ตรวนใบจาก บทที่ 11 : ความเสียใจของสีไพล

ตรวนใบจาก รางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 5 โดย ฉาย แสงเพชร เกษตรกรจาก จ.ตราด ผู้ฝันอยากเป็นนักเขียนแนวท้องถิ่นที่ได้พลิกบทบาทจากงานเขียนเชิงวิชาการมาสู่การเขียนนวนิยายแนวแฟมิลี่ดราม่ากับเรื่องราวของอาชีพลอกใบจากและชีวิตที่เป็นปริศนาของคุณยายคนหนึ่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในเว็บไซต์อ่านเอา

แล้วภาพในห้องที่มีแต่แสงเทียนสลัววับแวมก็ปรากฏขึ้นมา ภาพตัวเธอนั่งอยู่ในห้องสำหรับบูชาครู มือหยิบชิ้นใบจากสำหรับมวนบุหรี่ชิ้นหนึ่งออกมาคลี่ พลางนึกถึงคำพูดของยาย

‘เมื่อเอ็งถูกใครรังแกจนไม่มีทางออก ไม่มีทางที่จะแก้ไขได้ จงเขียนชื่อมันผู้นั้นลงในใบจาก เขียนยันต์แบบที่ยายวาดให้เอ็งดูนี่ทับชื่อของมัน แล้วสวดคาถาบทนี้สามจบ พอจบจบสุดท้ายก็เผาใบจากทิ้งไปซะ ไม่เกินสามวันเจ็ดวัน คนที่รังแกเอ็งก็จะรังแกเอ็งไม่ได้ตลอดไป แต่จำไว้ ไม่ว่าเอ็งจะใช้วิชานี้กับใคร เอ็งจะต้องไม่เสียใจ’

เธอใช้เวลาคิดอยู่ไม่นาน ชื่อของคนที่เป็นเป้าหมายถูกเขียนลงไปโดยไม่ลังเล ขั้นตอนต่างๆ ดำเนินไปโดยครบถ้วน เมื่อใบจากกลายเป็นเถ้าถ่านไปกับเปลวเทียน ความโล่งใจเกิดขึ้นในอก ไม่มีทางที่ใครจะมาเห็นหลักฐาน เมื่อทุกอย่างเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว แต่มีครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น ที่เธอคลี่ใบจากออกมา ยังไม่ทันได้ทำพิธี เสียงกุกกักตรงประตูดังขึ้นเหมือนมีใครมาแอบมอง เธอรีบลุกขึ้น แต่ไม่เห็นใคร ใครนะมาแอบมอง

ภาพสุดท้ายที่แวบเข้ามาคือร่างของลูกสาวที่หมดลมหายใจอยู่ในห้อง ภาพที่ทำให้หัวใจที่แกร่งปานหินผาโดยตลอดของเธอล่มสลายลง เสียงหัวเราะยั่วเย้ยแบบเดิมดังขึ้นมาอีกครั้ง

“เอ็งจะหลอกใครก็หลอกไป แต่เอ็งหลอกตัวเองไม่ได้ว่าเอ็งเสียใจเรื่องลูกสาวเอ็งมากขนาดไหน คิดหรือว่าที่ลูกสาวมึงกลับมาคราวนี้จะมาให้อภัยเอ็ง มันอาจจะมาร่วมมือกับไอ้ใบจากเปิดโปงเอ็งก็ได้ เห็นไหม มันแอบไปคุยกันในครัวอีกแล้ว”

ภาพที่ปรากฏให้เห็นอีกครั้งคราวนี้เป็นภาพของโบตั๋นและจักรวาลนั่งคุยกันอยู่ในครัว ภาพที่ทำให้โทสะของเธอพุ่งปรี๊ด ผุดลุกขึ้นนั่ง ผลักเก้าอี้ตัวที่ตั้งอยู่ข้างเตียงล้มพร้อมกับร้องตะโกนออกมา

“นังบ๊วย อีลูกดื้อ แมะบอกทำไมไม่เชื่อ”

และนั่นคือเสียงที่ทุกคนได้ยิน

ชั่วครู่เดียว ป้ากิมเหมยที่เปิดประตูห้องออกมา จักรวาลที่พุ่งออกมาจากในครัว แล่นมาถึงเตียงที่ยายสีไพลนอนอยู่ทันที มีแต่เธอคนเดียวที่ล้าหลังกว่าเพื่อน ตอนที่เธอเดินมาถึง ยายสีไพลลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีไม่มั่นคงนัก ป้ากิมเหมยคว้าแขนของยายไว้ พูดด้วยเสียงดุ

“แมะ ลุกขึ้นมาทำไม เกิดล้มขึ้นมาละเรื่องใหญ่ นั่งลงก่อนแมะ”

ร่างชราที่สั่นเทิ้มด้วยความโมโหไม่สนใจ พยายามสะบัดมือออกทั้งที่ยังยืนไม่มั่นคงนัก แผดเสียงอย่างขัดใจ “นังบ๊วยไปไหน ไปตามมันมา มันแอบไปหาไอ้ใบจากอีกแล้วใช่ไหม”

โบตั๋นจำต้องแสดงตัวออกมา แต่เธอไม่อยากเล่นเป็นกิมบ๊วยของยายอีกแล้ว “โบตั๋นอยู่นี่จ้ะยาย ไม่ใช่กิมบ๊วย ยายไม่ต้องกลัวกิมบ๊วยไปหาใบจากหรอก เขาตายไปตั้งนานแล้วตั้งแต่หนูยังไม่เกิด ยายไม่พอใจอะไรเขาสองคนนักหนา ถึงได้กีดกันขนาดนี้ จนเป็นผีแล้วยังไม่เลิก”

ป้ากิมเหมยกับจักรวาลหันมาถลึงตาให้เธอหยุดพูด แต่โบตั๋นไม่สนใจ เธออยากให้ยายพูดออกมาให้สิ้นสงสัยเสียที ว่าทำไมยายถึงได้ผูกใจกับคนสองคนนี่นัก

“ยายมีอะไรอึดอัดคับข้องใจ ยายก็เล่าออกมาซีคะ ยายจะโวยวายไปให้ได้อะไรขึ้นมา หรือว่าที่คนอื่นเขานินทาว่ายายน่ะ เป็นความจริง และคนที่กุมความลับของยายก็คือคนที่ชื่อกิมบ๊วยกับใบจาก ยายถึงได้โกรธเกลียดเขานักหนา”

“นังบ๊วย” ยายสีไพลแผดเสียงออกมาอีก “ถ้ามึงยังคิดว่ากูคนนี้เลวจนฆ่าเตี่ยมึงได้ ถ้ามึงยังเชื่อไอ้ใบจากมากกว่ากู มึงก็ไสหัวไปเลย ไปให้พ้นหน้ากู ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก”

ยายสะบัดมือออกจากมือป้ากิมเหมยที่ประคองไว้โดยแรง จนร่างชรานั้นเซถลาจะล้ม เธอแค่คิดว่าจะต้องไปรับตัวยาย ยังไม่ทันขยับตัวเลย จักรวาลที่คอยทีอยู่แล้วพุ่งไปถึงทันการ เขาคว้าตัวยายสีไพลไว้ ก่อนจะอุ้มแกลงนอนบนเตียงอย่างเดิม ไม่สนใจเสียงด่าทอไม่ให้นายใบจากเข้าใกล้ สุดท้าย แกก็เหนื่อยจนเงียบเสียงไปเอง ป้ากิมเหมยรับหน้าที่ปลอบประโลมยายต่อ ส่วนจักรวาลหันมามองโบตั๋นอย่างไม่พอใจ

“ไปพูดกับยายอย่างนั้นได้ยังไง อยากให้แกตายเร็วขึ้นหรือไง”

“ก็ฉันเบื่อที่จะมานั่งคาดเดาอะไรอีกแล้ว คนที่รู้เรื่องดีที่สุดก็คือยาย รู้ดีกว่าลุงกับป้าเสียอีก ถ้าแกเล่ามาเสียตรงๆ ก็จบ ถ้าแกไม่เล่า แล้วจะรู้ความจริงได้ยังไง”

“อาหลิวที่ตายไปอายุเท่าไหร่”

“57 ถามทำไม”

“พ่อของป้ากิมเหมยตายตอนอาหลิวอยู่ในท้อง เรื่องนี้เกิดขึ้นยังไม่ถึงหกสิบปี ยิ่งเรื่องกิมบ๊วย-ใบจากยิ่งเกิดหลังจากนั้นไปอีก คนที่พลิ้ว บ้านเดิมของยายรุ่นสักเจ็ดสิบปี น่าจะพอทันเห็นเหตุการณ์บ้าง อยากไปไหมล่ะ จะพาไป”

“ฉันไปคนเดียวก็ได้นะ แค่บอกทางมา”

“บ้านคนเก่าๆ รุ่นนั้น คงหาเอาจากจีพีเอสไม่ได้หรอกนะ ผมอยู่ที่พลิ้วจนจบมอหก ยังไงก็ต้องรู้จักดีกว่าแน่ๆ พรุ่งนี้ ยังไม่ถึงคิวรดน้ำ ถ้าอยากไปจะพาไปเอง”

โบตั๋นนิ่งคิดเงียบๆ อยู่ครู่ ก็ยอมรับตามเหตุผลของเขา “ก็ได้”

แต่แล้ว ทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของยายอีกครั้ง

“ช่วยด้วยๆ มาแล้ว มันมาแล้ว ได้ยินไหม มันลากตรวนมาอีกแล้ว ปิดไฟที ปิดไฟ มันจะมาจับข้า”

กว่าจะปลอบประโลมให้ยายสีไพลสงบลงไปได้อีกครั้งก็ผ่านไปร่วมชั่วโมง เมื่อทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติโบตั๋นเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดัง เมื่อหยิบขึ้นมาเห็นเป็นเบอร์ของแม่สามี แต่พอกดรับ เสียงที่ตอบกลับมากลับเป็นเสียงลูกชาย

“สบายดีหรือลูก”

“สบายดีครับ แม่จะกลับเมื่อไหร่ครับ”

“คงอีกสองสามวันน่ะลูก คุณทวดของหนูอาการยังไม่ดีนัก หนูมีอะไรหรือเปล่า”

“ต้นอยากได้กีตาร์ตัวเล็กของต้น ต้นไปเอาที่บ้านได้ไหมครับ”

“ได้จ้ะ แม่เอามาเก็บไว้ในห้องนอนน่ะ กุญแจบ้านแม่ฝากไว้กับคุณย่าแล้วนะ ถ้าจะไปก็ให้ใครพาไปนะ คุณพ่องานยุ่งมากช่วงนี้ อาจจะไม่อยู่บ้าน”

“ครับผม”

เธอซักถามสารทุกข์สุกดิบของลูกอีก 2-3 ประโยค ก็วางสาย เตรียมเข้านอน ใจห่วงพะวงถึงที่จะไปสืบเรื่องของยาย โดยไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดปัญหาใดๆ กับลูกแม้แต่น้อย