ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 4 : พิลาปรำพันโศกี ข้อนอกทุบตีดวงชาตา (3)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

ในที่สุด อัสดงก็ได้อ่านเรื่องสั้นเรื่อง ‘หนุ่มนักธรรม’

เรื่องสั้นเรื่องนี้เล่าถึงทิดทุ้ย หนุ่มธรรมะธัมโมและขยันขันแข็งที่บวชเรียนสำเร็จถึงนักธรรมโท เป็นที่ชื่นชมในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง ทิดทุ้ยแอบชอบเหรียญ ลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน และในขณะเดียวกันก็มีหนุ่มหล่อเจ้าชู้ชื่อ เมี้ยน ที่มาชอบพอเหรียญเช่นกัน

และตามสูตรของนิยายรักรันทดในสมัยนั้น ในเรื่องก็ยังมีตัวละครสาวผู้น่าเห็นใจคือ บุญหลง สาวลาวโซ่ง ผู้ไร้การศึกษา กำพร้าและอาภัพอับวาสนา บุญหลงแอบมีใจให้ทิดทุ้ยมาตั้งแต่วัยรุ่น แต่ทิดทุ้ยเพียงสงสารเห็นใจบุญหลงเท่านั้น

เรื่องมาถึงจุดหักมุมเมื่อเมี้ยนทำอุบายหลอกทิดทุ้ยว่าตนแอบรักอยู่กับบุญหลง ขอให้ทิดทุ้ยช่วยพาบุญหลงหนี ทิดทุ้ยยอมช่วยเมี้ยน เพราะเห็นทางว่าจะทำให้ตนกับเหรียญได้ใกล้ชิดกันโดยปราศจากมารหัวใจ แต่ทำให้เป็นไปตามแผนลวงของเมี้ยน คือคนในหมู่บ้านเข้าใจผิดว่าทิดทุ้ยพาบุญหลงหนีเพื่อไปอยู่กินกันเอง ซึ่งเป็นการทำลายชื่อเสียงและความนับถือของคนในหมู่บ้านที่มีต่อทิดทุ้ย พร้อมกับเปิดทางให้เมี้ยนได้เป็นฝ่ายสมหวังกับเหรียญ

เรื่องจบลงโดยทิดทุ้ยและบุญหลง สองหนุ่มสาวผู้อาภัพ ยอมแพ้ต่อกลอุบายและตัดสินใจใช้ชีวิตรักร่วมกัน บุญหลงซาบซึ้งใจถึงกับบอกรักอย่างน่าเวทนาว่า “ขอให้พี่รักฉันเถิด ฉันจะเป็นควายให้พี่ไถนา”

เรื่องสั้นเรื่องนี้แปลกไปมากทีเดียว เพราะครูเหมเขียนเรื่องตามสูตร “นิยายรักโศก” ด้วยสำนวนนิยายชีวิตชนบทแบบที่อาจารย์วรรณกรรมอย่างอัสดงรู้จักคุ้นเคยดี โดยไม่มีผี นิยายแบบนี้จะสร้างความหวานซึ้งประทับใจตามความนิยมของยุคสมัยด้วยความเห็นอกเห็นใจกันของหนุ่มสาวที่มีชีวิตลำบากยากแค้นและเจียมเนื้อเจียมตัว และในเรื่องนี้ ครูเหมน่าจะตั้งใจพูดถึงหลักธรรมการปล่อยวางยอมรับชะตากรรมในชีวิตของตัวละครทั้งสอง

แต่บทบาทของหญิงสาวอาภัพอย่างบุญหลง ที่เปรียบตัวเองเป็นปศุสัตว์ถึงขนาดนั้น ก็ทำให้อาจารย์หนุ่มใหญ่อดนึกไม่ได้ว่า นักศึกษาในชั้นเรียนของเขาซึ่งเป็นเยาวชนรุ่นใหม่ น่าจะอ่านแล้วโมโหมากทีเดียวที่ตัวบทวางบทบาทของตัวละครหญิงไว้ในสภาพไร้อำนาจถึงขนาดนี้

แต่สิ่งที่น่ากังวลใจมากกว่าคือ เรื่องสั้นเรื่องนี้ยิ่งเป็นการตอกย้ำความเข้าใจของอัสดงว่า คุณแม่ลัดดาไม่น่าจะแค่ชอบเรื่องรักโศกตามรสนิยมการอ่านนิยายของสตรีในยุคเดียวกันเฉยๆ เสียแล้ว แต่กลับดูเหมือนเธอจะยึดติดกับความรักที่ผู้หญิงไร้อำนาจ ถูกลงโทษ และเผชิญกับความรุนแรง คุณทอฟ้านะคุณทอฟ้า งานวิจัยในฝันที่เหมือนโชคหล่นทับ ดูจะเป็นโชคลึกลับที่มีของแถมที่คาดไม่ถึงซะแล้วสิ

ในตอนค่ำวันเดียวกันนั้น เมื่ออาจารย์หนุ่มใหญ่โทรศัพท์คุยกับพ่อและแม่ตามปกติ เขาก็อดบ่นถึงงานสอน งานประชุมวิชาการ รวมทั้งงานวิจัยที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่ให้ครอบครัวของเขาฟังไม่ได้ พ่อของอัสดงผู้เหมือนจะรอโอกาสนี้อยู่ตลอดเวลา ก็แทรกขึ้นมาทันควัน

“พ่อว่าอัสน่าจะอ่านเรื่องผีน่ากลัวๆ มากไปแล้วนะลูก เนี่ย! นอกจากมันจะทำให้เราเครียดแล้ว ก็เลยทำให้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เลย ถ้าจะอ่านวรรณกรรมเก่าๆ ทั้งที น่าจะลองหาอ่านเรื่องรักๆ อิโรติกเปลี่ยนบรรยากาศบ้างดีไหมลูก อย่างอุษณา เพลิงธรรม รงค์’วงษ์สวรรค์ พวกนี้ สมัยหนุ่มๆ พ่อก็ชอบอ่านนะ”

แม้จะไม่เห็นหน้ากันทางโทรศัพท์ แต่ในจินตนาการของอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็แทบจะเห็นภาพใบหน้าของพ่อที่มานั่งยักคิ้วล้อเลียนอยู่ตรงหน้า จนต้องรีบตอบโต้ และเลกเชอร์บุพการีของเขาทันที

“พ่อครับ! อันนั้นก็เกินไป นักเขียนเขาเขียนเป็นศิลปะ โชว์ฝีมือ แม้ว่าจะอิโรติก แต่ก็ไม่ได้โป๊แบบที่คนยุคเราเข้าใจเลยครับ ที่จริงผมก็เคยเอาหนังสือชุดของอุษณา เพลิงธรรมมาสอน มาให้นักศึกษาดูตัวอย่างการตั้งชื่อเรื่อง ตั้งชื่อคน ที่ใช้ภาษาวิจิตรลึกซึ้งอยู่นะครับ”

“รู้แล้วค้าบน้องอัส พ่อก็เป็นหนุ่มยุคนั้นเหมือนกัน แค่อยากบอกเราให้ผ่อนคลายบ้างเฉยๆ เราก็อายุไม่น้อยแล้ว เครียดมากเดี๋ยวจะล้มป่วยไป แล้วอาจารย์อัสดงของพ่อกับแม่ก็ไม่ได้มีภรรยาเป็นหมอซะด้วย จะให้ใครมาดูแลล่ะครับทีนี้…ที่จริงก็มีอยู่คนนึงน้า” พ่อพูดประโยคสุดท้ายแล้วหยุดโดยอัตโนมัติ เพื่อรอฟังอาจารย์หนุ่มใหญ่โวยวายและตอบโต้

แต่แล้วเมื่ออัสดงยังเงียบอยู่ พ่อจึงถามอีกครั้ง

“อัส ยังอยู่ไหมเนี่ยลูก งอนพ่อแล้วหรือเปล่า”

อัสดงสะดุ้ง แล้วตอบกลับไปในโทรศัพท์ว่า “เปล่าครับพ่อ แต่ขอบคุณมากครับ พ่อเลยทำให้ผมนึกอะไรดีๆ ออก ผมวางก่อนนะพ่อ คืนนี้อย่าลืมหอมแม่ก่อนนอนเผื่อผมด้วยครับ” แล้ววางหูทันที

จากนั้นอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็รีบเดินไปที่ตู้หนังสือที่มุมหนึ่งของห้อง ซึ่งที่จริงแล้วไม่ต้องรีบก็ได้ เพราะห้องพักที่มหาวิทยาลัยจัดให้นั้นมันแคบเสียจนก้าวเพียงสองก้าวครึ่งก็ถึงตู้หนังสือแล้ว เขาหยิบชุดหนังสือรวมเล่มนิยายอิโรติกของอุษณา เพลิงธรรม ขึ้นมาพลิกหาสิ่งที่ต้องการ

อัสดงนึกถึงบทสนทนากับพ่อที่เพิ่งจบไปเมื่อครู่ เขาทบทวนคำพูดของตนเองที่ย้ำว่า งานของอุษณาเป็นงานที่ใช้ภาษาวิจิตรลึกซึ้งในการตั้งชื่อคน ชื่อสถานที่ ชื่อหนังสือ จนเป็นที่รู้กันในแวดวงวรรณกรรม และดังนั้น ถ้ามีชื่อผู้หญิงที่ฟังดูแปลกหูอยู่ในบันทึกของคุณแม่ลัดดา และไม่ใช่ชื่อจากหนังสือของเหม เวชกร ก็อาจเป็นไปได้ว่ามาจากงานของนักเขียนคนอื่นๆ ที่ “ผู้หญิงเก๋ๆ” อย่างคุณแม่ลัดดาน่าจะนิยมอ่านกันในยุคนั้น อย่างเช่นงานของอุษณา เพลิงธรรม นี้เอง

“สวัสดีครับ คุณฉวีเพ็ญ” อาจารย์หนุ่มใหญ่กระซิบกับหนังสือ สเริงระบำดำรู ของอุษณา เพลิงธรรม ที่มีเรื่องสั้นแนวฆาตกรรมที่ใช้สัญลักษณ์รุนแรงแฝงความเย้ายวนใจเรื่อง “แดงเลือดกับแดงลิพสติก” ที่เล่าถึง “ฉวีเพ็ญ” ผู้เป็นภรรยาน้อยของชายคนหนึ่ง เธอหึงหวงภรรยาหลวงของสามีจึงด่าทอจนสามีทนไม่ไหว ลงมือสังหารเธอ

แม้ว่าสามีจะพยายามลวงตำรวจว่าฉวีเพ็ญฆ่าตัวตายเอง แต่เรื่องก็จบแบบหักมุมในท้ายที่สุดว่า ตำรวจจับได้ตั้งแต่เห็นหน้าเขาแล้ว เพราะหลังจากสังหารฉวีเพ็ญ สามีได้ก้มลงจูบปากของเธอจนลิปสติกสีแดงที่ปากเธอติดปากของเขามาด้วย

อัสดงคิดว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้สนุกดีทีเดียว ทั้งปมฆาตกรรมหักมุม ความขบขัน และความเป็นศิลปะที่เล่นกับความกำกวมระหว่างสีแดงของเลือดและลิปสติก ที่เป็นสัญลักษณ์ของความผิดบาปที่เย้ายวน ความรู้สึกผิดของผู้ชาย และความรักที่จบลงอย่างเป็นโศกนาฏกรรม ผสมผสานกันลงตัวในหน้ากระดาษเพียง 27 หน้ากระดาษหนังสือพ็อกเกตบุ๊กเท่านั้นเอง

แต่เมื่อนึกถึงชื่อฉวีเพ็ญที่คุณแม่ลัดดาใช้ในบันทึก เขาก็ถอนใจยาว เพราะแน่ใจยิ่งขึ้นไปอีกว่า วรรณกรรมที่คุณแม่ลัดดาชื่นชอบมากเป็นพิเศษแต่ละเรื่องนั้น ต้องมีความสำคัญกับชีวิตของเธอเป็นอย่างมาก เพราะแทบทุกเรื่องมีเนื้อหาไปในทิศทางเดียวกันหมด และผู้หญิงในเรื่องก็ตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงและรักที่ไม่สมหวังทั้งนั้น

และเหมือนว่าปัญหาจะซับซ้อนกว่าที่เขาคิดอีกมาก เพราะถ้าเขาตีความบันทึกชุดนี้ถูก ความอึดอัดในการไปคุยกับคุณทอฟ้าจะไม่ใช่เพียงความเกรงใจที่ต้องไปถามไถ่ถึงชีวิตส่วนตัวของคุณแม่ลัดดาเท่านั้น แต่ความสัมพันธ์ที่มีปัญหาของคุณลัดดาที่คุณทอฟ้านับถือ และคุณทศพลผู้เป็นพ่อของเธอเอง ก็สะท้อนออกมาในบันทึกนี้อย่างเด่นชัด จนไม่รู้จะพูดคุยกันอย่างไร อาจารย์หนุ่มรู้สึกลำบากใจจนต้องขึ้นไปนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงจนดึก

ชีวิตของคนพูดน้อย เพื่อนน้อย เมื่อต้องพูดเรื่องสำคัญกับคนที่ไม่สนิทคุ้นเคยนั้นก็เป็นความกังวลมากอยู่แล้ว แต่เมื่อเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกันนั้นมันพูดยากเหลือแสน ความหนักของความคิด อารมณ์ และคำพูดก็เลยถ่วงอยู่ในท้องของอาจารย์หนุ่มใหญ่จนเช้า และยังคงอยู่ไปจนถึงวันรุ่งขึ้นที่เขาได้โทรศัพท์ไปนัดหมายกับคุณทอฟ้า ขอพบตามลำพัง เพื่อรายงานความคืบหน้าของงานวิจัยที่ออฟฟิศสุดมินิมัลของเธอ

ความอึมครึมลอยอยู่ในบรรยากาศและความรู้สึกของอัสดงเมื่อต้องอธิบายถึงสิ่งที่เขาค้นพบและตีความออกมาได้ หนุ่มใหญ่พยายามออกตัว ขอโทษ ขออภัย แทรกอยู่แทบทุกประโยคที่พูดและตั้งคำถามกับคุณทอฟ้า จนเขารู้สึกรำคาญตัวเอง และเกลียดเสียงของตัวเองที่พูดออกมาแต่ละคำๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ระหว่างที่พูดนั้น ตาของเขาก็เลี่ยงไปมองแจกันกลมเกลี้ยงอันมีชื่อพิสดารของคุณทอฟ้า เพื่อเลี่ยงการสบตาเธอ

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ป้องกันไม่ให้อัสดงตกใจจนเกือบจะยื่นมือไปปัดแจกันใบโปรดของคุณทอฟ้าร่วงจากโต๊ะ เมื่อคุณทอฟ้าซึ่งตั้งใจฟังเขาพูดมาสักพัก พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่มีอารมณ์ของความตกใจหรือโกรธเกรี้ยวใดๆ แทรกอยู่เลย ว่า “นี่ก็แปลว่าอาจารย์พบแล้วสินะคะ ว่าคุณแม่ลัดดาโดนคุณพ่อทศพลทารุณทางจิตใจมาตลอด”