ตรวนใบจาก บทที่ 17 : ลูกแม่!

ตรวนใบจาก รางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 5 โดย ฉาย แสงเพชร เกษตรกรจาก จ.ตราด ผู้ฝันอยากเป็นนักเขียนแนวท้องถิ่นที่ได้พลิกบทบาทจากงานเขียนเชิงวิชาการมาสู่การเขียนนวนิยายแนวแฟมิลี่ดราม่ากับเรื่องราวของอาชีพลอกใบจากและชีวิตที่เป็นปริศนาของคุณยายคนหนึ่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในเว็บไซต์อ่านเอา

“เรื่องจริงน่ะไม่จริง น้องๆ ทั้งสามคนพูดตรงกันหมดว่ากิมบ๊วยกินยาตายหลังจากทะเลาะกับแมะ ไม่ยอมหมั้น แต่ใบจากอาจจะได้ยินอย่างนั้นมาจริงๆ เพราะแมะพูดไปทั่วว่ากิมบ๊วยจะหมั้น ยังมีคนมาถามลุงในงานศพเลย เรื่องนี้คงมีคนพูดกันไปเข้าหูใบจากเข้านั่นแหละ”

“แล้วที่ใบจากหายไป เขาไปมีคนใหม่หรือเปล่าคะ เอ่อ หรือแบบคบซ้อน”

“ไม่แน่นอน ลุงเชื่อใจเขาว่าเขารักกิมบ๊วยจริงๆ เหล้าน่ะเขาก็กินนะ แต่ไม่เคยกินจนเมาสักที ที่เขาว่าตกน้ำเพราะไปเมา ลุงเชื่อว่าใบจากต้องเสียใจที่กิมบ๊วยจะรับหมั้น ติดต่อไปก็ติดต่อไม่ได้ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ากว่าจดหมายนัดของเขาจะไปถึงมือลุง ก็เป็นคืนที่กิมบ๊วยตายพอดี กิมบ๊วยไม่ได้เห็นจดหมายของเขาเลย”

ทั้งโบตั๋นและจักรวาลนิ่งเงียบ ความรู้สึกตื้นตันแล่นขึ้นในหัวอกจนน้ำตารื้น สลดใจกับชะตากรรมของสองหนุ่มสาวในอดีตที่ถูกลิขิตด้วยน้ำมือของคนรอบข้างที่อ้างว่าหวังดี บุญทิ้งลอกใบจากเงียบๆ อีกสองแผ่น แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เรื่องนี้ แมะนั่นแหละเป็นตัวการทั้งหมด แกไม่ได้จับกิมบ๊วยกับใบจากไปฆ่าด้วยมือแกเอง แต่แกคือคนที่บีบให้ทั้งสองคนเดินไปสู่ทางตาย ไม่ฆ่าก็เหมือนฆ่า เหมยกับเต้งตอนนั้นก็ยังเด็กเกินไป โดนแมะล้างสมองว่ากิมบ๊วยตายเพราะใบจาก จนพากันเกลียดใบจากทั้งคู่ กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็เมื่อมาโดนเข้ากับตัวนั่นแหละ”

เรื่องราวของกิมบ๊วยกับใบจากที่ได้ยินมา ทำให้ทั้งโบตั๋นและจักรวาลนิ่งไปด้วยความหดหู่ จริงอย่างที่ลุงบุญทิ้งว่า ในวันที่ชีวิตไม่มีทางเลือกมากนัก การบังคับบีบคั้นคนที่อับจนหนทางก็ไม่ต่างกับการผลักไสพวกเขาลงไปสู่โลงศพ ความเงียบอึงอลในบริเวณนั้นอยู่ครู่ ลุงบุญทิ้งหยุดลอกใบจาก สายตาเหม่อมองไปข้างหน้าเหมือนจะหลงไปในภวังค์แห่งอดีตกาลในยามที่เพื่อนรุ่นพี่และน้องสาวยังมีชีวิตอยู่ สุดท้าย หันมาจ้องหน้าโบตั๋นเอ่ยช้าๆ

“ลุงพอเข้าใจนะว่าทำไมแมะถึงเรียกหนูว่ากิมบ๊วย หนูมีเค้าหน้าไปทางกิมบ๊วยกับกิมหลิวมากทีเดียว” พูดพลางหันไปทางจักรวาล “แล้วเราพอนึกออกไหมว่าทำไมแมะถึงเรียกเราว่าใบจาก”

“ผมคงรูปร่างใกล้เคียงกับใบจากมั้งครับ ยิ่งคล้ำๆ ด้วย ยายสีไพลแกถึงมองว่าคล้าย”

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก หน้ายังมีเค้าไปทางใบจากไม่น้อยเลย ตอนมองไกลๆ ลุงยังเผลอคิดว่าใบจากกลับมาหา”

“แล้วจะเหมือนกันได้ยังไง หรือว่าหน้าผมกับคนที่ชื่อใบจากน่ะหน้าโหล”

“แม่เราชื่ออะไร” ลุงบุญทิ้งถามด้วยสีหน้าอมยิ้มเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว

“ชื้นครับ พ่อผมชื่อทอง”

“แม่ของใบจากที่มาได้กะคนพลิ้วน่ะ มีลูกสาวคนโตชื่อชื้น แล้วมีลูกชายติดๆ กันอีก 2 คน เขาเลยเอาลูกสาวไปฝากให้ตายายเลี้ยงอยู่ที่หนองชิ่ม บ้านเดิม ตอนที่มาโวยวายที่บ้านแมะน่ะ ยังอุ้มลูกชายคนเล็กมาด้วยเลย”

“ใบจากเป็นพี่ชายคนละพ่อของแม่ผม แสดงว่าเขาเป็นลุงของผมหรือครับ” จักรวาลเอ่ยเสียงตื่นเต้น

“ใช่ ใบจากเป็นญาติกับลุง นับทางเพ่าะ เขามีศักดิ์เป็นลูกพี่ของลุง ถ้านับทางแมะ เขาก็เป็นดองทางเทียน ผัวกิมเหมย เป็นพี่ชายของน้องสะใภ้ของเทียน บางทีลุงยังอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าแมะรู้ว่าเมียนายทองที่ไปดูแลแกบ่อยๆ ตอนที่ลูกๆ ทิ้งไปหมดแล้วน่ะ เป็นน้องสาวของใบจาก แมะจะคิดยังไง จะนึกเสียดายว่าที่ลูกเขยคนนั้นบ้างไหม”

กว่าจะออกมาจากบ้านของลุงบุญทิ้ง เวลาก็ล่วงเลยมาจนบ่ายสามโมงแล้ว โบตั๋นนิ่งเงียบมาตลอดทาง สมองผลประมวลข้อมูลหลากหลายที่ได้มาในวันนี้ อย่างหนึ่งที่เธอรู้สึกได้ก็คือ ทุกคนที่ตัดสินยายของเธอว่าอย่างนั้นอย่างนี้ล้วนมีอคติ กำจรกับฉลองมองยายของเธอตามข้อมูลที่ได้รับจากผู้ใหญ่ที่ไม่ชอบยายของเธอ บุญทิ้ง ลูกชายของยายเองก็ดูมีอคติกับยาย เขาดูไม่พอใจยายเรื่องใบจากอย่างชัดเจน มิหนำซ้ำ ลุงบุญทิ้งยังไม่ยอมเล่ารายละเอียดที่แกกับยายทะเลาะกันเรื่องที่แกพาเมียเข้าบ้าน แกบอกสั้นๆ เพียงว่ายายก็แค่ไม่พอใจที่ไม่ได้จับคู่ให้เหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ

ข้อมูลสำคัญที่ได้เพิ่มมาในวันนี้คือ มีคนได้ยินยายพูดว่าฆ่าสามีคนแรกด้วยตนเอง ส่วนสามีคนที่สอง ยายไม่ยอมรับ ซ้ำยังได้ข้อมูลเกี่ยวกับตาเพิ่มขึ้นว่าเขาเป็นคนไม่เอาไหนในเรื่องทำมาหากิน แม้แต่คนที่ไม่ชอบยายก็ยังยอมรับว่าตาดีขึ้นเมื่อแต่งกับยายแล้ว และตาไม่ชอบลูกเลี้ยงที่เกิดจากสามีคนก่อนของยายอย่างชัดเจน ยายไม่ได้มีส่วนในการฆ่าใบจากแน่นอน ยายเพียงแต่ขับไล่เขาออกจากบ้าน กีดกันเขาออกไปจากชีวิตของลูกสาวเท่านั้น แต่สิ่งที่ยังดำมืดสำหรับเธอคือ เกิดอะไรขึ้นในครอบครัวของยายกันแน่หลังที่พี่ชายของตาเสียชีวิต ทำไมใครๆ ถึงพากันคิดว่ายายฆ่าตา แล้วทำไมกิมบ๊วยถึงต้องฆ่าตัวตาย เธอคับแค้นด้วยเรื่องใด ทำไมจึงไม่หาทางออกด้วยการหนีไปกับใบจากเล่า ในเมื่อมีพี่ชายอย่างลุงบุญทิ้งคอยเอาใจช่วยอยู่ทั้งคน

เมื่อมาถึงบ้าน ทั้งคู่เล่าเรื่องราวที่ได้ฟังมาวันนี้ให้ป้ากิมเหมยฟัง แต่ป้ากิมเหมยก็ไม่อาจจะแก้ข้อสงสัยของโบตั๋น เรื่องในครอบครัวของเตี่ยกับแมะตอนนั้น แกยังเด็กเกินไป ส่วนเรื่องกิมบ๊วยกับใบจาก เพราะแกไม่เห็นด้วยกับความรักของพี่สาว แกเลยไม่ใส่ใจเรื่องราวของคนทั้งคู่ จนแกเองก็ยังไม่เข้าใจจนป่านนี้เช่นกันว่าทำไมพี่สาวต้องต่อต้านแมะรุนแรงถึงขั้นฆ่าตัวตายด้วย

“มีอีกอย่างหนึ่ง หนูลองเข้าไปในบ้านเก่าของยายไหม ป้ายังเก็บกุญแจไว้อยู่ ห้องของเจ๊บ๊วยก็ยังอยู่นะ แมะแกปิดประตูล็อกกุญแจไม่ให้ใครเข้าตั้งแต่ยกศพเจ๊บ๊วยออกไป ห้องเก่าของป้ากับลุงเต้งก็ยังอยู่ แต่จะปิดประตูไว้เฉยๆ ไม่ได้ล็อก บ่อน้ำกลางครัวที่ยายแกกลัวนักกลัวหนาก็ยังอยู่ ป้าสาๆ ว่าเจ๊บ๊วยแกเขียนจดหมายลาตายไว้ด้วยนะ แต่แมะไม่ยอมให้ใครอ่าน ไม่รู้แกเผาทิ้งไปหรือยัง ถ้ายังอยู่ก็ดี จะได้รู้เสียทีว่าทำไมเจ๊บ๊วยแกต้องทำถึงขนาดนั้น”

ป้ากิมเหมยเดินหายเข้าไปในห้องพักใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมด้วยพวงกุญแจที่มีลูกกุญแจเก่าคร่ำคร่า 4 ดอก ดอกหนึ่งสำหรับประตูเข้าบ้าน อีก 3 ดอกเป็นของห้องกิมบ๊วย ห้องนอนของยาย และห้องบูชาครู แต่เพียงแค่เธอรับกุญแจบ้านเก่าหลังนั้นมาจากป้ากิมเหมยและหย่อนลงไปในกระเป๋าถือ ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะกลับไปที่พลิ้วอีกเมื่อใดดี เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น และเมื่อเธอกดรับสาย เธอแทบช็อกเมื่อได้ยินเสียงที่ตื่นตระหนกของลูกชาย

“แม่ ช่วยต้นด้วย แม่อยู่ไหน ต้นจะหาแม่”

“เกิดอะไรขึ้น ใครทำลูก พ่อล่ะ”

“ต้นไม่เอาพ่อ ต้นเกลียดพ่อ ต้นจะหาแม่”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งแทรกเข้ามา คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน แต่ด้วยความตกใจ เธอไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าคนนั้นเป็นใคร เธอถามซ้ำไปอีกที

“ว่าไงนะ”

“ต้นตกใจมากค่ะ อาจารย์ วิ่งร้องไห้ลงมาจากบ้าน ร้องหาแต่แม่ แกให้พามาส่งที่บ้าน แกจะมาเอากีตาร์”

“ช่วยพาต้นไปส่งที่บ้านปู่ทีนะ ฉันอยู่ตราด กำลังจะกลับเดี๋ยวนี้”

แทบจะทันทีที่กดวางสาย โบตั๋นถลาเข้าไปในบ้านเพื่อจะไปเก็บของ และก็เป็นจักรวาลที่รีบปรี่เข้าไปฉุดแขนของโบตั๋นไว้

“จะบ้าเรอะ นี่จะห้าโมงเย็นอยู่แล้ว ขับเข้ากรุงเทพคนเดียวป่านนี้จะถึงกี่ทุ่มกี่ยาม มันอันตรายรู้ไหม”

“ไม่ต้องยุ่ง ฉันจะไปดูลูกฉัน หลีก!”