อรุณแสงรัก : บทนำ

อรุณแสงรัก โดย  SUDA นวนิยายอ่านฟรีที่อ่านเอามีให้คุณได้อ่านที่ anowl.co กับเรื่องของ “นวล” หญิงสาวจากสวรรคโลก ที่ชีวิตพลิกผันจนต้องมาใช้ชีวิตในกรุงศรีอยุธยาและได้ร่วมหัวจมท้ายกับชายหนุ่มบ้านใกล้เรือนเคียงที่ความสัมพันธ์เริ่มต้นจากความสงสาร เพียงแค่อยู่ร่วมกันแต่ไม่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนแบบนี้จะเรียกว่าความรักได้หรือไม่

เสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องทั่วแผ่นฟ้า ทำให้บรรยากาศยามราตรีวุ่นวายโกลาหล กลุ่มเมฆดำเคลื่อนบดบังแสงจันทร์พร้อมเสียงฟ้าร้องเป็นระยะ สายลมพัดรุนแรงเป็นสัญญาณของพายุใหญ่ ยอดไม้ไหวเอนตามแรงลม…ใบไม้แห้งปลิวว่อน

กลางแม่น้ำสายใหญ่มีเรือกลุ่มหนึ่งพยายามจอดเทียบท่าน้ำ แต่เพราะกระแสน้ำไหลเชี่ยวจึงทำได้ยากเย็นนัก และนอกจากพายุฝนเป็นอุปสรรคแล้ว…บัดนี้ยังมีกลุ่มโจรบุกปล้นเรืออีกด้วย

“นวล! พาแม่วาดหนีไปเร็ว!” นายกล่ำตะโกนบอกลูกสาวพลางชักดาบออกมาต่อสู้ กลุ่มโจรแอบเข้ามาในเรือสินค้าตั้งแต่หัวค่ำแล้ว เมื่อมีพายุฝนจึงสบโอกาสบุกทำร้ายเพราะหมายจักฆ่านายกล่ำถึงตาย

“รีบพาแม่วาดหนีประเดี๋ยวนี้!”

นายกล่ำตะโกนบอกลูกสาวอีกครั้ง นวลเห็นท่าไม่ดีจึงดึงแขนแม่วาดผู้เป็นแม่เลี้ยงออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองหลบอยู่หลังกองสินค้าท้ายเรือ เนื้อตัวสั่นงันงกด้วยความตื่นตระหนก

“แม่นวล…ข้ากลัว…ข้ากลัว…”

“กลัวก็อยู่เงียบๆ เถิดแม่วาด! ประเดี๋ยวพวกมันมาเห็นเราได้ถูกฆ่าตายกันพอดี!”

แม้นวลจะบอกกล่าวแม่เลี้ยงไปอย่างนั้น แต่ที่จริงเธอก็หวั่นกลัวไม่ต่างกันสักนิด ทั้งสองนั่งหลบภัยได้ไม่นานพายุก็โหมรุนแรงมากกว่าเก่า ฝนเริ่มตกลงมาห่าใหญ่ คลื่นน้ำรุนแรงซัดกลุ่มเรือจนเจียนจะล่ม

“ไอ้กล่ำ ตายเสียเถอะมึง!”

“กรี๊ดดดด!”

ภาพนายกล่ำต่อสู้กับคนร้ายทำให้แม่วาดกรีดร้องด้วยความกลัวจนขาดสติ และเป็นโชคร้ายที่โจรป่าหันมาเห็นแม่วาดเข้า พวกมันจึงรีบพุ่งตัวเข้ามาหา หญิงสาวทั้งสองจึงต่างกระเสือกกระสนหนีตายไปคนละทิศ

“นวล! แม่วาด! หนีไปเร็ว!”

ได้ยินเสียงนายกล่ำตะโกนฝ่าสายฝน นวลจึงรีบวิ่งกลับไปดึงแขนแม่วาดเตรียมกระโดดหนีลงน้ำ แต่อยู่ๆ เรือสินค้าก็โคลงเคลงอย่างหนักราวกับจะพลิกคว่ำ เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวจึงยิ่งทวีคูณจนทำให้ชาวบ้านริมน้ำเริ่มผิดสังเกตขึ้นมา เมื่อชะโงกหน้าออกมาดูเหตุการณ์จึงเห็นเรือจมลงก้นแม่น้ำ

“ช่วยด้วย! เรือล่ม! เรือล่ม!”

ร่างเล็กของนวลเซถลาตามแรงเหวี่ยงแล้วหงายตกเรือจมดิ่งลงด้านล่าง แต่เพราะกระแสน้ำไหลแรงนักจึงพยุงตัวเหนือน้ำไม่ไหว เธอเผลอสำลักน้ำจนกระทั่งเกือบสิ้นลมหายใจ แม้พยายามตะเกียกตะกายเอาตัวรอดสุดชีวิต แต่ยิ่งดิ้นรนเท่าใด…ก็ยิ่งจมลึกลงไปมากเท่านั้น

แต่ก่อนสติสุดท้ายจะเลือนหาย…ก็มีวงแขนแกร่งดึงเธอขึ้นสู่ผิวน้ำทันที

“แม่หญิง! เอ็งเป็นอย่างไรบ้าง!”

นวลสำลักน้ำจนใบหน้าแดงก่ำ แม้ได้ยินเสียงเรียกชัดเจนนักแต่กลับไร้เรี่ยวแรงเอ่ยคำใดออกมา ทำได้เพียงกอดไหล่ชายปริศนาไว้แน่นเพื่อพยุงตนให้ลอยเหนือน้ำ ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบกายก็เห็นชาวบ้านตามมาสมทบ เขาจึงพาเธอขึ้นฝั่งก่อนจะไปช่วยผู้เคราะห์ร้ายคนอื่นๆ

“นั่งรอข้าที่นี่ อย่าไปไหนเข้าใจหรือไม่” ชายหนุ่มใช้สองมือเขย่าหัวไหล่บางเพื่อให้เธอตั้งสติ นวลเงยหน้ามองเขาก่อนจะพยักหน้ารับทั้งน้ำตา เมื่อชายหนุ่มเดินจากไปแล้วเธอจึงทรุดตัวลงสะอื้นไห้ท่ามกลางสายฝน

“พ่อจ๋า…พ่ออยู่ไหน…”

“แม่วาดเล่า แม่วาดอยู่ไหน…ได้ยินข้าหรือไม่…”

หญิงสาวนั่งกรีดร้องทั้งสะอื้นไห้ แม้ในใจจะหวังว่าพ่อและแม่เลี้ยงยังปลอดภัย แต่เพราะกระแสน้ำไหลวนเบื้องหน้าทำให้ไม่อาจปฏิเสธความจริงว่าทั้งสองจากไปแล้ว บัดนี้เรือสินค้าหลายลำเหลือเพียงเศษไม้ลอยตามกระแสน้ำ ทั้งมืดมิด ทั้งเหน็บหนาว…และฝนยังตกหนักเสียจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด

หญิงสาวรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี…ลุกเดินเลียบริมแม่น้ำท่ามกลางสายฝน

ตะโกนร่ำร้องเรียกหาบิดาอย่างคนเสียสติ

ก่อนทุกอย่างจะเลือนหายไป…