บทนำ : นิมิต

เสียงคลื่นกระทบโขดหินผาสาดซ่ารุนแรง มันดังแข่งกับฝนห่าใหญ่ที่กำลังตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา มวลน้ำไหลลงมาตามซอกหินพุ่งกระแทกกัดเซาะผิวดินและต้นไม้ใหญ่น้อยให้เอนลู่ไปตามแรงน้ำ เหมือนหนึ่งกระแสเชี่ยวของกรรมที่ต้องเป็นไปตามทางที่ถูกกำหนด ไม่มีผู้ใดจะขัดขวางหรือหลบหนีไปให้พ้นจากผลกรรมที่ก่อได้

เหนือผืนน้ำทะเลที่กำลังปั่นป่วนขึ้นไปหลายเมตร ร่องผาแตกเป็นโพรงถ้ำขนาดเล็กให้ที่กำบังพายุแก่พระธุดงค์ชรารูปหนึ่งได้หลบฟ้าฝนที่กำลังตกกระหน่ำ ท่านนั่งสมาธิอยู่ในถ้ำแห่งนี้มาครู่ใหญ่ ข้างหน้ามีเพียงแสงไฟริบหรี่สลัวลางจากกองฟืนที่หาได้จากไม้แห้งหน้าถ้ำก่อนที่ฝนจะเทลงมา ทว่าข้างในนั้นสุกสว่างอิ่มเอิบทั้งที่ท่านนั่งหลับตา

ลมพายุพัดหวนกรรโชกแรง หอบละอองฝนเย็นเยียบเข้ามาในถ้ำสัมผัสผิวหลวงตาจนหนาวเยือกขึ้นมา นิมิตบางอย่างที่ปรากฏทำให้ความนิ่งของจิตนั้นสั่นคลอนจนท่านต้องย่นหัวคิ้ว เปลวสีส้มแดงจากกองไฟวาบไหว ฟืนปะทุลูกไฟแตกกระจายดังเปรี๊ยะ ควันสีเทาลอยม้วนตัวขึ้นเบื้องบน เงาดำของอะไรบางอย่างวูบไหวไปตามผนังถ้ำ บอกยากว่าเงานั้นเกิดจากกิ่งไม้ต้องลมหรือสิ่งใด

หลวงพ่อสำรวมจิตมั่นก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้นเบาๆ เหมือนกับว่า ณ ที่แห่งนั้นจะมีสิ่งใดรับรู้สื่อสารกับท่านได้

“เจ้าที่เกาะมากับรถคันนั้นจงไปเสียเถิด อย่าได้ก่อเวรก่อกรรมกับพวกเขาเลย จะเป็นบาป พวกเขาทั้งสองมีภารกิจที่จะต้องทำ เส้นบ่วงกรรมกำลังจะบรรจบกันอีกไม่นานนี้”

โปรดติดตามตอนต่อไป