ตรวนใบจาก บทที่ 25 : ใครที่ยายฆ่า

ตรวนใบจาก รางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 5 โดย ฉาย แสงเพชร เกษตรกรจาก จ.ตราด ผู้ฝันอยากเป็นนักเขียนแนวท้องถิ่นที่ได้พลิกบทบาทจากงานเขียนเชิงวิชาการมาสู่การเขียนนวนิยายแนวแฟมิลี่ดราม่ากับเรื่องราวของอาชีพลอกใบจากและชีวิตที่เป็นปริศนาของคุณยายคนหนึ่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในเว็บไซต์อ่านเอา

ความคิดของเธอสะดุดลงเมื่อมีเสียงดังแกร๊กดังขึ้นที่ประตู คงมีคนมาแอบดู เมื่อเธอลุกขึ้นไป เห็นแต่หลังคนไวๆ น่าจะเป็นกิมบ๊วย น่าเสียดายที่ตอนนั้นเธอไม่ได้ตามออกไปดูให้รู้แน่ว่าใช่ลูกสาวหรือไม่ ไม่ได้คิดจะทำความเข้าใจกับลูก ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวลูกจะรู้ว่าเธอเคยฆ่าคน สุดท้าย เรื่องราวก็ใหญ่โตขึ้นชนิดที่เธอควบคุมไม่ได้

สิ่งสำคัญอีกอย่างก็คือ เธอไม่คิดมาก่อนว่าฝ่ายนั้นจะลงมือเร็วขนาดนี้ แม่ของเฮียมาเยี่ยมลูกชายเขาจริง พาคนมาด้วยสองสามคน หนึ่งในนั้นเหมือนจะเป็นสะใภ้อีกคนที่เป็นเมียของเว้ง น้องชายต่างแม่ของเฮีย เมื่อลูกชายไม่ยอมกลับไปอยู่กับแม่ แม่ของเฮียก็ฝากชาไว้ให้ชงดื่ม บอกว่าเป็นชาชั้นดีช่วยบำรุงสุขภาพ เธอไม่ระแวงแม้แต่น้อยว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

คืนนั้น เมื่อเฮียบอกว่าอยากลองชิมชาของแม่ เธอก็ตักน้ำในบ่อมาต้มและชงชาให้เขา ตอนแรกเขาชวนเธอดื่มด้วย แต่พอเธอยกถ้วยชาขึ้นมา เธอพลันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเหมือนมีใครมาสะกิดที่หลัง กลิ่นของชาก็ชวนให้อาเจียน เธอจึงไม่ดื่ม บอกว่ากลิ่นมันชวนให้แพ้ท้อง เฮียก็ไม่ว่าอะไร กลายเป็นว่าคืนนั้น เขาเป็นคนเดียวที่ดื่มชาที่ได้มาใหม่นั่น

ยังไม่ทันจะเช้า เฮียก็มีอาการปวดท้องอย่างแรง อาเจียนและชัก เธอพยายามหาสมุนไพรล้างพิษมาให้กิน แต่ช้าไปแล้ว กรอกยาได้ไม่เท่าไร เฮียก็ขากรรไกรแข็ง กลืนลำบาก พอตกเพลเขาก็จากไป ตามมาด้วยแม่ของเขาที่ชี้หน้าด่ากลางงานศพหาว่าเธอเป็นคนฆ่าโดยไม่ลังเล ทั้งๆ ที่เขาตายเพราะชาที่แม่นำมาให้เขาแท้ๆ

ตอนนี้ เธอไม่ลังเลอีกแล้วที่จะใช้วิชาสาปใบจาก เธอแค่รอจนเธอคลอดลูกสาวอย่างปลอดภัย ลูกสาวที่ไม่มีโอกาสเห็นหน้าเตี่ย เพราะเตี่ยถูกฆ่าไปเสียก่อน กิจการค้าของครอบครัวสามีนั้น เธอไม่เคยสนใจอีกเลย มันไม่มีค่าเลยสักนิดเมื่อเทียบกับชีวิตของเฮีย เธอเคยเตือนแล้วเตือนอีก ไม่ให้เขาไปยุ่งเกี่ยว เธอกลับถูกประณามว่า งก แล้งน้ำใจ เมื่อบ้านใหญ่ลำบากไม่คิดช่วยเหลือ คิดแต่จะเอาตัวรอด ใครจะอยากไปช่วยเล่า ในเมื่อแม่ผัวเห็นเธอมีค่าน้อยกว่ากิ้งกือเสียอีก พ่อผัวถึงไม่แสดงอาการรังเกียจออกนอกหน้า แต่ก็มึนตึง ทำเหมือนไม่ใช่สะใภ้ บางทีเธอยังคิดสงสัยอยู่เลยว่า หรือว่าเป้าหมายที่แท้จริงคือตัวเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะครูของเธอสะกิดเตือน เธอคงดื่มน้ำชากานั้นเข้าไปด้วยแล้ว และต้องตายทั้งแม่ทั้งลูกแน่นอน จนป่านนี้ ภาพของเฮียที่ทุรนทุรายก่อนตายยังติดตา จนเธอไม่กล้าดื่มน้ำชาอีกเลย

ชีวิตที่เธอต้องการคือคนที่เป็นฆาตกรเท่านั้น คนที่บงการอยู่เบื้องหลัง เธอไม่ได้ระบุชื่อใครลงในใบจาก แต่ระบุไปว่าคนที่ฆ่าสามีเธอ และมันก็ได้ผลอย่างเหลือเชื่อ ไม่ทันครบสามวันนับจากวันที่เธอทำพิธี เธอก็ได้ข่าวว่าเว้ง น้องชายต่างแม่ของเฮียประสบอุบัติเหตุตาย พอได้ข่าว เธอเย็นวาบไปตลอดสันหลัง เธอรู้สาเหตุแล้ว เว้งคงหวังอยากได้กิจการของครอบครัว แต่เพราะแม่ของเฮียพยายามทุกวิถีทางที่จะดึงไว้ให้เฮีย เฮียก็ยอมทำตามเงื่อนไขของพ่อแม่ทุกอย่าง ทางเดียวที่เว้งจะได้ก็คือต้องให้เฮียตายไป เมียของเว้งที่มาด้วยในวันนั้นจะต้องเป็นตัวการช่วยให้แผนของสามีสำเร็จแน่นอน สุดท้าย ความตายของเฮียก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเมียที่ถูกประณามว่ากินผัวอย่างเธอ แต่เป็นเพราะความอยุติธรรมของแม่เขาเอง ที่กดขี่ลูกคนละแม่ สะสมความเกลียดชัง จนการฆ่ากันเพื่อชิงสมบัติเป็นเรื่องที่ทำได้โดยไม่ลังเล

“คุณยายไม่เคยบอกใครเลยหรือคะ ว่าที่จริงแล้ว ตาตายเพราะน้องชายจะแย่งสมบัติ ไม่ใช่ยายทำ”

“เอาหลักฐานอะไรไปบอกล่ะ บอกว่ารู้เพราะทำของใส่คนที่ฆ่าผัวตัวเองรึ จากที่คนเขาสงสัยว่าฆ่าจริงหรือเปล่า ก็กลายเป็นไปรับสารภาพเองซะงั้น เพียงแต่ว่าคนที่ฝังใจเชื่อมากที่สุดว่าแมะเป็นฆาตกร กลับเป็นลูกสาวตัวเอง เชื่อโดยไม่เคยถามแมะสักครั้ง”

“คุณยายคะ หนูไปเจอจดหมายลาตายของป้าบ๊วยที่บ้านยาย จดหมายนั้นบอกว่าป้าบ๊วยคิดว่าใบจากถูกยายฆ่าตาย จริงๆ แล้ว ยายทำอะไรคนที่ชื่อใบจากกันแน่”

คราวนี้ผู้ชรานิ่งเงียบไปนาน นานจนคิดว่าจะไม่ได้คำตอบจากแกแล้ว แต่สุดท้ายแกก็เอ่ยขึ้น

“เอาละ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะบอกว่าถ้าเอ็งคิดว่าแมะฆ่าใบจากอีกคนก็ได้ แมะไม่ได้ฆ่าตัวมันหรอก แต่แมะฆ่าความหวังของมัน กีดกันมันทุกอย่าง จนมันต้องออกไปจากชีวิตของบ๊วย”

“ยังไงหรือคะ”

“แมะเป็นคนบอกมันเอง ให้ออกไปจากบ้านแมะ อย่ามาให้เห็นหน้า อย่ามาติดต่อกับบ๊วย ไม่อย่างนั้น แมะจะบีบให้พ่อแม่ของมันที่มาค้าขายกับแมะให้ออกไปจากพลิ้ว คนในบ้านไม่มีใครรู้ นอกจากไอ้ทิ้งมันกลับบ้านมาพอดี แมะไม่แน่ใจว่ามันได้ยินแค่ไหน กลัวมันจะไปบอกบ๊วย แล้วเป็นคนถือสารระหว่างสองคนนั่น แมะเลยไล่ให้มันไปหนองชิ่ม บ๊วยมันจึงรู้แต่ว่าจู่ๆ ใบจากก็หายไป แมะพยายามเป่าหูว่าใบจากมันมีคนใหม่ แต่แทนที่นังบ๊วยจะเชื่ออย่างที่บอก กลับไปเชื่อว่าแมะฆ่าใบจาก”

“คุณยายไม่ได้ฆ่า” โบตั๋นถามย้ำ ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโล่ง

“จะไปฆ่ามันทำไม ฆ่าไปสองคนก็บาปพอแล้ว ใครจะไปคิดว่ามันจะไปเสียอกเสียใจจนเมาตกน้ำตาย ใครจะไปคิดว่าเอ็งจะฝังใจเรื่องแมะฆ่าเตี่ยจนพานคิดไปว่าใบจากถูกฆ่าตาย ยอมตายตามไปอีกคน ถ้าจะให้รับว่าฆ่า แมะก็ยอมรับว่าเพราะความตั้งใจของแมะที่จะแยกเอ็งสองคนออกจากกัน กลายเป็นบีบให้พวกเอ็งต้องตาย”

ไม่เคยมีใครนึกฝันมาก่อนว่าในที่สุด ยายสีไพลจะยอมรับทุกอย่างออกมาเอง เรื่องที่ทุกคนโจษจันเกี่ยวกับแก ไม่มีเรื่องใดถูกทั้งหมด ไม่มีเรื่องใดผิดทั้งหมด แต่หากจะจัดจำแนกแกด้วยคำเพียงสองคำ ดีหรือชั่ว ก็ยากที่จะจัดให้แกอยู่ฝ่ายไหน ถ้าคิดว่าสิ่งสำคัญของผู้หญิงคือต้องเป็นเมียที่ดี อยู่ในโอวาทของผัว คงยากที่จะบอกว่าแกเป็นเมียที่ดี แต่ถ้ามองอีกมุมว่าสิ่งสำคัญของผู้หญิงคือการเป็นแม่ที่ดี รักและอาทรห่วงใยลูกในไส้ จะยุติธรรมหรือไม่เล่าถ้าจะตีตราว่าแกเป็นแม่ที่เลว

ท่ามกลางความเงียบนั้น จู่ๆ แกก็หันขวับมาทางทุกคนที่ฟังอยู่ เอ่ยเสียงขุ่น

“นังเหมย นังบ๊วย ในเมื่อเอ็งรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เอ็งรับได้ไหมล่ะ ที่แมะเอ็งเป็นฆาตกร”