บุษบาลุยไฟ ตอนที่ 65 : ผลแห่งการละเล่นคะนอง

บุษบาลุยไฟ โดย ปราณประมูล เรื่องราวของ ลำจวน หญิงสาวผู้ต่อสู้กับค่านิยมทางสังคมในยุค ร.3 เธอลุกขึ้นทำสิ่งที่คนในห่วงเวลานั้นไม่ทำกัน หนทางจึงไม่ได้ราบรื่น หากเต็มไปด้วยอุปสรรคและถ้าไม่ใช่เพราะแรงรักแรงใจที่หนุ่มจีนคนนั้น คงยากที่บุษบาดอกนี้จะไปสู่จุดหมาย ‘บุษบาลุยไฟ’ นวนิยายเรื่องเยี่ยมที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์

เช้านี้แม่น้ำเปี่ยมฝั่งและไหลแรง เศษกระทงใบตองยังหลงเหลือลอยให้เห็น

สตรีงามเจ้าของ ‘ แพท่าพระ ’ นั่งคุยกับคนจากคณะละครของพระองค์เจ้าชายทินกร

เจ้าเฉก เป็นผู้ยกน้ำชามารินอยู่ใกล้ๆ แต่ท่านเหล่านั้นมิได้หันไปแม้เหลือบแล

“ ฝากกราบทูลทราบฝ่าพระบาทด้วยค่ะ ว่าเป็นพระเมตตายิ่งสำหรับน้องสาวอิฉัน  แต่มันกลับกรุงเก่าไปแล้วแต่เมื่อกลางดึกแล้วค่ะ แลมันมีลูกผัวครอบครัวต้องดูแล คงไม่อาจจะเข้าไปถวายตัวอยู่ในคณะละครของพระองค์ได้ค่ะ ”

“ อ้อ..เช่นนั้น ก็คงต้องไปกราบทูลตามนี้ล่ะขอรับ  เสียดาย กำลังจะทรงละครใช้สตรีเล่น เรื่องแก้วหน้าม้าอย่างไรขอรับ แต่เดิม ใช้ผู้ชายทั้งหมด  แต่ทรงเห็นนางบุษบาเมื่อคืน จึงเกิดความคิดใหม่ว่า หากได้นางมาแสดง ทำเป็นละครชายจริงหญิงแท้ คงน่าสนุกพิลึก แต่..เอาเถอะขอรับ..ไม่เป็นไร ”

คุณพุ่มยิ้มสุภาพ แล้วหันมาสบตากับเฉกอย่างรู้สึกมีชัย

หนุ่มเฉกหลบตา ระบายลมหายใจโล่งขึ้นมาบ้าง

แม่น้ำยามเที่ยงลดระดับลงไปเล็กน้อย นายหมายกับนางทองใบช่วยกันเก็บขยะจากเศษใบตอง หยวกกล้วย ที่ลอยมาเกยแพ

แขกของแพคุณพุ่มยามนี้ ทนายพด

เฉกเข้ามาทดสอบ ด้วยการยกเครื่องหมากมาวางต้อนรับ ทว่าทนายพดหาได้ใส่ใจเขาไม่

“ นายน้อยเลียบเคียงถามท่านเจ้าคุณบิดาคุณเรื่องแม่สายหยุดแล้ว  แต่ท่านเจ้าคุณบิดาคุณ บอกว่า ให้มาถามคุณเอง  เพราะคุณคือผู้ปกครอง มิใช่ท่าน ”

คุณพุ่มหัวเราะ หยิบหมากที่เจียนงาม อ่อนพอดีใส่ปาก

“ เจ้าคุณพ่อของฉันนี้ช่างดีกระไร แต่..ฉันจะว่าอย่างไรดี ”

ลำจวนเฉก จัดวางกระโถนใบน้อยๆ สำหรับบ้วนให้

ทนายพดรับกระโถนไปช่วยวางในที่เหมาะ  แต่หาได้สังเกตหน้าตาของเด็กหนุ่มไม่

“ หากนายน้อยจะมาสู่ขอ..”

คุณพุ่มปิดปาก ไอกระแอมให้โล่งคอ

“ คือ..แม่สายหยุดเธอมีลูกผัวแล้ว ขณะนี้ก็ท้องอ่อนๆอยู่ ”

“ ไม่น่าเป็นไปได้เลย ดูไม่ออกจริงๆ ”

“ แหมๆๆ พวกผู้ชายนี่ ดูจักหลงตนกันนัก ว่าดูออกหมด ว่าหญิงใดเคยมีผัวรือไม่เคย..หึๆ ”

คุณพุ่มเลิกคิ้วให้เจ้าเฉก แล้วหันไปมองนางเต็ม ที่นั่งเฝ้าอยู่ด้านนึง ซึ่งส่งสายตาสาแก่ใจมาให้

แม่น้ำยามบ่าย น้ำลงต่ำลงไปอีกทว่าไหลแรงเชี่ยว

ที่ระเบียงแพ คุณหลวงสุนทรโวหาร เดินเตร่ชมไม้ในกระถางอย่างสบายใจ

นายหมายนั่งพรวนดินแปลงผักเล็กๆในกระบะไม้

นางเต็มยืนเกะกะ เป็นก้างขวางคออยู่ไม่ไกล

ส่วนลำจวนแอบเงียบอยู่ในห้องครัว ด้วยท่านภู่เป็นบุคคลพิเศษที่น่าหวั่นระแวงมากกว่าผู้ใด

“ กลับกรุงเก่าไปแล้วรือ? ”

ท่านหัวเราะขบขัน

“ ค่ะ ทั้งเจ้าเฉก แลสายหยุดน้องสาวฉัน ”

คุณพุ่มมองสู้ตา ไม่หลบเลี่ยง

“ เจ้าเฉกก็ไปด้วยรือ? ”

“ ค่ะ เขาเป็นอาหลานที่วัยใกล้เคียงกัน ก็ไปส่งกัน แลคงยังไม่กลับลงมาเร็วๆนี้ ”

อาลักษณ์ถอนใจ มาไม้ไหน ก็ควรจะตอบไม้นั้น

“ คุณพุ่ม เชื่อผม..ฝากเจ้าเฉกให้ถวายตัวเป็นอาลักษณ์ฝึกหัดในทูลกระหม่อมฟ้าน้อยเสียเถิด จะเหมาะสมยิ่ง ”

คุณพุ่มมองอย่างแค้นใจ ดวงตากร้าวเปิดเผย ในใจเธอนั้นรวดร้าว วังเดิมทรงไม่รักษาน้ำใจกันอีกต่อไป เมื่อทรงง้อแล้วไม่ได้ผล ก็ส่งคนสนิทมาทาบทามเด็ก..ของเธอ ที่เพิ่งทรงเห็นหน้าเมื่อคืนแท้ๆได้ลงคอ แต่ว่าไปกระไรเลย น้องสาวแท้ๆร่วมบิดาเธอคนหนึ่ง  ก็ได้ดีมีสุขเป็นเจ้าจอมของท่านอยู่ทุกวันนี้

การละเล่นเมื่อคืนของเธอ  ใช้ลองใจพวกเขาได้ผลทุกคนไม่เว้น

“ เช่นนั้น..ก็ต้องถามมันก่อน ตอนมันกลับมาก็แล้วกันค่ะ ขอบพระเดชพระคุณ ”

เธอปิดประตูการเจรจา ทำให้อาลักษณ์ผู้รู้ความนอกในดีกว่าผู้ใด จำต้องเก็บปากคำไปในที่สุด

บนเรือนลึกเข้าไปในคลองบางกอกน้อย

นายสุ่นหงุดหงิด ผลักมือคุณนายนอบ ที่ส่งหมากมาป้อนเอาใจ

“ ฉันไม่ได้อยากหมาก ”

“ รือจะเอาบุหรี่ ”

“ บุหรี่ เหล้ายาอันใดก็ไม่ต้องการ ”

ลุงแดง เดินขึ้นมา มองหานายโรงไปรอบๆ แต่ไม่ทันที่ตัวนายโรงเองจะพุ่งเข้ามาหา

“ ได้ความว่าอย่างไรบ้าง ไอ้แดง ”

“ ไม่ได้ความใดๆ ไม่มีผู้ใดรู้จัก รือเคยเห็นนางคนนี้มาก่อนเลย..”

เมื่อหันไปเห็นสายตานางนอบจ้องเป๋งมา ลุงแดงก็รีบเงียบ

“ นางคนไหน? ”

นางนอบปรี่มาจับจ้อง

“ ไม่มีอันใด ”

ลุงแดงปฏิเสธ หน้าตาเรี่ยราดพิรุธ

“ ใยจักไม่มี นางบุษบาคืนลอยพระประทีปล่ะซี ไปติดใจอันใดนักหนา ฉันไม่เห็นว่าจะละม้ายคล้ายคลึงนางลำจวนตรงไหน ผู้หญิงทาหน้าขาว ทาปากแดง ใส่ชฎาเข้า มันก็เหมือนกันไปหมด รือนายสุ่นแอบมีเมียมีลูกสาวซุกไว้ที่บ้านเมืองไหนอีกคนเล่า ”

จำปาได้ยินเสียงแหวๆมาถึงในห้อง เธอนั่งมองหน้ากับทิม วิตกอกสั่น

“ ฉันไม่ได้ว่าหล่อนผู้นั้นเหมือนนางลำจวนสักหน่อย เพียงอยากรู้ว่าเป็นใคร มาจากไหน สุ้มเสียงไพเราะ แต่งกลอนได้ขนาดนั้น จักมีสักกี่คนกันในพระนคร เหตุใดจึงไม่มีใครเคยรู้จักพบเห็น ”

นพเดินขึ้นเรือนมาในตอนนั้นพอดี ถึงกับหยุดชะงัก

“ พวกลูกสาวผู้ลากมากดีมีถมเถ อาจจะมาจากวังใด..คนธรรมดาผู้ใดจักได้ไปนั่งในเรือคุณพุ่ม บุษบาท่าเรือจ้าง แสดงสักวาในคณะเจ้านายใหญ่โตปานนั้น ”

นายสุ่นหมดแรง เข่าอ่อน ทรุดนั่งลงครวญคร่ำ

“ นางลำจวน มันอยากเป็นเช่นคุณพุ่ม อยากเขียนเพลงยาว แต่งสักวา..มาแต่ครั้งยังไม่โกนจุก ”

แม่จำปาทนไม่ได้แล้วครานี้   รีบลุกออกมาจากห้อง เล่นละครบทโกรธ

“ นายสุ่นหยุดพูดถึงลูกเสียที ลูกตายไปนานนักหนาแล้ว ศพก็เผาไปแล้ว ไปไม่กลับกับสายน้ำแล้ว  ไม่มีใครมาเหมือนลูกอีกดอก ”

“ ศพที่พบ..มันก็เละจนจำกันไม่ได้..อาจจักไม่ใช่ศพลำจวนหรือไม่ อย่างไร..”

นายสุ่นปาดน้ำตา

“ มันตายแล้ว ไปเกิดแล้ว  หยุดปล้ำผีลุกปลุกผีนั่งเสียที ฉันไม่อยากได้ยิน พอทีเถิด ขอร้องล่ะ ”

นายสุ่นร้องไห้ได้ แม่จำปาก็ร้องไห้บ้าง ไม่ลำบากอันใด เพราะเธอกลัวเหลือเกิน กลัว..ว่าจะมีใครไปรังควาน..คนหน้าคล้ายลำจวน  ถึงที่แพคุณพุ่ม

คนๆนั้น คือนพ!

 คนนครบาลรายงานเจ้าคุณอินทราแบบกระซิบกระซาบถึงในห้องหนังสือของท่าน ด้วยเป็นเรื่องลับที่สุด

“ ที่แพคุณพุ่มไม่มีสตรีสาวอาศัยอยู่ด้วยเลยขอรับ นอกจากบ่าวทาสแล้ว ก็มีแต่หลานชายคนหนึ่ง ทำงานอยู่กับท่านเจ้าคุณบิดาเธอ ที่กรมพระคลังมหาสมบัติ ”

“ รือว่านางบุษบาผู้นั้น ..เป็นคุณข้างใน ที่ออกมาเรียนแต่งกลอนกับเธอ ”

เจ้าคุณครุ่นคำนึง

“ ไม่ใช่คุณข้างในแน่นอนขอรับ เรื่องนางบุษบาผู้นี้  มิใช่แต่กระผมที่สืบหา พวกฝ่ายในก็อยากรู้เช่นกัน เห็นถามไถ่กันไปมา แต่ไม่มีผู้ใดพบเค้าเงื่อนใดเลย ”

เจ้าหน้าที่นครบาลสืบความมาดีแล้วจริง

“ หล่อนเป็นสตรีที่ผุดขึ้นมาจากอากาศธาตุหรือไร หรือว่าผุดขึ้นมาจากแม่น้ำ..”

พูดออกไปแล้ว เจ้าคุณกลับผงะ ชงักไปเอง

“ ผุดขึ้นมา..จากแม่น้ำ..”

สีหน้าท่านซีดเผือดไป ทว่าแววตาวาบไหวระริก

ท่านเดินออกมาจากห้อง ตะโกนไป

“ ใครไปตามอ้ายนพ ลูกนายโรงสุ่นมาหาข้าบัดเดี๋ยวนี้..”

แม่น้ำยามใกล้ค่ำ กลับสูงเปี่ยมฝั่งขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าเฉกกำลังกวาดระเบียงแพ ขณะที่นายหมายโพงน้ำจากแม่น้ำขึ้นมารดต้นไม้

เรือลำเพรียวของนครบาล มีโคมไฟสว่างด้านหน้าแล่นตัดน้ำมาเร็วรี่ มีชายฉกรรจ์นั่งมาสามสี่คน

เฉกเงยขึ้นเห็นก่อน  สะดุ้ง ทิ้งไม้กวาด รีบวิ่งเข้าในบ้าน

“ คุณเฉก  มีอะไร? ”

นายหมายหันไปมองไปในน้ำ กลัวตัวชา

ในเรือน เฉกวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาขณะที่แม่เต็มและทองใบกำลังจัดสำรับ

คุณพุ่มเดินออกมาจากห้องพอดี

“ เฉก ไปอาบน้ำไป จะได้กินข้าว ”

คุณพุ่มสั่ง

ทว่าลำจวนเฉก   ปากคอสั่น

“ เรือ..เรือเจ้าคุณ..อินทรา ”

เด็กหนุ่มวิ่งเข้าข้างในห้องคุณพุ่ม ปิดประตู ลั่นดาลแน่นทันที

ขณะที่นางทัด  นพ  โชค เดช รวย ก้าวขึ้นระเบียงแพมา

นายหมายขยับยืนขวาง เมื่อคุณพุ่ม เต็ม  และทองใบก้าวออกมา

นางทัด นพ โชค เดช รวย ไหว้สตรีเจ้าของแพ แต่ด้วยท่าทีเหิมหาญ ไร้ความเกรงใจ

คุณพุ่มรับไหว้ หากดวงตาแข็งกร้าว

“ อิฉันเป็นคนของท่านเจ้าคุณอินทราค่ะ ”

นางทัดเริ่ม

“ มีอันใดรือ มากันค่ำๆมืดๆ ”

“ ต้องขออภัยคุณพุ่มด้วย ที่มาในเพลาเช่นนี้ แต่..เห็นว่าตลอดทั้งวัน คุณมีแขกไปใครมาไม่ได้ขาด หัวกะไดแพไม่แห้งเลยทีเดียว จึงต้องมา..ในยามที่ซาผู้คนแล้ว ”

หญิงผู้นั้น ปากคอสมเป็นแม่เล้าแม่ค้าผู้คนแท้ๆ

“ มีกิจอันใด? ”

คุณพุ่มถามกระด้าง

นพถือหีบหนักมาในอ้อมแขน

“ เหล่านี้ คือหนังสือลิลิต โคลง กลอน แลบทละครหลายเล่ม ..ลำจวน น้องสาวผม โปรดปรานอยากอ่านมาก ”

คุณพุ่มทำสีหน้าว่างเปล่า

“ น้องสาวคุณ..เกี่ยวอันใดกับฉัน? ”

“ ผมต้องขอบพระคุณคุณพุ่มเป็นที่สุด ที่ได้รับอุปการะนางลำจวนไว้ และสอนหนังสือหนังหา จนมันอ่านออกเขียนได้  ถึงกับได้ไปทำงานในกรมพระคลังฯ ”

นพลักไก่เนียนกริบ

คุณพุ่มอึ้งไปอึดใจ แต่กลับเสียงแข็ง

“ พวกคุณเข้าใจผิดแล้วกระมัง เรื่องที่คุณพูดฉันไม่รู้เรื่องเลย ”

นางทัดหัวเราะเบาๆ ยิ้มเยื้อน

“ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ คุณพุ่ม ท่านเจ้าคุณเพียงฝากหนังสือมา..ให้อ่านกัน ”

“ เราจักไม่ทำสิ่งใดที่เป็นการรบกวนคุณ..ให้ระคายเคืองความรู้สึกดอก เพียงแต่..หากเมื่อใดนางลำจวนคิดอยากจะกลับไปทำหน้าที่ภรรยาที่ดี..ของสามี ท่านเจ้าคุณจักเป็นผู้มารับ..ด้วยตัวท่านเอง ”

นพกล่าวอาจหาญ

นายหมาย ทองใบ มองกันซีดเผือด

นางเต็มกุมอก ใจเต้นรัว

คุณพุ่มส่ายหน้า แววตาเยือกเย็น

“ เอาของของท่านเจ้าคุณกลับไปคืนเจ้าคุณของพวกคุณเถิด ฉันไม่รับ  นี่พูดถึงลำจวนอะไร ใครกัน ฉันงุนงงมาก แลนี่ก็เข้ายามวิกาลแล้ว  แพนี้ก็ไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านบิดาฉันเลย อย่าให้ต้องลำบากถึงท่าน อีกทั้งพระบรมมหาราชวังก็อยู่เพียงแค่นี้ ”

เธอพนมมือขึ้นเหนือหัว

“ อย่าทำอะไรที่เป็นการไม่ยำเกรงใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทเลย ท่านเจ้าคุณอินทราก็คนนับถือกัน ตั้งแต่ครั้งฉันวิ่งเล่นอยู่แถวบางยี่ขัน เห็นกันมาแต่เล็ก  สนิทกับบิดาฉันอย่างกับอะไรดี เชิญกลับไปได้แล้ว ”

สตรีเจ้าของแพใช่เพียงสงบงามน่าเกรงขามและเปี่ยมบารมี  ที่สำคัญ เธอยืนหยัด มั่นคง

ในห้องนอนคุณพุ่ม ลำจวนแอบฟังข้างประตู มือทั้งสองบีบกันไปมา ดวงตาเบิกโพลง

ไม่มีใครรู้ ว่าที่หลังครัวแพ  เรือลำเล็กแอบแนบชิด  ร่างชายหนึ่งคลุมผ้าดำ ซุ่มเฝ้าระวัง พร้อมดาบของจีนกระชับมือ จ้องคณะนครบาลและนางทัดอยู่

หลิมกิมฮุน

แม่น้ำยามราตรีมืดมิดน่ากลัว ฟ้าดำเมฆครึ้มหนา บังดวงจันทร์คืนแรมมิด

เฉกกอดเข่าทุกข์หนัก

“ ข้าผิดเอง ที่คึกคะนองลืมตน คิดแต่ทางสนุก คิดตื้นเกินไป ไม่คิดว่าโฉมหน้าเจ้า จะมองเห็นทะลุแป้งที่พอกไว้ถึงเพียงนั้นออกมาได้ ”

สตรีผู้อาวุโสวิตกกังวลอย่างที่สุด

“ เพราะอิฉันเอง ..อยากแสดงให้ทุกคนเห็น อิฉันไม่อยากว่าสักวาในฐานะของชาย ถึงใครๆจะพากันชม ว่าเจ้าหนุ่มคนนี้คมคายนัก ..อิฉันอยากแสดงในฐานะของหญิง ให้เขารู้ ว่าสตรีก็ทำสิ่งนี้ได้ อิฉันประมาทเอง อิฉันเป็นคนอยากทำเอง ”

หญิงสาวพนมมือ น้ำตาคลอ

“ เอาเถอะๆ มาถึงขั้นนี้ ลำจวนก็ตัดสินใจเสียว่าจะไปถวายตัวกับใคร วังไหน หรือเลือก..ที่จะพึ่งพาทางหลวงสิทธิ์นายเวร..ลูกชายเจ้าคุณหาบน ”

นางเต็มชี้ทางออก

“ สุดท้าย อิฉันก็ต้องยอมเป็นหม่อมห้ามหรือเมียน้อยของท่านผู้ใดสักคน! ”

ลำจวนร้องออกมา เจ็บใจยิ่ง

“ ชีวิตมันก็เป็นเช่นนี้แล นางลำจวน ดีแค่ไหน ที่นอกจากสติปัญญา เจ้ายังมีรูปเป็นทรัพย์ เลือกไม้ใหญ่สักต้น ที่เจ้าจะเกาะอาศัยทำรัง..ปลอดภัย ได้มีความสุขสบายไปตลอดชีวิต ”

นางเต็มมุ่งมั่น

“ เช่นนี้..ที่ฉันโดดน้ำหนีเขามา ก็เสียเปล่า ”

หญิงสาวป้ายน้ำตา ร้องไห้อย่างขมขื่น

“ เสียเปล่าอะไร เจ้าได้มาเรียนอ่านเขียนอยู่ที่นี่ตั้งนานสองนาน ได้มาอยู่รับใช้คุณท่าน เท่านี้ก็คุ้มค่าแล้ว ”

คุณพุ่มคิดออก ตบเข่าฉาด ลุกกระโดดโหยงขึ้นราวเด็กสาว

“ ข้ารู้แล้ว ข้าจะพาเจ้าเข้าวังหลวง..”

“ คุณ? ”

นางเต็มคิดไปในทางสูงสุดโต่ง

“ ถวายตัวเป็นข้าหลวงพระองค์เจ้าวิลาศอย่างไร เต็ม.. น่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด  ตอนข้าไปเข้าเฝ้าที่แพที่ประทับคืนนั้น.. พระองค์เจ้าวิลาศก็มีรับสั่งชมเจ้าอยู่..ทรงโปรดหนังสือหนังหา เรื่องพระอภัยมณี..ก็ทรงโปรดขนาดหนักด้วยซ้ำ..ท่านพระทัยดี แลทรงสวยงามราวกับนางฟ้า เช่นนี้ เจ้าก็ไม่ต้องปลอมเป็นชายอีกแล้ว แต่ได้อยู่ในวังหลวงอย่างปลอดภัย แลยังอาจได้ถวายงานหนังสือด้วย..”

ทุกคนพลันดีใจ เหมือนแสงสว่างจากฟ้าส่องมาฉับพลันทันที

“ แต่คุณอาคะ..แล้วเมื่ออิฉันปลอดภัยแล้ว..ทางนั้น..เขายังจะมาระรานคุณอาหรือไม่คะ ”

เธอไม่กลัวใครเท่าเจ้าคุณอินทราเลย

“ ก็ต้องลองดูสักตั้ง! ”

คุณพุ่มหน้าบึกบึน เจ้าคุณอินทราใหญ่แค่ไหน ก็คงไม่เทียมเจ้าคุณพ่อเธอ

แต่ที่นอกแพ ร่างในชุดดำราวโจร ยังแอบฟังอยู่ตลอดเวลา  เจ้าหนุ่มจีนที่หดร่างกอดเข่าเจ่าจุก ทางของฮุนกับลำจวนคงสิ้นสุดลงเพียงนี้ แต่ขอให้เธอปลอดภัย เขาจะต้องการสิ่งใดมากไปกว่า

พระอาทิตย์เริ่มขึ้นเหนือแม่น้ำ คนในแพนั้นมิได้หลับลงเลยทั้งคืน จึงพร้อมที่จะเคลื่อนไหวในทันทีที่ฟ้าสว่างเรื่อราง

ลำจวนแต่งเป็นเฉกตามปกติ กำลังพยายามปิดฝากระเป๋าหวายลง

นายหมายกำลังยกหีบใหญ่อีกใบ นำออกไปจากในแพ

คุณพุ่ม นางเต็ม ที่แต่งตัวจะเข้าวัง พร้อมแล้ว

“ เดี๋ยวเราไปขึ้นท่าเตียน แลไปเข้าทางประตูท้ายสนม อย่าไปแผ้วพานท่าขุนนาง เกลือกจะปะคนของนครบาลเข้า แลเมื่อเข้าประตูวังไปแล้ว จึงถอดเสื้อผู้ชายนี้ออก ”

คุณพุ่มกำกับ

ทันที ที่ลำจวน คุณพุ่ม แม่เต็ม ก้าวออกจากประตูหน้าแพ  พลันก็ต้องหยุดยั้ง ยืนนิ่งงันกันไป

เรือของบ้านลำจวน เทียบอยู่ เนตร นพ ที่ต่างสะพายดาบในฝักมาด้วย ยืนเด่นอยู่หน้าแพ

นายหมายที่กำลังจะยกของลงเรือบ้านคุณพุ่ม ได้แต่กำหมัดจ้อง

เนตร นพ จ้องน้องสาวในคราบชาย สีหน้าสลด

ลำจวนถอยกรูด เตรียมเผ่น

คุณพุ่มรีบก้าวออกไปขวาง

เนตร นพ ไหว้คุณพุ่ม ต่างดูเศร้าโศก

“ คุณพุ่มขอรับ กระผมคือเนตร บุตรคนโตของนายโรงสุ่นขอรับ ”

เนตรแนะนำตัว เป็นการเป็นงาน เสียงรันทด

“ กระผมชื่อนพ ”

เขาหันมา มองลำจวนอย่างโยนความผิดให้

“ คุณพ่อของกระผม..”

เขาหันมาทำตาละห้อยต่อคุณพุ่ม

“ นายโรงสุ่น..”

สุดท้าย เขาหันมา จ้องจิกเธอ

“ ได้มาดูสักรวา..และได้เห็น..นางลำจวน  พ่อถึงกับเป็นลมปัจจุบัน เพราะสะเทือนใจอย่างยิ่ง ”

“ หากยังพอจะมีสำนึกอยู่บ้าง พี่ก็อยากจะขอร้อง ให้ลำจวนกลับไปดูใจพ่อสักหน่อย ผู้ใดจักรู้ หากพ่อได้เห็นหน้าเจ้า ที่ลมกำเริบ ใกล้จักสิ้นใจ ก็อาจจักพอมีบุญ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตา ดลบันดาลให้อาการของพ่อ..กลับฟื้นคืนก็เป็นได้ ”

เนตรอ้อนวอน

“ จริงรือ..”

เฉกกลายเป็นลำจวนไปแล้ว และเป็นลำจวนที่ระแวงหวั่นไหว

“ เรื่องความเป็นความตายของพ่อ ใครจักเอามากล่าวเล่นได้เล่า ”

นพเสียงฉุน

“ ลำจวน..”

คุณพุ่มยอมรับในที่สุด ว่าลำจวน คือลำจวน

“ ต้องเข้าวังเช้านี้ ”

เธอพยายามที่จะทำตามแผนเดิมให้ได้

“  อาการของนายโรงสุ่นฉันจะรีบไปดูเองเมื่อกลับออกมา แล้วดีร้ายหนักหนามากน้อยอย่างใด ฉันค่อยให้คนไปตามลำจวน ”

“ ถ้าเช่นนั้น ก็อาจจักไม่ทันเวลา บิดากระผมอาจ..ถึงแก่กรรมเสียก่อน..ลำจวน..เจ้าใจจืดใจดำถึงเพียงนั้นเทียวรือ ไปเยี่ยมพ่อก่อนซี หากพ่อไม่เป็นไร เจ้าค่อยไปเข้าวังก็คงได้กระมัง ”

นายหมายหันมาส่ายหน้าห้าม ‘ คุณเฉก ’ของเขา

ลำจวนสบตาคุณพุ่ม ต่างไม่มั่นใจที่จะขัดขืน ทั้งๆที่ลึกลงไปก็ไม่อาจเชื่อ

เนตร นพ เข้าประกบทันทีอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ ต้อนน้องสาวลงเรือไป

“ฉันไม่ให้ไป ”

คุณพุ่มยื่นมือมาที่ลำจวน

เนตรจับมือน้องสาวไว้ เอาตัวกั้นกลาง สะอื้นออกมาเต็มแรง

“ หากบิดากระผมเป็นอันใดไป ใครจะรับผิดชอบขอรับ ”

ชายหนุ่มปล่อยน้ำตาไหลหยดออกมาให้เห็น

สุดท้าย คุณพุ่ม ในฐานะสตรีผู้ใหญ่เจ้าของแพกลับลังเล สุดที่จะใช้สิทธิ์ใดมาแยกพี่ชายแท้ๆจากน้องสาว ในภาวะที่ความเป็นความตายของบิดาถูกยกมาอ้าง

นายหมาย นางเต็ม ต่างห่วงใย ร้อนรน กังวลยิ่ง

เรือบ้านนายโรงสุ่นพุ่งตัดสายน้ำออกไป ลำจวนเกาะกราบเรือ นั่งกลางหว่างพีชายทั้งสองที่ประกบติด เหลียวมองกลับมาพะว้าพะวัง

หญิงสาวเหลียวหน้าเหลียวหลัง มองรอบตัว ราวจะขอความช่วยเหลือจากผู้ใดก็ได้

อีกด้านของแพ มีเรือที่จอดซุ่มเตรียมอยู่  ในเรือ กลับเป็นชายจีนสามสี่คน

คนที่นั่งหน้าสุด สวมหมวกกุ้ยเล้ยปีกกว้าง  เงยขึ้นมา ใบหน้าใต้หมวก คือฮุน

มีแช ไห่ ซาน สามคนงานอู่ต่อเรือบางคอแหลม หนีงานมาพร้อมหน้า นั่งเรียงลำดับกันไป