ตรวนใบจาก บทที่ 21 : ค่ำคืนนั้น

ตรวนใบจาก รางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 5 โดย ฉาย แสงเพชร เกษตรกรจาก จ.ตราด ผู้ฝันอยากเป็นนักเขียนแนวท้องถิ่นที่ได้พลิกบทบาทจากงานเขียนเชิงวิชาการมาสู่การเขียนนวนิยายแนวแฟมิลี่ดราม่ากับเรื่องราวของอาชีพลอกใบจากและชีวิตที่เป็นปริศนาของคุณยายคนหนึ่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในเว็บไซต์อ่านเอา

โบตั๋นนิ่งไป คำว่าเตี่ยเอ็งที่หลุดออกมาแสดงว่ายายกลับไปเห็นเธอเป็นกิมบ๊วย ลูกสาวของยายอีกแล้ว แต่กระนั้น ความอยากรู้ทำให้เธออดถามไม่ได้

“แต่สุดท้าย ยายก็ฆ่าเขาใช่ไหมคะ”

ยายสีไพลหันมาจ้องหน้าเธอนิ่ง เหมือนใช้ความคิด ก่อนถามเสียงห้วน “ไปรู้มาจากใครอีก”

“ลุงทิ้งค่ะ” โบตั๋นตอบ “วันนี้หนูไปหาลุงทิ้งที่แหลมสิงห์ ลุงทิ้งเล่าว่าเคยได้ยินยายพูดประมาณนี้”

รอยยิ้มเยาะเหมือนจะเย้ยหยันทั้งสามโลกปรากฏบนใบหน้าผู้ชรา น้ำเสียงนั้นไม่มีความเสียใจแม้แต่น้อย “ช่วยไม่ได้ มันวนเวียนมาไถเงินไปเล่นพนัน ขู่ว่าถ้าไม่ให้ เรื่องจะไปถึงหูเตี่ยพวกเอ็ง ถึงเอาไว้ไม่ได้ ใครจะทำร้ายข้า ข้าไม่สน แต่ใครคิดจะมาทำให้ลูกๆ ทำให้ครอบครัวเดือดร้อน ก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน”

ดึกดื่นคืนนั้น เสียงลากตรวนใบจาก เสียงร้องเรียกหาของยายผู้เป็นครูของเธอยังดังอยู่อย่างทุกคืน แต่ยายสีไพลไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เธอเฝ้าครุ่นคิดคำนึงถึงเรื่องราวของตัวเองในอดีต เทียบกับเรื่องที่คนที่เธอคิดว่าเป็นกิมบ๊วยกลับคืนมาเล่าให้ฟัง ความเจ็บใจยามถูกสามีหมางเมินนั้นเธอเข้าใจดี ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ ก็สามีของเธอนั่นแหละ เขาหมางเมินเธอไปหลังจากที่ลูกชายคนโตและลูกชายคนโปรดของเขาตาย ตามมาด้วยเสียงคนร่ำลือว่าเพราะเธอทำของฆ่าผัวเก่าตาย บาปกรรมจึงตามมาทัน ทำให้ลูกชายคนโตป่วยตาย

“บอกเฮียมาตามตรง สีไพล เธอทำอย่างที่เขาว่ากันใช่ไหม”

“เฮียคิดว่าฉันจะมีปัญญาไปฆ่าผู้ชายคนนึงได้เชียวรึ พี่ก็รู้ ช่วงที่เขาตาย ฉันไม่ได้ไปหนองชิ่ม”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเหมือนกำลังมองผู้ร้ายปากแข็งขณะพูด “เฮียหมายถึงฆ่าด้วยคุณไสย เธอทำใช่ไหม สีไพล อย่ามาเฉไฉ”

เพราะเธอเลือกที่จะไม่ตอบ ทำให้แววตาคู่นั้นที่เคยมองเธอด้วยความรักใคร่ตลอดมา กลับกลายเป็นมองด้วยความหมางเมิน เสียงของเขาเยือกเย็นนักขณะกล่าว “เฮียไม่เคยคิดเลย ไม่เคยคิดสักนิดเดียว ว่าเธอจะเลือดเย็นขนาดนี้ ต่อไปวันข้างหน้า ถ้าเฮียทำให้เธอไม่พอใจ เธอก็พร้อมจะฆ่าเฮียใช่ไหม”

ความหมางเมินนั้นอยู่ได้ไม่นาน เรื่องที่ใหญ่กว่านั้นก็ลุกลามเข้ามาไม่หยุด จนสุดท้าย เขากับเธอลงเอยด้วยการจากลาชั่วนิรันดร์ แต่เธอจำได้ดีว่าช่วงเวลาแห่งความหมางเมินนั้น ทำให้เธออึดอัดและลำบากใจเพียงไร แต่แม่สาวน้อยคนนั้นต้องทนกับความหมางเมินนั้นมานานหลายปี ตั้งแต่ลูกยังไม่เกิดจนลูกโตป่านนี้ สุดท้าย การมีสามีที่ร่ำรวย ฐานะดี ก็ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าชีวิตครอบครัวจะสงบสุขเสมอไป

หวนนึกถึงเมื่อครั้งกิมเหมยกับกิมเต้งแต่งงาน ทั้งคู่ล้วนได้คู่ครองที่ต่ำกว่ามาตรฐานของเธอแต่ต่างคนก็ต่างอยู่กับคู่ครองที่เลือกกันเองอย่างมีความสุขตามอัตภาพ ถ้ากิมเหมยได้ผัวเจ๊กจอมเจ้าชู้รายนั้น คงจะมีแต่น้ำตาตกใน ไม่มีทางมีชีวิตสงบสุขเท่ากับอยู่กับเทียนลูกเขยที่จนแต่ไม่เจ้าชู้คนนี้ดอก ผู้หญิงที่เธอหมายตาว่าจะเอามาเป็นสะใภ้ให้กิมเต้ง ตอนหลังเธอก็ได้กิตติศัพท์ว่าเมื่อแต่งเข้าครอบครัวหนึ่งที่มีฐานะดี ก็ไปยุยงส่งเสริมให้สามีชิงดีชิงเด่นกับพี่น้อง พ่อผัวแม่ผัวไม่เข้าข้างก็โดนสะใภ้ด่าไม่ไว้หน้า ถ้ากิมเต้งได้ผู้หญิงแบบนี้ ชีวิตคงไม่มีทางสงบสุขเช่นกัน แล้วคราวใบจากเล่า เธอคิดผิดไปไหม

อคติสำคัญที่เธอไม่อยากได้ใบจากเป็นเขยก็เพราะใบจากเป็นญาติกับบุญเพิ่ม ชายคนที่เธอรักเป็นคนแรก และก็เป็นชายที่สังเวยให้กับวิชาสาปใบจากของเธอเป็นคนแรกอีกเช่นกัน ความกลัวว่ากิมบ๊วยจะตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเธอ เลือกผู้ชายจนๆ เพราะความรักแล้วต้องมาน้ำตาเช็ดหัวเข่าทีหลัง แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอและลูกสาวมีแต่ใช้อารมณ์เข้าใส่กัน ไม่เคยหันหน้ามาคุยกันแบบเปิดอกสักที ฤๅนี่มันไม่ใช่คำสาป ไม่ใช่เวรกรรม ไม่ใช่การลงโทษของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน แต่เป็นเพราะเธอคิดผิดไปเอง ยึดมั่นในความผิดพลาดของตนในอดีต จนเอามาขีดเส้นชีวิตให้ลูกๆ โดยไม่ได้ใส่ใจว่ามันคนละยุคสมัยกัน มันคนละคนกัน

สิ่งผิดพลาดอย่างแรกในชีวิตเธอคืออะไรเล่า ก็คือการที่เธอเลือกผีพนันอย่างบุญเพิ่มเป็นผัว ถึงจะเลิกรากันมาได้ แต่เขาก็ยังเป็นปีศาจมาหลอกหลอนจนกลายเป็นปัญหากับครอบครัวใหม่ของเธอ กิมเจ็กถึงจะดีกับเธออย่างไร เลี้ยงดูเธอดีอย่างไร แต่เขาก็เป็นคนขี้หึงอย่างร้ายกาจ เขาไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นที่แสดงว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของเขาเพียงผู้เดียว เธอจำเป็นต้องแยกบุญทิ้งไปอยู่กับเพ่าะกับแมะก็เพื่อตัดปัญหา และพยายามยื้อยุดชีวิตคู่กับเขาไว้จนสุดความสามารถ ก็เพราะไม่อยากให้เธอกับลูกๆ ทั้งหมดต้องลำบากอีกแล้ว แม้จะต้องทนกับนิสัยหลายอย่างที่เหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตของเขา แถมพกด้วยแม่ผัวที่ร้ายกาจที่สุดในสามโลก เธอก็สะกดได้เพียงคำเดียว ทน

แล้วทำไมต้องทนถึงเพียงนั้น ในโลกยุคที่เธอยังสาว แทบไม่มีอาชีพที่มั่นคงใดให้ผู้หญิงที่ไม่มีครอบครัวได้ทำ กลายเป็นว่าสุขหรือทุกข์ในชีวิตของเธอ ล้วนขึ้นกับผู้ชายที่เธอเลือกมาเป็นผัว หาได้ดีก็ดีไป ถ้าเพียงแต่เธอจะมีโอกาสบ้าง โอกาสที่จะทำมาหาเลี้ยงชีพได้ด้วยตัวเอง ด้วยงานที่มีเกียรติ มีรายได้เพียงพอที่เธอกับลูกจะได้อยู่อย่างสุขสบาย เธอก็ไม่ต้องถูกขังอยู่ในคุกของคำว่าทน และไม่ต้องมีวันที่เหลือทนจนกลายเป็นฆาตกร

ในค่ำคืนเดียวกัน ภายใต้ชายคาเดียวกัน โบตั๋นนอนไม่หลับ เฝ้าแต่คิดคำนึงถึงเรื่องของยายสีไพลกับสามีคนแรกที่ได้ฟังมาวันนี้กับชีวิตครอบครัวของเธอกับสามี ยายไม่รู้หรอกว่ายายยังโชคดีเพียงไหนที่คนที่ยายเรียกว่าผีพนันคนนั้นยังมีวันที่รักยาย แต่สามีของเธอเหมือนจะไม่เคยมีวันที่รักเธอสักนิดด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอมั่นใจว่าเขามีคนอื่นแน่นอน เธอไม่ได้คิดเอาเองอย่างที่เขาชอบอ้าง แต่จะทำอย่างไรให้จับได้ไล่ทัน หรือความจริง มันก็ไม่จำเป็นต้องไปไล่ตามจับอะไร มันขึ้นกับใจของเธอเองว่าจะทนไหวหรือเปล่าต่างหาก

เสียงโทรศัพท์เหมือนเสียงข้อความเข้า ทำให้เธอลุกขึ้นไปหยิบดู เมื่อเธอควานมือในกระเป๋าถือเพื่อหาโทรศัพท์ มือเธอพลันไปสัมผัสกับโลหะเก่าๆ เมื่อหยิบขึ้นมา สิ่งนั้นคือกุญแจบ้านเก่าของยายสีไพลที่พลิ้วนั่นเอง พอได้กุญแจมาจากป้ากิมเหมย เธอก็มีธุระต้องกลับกรุงเทพฯ กะทันหันจนลืมไปเลย เธอรู้สึกได้ถึงเสียงเพรียกหาที่ซ่อนอยู่ในกุญแจดอกนั้น

เสียงเพรียกหาให้เธอไปที่บ้านหลังนั้น เพื่อตามหาความจริงที่ซ่อนอยู่