ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 14 : เป่ามนตร์เสน่ห์เล่ห์กล สุดยลสุดยินสิ้นทาง (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

อัสดงถือแจกันด้วยสองมือ แล้วจับมันหมุนไปมา ‘เราชอบแจกันใบนี้เหรอ’ หนุ่มใหญ่ถามตัวเองอยู่ในใจ และได้ข้อสรุปว่าอาจจะไม่ชอบสักเท่าไร เพราะความกลมเกลี้ยงไม่มีเหลี่ยมมุมของมัน กลับทำให้มันยิ่งลึกลับและอันตราย ไม่รู้ว่าตรงไหนคือหน้า หลัง ซ้าย ขวา ‘ถ้าสนใจละใช่ แต่บอกไม่ได้หรอกว่าชอบ’

เขาตกอยู่ในภวังค์ คิดวนเวียนกับตัวเองอยู่ในหัว มือก็หมุนแจกันไปเรื่อยๆ โดยมีคุณทอฟ้านั่งมองเงียบๆ

ถ้าจะถามตัวเองว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร อัสดงยอมรับกับตัวเองว่าเขากลัว

เขาไม่ได้นึกมาก่อนว่าในเวลาสั้นๆ แค่ราวสองสามเดือนที่เขาตัดสินใจรับโทรศัพท์ลึกลับจากคุณทอฟ้า จะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย จนถึงวันที่ฝันร้ายที่สุดเกิดขึ้น ทั้งในฐานะอาจารย์ที่ถูกลูกศิษย์ทำร้าย ในฐานะคนทำงานที่กำลังเผชิญกับความเสี่ยงในหน้าที่การงาน และในฐานะนักอ่านที่ตัวเองเป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำลายนักเขียนโปรด

ความผิดหวังและเจ็บปวดทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าร่างกายหดเล็กลง และสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของนายอัสดง วัยรุ่นนักเรียนมัธยมที่แอบอยู่ในมุมมืดของห้องสมุด นั่งอ่านนวนิยายผีอันมืดมนอยู่อย่างเดียวดายอีกครั้ง มือของอาจารย์หนุ่มใหญ่สั่นน้อยๆ

น่าแปลกที่หน้าตาและบุคลิกของคุณทอฟ้ายังคงดูสงบและมีเสน่ห์อันอบอุ่น และยังน่าหลงใหลอยู่ แม้ว่าอาจารย์หนุ่มใหญ่จะกำลังโกรธและกลัวเธอมากก็ตาม วูบหนึ่งในใจเขาคิดว่า ถ้าเขาทำไม่รู้ไม่ชี้ ลืมเรื่องทั้งหมด แล้วตัดสินใจล่มหัวจมท้ายกับแก๊งผีแม่ม่าย จะมีใครบ้างที่ได้รับผลกระทบ

ภาพแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือภาพของวารี ที่เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่า เธอกับเขาจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกันต่อไป จากศิษย์อาจารย์ผู้ทรยศหักหลังกัน จนมาถึงเพื่อนร่วมงานในองค์กรจัดตั้งลับๆ เธอจะยังนับถือเขาบ้างไหม หรือเขาจะยังนับถือตนเองในฐานะอาจารย์ของเธอได้แค่ไหน

แสงแดดยามสายเริ่มจ้า สาดมาที่แจกันในมือ และสะท้อนเข้าตาอัสดง เขาหยีตา แล้วพลันในหัวก็มีเสียงเล็กๆ ที่กระซิบออกมาว่า มันคือความผิดของเขาเอง ถ้าเขาไม่กลัวการปฏิเสธเพื่อนร่วมงาน เขาก็ไม่ต้องรับจัดงานประชุมวิชาการ หรือถ้าเขารับจัดงานประชุมวิชาการ แล้วเขาไม่กลัวการเผชิญหน้า พูดคุยต่อรองกับอาจารย์ ผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลาย เขาก็คงทำงานเสร็จ แล้ววารีก็คงไม่สามารถจะยื่นมือเข้ามาทำลายเขาได้ตั้งแต่แรก ทุกคนก็คงไม่ต้องเจ็บ คุณสุขสันติก็คงไม่ต้องเจ็บ

ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และเจ็บปวดของคุณสุขสันติที่มองเขาตอนที่รู้ว่าเขาเกี่ยงงาน เป็นภาพถัดไปที่ผุดขึ้นมา ภาพดังกล่าวโยงไปสู่อัสดงในเวอร์ชันเด็กมัธยมที่วิ่งหนีไปยังห้องสมุด และถึงวันนี้เขาก็ยังคงวิ่งหนีไม่หยุด และแทบจะหลุดเข้าไปในโลกของวรรณกรรมที่เขาใช้เป็นที่หลบภัยจากความจริงตลอดมา และทำให้คนรอบตัวของเขาทุกคนเจ็บช้ำ

เขาต่อว่าคุณทอฟ้าที่บิดเบือนประวัติศาสตร์และไม่คิดจะสู้ด้วยความจริงใจ ซึ่งอย่างน้อยเธอก็ยังยอมรับ แต่เขาเสียอีก ที่กลัวความจริงเสียยิ่งกว่าภูตผีปีศาจในนิยายสยองขวัญชั้นเลิศที่เป็นโลกจินตนาการอันปลอดภัยของเขาเรื่อยมา จนกลายเป็นอาชีพ จนชายหนุ่มกลายเป็นหนุ่มใหญ่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลายใบหน้าที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุดก็ผุดขึ้นมา เริ่มจากใบหน้าของนิชนันท์ที่ขึงขังคอยหาทางปกป้องเขามาตลอด ในอ้อมแขนของเธออุ้มต้นหน หลานผู้ต้องการการปกป้องจากผู้ใหญ่อย่างเขา เสียงเล็กๆ ของหลานดังก้องเข้ามาในหูจนขอบตาเขาร้อนผ่าว “เขาแกล้งลุงอัสเหรอครับ” โดยมีใบหน้าทุกข์ใจของพ่อและแม่เขายืนเป็นแบ็กกราวนด์อยู่ด้านหลัง

อาจารย์หนุ่มใหญ่นิ่งไปสักครู่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความกลัวยังไม่หายไปไหน มือของเขายังสั่น แต่ว่าอยู่ๆ จิตใจของเขาก็กลับนิ่ง สัมพันธ์กับคำพูดที่เขาหันไปพูดกับคุณทอฟ้าอย่างชัดถ้อยชัดคำ ตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของสาวใหญ่ขณะที่พูด

“ผมจะยอมร่วมมือกับคุณก็ได้ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะครับ แต่ผมมีเงื่อนไข ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ คุณก็กลับกรุงเทพไปได้เลย ผมไม่สนอะไรอีกทั้งนั้น” อัสดงเริ่ม “วันนี้ คุณจะต้องเขียนคำสารภาพเรื่องที่คุณได้วางแผนใช้ผมเป็นเครื่องมือ หลอกให้หาข้อมูล เขียนรายงานวิจัย และใช้ชื่อผมไปอ้างในรายการ เพื่อทำลายชื่อเสียงครูเหม จากนั้นก็สารภาพว่าคุณเอง ที่ใช้ให้วารีแทรกซึมเข้ามา ใส่ความผม เขียนให้ชัดเจนว่าวารีไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ว่าโดนคุณโน้มน้าวในฐานะเจ้านาย”

อาจารย์หนุ่มใหญ่หยุดนิ่งไปเสี้ยวนาที มองตาคุณทอฟ้าตรงๆ ก่อนคำพูดที่เหลือจะหลั่งไหลมาอย่างราบรื่น ราวกับรอจะให้เขาพูดมานานแล้ว

“เมื่อเล่าทุกอย่างแล้ว คุณต้องเขียนรับรองว่าจะไม่แตะต้องผมและครอบครัว รวมถึงเพื่อนร่วมงานและลูกศิษย์ และจะไม่พยายามใส่ร้ายเหม เวชกร หรือว่าคนอื่นๆ ออกสื่ออีก เอาเป็นว่า ตอนนี้เน้นแค่นักเขียนไทยก่อนก็ได้ ทั้งหญิงชายและเพศอื่น ไม่ว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไรก็ตาม เขียนด้วยลายมือนะครับ เมื่อเขียนเสร็จ คุณต้องลงชื่อ ลงวันที่ ผม วารี หมอนิชนันท์ และเกียรติ จะต้องลงชื่อเป็นพยาน”

คุณทอฟ้าเบิกตากว้าง อ้าปากจะพูด อัสดงรีบห้าม “อย่าเพิ่งครับ ขอผมพูดให้จบก่อน” เธอเม้มปาก แต่ก็ยอมเงียบ “…และเมื่อทุกคนลงชื่อแล้ว เราจะทำสำเนาคำสารภาพนี้ แจกจ่ายให้พยานทุกคน และถ้าหากว่าในอนาคต คุณพยายามทำลายผม ครอบครัว หรือลูกศิษย์ผม หรือแม้แต่นักเขียนท่านใดอีก ผมจะนำคำสารภาพมาใช้ประโยชน์แน่นอน”

อาจารย์หนุ่มใหญ่ทิ้งท้าย “แต่ถ้าคุณทอฟ้าจะยังคงทำรายการ หาคดีที่ผู้ชายเป็นผู้ร้ายจริงๆ มานำเสนอ หรือวิเคราะห์ตีความความรุนแรงต่อผู้หญิงในวรรณกรรม ภาพยนตร์ ศิลปะใดๆ อีก ผมก็จะไม่ยุ่ง ไม่ขัดขวางทั้งนั้น”