ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 8 : ธรณีเสียงสนั่นลั่นไป เหลือเชื่อหัวใจนารี (1)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

คนที่มาเปิดประตูคือเกียรติ ผู้ช่วยหนุ่มหน้าขาวของคุณทอฟ้า อัสดงถามห้วนๆ “คุณทอฟ้าอยู่ใช่ไหม”

เกียรติพยักหน้า ใบหน้ายังคงนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ เด็กหนุ่มเดินนำอัสดงไปที่โต๊ะทำงานตัวเดิมของคุณทอฟ้า

“นางพญาผีแม่ม่าย” นั่งกอดอกอยู่ในเสื้อแขนกุดสีขาว แต่งหน้าอ่อนๆ ยิ้มน้อยๆ อย่างเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยังคงสวัสดีทักทายอัสดงอย่างสุภาพ

อาจารย์หนุ่มใหญ่ไม่นั่ง แต่ยืนตรงหน้าประตู แล้วตะโกนเสียงสั่น “คุณทอฟ้า คุณกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้ คุณนึกถึงผมบ้างไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร ผมเป็นอาจารย์นะ อาจารย์ที่วิจัยเรื่องครูเหมมาเป็นสิบๆ ปี และผมก็ไม่ได้ทำเพื่อเงินเพื่ออาชีพ ผมทำเพราะรักเพราะตั้งใจ ไม่ได้ทำเพื่อให้คุณเอามาบิดเบือนเหยียบย่ำแบบนี้! คุณทำได้ยังไงวะ!”

“พี่อยากจะบอกให้อาจารย์ใจเย็นๆ นะคะ แต่น่าจะไม่ทันแล้ว” คุณทอฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ

“ไม่ตลกเลยนะทอฟ้า ที่ทำลงไปเนี่ย มันผิดกฎหมายด้วยซ้ำ ผมจะไม่ปล่อยไปเฉยๆ แบบนี้หรอกนะ!”

อัสดงตวาด แล้วเดินกลับไปที่ประตู เมื่อคุยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องคุยแล้ว แต่ว่าเกียรติกลับรีบเดินมาขวาง แล้วกดล็อกประตู ในจังหวะนั้น ก็มีหญิงสาวอีกสองสามคนเดินออกมาจากห้องด้านใน แล้วยืนกอดอกเรียงกันอยู่ด้านหลังของคุณทอฟ้า ทุกคนจ้องมาที่อาจารย์หนุ่มใหญ่

แม้จะยังโมโหอยู่มาก แต่อัสดงก็ยังอดช็อกไม่ได้ เขาชะงัก ใบหน้าเหลอหลา มองดู “นางพญาผีแม่ม่าย” และเหล่าบริวารของนางอย่างสับสน

“นั่งก่อนนะคะ อาจารย์อัสดง” ‘นางพญา’ ทอฟ้า เอ่ยเชิญชวนเสียงหวาน “ไม่ใช่ค่ะ ไม่นั่งกับพื้นนะคะ นั่งที่เก้าอี้เหมือนอย่างเคยสิคะ ทำตัวตามสบายเถอะค่ะ พี่ขอร้อง”

คุณทอฟ้าหันไปมองเหล่าบริวารของเธอ แล้วพูดติดตลก “นี่พวกเธอ ไปเอาเก้าอี้มานั่งให้เรียบร้อย ยืนจังก้าเรียงรายกันแบบนี้ อาจารย์เขาจะนึกว่าพี่เป็นมาเฟีย แล้วพวกเธอเป็นบอดี้การ์ด เนี่ย เขาคงนึกว่าเรากำลังจะยิงเขาแล้วมั้ง”

สาวใหญ่พูดต่ออย่างอารมณ์ดี “ขอแนะนำนะคะอาจารย์ น้องใบหม่อน น้องเอเบิ้ล น้องเพื่อน น้องๆ ของพี่เองแหละค่ะ ทีมนี้แหละ ที่ช่วยพี่ทำรายการ ‘ผีแม่ม่าย’ จนสำเร็จ แม้ว่าตอนนี้พี่จะค่อนข้างแน่ใจว่า อาจารย์คงจะไม่ชอบรายการของพี่สักเท่าไหร่”

สามสาวที่เพิ่งลากเก้าอี้มานั่งปนๆ กันตามคำสั่งของคุณทอฟ้า ยกมือไหว้อาจารย์หนุ่มใหญ่อย่างสุภาพ

“เลิกล้อเล่นเรื่องที่คุณมาละเมิดผมได้แล้วนะทอฟ้า มันมากเกินไปแล้ว แล้วนี่มันอะไรกัน!” อัสดงที่ยังงงอยู่มาก สวนด้วยเสียงที่เริ่มหมดแรง ความโมโหกำลังค่อยๆ กลายเป็นความมึนงงสุดชีวิต

“เอาละค่ะ พี่ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้อาจารย์โกรธและสับสน พี่อธิบายได้ทั้งหมดค่ะ แต่ว่าคราวนี้จะขอร้องจริงๆ ให้อาจารย์ใจเย็นขึ้นสักหน่อยก่อนนะคะ ช่วยคุยกับพี่ก่อน แล้วอาจารย์จะไม่เห็นด้วยยังไง เราค่อยคุยกันนะคะ”

แม้ว่าจะเกลียดธรรมชาติของตัวเองที่มักใจเย็นได้ง่ายเวลาที่คนพูดดีๆ ด้วย กระทั่งกับคนที่เป็นอันตรายมากๆ ก็ตาม แต่อัสดงก็พยักหน้า นั่งลง พลางจ้องคุณทอฟ้าและสามสาวตาเขม็ง

“อาจารย์คิดว่าอะไรคะ ที่ทำให้ผู้ชายลงมือทำร้ายผู้หญิง หรือว่าคนที่อ่อนแอกว่า พี่หมายถึงคนที่ทำแบบซ้ำแล้วซ้ำอีกน่ะค่ะ อาจจะแค่ทำด้วยวาจาก็ได้ แต่ก็ทำไปเรื่อยๆ โดยไม่มีความเห็นใจอีกฝ่ายที่เขาเจ็บเลยสักนิด”

อาจารย์หนุ่มใหญ่ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นเกมถามตอบ แต่ก็อยากให้ “นางพญา” พูดต่อ จึงตอบคำถามไปแบบลวกๆ

“เพราะว่าเขาเป็นคนใจร้าย ที่ตอนเด็กอาจจะเจอความรุนแรงในครอบครัวมา อะไรแบบนั้นมั้งครับ”

“นางพญา” หันไปสบตาเหล่าบริวาร ก่อนจะหันมาพูดกับอัสดงต่อ “ก็น่าจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เขาเริ่มลงมือ แต่การที่คนพวกนี้ทำต่อไปเรื่อยๆ และไม่แสดงความเห็นใจเหยื่อออกมา ที่จริงแล้ว เป็นเพราะว่าเขารู้สึกว่ามันทำได้ค่ะ”

อาจารย์หนุ่มอ้าปากจะพูด แต่ว่าไม่ทันคุณทอฟ้าที่พูดต่อทันที

“อาจารย์สอนวรรณกรรมอยู่ทุกวัน อาจารย์คงจะสังเกตเห็นอยู่นะคะ ว่าโลกของวรรณกรรม และสื่อบันเทิงทั้งหลาย มันคือโลกที่ผู้ชายครอบครองอยู่ทั้งนั้น ถึงมันจะเป็นยุคสมัยใหม่แค่ไหนแล้วก็ตาม” เธอมองหน้าอาจารย์หนุ่มใหญ่ “นักเขียนผู้หญิงอาจจะเขียนหนังสือขายดีเยอะแยะ ที่เข้าอกเข้าใจผู้หญิง แต่มีกี่คนคะที่เคยได้รางวัล เป็นมาตรฐานให้เด็กเรียนในโรงเรียนว่านี่คือหนังสือที่เป็นแบบอย่าง นิยายรัก นิยายครอบครัวแบบที่ผู้หญิงชอบอ่าน ก็ถูกมองว่าเป็นหนังสืออ่านเล่น ไม่มีสาระ”

คุณทอฟ้าเว้นวรรคหลังประโยคสุดท้าย แล้วกวาดตามองทุกคนในห้องที่กำลังตั้งใจฟัง ก่อนจะพูดต่อ

“ส่วนนิยายที่ได้รับยกย่องว่าเป็นวรรณกรรม มันเป็นเรื่องจากสายตาผู้ชายทั้งนั้น เป็นเรื่องชีวิต ความสำเร็จ จิตใจ ปัญหา การแก้ปัญหาของผู้ชายเกือบหมดเลย ผู้ชายเจ้าชู้ นิยายก็เชิดชู ผู้ชายใช้ความรุนแรง ก็เพราะ ‘ผู้หญิงบางคนมันสมควรโดน’ ผู้ชายสร้างโลก ผู้หญิงสร้างปัญหา เราถูกสอนมาแบบนี้โดยไม่รู้ตัวหรือเปล่าคะ” คราวนี้เป็นคุณทอฟ้า ที่เข้าสู่โหมดเลกเชอร์อาจารย์หนุ่มใหญ่เสียเอง

“มันก็ไม่ได้เป็นถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ วรรณกรรมที่พูดปัญหาเรื่องเพศมันก็มีอยู่มาก เรื่องที่ผู้หญิงแต่งแล้วเราเชิดชูก็มีเยอะเลย คุณทอฟ้าจะเหมารวมแบบนั้นผมว่ามันก็มองแบบขาวเป็นขาวดำเป็นดำ เกินจริงไปหน่อย” อัสดงเถียง

คุณทอฟ้ายังคงพูดด้วยเสียงใจเย็น แม้ว่าจะไม่มีน้ำเสียงสนุกหรือติดตลกอีกแล้ว “ถ้าผู้ชายส่วนใหญ่เข้าใจแบบนั้นมันก็คงดีนะคะ ใบหม่อน พี่ขอโทษทีนะ เล่าหน่อยได้ไหมลูก ว่าทำไมหนูถึงไม่พูดกับป๊าแล้วตอนนี้

ใบหม่อน สาววัยทำงานหน้าตาดี แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด แต่ยังพูดจาเสียงง้องแง้งน่ารักเหมือนเด็ก ตอบคุณทอฟ้าทันที “เขาบอกว่าหนูแรดค่ะ”

อัสดงสะดุ้ง แต่ก็ตั้งใจฟังต่อ

“คือหนูอยู่กับป๊าสองคน แม่หนูเสียไปตั้งแต่หนูยังเด็ก ป๊าเค้าก็เลี้ยงหนูมาดีนะ ตอนเด็กๆ หนูก็ใช้ชีวิตสบายๆ ไม่มีเรื่องเดือดร้อนอะไร…คราวนี้ พอเริ่มโต หนูก็ชอบอ่านพวกนิยายซึ้งๆ นิยายโรแมนซ์ นิยายแปลไรเงี้ย ซีรีส์รักๆ ก็ชอบ แล้วก็เลยชอบแต่งตัวน่ารักๆ มีเพื่อนมาจีบ มีรุ่นพี่มาเดินตาม มันก็โรแมนติกดี หนูก็คุยกะเขามั่ง แต่หนูไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีเลยน้า ก็คือชอบบรรยากาศอะไรแบบนี้เฉยๆ อยากเรียนรู้ แต่ก็ระวังตัวอยู่ การเรียนก็ไม่ได้มีปัญหา รับผิดชอบดีทุกอย่าง” ถึงตอนนี้ เสียงน่ารักของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงเข้มขึ้น

“แต่ป๊าหนูเกลียดมากๆ เลย คือไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าเป็นอะไร คอยโกรธ คอยว่าหนู แรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่ แต่หนูยิ่งโต ยิ่งเรียนมหาลัย คือมหาลัยน่ะค่ะอาจารย์ หนูก็โตระดับนึง รับผิดชอบตัวเองได้บ้างแล้วป่าว เขาก็ยิ่งคุม ไม่ยอมให้มาอยู่หอ แล้วก็เลยต้องเดินทางโคตรไกล กลับไปบ้านเหนื่อยๆ บางทีก็เจอว่าป๊ามาค้นห้อง มาเอานิยายหนูไปทิ้ง บางทีเพื่อนผู้ชายมาบ้าน ก็มาคอยด่าว่าเขา หนูก็อายเป็นนะคะ” หญิงสาวพักหายใจหลังจากพูดด้วยเสียงรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วพอหนูพูด คราวนี้ป๊าก็โกรธ ด่าซ้ำๆ อยู่นั่น ว่าผู้หญิงที่มันคิดแต่เรื่องอะไรแบบนี้ เดี๋ยวสุดท้ายก็ต้องพลาด ต้องท้อง ต้องอับอาย อะไรแบบโคตรไร้สาระ แล้วป๊าเราเองนะคะที่มาพูดมาคิดแบบนี้กะหนู พูดคำหยาบพูดเรื่องเพศออกมาแบบหน้าไม่อาย ใส่ร้ายหนูต่างๆ นานาตามที่ตัวเองมโนเอาเอง หนูว่ามันโคตรครีบปี้” เพื่อนๆ ของเธอที่เงียบฟังอยู่ส่ายหน้า เอเบิ้ลถึงกับพ่นลมออกทางจมูกอย่างฮึดฮัด

“ตอนนี้หนูเรียนจบ ทำงานเองได้แล้ว เลยไม่สนใจละ จะคิดจะด่าอะไรหนูก็ช่างแม่งเลยค่ะ หนูไม่สนที่ป๊าเขาจะมาคอยสั่งคอยห้ามอะไรอีกต่อไป หนูขัดขืน ย้ายออกมาอยู่คนเดียวแม้เค้าจะไม่ยอม เราเลยต่างคนต่างอยู่ ไม่คุยกันเลยค่ะเดี๋ยวนี้…”

ใบหม่อนเล่าจบแล้วก็ยิ้ม แต่ดวงตาดูเศร้าและเหงาจนสังเกตได้ ทุกคนในห้องถอนใจ

“จริงๆ แล้วที่ป๊าของใบหม่อนทำไปทุกอย่าง มันอาจจะไม่เกี่ยวกับหนูโดยตรงก็ได้ลูก” คุณทอฟ้าพูดขึ้นมา เรียกสายตาจากทุกคนในห้องให้หันไปมองเธอ

“ผู้ชายแบบป๊าของใบหม่อน มันก็คือผู้ชายหลายๆ คนในโลกทุกวันนี้ ที่ชอบตัดสิน คุกคาม ควบคุมผู้หญิงไปตามจินตนาการของตัวเอง เพราะว่าหงุดหงิดโมโหที่ตัวเองบังคับใจผู้หญิงไม่ได้ ยิ่งโลกทันสมัยขึ้นเท่าไร ผู้หญิงก็ทำสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วมันไปกระทบกับโลกที่เขาเคยชิน” คุณทอฟ้าพูดขรึมๆ กับใบหม่อน แต่สายตาเหลือบมองมาที่อัสดงเป็นระยะ แล้วพูดต่อ

“เรื่องนี้จริงๆ มันเลยไม่ใช่ปัญหาแค่ของครอบครัวหนูซะทีเดียวหรอก มันคือสิ่งที่ผู้ชายหลายๆ คนในสังคมคิดเหมือนกัน รู้สึกเหมือนกัน ป๊าหนูเองก็ชอบไปคอมเมนต์หยาบคายด่าผู้หญิงในข่าว ในคลิปรายการที่เอาคนมาทะเลาะกันให้เราดู ทั้งที่เขาก็ไม่รู้จักคนในข่าวเลยสักคนด้วยใช่ไหมลูก” คราวนี้สายตาเห็นใจของเธอส่งไปที่ใบหม่อนที่พยักหน้าตอบแบบเศร้าๆ