ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 17 : บัดนั้น ยามแสงอัสดงส่งใส… (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

ไม่กี่นาทีต่อมา เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวเดินถือถาดเครื่องดื่มเข้ามา พลางพูดด้วยเสียงเร่งรีบ “แม่บ้านไม่อยู่ครับ ถูกเกณฑ์ไปทำความสะอาดหอประชุม ผมเลยถือมาให้เอง”

“ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่ช่วยเหลือ แต่ก็ดีเลยครับ ถือว่าคุณสุขสันติจะได้มาร่วมฉลองโอกาสพิเศษของดอกเตอร์วารี ด้วยกันนะครับ” อัสดงพูดเสียงแบบพ่อเห่อลูก

คุณสุขสันติวางแก้วชาให้กรรมการทีละท่านด้วยท่าทางนอบน้อม แต่ว่ากระแทกแก้วตรงหน้าวารีค่อนข้างแรงจนน้ำกระฉอก วารีหน้าจ๋อย อัสดงรีบหยิบทิชชูอีกแผ่นออกมาช่วยเช็ดแล้วส่งสายตาเห็นใจให้วารี ก่อนจะหันไปขอบคุณคุณสุขสันติยาวๆ อีกครั้ง

เมื่อคุณสุขสันติเดินออกไป อัสดงก็หันมายิ้มให้ทุกคนในห้องที่กำลังคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างผ่อนคลาย เขาเหลือบไปมองหน้า ดร.วารีที่กำลังจิบชาด้วยนัยน์ตาแดงช้ำ ยิ้มแบบอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ก็แผ่พลังงานของคนที่กำลังมีความสุขมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตออกมาจนเต็มห้อง

อัสดงนึกอยากโทรศัพท์หาพ่อกับแม่ของเขาทันทีในนาทีนั้น เพื่อจะได้เล่าให้ฟังว่า แม้จะไม่ได้เลือกทางเดินชีวิตของการมีครอบครัวอันอบอุ่น หรืออาชีพที่มีความมั่นคงในอุดมคติแบบที่พ่อแม่อยากให้เขาเลือก แต่ถึงตอนนี้ นาทีนี้ เขาได้พบความผาสุกไม่ต่างจากที่พ่อแม่หวังให้เขาพบแล้ว…ในแบบที่เขาเลือกเอง

วันเวลาผ่านไปรวดเร็ว ถึงคาบเรียนที่นักศึกษาวิชา “วรรณกรรมสยองขวัญ” จะต้องเลือกหัวข้อรายงานปลายภาค แน่นอนว่าคนที่ยกมือปรึกษาอาจารย์อัสดงคนแรกคือทักษิณา ผู้ประกาศ “ความสนใจทางวิชาการ” ของตนเอง ด้วยเสียงดังลั่น

“ผมสนใจเรื่องผีผู้หญิง ในงานของเหม เวชกร ครับอาจารย์”

ห้องเงียบไปสี่ห้าวินาที จนแทบจะได้ยินเสียงถอนหายใจระอาของหลายคนในชั้นเรียน

“หมายถึงเรื่องผีผู้หญิง ที่วิจารณ์ในแนวสตรีนิยมใช่ไหมครับทักษิณา แบบชีวิตของตัวละครหญิงที่พบกับความยากลำบาก และความไม่เท่าเทียมทางเพศ จึงกลับมาในลักษณะของวิญญาณ เพื่อเล่าเรื่องจากมุมมองของตัวเอง ทำให้ผู้อ่านเห็นใจผู้หญิงใช่ไหมครับ” อัสดงช่วยขยายความ ด้วยน้ำเสียงพยายามชี้นำอยู่เล็กน้อย

“ไม่ใช่เลยครับ” นักศึกษาหนุ่มยิ้มกว้าง พูดเสียงดังขึ้นอีก “ผมคิดว่าตัวละครหญิง และผีผู้หญิงในงานของครูเหมท่านมีเสน่ห์มากๆ ผมอยากรวบรวมเป็นตาราง พูดถึงรูปร่างหน้าตา นิสัย และเรื่องราวของผีผู้หญิงแต่ละตน เพื่อชี้ให้เห็นว่า แม้งานของครูเหมจะเป็นเรื่องผี แต่ก็เป็นเรื่องผีที่แฝงเรื่องรัก และมีผู้หญิงสวยเยอะแยะ น่าจะเชิญชวนให้คนมาอ่านวรรณกรรมพวกนี้มากขึ้น แล้วผมก็คิดว่าจะแปะรูปดาราหญิงที่รูปร่างหน้าตาตรงกับที่ครูเหมบรรยายไว้ประกอบแต่ละเรื่องด้วยครับ”

อาจารย์หนุ่มใหญ่อยากจะวิ่งหนีออกจากชั้นเรียนไป แล้วตะโกนว้ากขึ้นฟ้าดังๆ ทันที แต่ว่าทำไม่ได้ เขาถอนหายใจยาว แล้วหายใจออกช้าๆ ในสมองพยายามใช้สติ พูดกับตัวเอง ย้ำกับตัวเองซ้ำๆ นักศึกษาไม่ใช่ปัญหา นักศึกษาไม่ใช่ศัตรู นักศึกษากำลังเรียนรู้ นี่ไม่ใช่อุปสรรค นี่คือโอกาส…

อัสดงอยู่ในสมาธิของตัวเองในลักษณะนั้นจนเวลาผ่านไปราวหนึ่งนาที ภาพของคุณทอฟ้าที่นั่งพูดกับเขาอยู่ โดยมีเหล่าบริวารของนางพญายืนหน้าเศร้าอยู่ด้านหลัง ก็ผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่มีที่มาที่ไป อาจารย์หนุ่มใหญ่นึกอะไรออกขึ้นมา ยิ้มน้อยๆ แล้วหันไปพูดกับนักศึกษาทั้งชั้นเรียนที่กำลังมองอย่างสนใจว่าอาจารย์จะตอบโต้อย่างไร

“เทอมนี้ ครูจะขอเปลี่ยนแปลง ให้นักศึกษาทุกคนทำรายงานคนละสองชิ้นนะครับ” พอเขาพูดจบ เสียงโอดโอยก็ดังขึ้นจากทุกมุมห้อง จนอัสดงต้องรีบพูดต่อ

“คืองานที่นักศึกษาเตรียมมา ครูจะอนุญาตให้ทำน้อยลง เหลือแค่ประมาณ 7-10 หน้า ไม่ใช่ 30 หน้าแบบที่กำหนดไว้ตอนแรก แต่ว่าครูจะให้งานอีกชิ้นนึง เป็นงานขนาดเล็กไม่เกิน 10 หน้า รวมเป็น 20 หน้า น้อยลงกว่าเดิมครับ” เขาย้ำคำว่า ‘น้อย’ “และครูจะให้คะแนนเต็มสำหรับทุกคนที่เขียนงานชิ้นที่ 2 ที่ส่งมา จากนั้นจะเอาคะแนนนี้ไปรวมกับคะแนนรายงาน เพื่อให้พวกเรามีคะแนนช่วยไปตุนไว้ จะได้กังวลกับเกรดน้อยลง ดีไหมครับ”

คราวนี้เสียงของนักศึกษาเงียบลงอย่างครุ่นคิด บางคนก็กระซิบกระซาบปรึกษากับเพื่อนข้างๆ

“ครูไม่ได้จะแจกเกรดง่ายๆ หรืออยากเพิ่มงานให้เป็นภาระกับนักศึกษาหรอกนะครับ แต่ว่าเนื่องจากคุณทักษิณาพูดประเด็นเรื่องผู้หญิงในวรรณกรรมสยองขวัญขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นประเด็นที่พวกเราสนใจกันมาก เห็นจากที่พูดคุยกันมาตลอดในเทอมนี้ ครูเลยคิดว่าเป็นโอกาสในการเรียนรู้ที่ดีของทุกคน ก็เลยจะขอเพิ่มงานอีกชิ้นขึ้นมา ขอขอบคุณทักษิณาสำหรับการจุดประกายไอเดียด้วยนะครับ” อัสดงพยักหน้าไปทางทักษิณาเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายต่อ

“งานชิ้นที่ 2 ที่เป็นคะแนนช่วย 10 คะแนน ครูจะให้ทุกคนเขียนจดหมายถึงผู้หญิงในเรื่องสั้นผีของเหม เวชกรครับ ขอให้เลือกเรื่องที่มีผู้หญิงตาย กลายเป็นผี และกลับมาเป็นวิญญาณ ลองจินตนาการว่าคุณจะต้องพูดคุยกับเขา คุณจะอยากบอกอะไรกับผู้หญิงที่ถูกทำร้าย หรือผู้หญิงที่มีชะตากรรมอันน่าเห็นใจเหล่านั้น อาจจะเป็นการให้กำลังใจ สารภาพความรู้สึกเห็นใจ แนะนำการแก้ไขปัญหา สะท้อนสังคม หรืออื่นๆ ตามมุมมองและแนวทางที่คุณอยากบอกได้หมดเลยครับ”

เสียงนักศึกษาพึมพำและกระซิบกระซาบดังขึ้นมารอบห้องอีกครั้ง อัสดงรีบย้ำ

“แม้จะเป็นแค่คะแนนช่วย แต่ครูคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เรา ในฐานะคนอ่าน จะได้พยายามเข้าใจชีวิตและชะตากรรมของตัวละครอย่างใกล้ชิด ตอนที่เขียน ขอให้จินตนาการว่าเรากำลังนั่งอยู่ต่อหน้าตัวละครที่เราพูดถึงอยู่ ฟังเรื่องราวของเขา และตั้งใจจริงๆ ที่จะพูดหรือบอกอะไรที่มีความหมายกับเขา แล้วมาแลกเปลี่ยนกันนะครับ ว่าในสถานการณ์แบบนั้น คุณรู้สึกยังไงตอนที่เขียน” เขาหยุดไปชั่วครู่แล้วมองไปรอบห้อง “ครูรออ่านงานของทุกคนอยู่นะครับ โดยเฉพาะของทักษิณา”

อัสดงหันไปยิ้มให้ทักษิณา เป็นยิ้มที่พยายามสื่อความจริงใจ และระวังไม่ให้ดูเป็นการล้อเลียนหรือลงโทษ

นักศึกษาในห้องมีสีหน้าแปลกใจ แต่ก็ดูจะยอมรับการสั่งงานชิ้นใหม่นี้ ทักษิณาเองก็เลือกที่จะเงียบ และมีใบหน้าครุ่นคิด อัสดงมีความรู้สึกดีใจแล่นขึ้นมาในอก เมื่อเห็นว่าแววตาขี้เล่นและท้าทายของเด็กหนุ่มที่เขาได้เห็นเป็นประจำ มีประกายบางอย่างที่เปลี่ยนไป ประกายนั้นทำให้อาจารย์หนุ่มใหญ่เชื่อว่า เขาจะได้อ่านความคิดที่น่าสนใจจากงานของทักษิณาในช่วงปิดเทอมนี้

หรือเขาอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อย วิธีการของเขาอาจจะแค่น่าสนใจ แต่ไม่มีประสิทธิภาพก็ได้ คงต้องรอดูกันต่อไป ว่ามันจะได้ผลแค่ไหน อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เริ่มทำในแบบของผมแล้วล่ะนะครับ ครูเหม แล้วก็…คุณทอฟ้า

สำหรับตัวเขาเองนั้น อัสดงคิดว่าตอนที่เขาเลิกงานกลับหอพักไปช่วงเย็น เขาจะเริ่มเขียนจดหมายของตนเองเช่นกัน เป็นจดหมายที่เขียนถึงคุณแม่ลัดดา เพื่อขอบคุณ…

ขอบคุณโชคลึกลับที่พาเขามาพบกับเรื่องราวของเธอ โชคที่มาเปิดหูเปิดตาของเขาให้มองเห็นชีวิต ชะตากรรม ความทุกข์ และความสุขของคนรอบข้าง

โชคที่ทำให้เขาได้ค้นพบว่าหนังสืออ่านเล่นไม่ได้เป็นเพียง “วรรณกรรมหลีกหนี” ที่จะพาเราหนีจากปัญหาทุกอย่างในโลกไปอยู่ในจินตนาการส่วนตัว แต่เรื่องราวอันน่าติดตามเหล่านั้นจะพาเราไปค้นหาตัวตนของตนเองและผู้อื่น เพื่อจะได้มองหาหนทางที่จะอยู่ร่วมกันด้วยความเห็นอกเห็นใจมากขึ้นกว่าเดิม

ขอบคุณหนังสืออ่านเล่น นิยายรักโศกพาฝัน และเรื่องผีเหนือธรรมชาติ ที่หาทางมาถึงหัวใจของเขา และจูงมือของเขาออกไปมองทิวทัศน์ภายนอกได้กระจ่าง จนเห็นกระทั่งน้ำตาหยดเล็กๆ ในประกายตาของผู้คนรอบข้าง

วันนี้ หยดน้ำตาเหล่านั้นกำลังสะท้อนแสงจากแดดยามบ่ายคล้อย เกิดเป็นสายรุ้งสลับสีสด เป็นประกายวับวาม พุ่งออกไปทุกทิศทาง สอดสานผ่านพาดท้องฟ้าไปที่นั่นที่นี่ไม่หยุดนิ่ง ยิ่งใหญ่และอลวน ต่างจากสายรุ้งของจริงที่ถักทออยู่บนท้องฟ้า แต่เป็นสายรุ้งในจินตนาการที่แปลกตาและงดงามที่สุดที่เขาเคยเห็น