ซ่อนรัก บทที่ 4 : เริ่มรัก
โดย : โสภี พรรณราย
ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์
ปารีสอยู่ในอ้อมแขนของวิศร์
ท่ามกลางแสงไฟเฉลิมฉลองของวันคริสต์มาส และคู่บ่าวสาวที่กำลังถ่ายรูปแต่งงานผ่านเลยไปแล้ว
เดินเกือบถึงโรงแรมที่พักแล้ว
หญิงสาวกลับคืนความทรงจำในอดีตแล้ว
“คุณ…คือพี่ชายที่อยู่กับฉันในคืนวันนั้น ตอนนั้นฉันเพิ่งอายุเจ็ดขวบเอง”
“โลกกลมนะครับ”
โลกกลมเสมอคือความจริง พบกันก็จริง
“ขอบคุณนะคะ คืนนั้นฉันกลัวมากๆ ฉันมี…ดาวคุ้มครอง ดาวคุ้มครองพวกเรา”
วิศร์หัวเราะเบาๆ
“กิ๊บติดผมรูปดาวคุณยังอยู่ไหม”
“ไม่อยู่แล้วค่ะ ฉันติดกิ๊บจนเข้ามหาวิทยาลัยก็เลิกติดแล้ว กิ๊บที่มีมากมายทั้งหมดก็หายไปแล้ว บางครั้งฉันก็คิดจะกลับมาติดกิ๊บอีก เพราะเวลาทำงานบางทีผมก็หลุดลุ่ยปิดหน้าปิดตา ต้องคอยเสยผมตลอด”
หล่อนเป็นคนสวยมาก เขามองเห็นภาพหล่อนเสยผมยาว น่ามองจะตาย
ทั้งสองเดินมาถึงโรงแรม และวิศร์ให้ปารีสพักอยู่บริเวณล็อบบี้ก่อน
“ขาเป็นอย่างไรครับ” ทรุดกายลงนั่งจึงถาม
“ยังเจ็บๆ ปวดๆ ค่ะ”
“ผมนวดให้นะ”
“คุณ”
เขาไม่ให้หล่อนปฏิเสธ ยอบกายลงกับพื้นและถอดรองเท้าหนังบางและนุ่มมาก เหมาะกับเดินลุยอากาศเย็นในยุโรป ถอดถุงเท้าและนวดบริเวณเท้าอย่างเบามือ อย่างมืออาชีพ
แปลกนะ สบายจังเลย เหลือเชื่อว่าอาการเจ็บปวดทุเลาลง คิดไปเองหรือเปล่า
“พอแล้วนะคะ” ผ่านไปราวหกเจ็ดนาทีหล่อนจึงเกรงใจ
“มันทำให้ผมคิดถึงตอนเด็กๆ เคยเจอกัน ผมช่วยคุณ”
“โชคดีของฉันที่เจอคนดี”
“อย่าเพิ่งปักใจสิครับว่าเจอคนดี”
“อ้าว คุณจะว่าตัวเองไม่ดีหรือคะ”
วิศร์หัวเราะเบาๆ
“อย่าเชื่อคนง่ายสิ ต้องดูกันนานๆ ดูผิวเผินจะพลาด”
หญิงสาวชะงัก
เขาพูดอะไรออกไป จี้ใจหล่อนชัดๆ
“คุณพูดถูก เรารักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เขาเป็นรุ่นพี่ เราศึกษากันแล้ว ดูแล้วดูอีก เขายังผ่านด่านพ่อกับแม่ที่ท่านเข้มงวดมากเรื่องคบผู้ชาย เขาเอาใจเก่งมาก ยิ่งเป็นผู้ใหญ่เขายิ่งเอาใจ จนผู้ใหญ่ทุกคนรักแล้วเมตตา ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้เลย แต่ทำไม…ทำไม เขากลับแต่งงานกับคนอื่น ไม่บอกไม่กล่าว ปกปิดเป็นความลับ จัดงานแต่งงานเงียบๆ กับหญิงอื่น ลืมสัญญาว่าเราจะแต่งงานกันอีกสองเดือนข้างหน้า ฉันดูคนผิดจริงๆ หลายปีที่ผ่านมาไม่ช่วยอะไรเลย เจ็บจัง เจ็บมาก เจ็บจนชา เจ็บจนบางครั้งก็ไม่รู้ตัวว่าเจ็บ ฉันโง่มากใช่ไหม บอกสิว่าฉันโง่” หล่อนสลัดศีรษะแรงๆ “ฉันบอกคุณทำไมเนี่ย ขอโทษที่ฉันระบายกับคุณ”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้เรื่องของคุณตั้งแต่สนามบินแล้ว”
“ยัยวดีกับยัยทัยเสียงดังเสมอ”
“ผมว่าเพื่อนคุณห่วงใยคุณ”
“เรารักกัน เราเป็นเพื่อนตาย”
“เพื่อนตายมีค่ายิ่งกว่าทรัพย์สิ คุณโชคดีแล้วครับ”
ปารีสพยักหน้าและใช้มือกุมท้อง
“ฉันชักหิวแล้วสิ”
“เราไปทานกันที่ห้องอาหารในโรงแรม”
“ดีค่ะ หิวจริงๆ”
แล้วเธอก็หิวจริงๆ อย่างที่ว่า สั่งอาหารเป็นชุดเนื้อแกะนุ่มๆ ที่พนักงานบริการว่าวันนี้พิเศษ ดื่มไวน์ที่ชอบ
บรรยากาศในโรงแรม ร้านอาหารเปิดโล่งอยู่ชั้นบน จึงเห็นวิวยามราตรี
กับแสงไฟสว่างไสว กับเสียงเพลงรื่นเริง ในยามที่ใกล้วันคริสต์มาส ใกล้เฉลิมฉลอง
ใจของเธอคึกคักไปด้วย ถ้าไม่นึกถึงความผิดหวัง
“อร่อยนะคะ”
“อือม…ทานเยอะๆ เลยครับ”
“หมดจานค่ะ”
หล่อนเป็นผู้หญิงที่กินเก่งทีเดียว และดื่มบ้าง
“คืนนี้คุณจะหลับสบาย”
“ค่ะ ดีจังสำหรับคนว่างงานสองคน ไม่ใช่สินะ ฉันตกงานคนเดียว แต่คุณไม่ใช่”
“ผมก็กึ่งเที่ยวกึ่งดูงานครับ”
“คุณยังได้ประโยชน์ แต่ฉันเปล่าประโยชน์”
“ผมเน้นเที่ยวกับพักผ่อนมากกว่า ชีวิตผมอิสระ งานออกแบบต่างๆ เน้นแบบสบายๆ เปิดกว้าง เปิดโลก”
“เหมือนอารมณ์ศิลปินอย่างงั้นใช่ไหมคะ”
“ไม่ถึงงั้นๆ ผมให้ความสบายใจอยู่เหนืออำนาจเงิน ไม่อยากทำจะไม่ทำ บริษัทผมกับเพื่อนเล็กๆ มีกันไม่กี่คนเองครับ เน้นสุขมากกว่าเน้นกำไร” แล้วหัวเราะ “ไอ้บรม เพื่อนร่วมทุนของผมมันกลัวขาดทุนจะตาย มันเป็นทั้งเพื่อนตาย เป็นเจ้าของบริษัท และเจ้าของคอนโดหรูสองห้องนอนที่ผมต้องไปขออาศัยนอนด้วยตั้งแต่ตอนเรียน จบแล้วทำงานแล้วผมก็ยังไม่ไปไหน อยู่กับมันล่ะ”
“คุณไม่มีบ้านหรือคะ”
“ผมอยู่กับป้าครับ บ้านเล็กๆ กับป้าผม กับแม่บ้านน้านง ป้าว่าผมกำพร้าตั้งแต่เด็ก ผมจำความไม่ได้เลย โตมาก็มีแต่ป้าคนเดียว กับแม่บ้านน้านงก็เหมือนเป็นเพื่อนป้าล่ะครับ มาช่วยงานมาอยู่ด้วยตั้งแต่สาว จนผมโตยี่สิบกว่าปี ผมก็ไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านกับคอนโดของบรม บ้านอยู่ไกล คอนโดอยู่ใกล้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย และใกล้สำนักงานของเรา อยู่คอนโดสะดวกกว่า แต่อย่างไรก็ต้องกลับบ้านบ้าง ไม่งั้นป้าบ่นตลอด น้านงก็ว่าคิดถึง”
“แล้วคุณปล่อยให้ผู้หญิงแก่อยู่บ้านสองคนได้อย่างไรคะ”
“โอ๊ย ไม่แก่หรอกครับ ป้ากับน้านงก็แค่ห้าสิบกว่าเอง สมัยนี้คนแก่ช้า สี่ห้าสิบยังสวยอยู่เลย เหมือนสามสิบเอง”
สะดุดความรู้สึกของหญิงสาวอีกแล้ว
เจ็บแปลบ…แผลยังสดอยู่นี่
“ใช่ค่ะ อายุสี่สิบห้า แต่ยังสวยมาก สาวมาก ไม่ต่างจากอายุสามสิบเลย สาวๆ อายุยี่สิบกว่ายังสู้ไม่ได้ เธอสวยมาก สาวมาก เก่งมาก รวยมากด้วย”
“คุณหมายถึง…”
“คุณรัศมี เจ้านายของฉันเอง เจ้าของร้านเพชรรัศมี อายุ…สี่สิบห้าค่ะ เธอแต่งงานกับอุเทน คนรักของฉัน” หล่อนแค่นหัวเราะ “คบกันตอนไหน เงียบเชียบเหลือเกิน รู้อีกทีก็วันแต่งงานของคนทั้งสอง ไม่กี่วันนี้เอง”
“คุณต้องพยายามลืมนะครับ มันไม่ช่วยเลย ถ้าคุณจะคอยตอกย้ำอยู่เสมอ”
“พูดง่ายนี่ ไม่เจอกับตัว”
“นั่นสิ ไม่เจอกับตัวไม่มีวันรู้ ใครก็ช่วยไม่ได้ถ้าคุณไม่พยายาม”
“ฉันมาที่นี่เพื่อจะทำใจ”
“คุณต้องทำได้ครับ”
“อาหารอร่อยจัง นึกว่าจะกินไม่ลง อยู่บนเครื่องก็กินได้กินดี ลงจากเครื่องก็กินลงอีก ฉันกินง่าย เลี้ยงง่าย”
“ถ้ากินไม่ลง ผมจะว่าอาการหนัก อย่างคุณน่าจะฟื้นฟูไม่ยาก”
ปารีสพยายามยิ้ม…ยิ้ม…และยิ้ม
“สวยค่ะ โลกยังสวยอยู่”
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ มองวิวเบื้องล่าง
“ผมก็ว่าโลกสวยมาก” วิศร์ก็มองตามหล่อน
เวลาผ่านไป ปารีสหัวเราะมากขึ้น ดื่มมากขึ้น ดื่มเพิ่มอีกเกินที่ตั้งใจ
“ผมว่าเรากลับห้องพักเถิดครับ ผมไปส่งคุณ ดึกมากแล้วครับ”
“ยังอยากนั่งดื่มต่อ”
“พักผ่อนดีกว่าครับ” เขาจัดการเรื่องบิลค่าอาหารแล้ว
“อือม…ก็ดี”
พอหล่อนลุกก็เจ็บขาเล็กน้อย พอจะก้าวก็เซ อีกครั้งที่เขารีบจับตัวหล่อนไว้ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่…ไม่…ค่ะ”
“ให้ผมประคองคุณขึ้นห้องดีกว่าครับ”
หล่อนบอกเลขที่ห้อง วิศร์หัวเราะเบาๆ
“เราอยู่ชั้นเดียวกันครับ แต่คนละมุมตึก”
เขากดลิฟต์พาหล่อนขึ้นชั้นที่ระบุ และมาส่งหล่อนถึงหน้าห้อง รอให้หล่อนเปิดประตูเอง
หล่อนกลับพูดว่า
“ฉันอยากไปดื่มต่อ” ทั้งที่ไม่ใช่คนคอแข็ง
“ไม่ละครับ คุณเมาแล้ว”
“ไม่ค่ะ…ไม่เลย ดื่มไปแค่สามแก้ว”
“ผมว่าคุณคอไม่แข็ง”
“เวลาดื่ม มันทำให้ลืมได้ ลืม…ผู้ชายคนนั้น”
“ลืมด้วยตัวเองดีกว่าครับ เชื่อผม อย่าให้เหล้าทำให้ลืม ตื่นขึ้นมาจะเหมือนเดิมครับ”
“คุณวิศร์”
ใช่สิ…เขายังประคองหล่อนอยู่ บริเวณหน้าห้องพัก
ปารีสจ้องมองชายหนุ่ม
เขาก็จ้องมองเธอ
ชายกับหญิง…ใกล้ชิด
จ้องมองตากัน…เพราะอะไร…อะไร
อารมณ์พาไปหรือ
วิศร์เองบอกไม่ถูก เขาสนใจหล่อนมากมายตลอดเวลา ยิ่งรู้ว่าหล่อนคือเด็กหญิงที่เคยหลงในป่าอุทยานมาแล้ว ก็ยิ่งสนใจ
ดวงตาหล่อนสวยมาก โตเป็นประกาย
ดวงตาของเด็กหญิงก็เป็นเช่นนั้น
ตอนเด็กคืออยากปกป้องให้รอดปลอดภัย
ขณะนี้จิตใจเธอบอบช้ำมาก ก็อยากทะนุถนอม ใส่ใจดูแลให้กลับมาแข็งแรงดุจเดิม
เขาค่อยๆ ก้มหน้าบรรจงจูบริมฝีปากแดงเรื่อ หล่อนเองก็มิได้หลบสักนิด ถูกสายตาของฝ่ายชายตรึงไว้ ตรึงจนขยับตัวไม่ได้
รู้สึกอย่างไรกับจูบแรกของเขากับเธอ
หญิงสาวอธิบายไม่ถูก อบอุ่นหรือ วาบหวิวหรือ
อธิบายอย่างไรก็ไม่ถูก ได้แต่ลืมทุกอย่างชั่วขณะ เต็มใจรับจูบ
อะไรเนี่ย
บรรยากาศพาไป หรืออย่างไร
วิศร์ถอนจูบ แต่ใจคิดว่า เขาอยากปกป้องผู้หญิงคนนี้ตลอดชีวิต
ตลอดชีวิต
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกะทันหัน ผูกพันและเริ่มรัก
แล้วหญิงสาวล่ะ
ปารีสสับสน เงียบงัน
ถ้าผู้ชายคนนี้จะรุกมากกว่านี้ ก็ง่ายมาก อยู่หน้าห้องของหล่อนแท้ๆ เขากลับหยุด
รอให้หล่อนใช้การ์ดเปิดประตู
เขาส่งหล่อนแค่หน้าประตู
เขาไม่ได้ฉวยโอกาสเลย
ปารีสค่อยๆ ก้าวเข้าไป รอ…รอ…เขาจะฉวยโอกาสหรือไม่ ถ้าหล่อนเปิดโอกาส
เขาแค่ยิ้มส่งอยู่หน้าประตู แล้วประตูก็ค่อยๆ ปิด
วิศร์ยังยืนอยู่ต่ออีกหลายวินาที เขายังไม่ขยับไปไหน ถามตัวเองตลอดว่าอยากปกป้องผู้หญิงคนนี้ตลอดชีวิตจริงไหม
ต้องถามจากส่วนลึกของหัวใจ ไม่ใช่แค่บรรยากาศโรแมนติกพาไป แค่นี้ มันจะมีความหมายอะไรล่ะ
ถาม…ตอบ…ถาม…ตอบ…
เวลาแสนสั้น ทำไมความรู้สึกรุนแรง
ส่วนปารีส เมื่อก้าวเข้าห้อง เธอก็ยังหยุดตรงนั้น พิงประตูอย่างงุนงงและหัวใจเต้นแรง
บรรยากาศพาไป หัวใจทำไมเต้นแรง
หญิงสาวมีความรู้สึกหรือ
รู้สึกอะไร
ไม่…ไม่ใช่แน่…บรรยากาศโรแมนติกต่างหากที่พาอารมณ์เตลิด ต้องสลัดศีรษะแรงๆ และต้องไม่คิดมาก
แต่ตลอดเวลา ตลอดคืน ปารีสเฝ้าแต่ครุ่นคิด…
วิศร์ตื่นแต่เช้า และโทรปลุกปารีสเพื่อไปทานอาหารเช้าด้วยกัน แต่ไม่มีคนรับสาย หรือหล่อนหลับสนิท
เขาจึงเดินไปที่ห้องของหล่อนและกดเรียก
เงียบ…ไม่มีการตอบรับ จึงลงมาถามที่ชั้นล่าง ผลว่า
หล่อนออกจากโรงแรมไปตั้งแต่เช้าแล้ว เช็คเอาต์ออกไปเลยไม่บอกกล่าว
วิศร์รู้สึกอย่างไรหรือ
ความรู้สึกดีๆ กำลังเริ่มต้น แล้วอยู่ๆ ก็จบลงกะทันหัน เพราะค่ำคืนหรือเปล่าที่จูบหล่อน เขารุกเร็วไปหรือ เขารู้สึกดีต่อหล่อนจริงๆ นะ
ความสนิทสนมที่ก่อตัวรวดเร็ว แต่อยู่ๆ ก็หายวับ รู้สึกนะ เสียใจ ผิดหวัง บอกไม่ถูก
วิศร์…นายเป็นอะไรของนาย ไม่ใช่ไม่เคยผ่านความรัก ผ่านมาแล้ว รักมากและเลิกกันแล้ว ไม่นานเลย…เทวี ลูกสาวเจ้าของโรงแรม และเขาก็ทำใจได้แล้ว ต้องการเริ่มต้นใหม่…กับใครล่ะ…
