ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี : บันทึกท้ายเรื่อง

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

นวนิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายเรื่องแรกในชีวิตของผู้เขียน ที่ตั้งเป้าหมายไว้ว่า หากเขียนนิยายได้จนจบหนึ่งเรื่องในปีนี้ ก็จะเป็นของขวัญที่ดีให้กับตัวเองในวัยสี่สิบต้นๆ แล้ว

ขอบคุณพี่เอ๋ ชุมพล ที่ยืนกรานให้ผู้เขียนสมัครเรียนโครงการ ‘อ่านเอาก้าวแรก’ ทันทีที่ผู้เขียนเปรยขึ้นมาในวันสมัครวันสุดท้าย ตอนมื้อเย็นที่ร้านแจ่วฮ้อนสารคาม ตอนนั้นผู้เขียนยังไม่รู้ตัวว่าจะได้เขียนนวนิยายตามความฝันตั้งแต่เด็ก และยังไม่ได้มีพล็อตเรื่องหรือไอเดียใดเกี่ยวกับเรื่องราวอยู่ในหัว ก่อนจะมาพบภายหลังจากที่ได้เข้าอบรมแล้วว่า เนื้อเรื่องและจินตนาการต่างๆ ทั้งหลายนั้น มีอยู่ข้างใน และรอให้ผู้เขียนหยิบมาเล่าอยู่แล้ว พี่เอ๋ยังเป็นคนเดียวที่ผู้เขียนเลือกให้ทนฟังไอเดียและความคืบหน้าในการเขียนอยู่ตลอด

ขอบคุณครูทุกท่านในโครงการ ทั้งพี่เอียด ปิยะพร พี่หมอโอ๊ต พงศกร พี่ปุ้ย กิ่งฉัตร รวมทั้งวิทยากร เจ้าหน้าที่ และผู้ร่วมอบรม สำหรับคลาสเรียนชั้นเลิศที่เรียบง่าย จริงใจ และเฉียบคมด้วยประสบการณ์ของนักเขียนอาชีพ ซึ่งเป็นเหล่าศิลปินที่ผู้เขียนได้อ่าน ได้ดูละครโทรทัศน์ที่ดัดแปลงจากงานของท่านมาตั้งแต่เด็ก เป็นแหล่งที่มาหนึ่งของความบันเทิงและเส้นทางประกอบอาชีพในฐานะอาจารย์สอนวรรณกรรมในทุกวันนี้

นอกจากนวนิยายไทยและต่างชาติ งานสยองขวัญ suspense อาชญนิยาย เรื่องผี และนัวร์ทั้งหลายที่เป็นทั้งความผูกพันและแรงบันดาลใจในการเขียนนวนิยายของผู้เขียนแล้ว ก็ขอขอบคุณการ์ตูนมังงะและทีวีซีรีส์ที่เป็นตัวอย่างการคิดเรื่อง ผูกเรื่อง หน่วงเรื่อง ขั้นเทพที่เคยทำให้ผู้เขียนเสียงานเสียการมานักต่อนัก แต่ก็กระตุ้นให้ผู้เขียนเกิดพลังงานภายในที่ได้มาปล่อยออกจนเขียนนวนิยายเรื่องนี้จบด้วย

ทั้งนี้ แม้ว่าฉากของนวนิยายจะมีต้นเค้ามาจากการประกอบอาชีพของผู้เขียน แต่ว่าเรื่องราวทั้งหมดล้วนเป็นจินตนาการ ผู้เขียนได้เรียนรู้บทเรียนมีค่าจากเพื่อนร่วมงานและผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลายมากมายตลอดชีวิตการทำงาน และมิได้โกรธแค้นผู้ใดจนนำมาเป็นตัวละครในเรื่องทั้งสิ้น ผู้เขียนจงใจสร้างตัวละครที่บิดเบี้ยวเพียงเพื่อจะสร้างโลกของตนเองขึ้นมาในจินตนาการแบบ Nerd Noir-นัวร์ของเด็กเนิร์ด เท่านั้น

ผู้เขียนได้ดูแลวิทยานิพนธ์ปริญญาโทของนักศึกษาหลายเล่ม บางเล่มก็เขียนถึงความรุนแรงต่อผู้หญิงและเพศสถานะในนิยายรัก ซึ่งการสนทนาแลกเปลี่ยนทางวิชาการนั้นลุ่มลึกและให้มุมมองแง่คิดทั้งต่อนักศึกษาและอาจารย์ แต่ผู้เขียนก็ไม่ได้สร้างตัวละครขึ้นจากนักศึกษาคนใด หรือพาดพิงถึงงานวิจัยซึ่งเป็นอิสระทางความคิดของนักศึกษา วารีในเรื่องก็คือสายน้ำที่ไหลตามกระแสความคิดจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น

ทั้งนี้ การเซอร์ไพรส์นักศึกษาปริญญาเอกที่เพิ่งสอบจบด้วยการเปิดประตูห้องออกไปแล้วเรียกนักศึกษาว่า ดร. ขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยนั้น ผู้เขียนพบในโพสต์และมีมต่างๆ ในอินเทอร์เน็ต ว่ามีอาจารย์หลายท่านสร้างสรรค์การแสดงความยินดีทำนองนี้ในห้องสอบ อาจารย์ที่ปรึกษาของผู้เขียนเองก็เคยแสดงความยินดีกับ ‘คำนำหน้าชื่อใหม่’ ในวันที่ทราบผลสอบเช่นกัน ผู้เขียนประทับใจมากและหวังว่าจะได้มีโอกาสแสดงความยินดีกับนักศึกษาของตนเองแบบนั้นบ้าง จึงได้นำมาใส่ไว้ในบทที่ 17 ของเรื่อง

ข้อมูลเกี่ยวกับเหม เวชกร ผู้เขียนใช้ความทรงจำและตรวจสอบจากเอกสารที่ใช้ในการเขียนวิจัยเกี่ยวกับเหม เวชกร มาตั้งแต่ พ.ศ.2564 จนถึงปัจจุบัน อาทิ หนังสือ 100 ปี เหม เวชกร ของ ‘กลุ่มรักครูเหม’, หนังสือ แด่เหม เวชกร โดยอาจินต์ ปัญจพรรค์ นอกจากนี้ยังหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต เช่น การใช้ถุงมือกับเอกสารเก่า ซึ่งได้ข้อมูลจากเว็บไซต์ของ Library of Congress สำหรับวิธีขับขี่รถพ่วงข้างที่ถูกต้องนั้น ผู้เขียนศึกษาจากช่อง ‘กิตติ เน็ตไอดอล’ เรื่องเครื่องเล่นแผ่นเสียงในยุค 1970s ได้รับความรู้จากบรรดาครูมหาวิทยาลัยของผู้เขียนเอง ทั้งครูใกล้รุ่ง อามระดิษ John Tebbutt และณิดา ดรงค์สุวรรณ ส่วนข่าวผีแม่ม่ายเก่าๆ นั้น นอกจากจะเขียนจากความทรงจำวัยเด็กแล้ว ผู้เขียนก็ยังสืบค้นจากบทความเก่า เช่น ของ อ.นิธิ เอียวศรีวงศ์ ในวารสาร ศิลปวัฒนธรรม เพื่อคำนวณให้ตรงกับช่วงเวลาในนวนิยาย และเครื่องสแกนเอกสารแบบใหม่ล่าสุดที่ราคาแพงแต่สแกนได้สะดวกสบายนั้น ผู้เขียนได้เคยใช้งานของจริงที่ Asian Collections, National Library of Australia ซึ่งมีบรรณารักษ์มืออาชีพแสนเมตตาที่ผู้เขียนประทับใจอยู่เสมอ

ในฐานะผู้ศึกษาวรรณกรรมไทย ขอแสดงความเคารพแด่ส่ง เทภาสิต ซึ่งพวกเรายึดถือตามความเห็นของท่านว่า ‘เรื่องอ่านเล่น’ ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระหลีกหนีอย่างที่คนมักว่ากล่าว แต่เป็นเหมือนบทเรียนที่ให้เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตและสังคมอย่างลึกซึ้ง อย่างที่อาจารย์อัสดงได้ค้นพบในเรื่อง ในส่วนนี้ ผู้สนใจอาจอ่านเพิ่มเติมได้จากหนังสือ สู่กาละนวสมัย ของสรณัฐ ไตลังคะ

ในบทที่ 11 ผู้เขียนใส่เพลงที่ชื่นชอบของเลิศ ประสมทรัพย์ คือเพลง ‘ชาวทุ่ง’ ซึ่งบังเอิญพบภายหลังว่า คุณพิชยะพัฒน์ นัยสุภาพ ผู้เขียนวิทยานิพนธ์เล่มดังเรื่องประวัติศาสตร์สังคมในเรื่องผีของเหม เวชกร ก็อ้างเนื้อเพลงเดียวกันไว้ก่อนแล้ว เพื่อเชื่อมโยงกับเนื้อหาในเรื่องผี ในขณะที่ผู้เขียนใส่ไว้เพื่อแสดงรสนิยมและสภาพจิตใจของอัสดง นี่เป็นความบังเอิญที่น่าสนุกเหมือนกับเสียงรัวกลองในเพลง

สุดท้าย นวนิยายเรื่องนี้คือจดหมายรักถึงบุคคลต่อไปนี้ : เหม เวชกร, มนัส จรรยงค์, อุษณา เพลิงธรรม, โบตั๋น, กนกพงศ์ สงสมพันธุ์, ศักดิ์ศิริ มีสมสืบ, นายา, อัญชัน, น้ำอบ, จุนจิ อิโตะ, Sidney Sheldon, Stephen King, John Grisham, Dan Brown, J.K.Rowling, Liane Moriarty, Gillian Flynn, Marc Cherry, Ryan Murphy และอีกหลายท่านที่ไม่ปรากฏนามในที่นี้ ซึ่งล้วนแต่เป็นผู้สอนผู้เขียนให้เข้าใจถึงความรื่นรมย์และลึกล้ำของโลกนัวร์และดาร์กในฉากที่เป็นชีวิตประจำวัน