะหล่อนเดินผ่านหน้าไปเปิดประตูเข้าบ้าน

เวธัสชื่นชมหญิงสาวที่ข่มอารมณ์ได้ดี โดยไม่แสดงท่าทีใดๆ นอกจากทำตัวนิ่งเฉยกับเพื่อนบ้านที่เคยมีอัธยาศัยดีต่อกันเสมอมา

ทั้งสองเชื่อว่าคนเราย่อมมีเหตุผลในทุกการกระทำ

“ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยล่ะคะ”

เมื่อทุกคนลงนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะที่ใช้รับประทานอาหาร หล่อนตั้งคำถามกับเพื่อนบ้านตัวจริงที่ปาขยะเข้าบ้านและอีกหลายเรื่องที่เคยทำกันไว้

เขามองบุษบงซึ่งยังไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร

แพรพิไลตบโต๊ะเบาๆ ย้ำด้วยเสียงดังกว่าเดิม “หนูถามน้าบุษได้ยินไหมคะ กล้าทำก็ต้องกล้ารับผิด จับได้ขนาดนี้ เลือกที่จะเงียบคงไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ”

“น้าไม่อยากให้ใครอยู่บ้านหลังนี้” บุษบงก้มหน้าเอ่ยเสียงค่อย

“แค่นั้นเองเหรอคะ น่าจะมีมากกว่านั้น ถึงยอมทำขนาดนี้ได้” หล่อนหัวเราะในลำคอทำเป็นเหมือนรู้ทันอีกฝ่าย หากความจริงแค่ทำไปเท่านั้นเอง “เงยหน้ามาคุยกันดีๆ ดีกว่าค่ะน้าบุษ”

บุษบงจำนนด้วยหลักฐานจึงทำตามคำที่ได้ยิน จากนั้นเผยเหตุผลแท้จริงของการขับไล่ผู้อาศัยในบ้านหลังนี้ “น้าไม่อยากให้ใครรู้ใครเห็นว่าพาผู้ชายเข้ามานอนในบ้านตอนกลางวัน น้าไม่อยากให้ครูดิษย์รู้ว่าน้ามีชู้ ยิ่งสุดหล่อเริ่มสงสัยก็ต้องลงมือบ่อยขึ้นเผื่อจะพากันย้ายออกไป”

แพรพิไลถอนหายใจยามนึกถึงหลายปัญหาจากเพื่อนบ้านที่เคยประสบ เพียงเพราะว่าภรรยาจะได้มีหนทางสะดวกพาชายอื่นมาสำเริงสำราญในบ้านโดยเรื่องไม่ต้องถึงหูของสามีเท่านั้นเอง

“ที่ใครต่อใครอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้ สาเหตุหลักมาจากฝีมือของน้าบุษใช่ไหมคะ” หล่อนเห็นบุษบงพยักหน้าเป็นคำตอบก็เอ่ยต่อ “น้าบุษตั้งใจโยนความผิดให้ยายเอี่ยม”

“ตั้งแต่สามีของยายเอี่ยมตายไป น้ารู้ว่าบ้านนั้นไม่เคยล็อกประตูหน้าบ้านก็เข้าทางน้า ช่วงนั้นบ้านนี้ปล่อยให้เช่าพอดี หลังจากไม่มีคนอยู่มาหลายปี” บุษบงชี้แจงเมื่อหล่อนเอ่ยถึงหญิงชรา

“น้าบุษตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้ ครูดิษย์ไม่เคยสงสัยบ้างหรือคะ” แพรพิไลถามขึ้น

“ครูดิษย์หลับสนิทไม่รู้เรื่องหรอก ช่วงนี้ก็ไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดทั้งอาทิตย์ เวลาดึกดื่นอย่างนี้ น้าจึงออกมาได้ ปกติจะออกมาตอนก่อนเช้ามืด”

ยิ่งฟัง หล่อนยิ่งสงสารสามีของคนตรงหน้า

เวธัสเลือกวันและเวลากระชากหน้ากากเพื่อนบ้านเจ้าปัญหาได้ดีทีเดียว จึงมีคนรับรู้เรื่องดังกล่าวเพียงแค่สามคนในเวลานี้

แพรพิไลรู้ความจริงทุกอย่างก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เพื่อนบ้านซึ่งมีแต่ความเป็นกันเองและสนิทสนมกันจะทำกันได้ลงคอ แต่หล่อนก็ยังให้อภัยบุษบง ถ้าคิดจะกลับตัวหรือไม่สร้างปัญหาให้แก่กันอีกต่อไป รวมทั้งลึกๆ ในใจก็มีความรู้สึกผิดที่หูเบาจนหลงกล่าวโทษแต่หญิงชรา

เขาส่งยิ้มให้กำลังใจหล่อน หวังว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น และปล่อยให้หล่อนเป็นคนตัดสินใจกับการกระทำของเพื่อนบ้านผู้นี้ จึงเงียบปากตั้งแต่ต้น

“น้าไม่ทำอีกแล้วนะ แต่ขอสักเรื่องได้ไหม” บุษบงอยากทำข้อตกลงกับหล่อน

“เรื่องอะไรหรือคะ”

ทันทีที่แพรพิไลได้ยินคำขอร้องนั้นก็ยังไม่รับปาก หากบอกให้อีกฝ่ายกลับบ้านด้วยน้ำเสียงยังคงความสุภาพและอารมณ์ที่คาดเดาได้ยาก

บุษบงย้ำคำขออีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากบ้านของหล่อน

“อย่าบอกครูดิษย์ให้รู้ทุกเรื่องที่น้าทำได้ไหม น้าขอหนูแพรแค่นี้จริงๆ”