ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 11 : ขับรถญี่ปุ่นอย่างฝรั่ง ดุจนกกลับรังภูมิสถาน (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

อีกไม่กี่นาที ทั้งสองก็หอบน้ำปั่นสำหรับตัวเอง ต้นหน และพ่อแม่เดินพะรุงพะรัง ในขณะที่นิชนันท์เลกเชอร์ให้อัสดงฟังไปด้วย คลอเสียงร้องเพลงและดนตรีพื้นเมืองที่ดังลั่นอยู่รอบๆ

“พวกทรงแบบลุงเนี่ย เค้าชอบถือโอกาสเวลาที่เราอาย ไม่กล้าหน้าด้านแบบเค้านี่แหละ ไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอก คนส่วนใหญ่พอเจอแบบนี้จะเงียบแล้วปล่อยๆ ไป ลุงก็เลยได้ใจไง เราต้องกล้าพูด กล้าเสียงดังกว่าไปเลย ยังไงเราก็เป็นฝ่ายถูก เค้าทำอะไรเราไม่ได้หรอก”

หนุ่มใหญ่ยิ้ม “แกนี่เหมือนเดิมเลยนะ เรื่องไม่ยอมคนเนี่ย”

“ก็เค้าเอาเปรียบเรานะพี่ จะรอใครมาช่วย เรื่องแบบนี้มันต้องจัดการตรงนั้นเลยแหละ แล้วคนก็เยอะแยะ ใช่ว่าลุงแกถือมีดถือปืนมาด้วยซะหน่อย”

“คร้าบ พี่ถึงมองว่าแกไม่ใช่น้องสาว แต่ที่จริงเป็นพี่ชายพี่ไง” อัสดงพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะนึกถึงความหลังขึ้นมาได้ “นึกถึงตอนมอปลายที่ไอ้แบงค์มันพาเพื่อนรุมบุลลีพี่ แล้วแกก็ไปลุยกับมันจนมันเลิกมายุ่ง กลายเป็นน้องที่จัดการได้ซะงั้น”

นิชนันท์หัวเราะ “เออ หนูลืมไปแล้วว่ะพี่ จริงด้วย ตอนนั้นหนูก็ไปถามมันตรงๆ แบบนี้ต่อหน้าเพื่อนมันนี่แหละ ว่าอายใช่มั้ย ที่ไปจีบลูกกวาดแล้วโดนปฏิเสธ ทำไมไม่ไปแกล้งลูกกวาด มาแกล้งพี่อัสทำไม ไอ้แบงค์มันก็เลยพยายามล้อหนู ล้อเหมือนพ่อพี่เลย ว่า ‘แหม! ห่วงกันจังนะ เป็นแฟนกันเหรอ’ แล้วเพื่อนๆ มันก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อย แกล้งดัดจริต ล้อเลียนกะจะให้หนูอายไปอีกคน”

“อ้าวเหรอ! คือพี่รู้มาบ้างว่าแกไปจัดการมัน แต่ทำไมไม่เคยได้ยินอันนี้มาก่อนเลย” อัสดงแปลกใจ

“ก็เห็นตอนนั้นพี่เงียบๆ ไง ดูบอบช้ำ หนูก็เลยไม่ได้พูดอะไรเรื่องนี้กับพี่อีก”

“อ้าวเหรอ! แล้วพอมันล้อแก แกทำไง”

“หนูก็เลยทำท่าอายแบบเวอร์ๆ ดัดจริตให้มากกว่าที่พวกมันล้ออีก บอกว่า ‘ใช่ค่า พวกพี่รู้ได้ไงว่าหนูกับพี่อัสแอบจีบกันอยู่ทุกวันที่บ้าน ไปกินข้าวเย็นที่บ้านกันและกันบ่อยๆ ด้วยน้า ลองตามมาดูสิคะ พี่ๆ อย่าลืมเป็นกำลังใจให้หนูน้า’ อะไรแบบนี้ ได้ผลนะพี่ มันเลิกล้อหนูไปเลย พวกมันหาว่าหนูบ้า แล้วเลยใช้วิธีเงียบใส่เวลาเจอแทน” นิชนันท์เล่าหน้าตาเฉย

อัสดงหัวเราะอยู่เป็นนาที ก่อนจะพูดขึ้นมาได้ว่า “เนี่ย พี่ถึงได้สงสัยว่าแกเป็นหมอแน่เหรอ ทำไมถึงร้ายมาตั้งแต่เด็กขนาดนี้”

“ก็ต้องร้ายขนาดนี้แหละพี่ ถึงได้อยู่รอดในอาชีพสายสุขภาพไปทุกวันๆ แบบนี้ แต่ดูสิ อาชีพอาจารย์สอนวรรณกรรมที่ดูสุขสงบ ถึงจุดนึงก็มีเรื่องจนได้” คราวนี้หมอสาวเสียงเครียดขึ้น “พี่อัส เอาจริงๆ แล้วพี่โอเคมั้ยอะ”

อัสดงหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทรุ่นน้อง

“เอาจริงๆ เลยนะ ไม่โอเคเลยว่ะนิช…” หนุ่มใหญ่ถอนใจ “คือพี่ชอบบ่นเรื่องอาชีพอาจารย์ว่ามีงานเอกสาร งานน่าเบื่อ เงินเดือนน้อยนิดก็จริง แต่ว่าพอทำมาถึงจุดนึงมันก็เป็นคอมฟอร์ตโซนของเราไปแล้ว เหมือนมหาลัยเป็นบ้านอีกหลังแล้ว แล้วนี่เลยเหมือนพี่ติดกับดัก พอจะไปทำอะไรที่ผิดขนบไปจากวิชาชีพที่เรียนมาสักนิด ก็ดันถูกหลอก เกิดเรื่อง บ้านที่อยู่มาเป็นสิบปี จะได้อยู่ต่อหรือเปล่าก็ไม่รู้”

นิชนันท์นิ่ง ก่อนจะถามว่า “อะไรคือความน่ากลัวสุดน่ะ ถ้าพี่อัสพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ แล้วโดนลงโทษ”

“ก็คงโดนไล่ออก เสียชื่อเสียง งานที่ทำมาทั้งหมดก็ไม่มีความหมาย ใครจะอยากอ่าน อยากอ้างงานของอาจารย์ที่ลอกงานคนอื่นล่ะ พ่อแม่พี่ก็ยิ่งห่วงพี่มากอยู่แล้วด้วย จะต้องมาให้แกเลี้ยงด้วยเงินบำนาญตอนแก่หรือเปล่าก็ไม่รู้”

“แต่ถ้าสมมตินะ สมมติว่ามันเป็นขนาดนั้นจริง สรุปว่าเรื่องร้ายสุดก็คือพี่โดนไล่ออกใช่มั้ย”

“ใช่”

“แต่ถ้าเขาไล่พี่ออก ความรู้อะไรที่พี่ทำมาก็ไม่ได้หายไปไหนใช่มั้ยล่ะ หนูว่าพี่ก็มาเขียนหนังสือขาย รับเป็นอาจารย์พิเศษ หรือสมัครงานที่ใหม่ที่เขาฟังพี่ว่าเราถูกใส่ร้าย มันมีทางอีกเยอะเลยนะ”

“คือพูดแบบนั้นมันก็ได้แหละ แต่ว่าพอเราเสียชื่อเสียงไปแล้ว คนที่ไม่ชอบเราอยู่ก่อนก็เยอะแยะ พี่ว่ามันจะยากขึ้นอีกเยอะเลย คือพี่ก็ไม่ชอบนะ ที่มันเป็นแบบนี้ แต่อาชีพอาจารย์เนี่ย คนเค้าใช้ความน่าเชื่อถืออะไรแบบนี้มาประกอบการตัดสินใจเรื่องนั้นเรื่องนี้เยอะเลย”

“หนูบอกไรให้นะพี่ พี่กังวลมากไปละ พี่คิดว่าอาชีพหมอไม่มีคนทำพลาดเหรอ บางเคสอาจจะหนักกว่าที่พี่โดนอีก แต่เขาก็เอาตัวรอดกันได้พี่ คนในวงการที่ทำงานด้วยกันมาเขารู้จักพี่มาเป็นสิบปี เขาไม่เชื่ออะไรแบบนี้ง่ายๆ หรอก หรือถ้าเขาเชื่อเขาก็ไม่แคร์ ยิ่งเราไม่ตั้งใจหรือถูกใส่ร้ายแบบพี่เนี่ย พ.ศ.นี้ มันพิสูจน์ง่ายนิดเดียว เราจะเป็นทุกข์เพราะความเพ้อเจ้อ คิดไปเองก่อนของเราไม่ได้นะพี่” นิชนันท์ร่ายยาว

สมองอันวิตกกังวลของอัสดงยังคงนึกแย้งด้วยเหตุการณ์สมมติและจินตนาการอีกหลายอย่าง แต่ว่าการถามตอบและคำปลอบโยนแบบจริงจัง แฝงการด่าตรงๆ สไตล์นิชนันท์นี้ ก็ทำให้อาจารย์หนุ่มใหญ่สบายใจขึ้นมาก เขาเงยหน้าสูดอากาศของบ้านเกิดยาวๆ ครั้งหนึ่ง แล้วหันไปยิ้มกับนิชนันท์

“โอเคครับ พี่ชาย ขอบคุณมากสำหรับการด่าให้ข้าน้อยได้สติ”

“ไม่มีปัญหาครับ น้องชาย” แล้วคุณหมอสาวก็เอื้อมมือไปขยี้หัวอาจารย์หนุ่มใหญ่ แล้วตบไหล่เบาๆ

“โอรีโอ้ปั่น โอรีโอ้ปั่น โอรีโอ้ปั่นๆๆๆๆๆๆ” เสียงแหลมเล็กของต้นหนดังแทรกขึ้น เด็กน้อยตะโกนพลาง วิ่งมาพลาง ตรงมาที่แม่และลุงของเขา ทางด้านหลังมีแม่ของอัสดงที่ตะโกนว่า “อย่าวิ่งลูก เดี๋ยวล้ม!” แล้ววิ่งตามมาอย่างลุกลี้ลุกลน จนอัสดงกลัวว่า ยายดูเสี่ยงที่จะต้องล้มไปมากกว่าหลานเสียอีก

ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงเซ็งแซ่ทั้งหลายนี้ อาจารย์หนุ่มใหญ่กลับรู้สึกสงบ ในเวลานั้นมีลมพัดจากชายน้ำพาอากาศเย็นมาโอบกอดเขาเบาๆ และเขาก็รู้สึกว่าอยากจะอยู่ในนาทีนี้ไปอีกนานเท่านาน