ขุนเขาแมกไม้ บทที่ 28 : ไม่ชอบขี้หน้า!

“ขุนเขาแมกไม้” นวนิยายเรื่องเยี่ยมในชุดโหราศาสตร์ ผลงานเรื่องล่าสุดของ ’กฤษณา อโศกสิน‘ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปีพุทธศักราช 2531 กับเรื่องราวของเดินดงและอิทธิพลของดาวเสาร์ที่มีต่อชีวิตของเขาได้ในอ่านเอา

เก่งก็เลยเดินไปเปิด พบดวงหน้านายจัดยิ้มแย้มลอยอยู่

“จะนอนแล้วเหรอ…อาไร้…นอนแต่หัวค่ำ” ว่าพลางเจ้าตัวก็ก้าวเข้ามา

เดินดงจึงชวนเขานั่งที่ม้ายาวปลายเตียง

“ว่าจะมาขอลงคายัคด้วยพรุ่งนี้เช้า” ลูกชายนายจังบอกอย่างเห็นชัดว่าตั้งใจมา “เห็นน้องเอื้องบอกว่าคุณ

พายเก่งมาก”

“ก็…ธรรมดาน่ะฮะ” ชายหนุ่มเริ่มระวังระไว นึกอยู่แต่ว่าทุกคนจะ ‘มาไม้ไหน’ “ก็เหมือนพายเรือธรรมดานั่นละฮะ เพียงแต่พายมีสองด้าน…ก็อาศัยพลิกมือนิดเดียว…ว่าแต่ว่า คุณจัดไม่เคยลงเรือพวกนี้เลยหรือไง…ไม่น่าเชื่อนะ”

“นั่นซี…ทําไมไม่เคยก็ไม่รู้…นี่…พอได้ยินน้องเอื้องชม…เลยชักอยากพายขึ้นมา…เผื่อยังไง…” ประโยคท้ายเขาเริ่มออกเสียงเก้อๆ “จะได้อาสาพายให้ใครๆ ได้นั่งมั่ง”

“ใครน่ะใครเอ่ย…” อีกฝ่ายก็เลยล้อเล่นพร้อมกับนึกขึ้นได้ว่า น่าแปลกเหมือนกันที่นายจัดอายุ 30 แล้ว แต่ไม่ปรากฏลูกเมีย

“มีซีน่า…า”

“พายให้น้องเชียงคํานั่งหรือไงฮะ” เขาก็เลยหยอกเอิน

“โอ๊ยโย่” เจ้าตัวร้องเบาๆ “เดี๋ยวแกก็ได้ชกผมตาแตกมั้ง เผื่อพายไม่ถูกใจ”

“อ้าว…แล้วจะให้ใครนั่ง”

“นึกเอาเอง”

หนุ่มชาวกรุงฟังแล้วรู้ทาง หากแต่ไม่นึกอยากเฉียดกรายไปยังมนุษย์ผู้หญิงผู้วินาทีสุดท้ายที่แลเห็นนั้นสีหน้าแววตายังสิ้นไร้ในศรัทธาที่มีต่อชายต่างถิ่นตรงหน้า

“งั้นก็คุณเอื้อง” เขาทําเป็นทายต่อไป ขณะที่สีหน้าอีกฝ่ายเริ่มเก้อเขิน

“แล้วมีอะไรไหมถ้าเป็นน้องคนนั้น” ลูกชายนายจังถาม

“ก๊อ…เจ๋งเลยละซี…” เดินดงไม่ขัดจังหวะ “ดีไม่ดี…เดือนหน้า อาจมีคนเห็นคุณจัดไปช่วยน้องขายเสื้อสําเร็จรูปอยู่เมืองเพชรก็ได้นา-า-า”

นายจัดเลยพลอยหัวเราะหัวใคร่ตามไปอย่างเกษมสําราญ พร้อมกันนั้นก็ขอตัวกลับไปยังแพใหญ่ พลางหลิ่วตา

“ถ้าส่งการ์ดเร็วก็อย่าตกใจเลยนะ”

“ผมน่ะ…คิดว่าคุณจัดเคยส่งการ์ดมาหลายใบแล้วด้วยซ้ำ…”

“จริงเหรอ” สีหน้าเจ้าตัวก็เลยม่อยลงไป หากก็แปลกใจเมื่อเอ่ย “เอ… คุณนี่เดาเก่งนะ สงสัยคงจะ…ฟังจากน้านวม”

“โธ่เอ๊ย…ลุงนวมไม่เคยนินทาใครสักแอะเดียว” เขาก็เลยตัดบท

“ถ้างั้นก็ไปละนะคุณ มาบอกแค่นั้นว่า พรุ่งนี้ผมเอง…จะพาน้องเอื้องลงคายัค…จะลองพายคายัคดูว่า มันจะยักย้ายถ่ายเทยังไงไหม…จะได้สู้กะมัน…” ว่าพลางเจ้าตัวก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูก้าวออกไป ปล่อยให้อีกสองคนมองตากันพลางพยักพเยิด

เดินดงไม่มีคําใดหลุดปากออกมาดีไปกว่า

“นึกออกแล้วละว่า…มันเหมือนกันทั้งพ่อ ลูกชาย ลูกสาว…”

เก่งก็เลยพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เข้าไส้จริงๆ”

นายของเขาได้แต่เม้มปากเมื่อนึกถึงกิริยาอาการของหญิงคนนั้นที่เขาได้ผจญมาหลายวันแล้ว พร้อมกับนึก

เกลียดโกรธจนแม้นาทีนี้ก็ยังมิบรรเทา

รุ่งขึ้น ทั้งเขาและเก่งจึงตื่นแต่เช้าตรู่ เก่งชงกาแฟร้อน ปิ้งขนมปังทาเนยที่นําติดมาจากกระท่อมให้นายกิน

แทนข้าวและกับข้าว…เพราะเดินดงเองก็จะพาเก่งลงคายัคเช่นกัน

“ดูซิว่าน้องเอื้องจะยอมลงกะมันไหม”

จริงดังคาด ไม่มีวี่แววว่าจะมีผู้ใดตื่นออกมาพายเรือ

เขาก็เลยแกล้งพายเฉียดหน้าแพผ่านไป

“นอนกันเงียบดีจัง สงสัยกินเหล้าจนหมอบไปหมดมั้ง” เดินดงได้แต่พึมพําขณะเหลียวมองแผ่นน้ำกว้างใหญ่ยามอรุณกําลังรุ่งราง เรืองระเรื่อด้วยแสงจากวงกลมสีทับทิมที่กําลังไขรังสี แลเห็นภูผาผุดสูงอยู่ตรงข้าม ประกายคงคาเริ่มระยิบระยับจับนัยน์ตาตามวินาทีที่เคลื่อนไป “เออ…สบายจังว่ะ อากาศบริสุทธิ์มาก”

เก่งลองพายดูก็พายได้พายดีเพราะพายเรือเป็นอยู่ก่อนหน้า

เพียงแต่สบตากับนาย ยังแลเห็นแต่ความไม่สบายลึกล้ำเปล่งออกมา

“พี่ดงก็อย่าไปใส่ใจกับคนพวกนี้มาก…ช่างมัน…มันจะทําอะไร จะพาใครไปไหนก็เรื่องของมัน…แต่ผมน่ะว่ายายเอื้องคงไม่เล่นด้วย”

ชายหนุ่มผู้นั่งตรงข้ามไม่พยักหน้า เพราะมิได้ติดข้องเรื่องใครชอบหรือไม่ชอบใคร

เพียงแต่ยังขุ่นใจไม่หายกับสายตาดูหมิ่น

หากยังมิทันไร เขาก็บุ้ยใบ้งึมงําบอกเก่ง

“แกไม่ต้องหันไปดูนะ…เจ้าจัดกะน้องมันพายเหยงๆ มาละ…ไม่ยักใช่หนูเอื้องว่ะ”

เก่งทําตามนายสั่ง หากก็ต้องถาม

“แล้วเราจะต้องพายสวนกับเขาหรือพายตามล่ะฮะพี่”

“มันมานั่นแล้ว…เดี๋ยว…เราจะแกล้งทักมันซะหน่อย” ว่าพลางเขาก็วางพายบนตัก ยกมือป้องปาก “น้องเอื้องไม่มาเหรอฮะ คุณจัด”

นายจัดตีหน้าม่อย ตอบกลับมาท่ามกลางแสงแห่งยามเช้าอันแจ่มใส ดวงตะวันสาดกระจ่างอาบภูผาแมกไม้อันล้อมรอบแผ่นน้ำโดยรอบ

“ไม่มา” อีกฝ่ายตอบแทนแกนๆ” บอกน้องจันให้มาแทน ขี้เกียจตื่นตะมืด”

“เสียดายแทนคุณจัด” เดินดงก็เลยต้องตอบให้ฟังดูดีพอใช้ แต่ไม่คิดจะแวะเข้าหาหญิงผู้นั่งหันหลังให้…

เออ…พอดีทีเดียวที่หล่อนหันหน้า…จะได้ไม่ต้องสบตากัน…แววตาที่ทําให้เขาเดือดปุดขึ้นมาทุกครั้งนั้น ไม่เป็นมงคลแก่ใจเขา นับแต่ย่างเข้ามาเหยียบท้องถิ่นนี้ก็ว่าได้

“ไม่เป็นไรเลยฮะ…” อีกฝ่ายทําเสียงไม่ถือสา “อาจจะยังไม่คุ้นกันก็ได้…ใช่ไหมน้องจัน ท่าทางน้องเอื้องคุ้นคนยากน่ะฮะ…”

ครั้นแล้ว เรือสองลําก็ผ่านกันไป

เดินดงไม่เหลียวตาม…เก่งก็ได้แต่ขําขันรับยามเช้าที่คนบนแพยังคงนอนเงียบ นอกจากนายอุกกาผู้ออกมานั่งที่เก้าอี้หน้าชาน มองตามนายจัดพายคายัคให้น้องสาวนั่ง ราวจะดื่มเรือนร่างในกางเกงขาสามส่วนสีกรมท่าเชิ้ตขาวริ้วสีฟ้าปล่อยเอว ผู้นั่งตัวตรง มือถือพายสองด้านพลิกไปมาได้จังหวะแคล่วคล่องกว่าพี่ชาย

“เอ้อเฮอ…พี่ดง…ดู…ดูพระเอกบนนั้น” เก่งพยักพเยิดขณะเรือลํากะทัดรัดลอยผ่านหน้าชานเพียงห่างๆ แลเห็นชายหน้าซึมเซื่องนั่งจ้องไปยังนวลน้องในดวงมาน ก็ได้แต่ชวนกันขันขํา ขณะพาคายัคผ่านไป

จนกระทั่งถึงเวลากินอาหารเช้า จึงชวนกันกลับแพของตนเอง

ใบจันก้าวขึ้นชานด้วยสีหน้าอารมณ์ไม่ดีทําเสียงพึมพํา

“พี่จัดไม่น่าเล้ย…ไม่น่าไปสวนทางกะนายนั่น…จันกําลังอารมณ์ดีก็เกิดเดือดปุดขึ้นมาซะยังงั้นเอง”

“เถอะน่า…นึกซะว่ามาเที่ยว…ก็ทําไงได้ น้องเอื้องไม่ยอมตื่น”

แต่ทันทีที่ก้าวเข้าแพ ก็แลเห็นเชียงคํากับเอื้องอินทร์อาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อยแล้ว กําลังรอใบจัน จะได้กินอาหารเช้าด้วยกัน

“หน้างอเลย” เชียงคําหยอกเอิน “พี่จัดพาไปถึงไหนล่ะคะ…”

“ไม่ไกล” นายจัดเองก็เสียอารมณ์จึงได้แต่ตอบเรียบใกล้ห้วน

“ขออภัยพี่จัดด้วยนะคะ” เอื้องอินทร์เลยเอาใจเจ้าของถิ่น “เอื้องไม่ชอบตื่นเช้าไงคะ…แต่ไปกับจันก็ดีไง จันชอบพายเรือ”

“สวนกะนายดงอะไรนั่นด้วย” นายจัดเอาใจน้องรัก เลยพลอยทําสุ้มเสียงเดียดฉันท์

“พี่…ไม่ต้องพูดถึงนายนั่น” โดยพลันน้องสาวหนึ่งเดียวก็ยกมือห้าม “ตั้งแต่มาถึงมีแต่ทําท่าเจ้าชาย…ทํายังกะว่า ทุกคนต้องเอาใจตัวเองตั้งแต่เช้ายันค่ำงั้นละ”

“เอางี้” นายจัดตัดสินให้ “ถ้าไม่ถูกชะตากะมัน…เอ๊ย…กะนายนี่ ก็เลี่ยงๆ ไปซะ…ตอนไปขึ้นเขื่อนไปกินกลางวันที่ กฟผ.ก็อย่านั่งโต๊ะเดียวกัน”

“ถึงอย่างนั้นเชียวเหรอพี่” เชียงคําลากเสียงอย่างมีกังวล “เชียงก็เห็นคุณดงเขาสุภาพดีนี่นา จันก็ไม่รู้เขม่นอะไรซะนักหนา”

“ไม่ชอบขี้หน้า”

“ก็นั่นน่าซี…ไม่ชอบเรื่องอะไร”

“ไม่มีเรื่องก็ไม่ชอบได้…ได้ใช่ไหม”