ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 8 : ธรณีเสียงสนั่นลั่นไป เหลือเชื่อหัวใจนารี (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

“แต่ทีผู้ชายทำตัวฉวยโอกาส เจ้าชู้ ลัลล้ากับคนเยอะแยะ กลับไม่ค่อยมีใครพูดถึงเลยนะคะ” คราวนี้เพื่อน สาวหน้าตาคมเข้ม ผมยาว และมีบุคลิกเท่ๆ พูดเสริมขึ้นมาบ้าง เธอเล่าต่อเมื่อเห็นว่าทุกคนในห้องหันมาฟัง

“แฟนเก่าเพื่อนอะค่ะ เป็นคนหล่อๆ เก๊กๆ หน่อย คนก็หมั่นไส้เขากันนะอาจารย์ แต่เพื่อนว่าเขาเท่ดี ดูเป็นคนที่มีมุมขรึมๆ คูลๆ เป็นชายแท้ ที่เราก็มารู้ทีหลังว่าที่แท้มันก็เป็น ‘ชายแทร่’ ค่ะ” เพื่อนหยอดมุกเรียกรอยยิ้มจากเพื่อนสาวของเธอ เมื่อเธอใช้คำสแลง “ชายแทร่” ที่สื่อถึงผู้ชายที่มีบุคลิกนิสัยน่ารังเกียจและไม่รู้ตัว เพราะเข้าใจไปว่านิสัยแบบนั้นคือความเป็นชายแท้ที่น่าภูมิใจ

“ความเก๊ก ความไม่สนใจใคร นิ่งๆ แต่ว่ามามีมุมกุ๊กกิ๊กน่ารักกับเราคนเดียว เพื่อนว่ามันโคตรดีเลยค่ะ รู้สึกดีมาก สุดมากกก จนถึงจุดนึง เพื่อนยังเคยสงสัยว่า คนที่ไหนจะดีได้ขนาดนี้ ทั้งหน้าตาทั้งนิสัย ทั้งเป็นแฟนที่หวานเกินนน สวีตเกินนน แล้วทั้งหมดนี้ทำให้เราคนเดียว” หญิงสาวทำเสียงประชดประชัน

“และ…ใช่ค่ะ ไปๆ มาๆ เพื่อนก็เลยเจอว่าไม่ได้มีเราคนเดียวหรอก คนรอบๆ ตัวเพื่อน ทั้งเพื่อนสนิท เพื่อนคณะ เพื่อนหอเดียวกัน ก็ปรากฏว่าเป็นแฟนลับๆ ของมันด้วย ทุกคนเลย! แล้วพอต่างคนต่างจับได้ พวกเราก็บอกไม่ได้แล้วว่าคนไหนเป็นแฟน คนไหนเป็นชู้ มันเก่งไงอาจารย์ มันทำถึง! มันทำให้ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองพิเศษสุดได้หมดเลย” พอเล่าถึงตรงนี้ เพื่อนก็ยกกำปั้นทุบโต๊ะดังปัง จนอัสดงสะดุ้งก่อนใครในห้อง ก่อนจะฟังเธอเล่าต่อด้วยอาการเกร็งเล็กน้อย

“เวลาปกติ มันจะชอบอ้างว่าเป็นผู้ชาย ไม่ชอบอวดแฟน ไม่ชอบแสดงความรักในที่สาธารณะ หรือโซเชียลมีเดีย มันเลยสามารถจะมีความสัมพันธ์กับทุกคนแบบหลบๆ ซ่อนๆ เป็นความลับกันไปหมดได้แบบเนียนๆ ทุกคนก็คิดไปว่าเป็นนิสัยผู้ชายทั่วไป” เพื่อนกลับมาใช้เสียงประชดประชันอีกครั้ง “แต่มันเองไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนทั่วไปนะคะ กลับคิดตลอดเวลาว่าไม่มีใครพิเศษได้เท่าตัวมันเองเลยค่ะ พอเวลาคบๆ กันไป แล้วถูกจับได้ว่ามีคนอื่น มันก็ขอโทษนะคะ แต่ทุกครั้งที่ขอโทษ ก็จะพูดชมตัวเองอ้อมๆ ไปด้วย ประมาณว่า ตัวมันคือเสน่ห์แรง ฮ็อตสุด ใกล้ผู้หญิงแล้วผู้หญิงชอบเข้ามาก่อน แล้วมันก็เป็นผู้ชาย จะเลี่ยงก็ยาก แบบ ผู้ชายดีๆ มันมีน้อย มันเองเป็นหนึ่งในส่วนน้อยนั้น ไรงี้น่ะค่ะ” เธอหันไปมองเพื่อนสาวรอบๆ โต๊ะ ก่อนจะหันมามองอัสดง

“แล้วหลายครั้ง พอมันอธิบายอะไรแบบนี้ ก็จะชอบเทียบตัวเองกับดารา ใช่ค่ะ มันเป็นชายแท้ที่ชอบอ่านข่าวบันเทิง อ่านไปอ่านมาก็ชอบเอาดารามาเป็นรีเฟอร์เรนซ์ เทียบชีวิตตัวเองกับดาราชายเจ้าชู้คนนั้นคนนี้ เพื่อนก็เลยไม่ไหวแล้วค่ะ”

เพื่อนๆ ของเธอ (รวมทั้งเกียรติ) ทำหน้ายี้ ร้องอี๋ขึ้นมาพร้อมกัน

คราวนี้ทุกคนหันไปมองคุณทอฟ้า เหมือนรอให้เธอพูดเสริม ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง สาวใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงใจดี ขณะที่บรรดาบริวารของเธอยืดตัวตรงขึ้นมาแล้วฟังอย่างตั้งใจ

“ผู้ชายอย่างแฟนเก่าของเพื่อนเนี่ย เขามีเสน่ห์มากเลยนะ ชอบจีบ ชอบมีความรัก สร้างบรรยากาศโรแมนติกแบบ ผมไม่สนใจใคร ผมรักคุณคนเดียว มีความหวานเวลาอยู่สองต่อสองใช่มั้ยลูก คนแบบนี้จะดูยากหน่อย เพราะดูเผินๆ เขาก็ต้องการมีความรักที่ดีเหมือนพวกเราทุกคน…แต่พอเราไปเจอความจริงว่าเขาทำแบบนี้กับคนหลายคนมากเกินไป คราวนี้เราจะดูออกแล้วละ ว่าเขามีปัญหา ตอนเด็กๆ น่าจะเจออะไรไม่ดีมาแน่ๆ มันคือนิสัยคนขาดรักน่ะลูก เราก็ต้องเข้าใจเขานะ ตัวเราเองถึงจะทำใจได้เร็ว” เธอหันไปยิ้มให้กำลังใจเพื่อน

“สำหรับผู้ชายบางคนนะลูก เวลามีความรักเขาก็ชอบนะ แต่ไม่ได้ชอบเพราะเขารักเราและเรารักเขา มากไปกว่าจะชอบเพราะว่าเขาชอบเวลามีคนมารักเขา ชื่นชมเขา หรือหลงใหลได้ปลื้มกับตัวเขา มันจะเหมือนเขาทำอะไรสำเร็จ เหมือนเล่นเกมเล่นกีฬาแล้วชนะ อวดเพื่อนได้ แล้วก็เลยเสพติด ต้องมีเยอะๆ ต้องมีไปเรื่อยๆ ไม่ปล่อยโอกาสที่เข้ามาให้ผ่านไปง่ายๆ แม้ว่าตัวเองจะมีคู่อยู่แล้วก็ตาม” ‘นางพญา’ วิเคราะห์ต่อ

“ความรักกับอีโก้ผู้ชาย มันแยกออกจากกันยาก เพราะสังคมก็มักจะมองว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีความมั่นใจและเจ้าชู้ไปสักหน่อย ผู้หญิงหลายคนก็เลยไม่ได้ใส่ใจ แค่รู้ว่าเราตกลงเป็นแฟนกันก็ปลื้มแล้ว…แต่คนก็ไม่ค่อยวิเคราะห์หรอกใช่มั้ย ว่าผู้ชายเขารักเราจริงมั้ย รู้สึกยังไงกับเรากันแน่ เพราะสื่อต่างๆ โหมประโคมแต่ไอเดียว่า ผู้ชายใช้เหตุผล ผู้หญิงใช้อารมณ์ สุดท้ายแล้วคนผิดในความสัมพันธ์ เลยเป็นผู้หญิงไปซะหมด ลองไปถามแฟนสิว่ารักเราจริงมั้ย เราก็จะกลายเป็นผู้หญิงน่ารำคาญทันทีใช่มั้ย”

คุณทอฟ้าหัวเราะน้อยๆ หลังพูดจบ ตามด้วยเสียงหัวเราะเป็นเชิงเห็นด้วยเบาๆ จากเหล่าบริวารของเธอ

อัสดงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงละครเวทีคลาสสิกเรื่อง ชิคาโก้ (Chicago) ที่มีเพลงดังชื่อ Call block tango ซึ่งให้บรรดาหญิงสาวนักโทษคดีฆ่าสามีและแฟนหนุ่ม ออกมาสารภาพถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และเปิดเผยว่าพวกเธอแต่ละคนลงมือเพราะถูกทารุณทางจิตใจอย่างไร ในท่วงทำนองของเพลงจังหวะแทงโก้อันร้อนแรง

ผิดก็แต่ในละครเวทีนั้นไม่มีบท ‘นางพญา’ ที่มารับบทพี่อ้อยพี่ฉอดคอยสรุปเรื่องราวพร้อมให้ข้อคิดแก่เหล่าสาวกแบบนี้ และกลุ่มผีแม่ม่ายก็ยังไม่ได้ลงมือฆ่าใคร (อย่างน้อยก็เท่าที่เขารู้!)

หนุ่มใหญ่ซึ่งขณะนี้กำลังอึ้ง ถึงกับหลุดปากว่า “อย่าบอกนะครับว่าทุกคนในที่นี้…”

คุณทอฟ้ายิ้ม “ค่ะอาจารย์ กลุ่ม ‘ผีแม่ม่าย’ คือการรวมตัวกันของเหยื่อความรุนแรงจากผู้ชาย ทั้งทางกายและทางวาจา ไม่เว้นแม้แต่เหยื่อที่เป็นผู้ชายเองบางคน อย่างเช่นน้องเกียรติที่ถูกรังแกมาตลอด เพียงเพราะปฏิเสธที่จะเป็น ‘ผู้ชายแท้’ แบบที่พี่ๆ น้องๆ อยากให้เป็น”

เกียรติหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของคุณทอฟ้า

“แต่ว่าผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนะครับ ว่าทำไมถึงต้องเลือกจะโจมตีวรรณกรรมและนักเขียน ทั้งที่วรรณกรรมเนี่ย เป็นสื่อที่เปิดโอกาสให้คนเราได้เห็นใจคนอื่นมากที่สุดสื่อนึงเลย แล้วทำไมต้องมาหลอกลวงผม ซึ่งไม่ใช่คนที่ทำร้ายผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำ” อัสดงเริ่มขุ่นมัวขึ้นมาอีก เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองตั้งใจจะมาพบคุณทอฟ้าเพราะอะไรตั้งแต่แรก

“พี่ต้องขอโทษเรื่องที่ไม่บอกความจริงทั้งหมดแต่แรกค่ะอาจารย์ แต่พี่เชื่อว่าอาจารย์เป็นผู้ชายจำนวนน้อยในโลกนี้ที่น่าจะเข้าใจพวกเราได้ดี แล้วชื่อเสียงและสถานะของอาจารย์ที่คนเชื่อถือ ก็จะช่วยพวกเราได้มาก” เธอยิ้มเป็นเชิงขออภัย ทำให้อัสดงเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้เอง ว่ายิ้มของคุณทอฟ้านั้นมีรายละเอียดที่สื่อสารอารมณ์ต่างๆ ได้หลากหลาย “และที่ต้องทำเหมือนลับๆ ล่อๆ ก็เพราะพี่ยังเชื่อเหลือเกินค่ะ ว่าถ้าให้อาจารย์ค่อยๆ รู้ ค่อยๆ สัมผัสว่าพวกเราเจออะไรมา และกำลังจะทำอะไร อาจารย์จะเข้าใจได้ดีกว่าการพูดตรงๆ ออกมาเลยแต่ต้น”

“แล้วพวกคุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ครับ”

“เรื่องวรรณกรรม ก็อย่างที่อาจารย์ได้ฟังไปนั่นแหละค่ะ เมื่อโลกของสื่อรอบๆ ตัวเรา มันสอนให้เราเชื่อมาตลอด ว่าโลกมันเป็นของผู้ชาย ผู้ชายจะควบคุมผู้หญิงยังไงก็ได้ ผู้ชายจะทำอะไรผู้หญิงและเด็กทั้งร่างกายและจิตใจก็ได้ ถ้าเราปล่อยให้อะไรแบบนี้มันคงอยู่ เรื่องแบบที่เกิดกับพวกเราที่นี่ มันก็จะเกิดกับคนอื่นๆ ต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ” คุณทอฟ้าถอนใจ

“พี่เคยนะคะ ที่จะใช้วิธีอื่นที่ตรงไปตรงมากว่านี้ ทั้งใช้เงินจ้างทนาย สนับสนุนมูลนิธิที่ช่วยเหลือเหยื่อ ให้ทุนรณรงค์ผ่านสื่อทั้งหลายแหล่” เธอพูดชื่อมูลนิธิมีชื่อเสียงที่อัสดงเคยได้ยินชื่อมาสองสามแห่ง “แต่มันก็แทบจะไม่เปลี่ยนความคิดใครได้เลย เพราะถ้าเพียงแต่เขาเข้าโซเชียลมีเดีย ดูหนังสักเรื่อง หรือแม้แต่อ่านนิยาย สื่อเยอะแยะก็จะย้ำกับเขาว่า เขาทำถูกแล้ว ย้ำว่าโลกมันเต็มไปด้วยผู้หญิงไม่ดี และผู้ชายก็ต้องปกป้องสังคม ปกป้องผู้หญิงจากตัวของเธอเอง”

ถึงตรงนี้ สาวใหญ่สบตาอัสดง ประกายตาวิบวับและน้ำเสียงแฝงอารมณ์แรงจนหนุ่มใหญ่ต้องหลบตา

“แต่อาจารย์ลองนึกสิคะ ถ้ามีเรื่องอะไรใหญ่ๆ ที่น่าสนใจในเชิงซุบซิบนินทา เรื่องประวัติศาสตร์ วรรณกรรม การเมือง ที่มันน่าตื่นเต้น เรื่องที่ทำให้คนตกใจ จำพวกว่า นักเขียนที่มีชื่อเสียงได้รับการยกย่องมาตลอด หรือดาราดังที่ทุกคนรัก ที่จริงแล้วเขากลับสนับสนุนการทารุณผู้หญิงมาตลอดโดยที่พวกเราไม่รู้ตัว มันจะเป็นยังไงคะ” เธอถาม แล้วก็รีบตอบเสียเอง

“แน่นอนว่าบางคนอาจไม่เชื่อ…แบบอาจารย์ บางคนอาจโกรธเรา บางคนอาจไปค้นคว้ามากขึ้น แต่ไม่ว่าเรื่องจะไปทางไหน มันก็จะทำให้คนหันมาสนใจเรื่องพวกนี้ขึ้นมา จริงมั้ยคะ ” คราวนี้คุณทอฟ้ายิ้มน้อยๆ และจ้องหน้าอาจารย์หนุ่มใหญ่ด้วยสายตาท้าทาย “พี่จะขอบอกอะไรอาจารย์อย่างนึงนะคะ พอพี่ออกอากาศรายการพอดแคสต์ไปสามสี่ตอน พี่ได้รับข้อความทางอินบ็อกซ์เยอะมาก จากเด็กผู้หญิงที่เคยถูกทารุณในครอบครัวบ้าง ถูกคุกคามโดยคนรู้จักบ้าง คนเหล่านี้เขาโดดเดี่ยวมาตลอด แล้วตอนนี้เขาก็มาขอบคุณพี่ ขอบคุณรายการพี่ค่ะ พวกเขาพบว่ามีคนที่เข้าใจสิ่งที่เขาเจอ หลายคนมองเห็นทันทีเลยด้วยซ้ำว่าเรากำลังพยายามทำอะไร ทุกคนรู้สึกมีพลัง มีหวังขึ้นมา…มันเลยทำให้พี่ต้องถือวิสาสะเชิญอาจารย์มาร่วมกัน เพื่อให้เราเข้มแข็งขึ้นไงคะ”

คุณทอฟ้าหลับตา ใบหน้าเคลิ้มฝัน สามสาวและเกียรติมองตามด้วยสายตาศรัทธา เกียรติเองถึงกับยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาแรงๆ

“แต่ถ้าสิ่งที่พูดมันไม่จริงล่ะครับ เราจำเป็นต้องโกหกคนจำนวนมาก เพียงเพื่อจะให้คนมาสนใจเรื่องความรุนแรงพวกนี้เลยเหรอครับ” อัสดงถามเสียงเข้ม

“ถ้าเราคิดว่ามันจะช่วยให้ในอนาคต มีคนต้องมาเจ็บแบบนี้น้อยลง เราก็ต้องตัดใจสละบางอย่างไม่ใช่เหรอคะ”

“ทั้งๆ ที่การสละแบบนั้น มันเพิ่มคนเสียหายขึ้นมาอีก อย่างครูเหม อย่างผม ที่ต้องถูกเข้าใจผิด ถูกใส่ร้าย ถูกเกลียดเหรอครับ ต้องให้มีคนไปรุมเผาหนังสือ ทุบรูปปั้นอะไรแบบนั้นเลยไหมครับ” เสียงของอาจารย์หนุ่มใหญ่เริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

ทุกคนในห้องขยับตัวเหมือนจะเดินเข้ามาหาอัสดง คุณทอฟ้ายกมือขึ้นห้าม “พี่เข้าใจนะคะว่าอาจารย์ตกใจ และอาจจะโกรธ แต่พี่แน่ใจค่ะ ว่าถ้ารอเวลาให้อาจารย์ใจเย็นขึ้นอีกนิด อาจารย์จะเข้าใจ และค่อยๆ เปิดใจกับวิธีของพวกเราเอง…” ‘นางพญา’ ยิ้มน้อยๆ อย่างใจเย็น “สำหรับพี่ เราไม่ได้กำลังโกหกนะคะ แต่เรากำลังอ่านแบบตีความอยู่ค่ะ วรรณกรรมที่มันคลุมเครือ มันเป็นงานศิลปะ มันก็เท่ากับว่าคนอ่านทุกคนมีสิทธิ์จะเข้าใจความหมายของมันในแบบที่เขาเชื่อไม่ใช่เหรอคะ อาจารย์จำได้ไหมคะ ที่เราคุยกันว่าพี่เชื่อ ว่าความกำกวมของสิ่งต่างๆ มันทำร้ายผู้หญิงได้ มันก็ย่อมให้พลังกับผู้หญิงได้”

เธอพูดต่อ คราวนี้ไม่ได้พูดแค่กับอัสดง แต่พูดกับทุกคนในห้อง ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังปราศรัย

“เราศรัทธาวิชาวรรณกรรมเหมือนกันนะคะ เราเลยเชื่อมั่นในพลังของการตีความ โลกที่มันตีความแบบไม่เห็นใจผู้หญิงมานานแสนนาน ถ้าผู้หญิงจะขอยืมพลังของการตีความที่เคยใช้ทุบตีเรามาตลอด มาเป็นอาวุธเพื่อจะปกป้องคนอื่นๆ ในอนาคตบ้าง อาจารย์จะไม่เห็นใจพวกเราบ้างเลยเหรอคะ”

ทุกคนในห้องมองมาที่อัสดง บรรยากาศรอบข้างเริ่มกดดันขึ้นมาอีกครั้ง

หนุ่มใหญ่นิ่งไปสักพัก หลับตา แล้วถอนหายใจอย่างคนที่ตัดสินใจได้ในที่สุด ก่อนจะตอบคุณทอฟ้า

ตอนที่เขาพูดออกมานั้น อัสดงแปลกใจนิดหน่อยที่พบว่าตัวเองพูดช้าๆ และเรียบๆ ด้วยเสียงนิ่ง มากกว่าจะรัวเร็วด้วยความโกรธ ยิ่งพูด เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเข้าสู่โหมดเลกเชอร์อย่างที่เคยเป็นมาตลอด

“เราอาจจะอ่านวรรณกรรมเหมือนกัน และผมก็ยืนยันว่าไม่ชอบการใช้ความรุนแรงเหมือนกัน ไม่ว่ากับใครทั้งนั้น แต่ผมเชื่อว่าเราจะแก้ปัญหาอะไรได้จริงๆ ก็ต้องทำอย่างจริงใจเท่านั้นครับ” หนุ่มใหญ่เน้นเสียงในประโยคท้าย ก่อนจะพูดต่อ

“การเรียนวรรณกรรมน่ะ แม้จะต้องฝึกตีความ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะตีความเพื่อจะใส่ร้ายใครก็ได้ แต่เราตีความเพื่อจะพยายามเข้าใจและเห็นใจทุกคนให้มากที่สุด แบบนี้ต่างหากครับ ที่จะเป็นความหวังในการสร้างโลกที่แม้ไม่สมบูรณ์ แต่มันก็จะเป็นโลกที่ทนอยู่ได้สำหรับทุกๆ คน ไม่ใช่โลกที่หวังว่าจะดีขึ้นได้ด้วยการโกหกคนอื่นและโกหกตัวเอง” เขากวาดตาไปทั่วห้อง

“ผมกับพวกคุณอาจจะหวังบางเรื่องเหมือนกัน แต่คงต้องเดินกันคนละทาง และถ้าหากมีการทำร้ายกันแบบที่พวกคุณทำร้ายผมไปแล้ว ผมคงต้องขอปกป้องตัวเองเท่าที่ผมจะทำได้นะครับ”

คราวนี้อัสดงเดินออกไปก่อนที่ใครจะห้ามทัน เขาขับรถกลับไปที่พักของตัวเอง โดยที่หูยังอื้ออึงด้วยอารมณ์ที่ร้อนขึ้นอีกครั้ง ทำให้เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเครื่องยนต์รถหรือบรรยากาศรอบข้าง