เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 15 : อยู่นานนาน

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“ฉันจะพาไปเปิดหูเปิดตา คุณมาหาฉันที่นี่นะ”

หล่อนบอกสถานที่นัดพบ ก่อนกดวางสาย

ตั้งแต่เขามีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเองก็พูดคุยกับผู้ให้เป็นครั้งคราวที่มักจะโทร.เข้ามาไถ่ถามความเป็นอยู่ ส่วนเมื่อสักครู่เป็นครั้งแรกที่หล่อนติดต่อถึงกัน หลังจากแนะนำการใช้งานให้เขาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

หญิงสาววางเงินไว้ให้ใช้จ่ายยามจำเป็น เวลานี้คงถึงคราวที่เขาจะได้ใช้เสียที

เวธัสต้องเดินไปโบกรถแท็กซี่ตรงหน้าปากซอย บอกจุดหมายปลายทาง พอถึงที่หมายก็ยื่นเงินให้คนขับ จากคำบอกเล่าของหล่อนซึ่งเน้นย้ำบ่อยครั้ง กรณีที่ต้องการไปไหนมาไหนเพียงลำพัง

เขาล็อกกุญแจตรงประตูหน้าบ้าน ยังไม่ทันจะก้าวขาไปตามทางก็มีรถคันหนึ่งชะลอความเร็วเข้ามาใกล้กัน พร้อมทั้งประตูรถฝั่งคนขับก็ลดกระจกลง เผยให้เห็นคนที่ส่งเสียงทักเขา

“คุณเทพจะไปไหนหรือเปล่าครับ”

เวธัสหันมองอีกฝ่ายพลางยิ้มเล็กน้อย

“คุณเทพจะออกไปข้างนอกใช่ไหมครับ” ครูดิษย์ถามย้ำอีกครั้ง

เขาจึงบอกสถานที่ที่จำได้ขึ้นใจ

“ติดรถผมไปได้นะครับ ทางผ่านพอดี ผมกำลังจะไปซื้อของแถวนั้นเหมือนกัน”

เวธัสรับรู้ถึงความมีน้ำใจไมตรีของชายตรงหน้าก็ไม่ขัดข้องที่จะขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ

ขณะที่รถแล่นไปตามทางด้วยความเร็วไม่มากนัก ครูดิษย์ยังชวนคุย

“เป็นยังไงบ้างครับ อยู่บ้านหลังนั้น”

“อยู่ได้ไม่มีปัญหา” เวธัสตอบแบบประหยัดคำพูด

“ได้ยินคุณเทพบอกอย่างนั้น ผมดีใจที่จะได้รู้จักกันไปนานๆ”

พอเขายังเงียบปาก ครูดิษย์ก็เอ่ยต่อ “มีคนเข้าคนออกบ้านนั้นเป็นว่าเล่น จนผมปรับตัวไม่ทันที่จะต้องทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านหน้าใหม่อยู่บ่อยๆ บางคนมาอยู่แค่เดือนเดียวก็เก็บของเผ่นไปที่อื่น มีหนูแพรนี่แหละครับ ที่เหมือนจะทนอยู่ได้นานที่สุด”

เวธัสปล่อยให้อีกฝ่ายพร่ำพูดไปตามต้องการ เพราะรู้ถึงจุดประสงค์บางอย่างที่บอกกล่าวเรื่องนั้นให้รับรู้

“คุณบุษเล่าให้ผมฟังว่าคุณเทพไม่ได้ทำงาน อยู่ในบ้านทั้งวัน มันจริงหรือครับ” อยู่ดีๆ ครูดิษย์ก็เปลี่ยนเรื่องคุย

“แปลกมากนักรึ”

“ที่จริงก็ไม่แปลกครับ สมัยนี้แล้วผู้หญิงบางคนยินดีที่จะเป็นฝ่ายหาเลี้ยงครอบครัวเป็นหลัก แต่ผมคิดว่าผู้ชายอย่างเราต้องเป็นผู้นำครอบครัว ออกไปทำงานหาเงิน เลี้ยงดูภรรยาเหมือนผมนี่ไงครับ”

“กำลังมองหางานที่พอทำได้”

“ดีแล้วครับ ช่วยกันทำมาหากิน มีรายได้คนละทาง จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว ผมนี่ทั้งงานสอนปกติที่โรงเรียน ทั้งงานสอนพิเศษ วันว่างพักผ่อนจริงๆ แทบไม่ค่อยจะมีเลยครับ”

“มนุษย์เป็นเยี่ยงนี้ เสาะหาแต่สิ่งของนอกกายเพื่อปรนเปรอความสุขความสบายของตัวเอง จนลืมนึกถึงความดีที่พึงกระทำ”

“คุณเทพก็พูดเกินไป” ครูดิษย์ขบขันเบาๆ “สมัยนี้คนเราอยู่ได้ ต้องใช้เงินกันทั้งนั้นครับ ไม่มีเงินก็เหมือนจะติดขัดไปเสียทุกอย่าง”

“มนุษย์ยังมีน้ำใจ รู้จักให้ทาน ในยามที่ผู้อื่นเดือดร้อน”

“ถ้าคิดแต่จะคอยหวังพึ่งคนอื่นคงไม่ดี ควรพึ่งตัวเองดีกว่า อีกอย่างคนเราก็ไม่ได้มีน้ำใจมากพอที่จะคอยช่วยเหลือผู้อื่นทุกอย่างได้ตลอดเวลาหรอกครับ”

“หากวันใดมนุษย์ละกิเลสได้บ้าง วันนั้นคงน่าอยู่มากกว่านี้”

ครูดิษย์หัวเราะในลำคอ ก่อนเปลี่ยนประเด็น “คุณเทพจบอะไรมาหรือครับ ผมมีเพื่อนหลายคน เผื่อจะฝากงานให้คุณเทพได้บ้าง”

“จบอะไรรึ”

“จบการศึกษา สาขาไหน วุฒิอะไร”

เวธัสไม่มีคำตอบให้อีกฝ่าย

“ผู้ชายอย่างเรามีงานทำ มันก็ดี ผู้หญิงจะได้พึ่งได้ ส่วนผมตกลงกันแล้วจะให้คุณบุษเป็นแม่บ้าน ผมก็ต้องเลี้ยงดูกันต่อไป คนมันรักนี่ครับ อยากให้ร่วมชีวิตกันไปอย่างนี้” ครูดิษย์ทำลายความเงียบโดยเสนอทางเลือกให้เขา “หรือคุณเทพจะลองตกลงกับหนูแพรว่าขอเป็นพ่อบ้าน นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ถ้าหนูแพรยินยอมที่จะเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวฝ่ายเดียวก็อยู่ด้วยกันได้”

เขายังจำคำกล่าวจากปากของหล่อนได้ดี ถ้าอยากให้ยอมรับกันในฐานะสามี เขาควรทำงานหรือมีสัมมาอาชีพเป็นของตัวเอง

“คงมีสักงานที่พอทำได้” เวธัสยังหวังเช่นนั้น

“น่าภูมิใจมากจริงๆ ครับ ที่ผู้ชายอย่างเราจะทำให้ผู้หญิงสักคนอยู่ดีมีสุขด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราเอง” ครูดิษย์ยิ้มให้กับสิ่งที่ยังทำอยู่และทำต่อไปเพื่อเลี้ยงดูภรรยาที่รักยิ่งเพียงคนเดียว “คุณเทพได้งานทำแล้ว ก็อยู่กับหนูแพรที่บ้านหลังนั้นไปนานๆ นะครับ ผมขอแค่นี้”

เป็นคำขอที่เขาไม่เข้าใจเจตนาของผู้ขอแม้แต่น้อย

หรือบางทีครูดิษย์คงอยากมีเพื่อนบ้านที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน

พอถึงที่หมาย ก่อนเขาจะออกจากรถยนต์ อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้น

“เที่ยวห้างให้สนุกนะครับคุณเทพ”