เมียอันดับห้า บทที่ 4 : พี่วิทยาเจ้าปัญหา
โดย : โสภี พรรณราย
เมียอันดับห้า นวนิยายออนไลน์แนวชีวิตผสมโรแมนติกคอมเมดี้ใน อ่านเอา ของ โสภี พรรณราย เรื่องราวของ ‘ภีม’ หนุ่มสังคมรูปหล่อที่มีชีวิตรักแบบรักๆ เลิกๆ จนถึงขั้นเจ็ดปีเปลี่ยนเมียไปสี่คน กับ ‘ไหมแพร’ นักข่าวสายสังคมที่ไม่อาจจะปล่อยให้เรื่องแซ่บๆ นี้ผ่านไปได้ และตอนนี้เธอคือคนที่เขาสนใจ หรือเธอจะกลายเป็นเมียอันดับห้าของเขา!!
****************************
– 4 –
ในขณะที่ไหมแพรอดออม ประหยัด และหาเงินตั้งแต่ตอนเรียนหนังสือ จึงมีเงินเก็บสะสม แต่พี่ชายของหล่อนกลับตรงกันข้าม
แต่ก่อนพี่วิทยาก็ยังทำงานทำการ พี่ชายจบสายอาชีพ เป็นช่างไฟฟ้า
พี่วิทยาเคยทำงานบริษัทใหญ่ เพราะจัดว่าเก่ง มีฝีมือ เคยได้รับเงินเดือนสูง แต่เกิดไปทะเลาะกับหัวหน้า ไม่ถูกชะตา จึงลาออก วิทยาอ้างว่าต้องหยิ่งไว้ก่อน ไม่ยอมให้ใครมาดูถูก
ตกงานประกอบกับคบเพื่อนไม่ดี พากันไปดื่มกิน และเล่นพนัน แรกๆ พี่วิทยาเล่นได้มากกว่าเสีย เอาเงินมาให้ยายเป็นหมื่นๆ จึงผยองอวดเก่งว่าไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยแล้ว หากินแบบนี้ง่ายกว่า
แล้ว…ก็กลายเป็นติดการพนัน
จากเคยได้…กลายเป็นเสีย และเสีย
ติดหนี้…และหนี้
ขอเงินยายไปแก้มือ…ก็หมด
ขอเงินเก็บยายไปลงทุน…ก็หมด
อ้างลงทุน…อ้างจะคืน…แต่ผ่านมาสองปีแล้ว ยังไม่คืนสักบาท แถมยังขอไปเรื่อยๆ จากหลักแสนเป็นหมื่น จากหมื่นเป็นหลักพัน จนบางครั้งหลักร้อยก็ยังขอจากยาย
สายบัวรักวิทยามาก เป็นทั้งหลานชายและหลานคนแรกที่เลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ
ยายไม่ค่อยชอบผู้หญิง เพราะกลัวไหมแพรจะเป็นเป็นเหมือนแม่ ที่คบหาผู้ชายง่ายๆ และท้องโตแบบไม่มีพ่อ ไม่มีคนรับผิดชอบ
สำหรับไหมแพร…ความทรงจำในวัยเด็ก…ถึงยาย…ยายทำงานหนัก เลี้ยงดูอย่างไม่ให้อด
ส่วนความทรงจำถึงพี่ชาย…พี่วิทยารักน้องสาว ปกป้องไม่ให้ใครรังแก ขนาดหล่อนถูกนักเลงแกล้ง พี่ชายก็ชกต่อยมีเรื่องกับพวกมัน เพื่อปกป้องหล่อน โดยยอมเจ็บตัว
นั่นคือข้อดี ที่ทุกครั้งพี่ชายยื่นมือขอเงิน และหล่อนก็ให้
วันนี้…พี่ชายเปลี่ยนไปมาก
ผีพนันทำให้พี่วิทยาไม่เหมือนเดิม เริ่มเจ้าอารมณ์ อารมณ์เสียบ่อย รุนแรงขึ้น
หล่อนหวังจะเปลี่ยนพี่ชาย หลายต่อหลายครั้งหล่อนพยายามเตือนสติ…แต่ไร้ผล
“ว่าไงพี่วิท…คราวนี้เท่าไหร่?” ไหมแพรย้ำถาม
สายตาวิทยาตวัดมองอย่างเคืองๆ เจ็บแผลที่ถูกซ้อม อารมณ์ไม่ดีนัก
“บอกไปแล้วมีให้หรือเปล่า?” กลับย้อนเอาเรื่อง
เนื่องจากระยะหลัง พูดเรื่องเงิน…ขอเงินน้อง…ไหมแพรจะยื่นให้อย่างจำกัดจำเขี่ย แถมยังบ่นตลอดเวลา บ่นยิ่งกว่ายาย
“เท่าไหร่?” ไหมแพรคาดคั้น
“ไม่บอก!”
“พี่วิท!”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน แกเป็นน้อง!”
“แพรต้องการรู้ตัวเลข”
“อย่างไงแกก็ไม่ช่วย”
“แพรเตือนพี่วิทแล้วนะ”
“ไปเอากับยายก็ได้”
ไหมแพรตาโต
“มันจะเกินไป ยายไม่มีเงินให้พี่หรอก”
“ใช่…แต่ยายก็แอบกู้เงินมาให้พี่ได้… เคยทำมาแล้ว”
ไหมแพรตาโต
“ทำไมแพรไม่รู้”
“ให้แกรู้ทำไม…แกก็มีเงินเก็บ แต่ไม่ช่วยฉัน” วิทยาทำหน้าเยาะเย้ย
“บอกมาเลย…เท่าไหร่ เผื่อแพรช่วยได้” เพราะหล่อนไม่อยากให้พี่ชายไปรบกวนยาย
“แกอยากรู้เองนะ แค่ห้าแสน…”
“ตั้งห้าแสน!”
“แค่…ห้าแสนเอง มีมั้ยล่ะ ขายรถเก่าๆ ของแกยังไม่พอเลย รถแกขายได้เท่าไหร่?”
หญิงสาวกลืนน้ำลายยากเย็น
“รถแพรเอาไว้ทำมาหากิน บางทีต้องขับออกต่างจังหวัด ขายตอนนี้ไม่ถึงสองแสนหรอก อย่างมากก็แสนกว่าๆ”
“นั่นไง…แล้วจะช่วยอย่างไง ไปกู้มาให้ฉันสิ”
พี่วิทเป็นหนักแล้ว…
หญิงสาวเงียบกริบ เงินเก็บหล่อนพอมีก็แค่สองสามแสน ไว้ยามฉุกเฉินที่หล่อนฝากประจำไว้ ไม่ยอมถอน สะสมฝากทุกเดือนตั้งแต่เริ่มทำงานปีแรก
วิทยาเดินโซเซกลับบ้านเองเพราะเห็นน้องสาวไม่พอใจ เขาเองก็ไม่พอใจ
ไหมแพรใช้เวลานานในสวนสาธารณะหมู่บ้าน ก่อนจะขับรถกลับตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
เมื่อก้าวเข้าบ้าน ยายสายบัวก็ทัก
“วันนี้กลับพร้อมกันเลยนะ หิวกันแล้วล่ะสิ ยายทำแกงเนื้อไว้ ล้างหน้าล้างตาแล้วมาตักกินได้เลย ยายซื้อขนมจีนไว้โลหนึ่งด้วย…วิทชอบนี่ ขนมจีนราดแกงอร่อยกว่าข้าวราดแกงนะ”
ดูเหมือนจะตั้งใจพูดกับหลานชายมากกว่าหลานสาว
“ไม่หิว…ไม่กิน!” วิทยาตอบแล้วเดินไปหลังบ้าน
สายบัวถามไหมแพร
“เขาเป็นอะไรของเขา?”
“อย่าไปยุ่งกับพี่วิทเลยจ้ะ ยาย…ยายกินก่อนเลย แพรขอไปอาบน้ำก่อนนะ”
พอไหมแพรขึ้นชั้นบน ยายสายบัวก็รีบไปดูหลานชายที่หลังบ้าน เห็นวิทยาเหม่อมองออกไปที่หน้าต่างบริเวณที่จัดสวน เพราะเป็นที่เหลือห้องหัวมุม จึงจัดสวนและปลูกพริกปลูกผักไว้ส่วนหนึ่ง
“วิท…ไม่สบายหรือลูก?” สายบัวถามอย่างห่วงใย
และพอหลานชายหันหน้ากลับมา แกก็เบิกตากว้าง
“ตายแล้ว…ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้ ไปชกต่อยกับใครมา?”
“ถูกนักเลงมันรุม”
“มีเรื่องกับมันทำไม?” เข้ามาลูบหน้าลูบแขนหลานชาย “เจ็บมากมั้ย?”
สายตายายสายบัวเจ็บแทนวิทยาชัดๆ ความเป็นหลานรัก วิทยามักใช้วิธีนี้ดูดเอาเงินออกจากกระเป๋ายายเสมอ
“ก็เจ็บล่ะ…ยาย พวกมันตั้งสามคน ฉันคนเดียวนะยาย ใครจะสู้มันไหว แพรมันขี่มอไซค์ผ่านพอดีเลยไล่พวกมันไปได้”
“ไปหาหมอมั้ย แจ้งความมั้ย ยายรู้จักกับตำรวจที่โรงพัก”
“เสียเวลาเปล่าแน่ะ…ยาย ถ้ามันจะเอาเรื่องเดี๋ยวมันก็เปลี่ยนคนใหม่มาเล่นงานฉันอีก”
หญิงชราถอนใจยาว ดูเหมือนเท่านี้ก็พอมองเห็นปัญหา และรู้ปัญหาของหลานชายแล้ว
“ยายพอมีของเก่าอยู่เส้นหนึ่งนะ ตอนนี้ทองขึ้นราคา คงได้หลายหมื่นล่ะ เผลอๆ จะได้แสนนึง”
ยังไม่ทันเอ่ยปาก ‘ขอ’ ก็เสนอตัวเองแล้ว
วิทยารู้ว่ายายรักเขามากเพียงไหน
ทองเก่า…สร้อยของยาย…ที่ยายเคยบอกคนรักยายให้ไว้…
คนรักของยายนะ…ไม่ใช่ตา…
ยายเคยมีคนรัก…ก่อนมาเจอตา…
สร้อยทอง…พร้อมกับจี้…จี้ที่เปิดออกมีรูปยายกับ “ชายคนนั้น’ ชายคนรักในอดีต
วิทยาโคลงศีรษะ…อย่างน้อยตอนนี้…เขาก็สำคัญกว่าความรักในอดีตของยาย แต่…ไม่พอ…
หนี้สินที่กู้มาเล่นพนัน…จากแสนกลายเป็น…สอง…สาม…สี่…และห้าแสน…ล่าสุดยังกู้เพิ่มอีกห้าหมื่น…
ห้าแสนกว่าแล้ว ยังไม่รวมดอกเบี้ยมหาโหดอีกนะ…จะเป็นเท่าไหร่
กับพวกให้กู้หน้าเลือด ในวงพนัน คิดดอกแทบจะทุกวัน จนวิทยาคิดไม่ออกแล้ว ติดหนี้เท่าไหร่กันแน่
ทองของยายตอนนี้ราวสองหมื่นกว่า…คิดกี่รอบ คิดสะระตะ…ไม่พอหรอก
“ยาย…ยายต้องช่วยฉันนะ ฉันติดหนี้ตั้งห้าแสนกว่า ดอกทบไปเรื่อยตอนนี้เป็นล้านแล้ว”
ใบหน้าหญิงชราขาวซีด
เกินความสามารถจะช่วยหลานแล้ว
ผ่านมาหลายปี ก็ช่วยมาหลายครั้ง แล้วเงียบไปนาน…ไม่คิดว่าที่เงียบคือวิทยาไปก่อหนี้เงียบๆ แต่หนักเอาการ
“ยาย…เอ้อ…ยายจะไปเอาที่ไหน”
“กู้สิยาย”
“เมื่อสามสี่เดือนก่อน ยายก็เพิ่งกู้มาแสน นี่ยังผ่อนดอกอยู่ทุกเดือนเลยนะ ยังไม่คืนต้นสักบาท”
วิทยาโบกมือ หน้ามืดแล้ว
“งั้นเอาเถอะ…เอาเถอะ…ให้แพรมันขายรถ ยายขายสร้อย รวมๆ มาก็อาจได้สักสามแสนก่อน…”
“วิทไปกินข้าวก่อนดีกว่า เชื่อยายนะ ยายจะหาทางช่วย”
พอรู้ว่ายายจะหาทางช่วย วิทยาจึงกินข้าวลง
หลังอาหารไหมแพรเก็บชามจานไปล้าง และยายสายบัวก็เดินเข้ามาในครัว
เสียงยายถอนใจยาว หลานสาวรู้ว่ายายจะพูดอะไร จึงชิงพูดขึ้นก่อนว่า
“หลายปีมานี้ ทั้งยายทั้งแพร ช่วยพี่วิทจนกรอบกันหมด แล้วพี่วิทรับปากจะเลิก…เลิกการพนัน เลิก…เลิกกี่ครั้ง โกหกทุกครั้ง แล้วเราจะต้องถูกพี่วิทหลอกกี่ครั้งล่ะ”
“แกมันใจดำนะแพร พี่ชายเดือดร้อน แกยังพูดแบบนี้ นั่นพี่ชายแม่เดียวกับแกนะ ถึงคนละพ่อก็เถอะ ตอนแกเด็กๆ พี่ชายปกป้องแก ชกต่อยกับพวกที่รังแกแก แกล้งแก พอแกล้ม พี่ชายก็อุ้มแกกลับบ้าน ทายาแดงให้แก ตอนแกไม่สบาย พี่ชายแกก็ป้อนข้าวต้มแก…ตอน…”
ยายสายบัวเริ่มสาธยาย…ไหมแพรรู้ว่าจะจบลงที่ตรงไหน
“แพรจำได้หมดจ้ะพี่วิทรักน้องสาว แต่มันคนละเวลา คนละเรื่องกัน ตอนนี้พี่วิทไม่ใช่คนเก่า พี่วิทก่อเรื่อง เป็นหนี้ สร้างปัญหาทำให้ยายกับแพรเดือดร้อน เราต้องไม่ช่วยแล้วค่ะ ให้พี่วิทรู้สึกเสียบ้าง ทำอะไรต้องรับผิดชอบผลแบบนั้น”
“แกใจดำขนาดนี้เลยเรอะ”
“แพรเคยช่วยแล้ว”
“แกใจดำจริงๆ”
“เพราะเราช่วยไม่ไหวแล้วล่ะ”
“ไหวสิ”
“ยายรู้มั้ย…ล่าสุด พี่วิทติดหนี้ครึ่งล้านแล้วนะ”
“นั่นล่ะ…จึงต้องขายทุกอย่าง แก…ขายรถ ยายยอมขายสร้อยทอง” แม้จะเสียดายสร้อยทองขนาดไหน แต่เพราะหลานชายถูกรุมทำร้าย มันทำให้ต้องตัดใจกับสมบัติชิ้นสุดท้ายของอดีตคนรักคนแรก
ไหมแพรใจแข็ง
“แพรไม่คิดจะขายรถ!”
“ถ้ายายบังคับ!”
หญิงสาวชะงัก
“ยายพูดจริงเรอะ อย่าลืมว่าถึงขายทั้งหมด ก็ไม่พอพี่วิทผลาญ”
“แล้วจะปล่อยให้พี่ชายถูกรุมทำร้ายไปเรื่อยๆ หรือ ยายทนไม่ได้ ถ้าวิทเป็นอะไรไป ยายก็ขอตาย…แกคิดดูให้ดี จะช่วยพี่เค้าหรือเปล่า!”
ไหมแพรนอนไม่ค่อยหลับในคืนนี้ มัวแต่คิดว่าจะแก้ปัญหาพี่ชายอย่างไร
จนเช้า…ยายสายบัวก็ดูกระฟัดกระเฟียด ไม่พอใจหล่อน ยายงอน หล่อนพยายามพูดด้วย ยายก็เล่นตอบสั้นๆ และพาลไม่ตอบในตอนท้าย
พี่ชายยังไม่ตื่น ตื่นเที่ยงบ่ายโน่นแน่ะ
เห็นยายโกรธและงอน ไหมแพรจึงดื่มนมแก้วเดียว และรีบขี่จักรยานยนต์ออกจากบ้าน
จักรยานยนต์คล่องตัวกว่ารถเก๋ง ออกเช้าด้วยจึงใช้เวลาไม่นานเกือบถึงที่หมายแล้ว แต่ต้องเบรกกะทันหันเพราะสุนัขโผล่มาจากไหนไม่รู้ วิ่งตัดหน้ารถกะทันหัน
รถที่ขับตามมาเบรกไม่ทัน ชนท้ายรถหล่อน ทำเอาไหมแพรร้องลั่น และกระเด็นตกจากรถไถลไปหลายเมตรทั้งหล่อนทั้งรถ
“โอ๊ย…”
จริงๆ แล้วชนไม่แรงนัก แต่ก็เจ็บ
กางเกงที่เข่าขาด ครูดกับถนน ใช้มือพยายามหยุดตัวเองตอนตก แขนก็ครูดกับถนนแข็งๆ แขนเสื้อขาดเห็นเลือดซิบๆ เจ็บๆ แสบๆ
หันมามองรถเก๋ง ยี่ห้อหรู ราคาไม่ต้องพูดถึงเลย คนขับลงจากรถแสดงตัวว่า
“ผมเป็นคนขับรถเจ้านายครับ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
มองไปข้างในรถ เห็น ‘เจ้านาย’ แว่บๆ ด้านหลัง
“เจ้านายผมจะรีบไปรับลูกค้าที่สนามบิน ผมไม่มีเวลาเจรจาค่าเสียหายตอนนี้ ขอเป็นติดต่อเวลาอื่นได้มั้ยครับ แล้วคุณควรไปโรงพยาบาล”
หล่อนยังไม่พูดอะไรเลย คนขับรถดูจะร้อนรน อยากให้จบไวๆ ‘เจ้านาย’ ในรถก็คงใจร้อนพอกัน ไขกระจกรถลงตะโกนบอกคนขับรถว่า
“เบรกกะทันหันทำให้เสียเวลา เกิดอุบัติเหตุ ไม่ต้องพูดมาก เขาเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ ให้บอกมา รีบจ่ายและรีบไป”
เสียงแบบนี้…คำพูดแบบนี้ คุ้นๆ นะ หล่อนมองเขา
“คุณภีม!”
ภีม สุททินพงษ์ คู่กรณีเก่าของหล่อนเมื่อปีก่อน
หล่อนจ้องเขาเขม็ง เขามองหล่อน แต่คงจำหล่อนไม่ได้ หันไปกล่าวกับคนขับรถอีก
“แกก็รีบเจรจาเร็วๆ ฉันมีนัดสำคัญ ถ้าไปรับไม่ทัน แกโดนแน่ๆ ขับรถอย่างไง!” เสียงหงุดหงิด ร้อนใจ
เรื่องควรจบง่ายๆ แต่พอเห็นเป็นภีม…ไหมแพรไม่ยอมจบง่ายๆ แล้ว
