ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 9 : ถึงครายกทัพจับศึก ครื้นครึกไปทั่วบุรีศรี (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

แล้วในอีกสามสี่สัปดาห์ต่อมา อัสดงในชุดสูทเรียบร้อย หวีผมเรียบกว่าปกติ ก็เดินวุ่นวายไปรอบห้องจัดสัมมนาในโรงแรม คอยสวัสดีทักทายผู้คน สลับกับกระซิบสั่งงานบ้าง แก้ปัญหาบ้าง กับพนักงานโรงแรม และคุณสุขสันติที่เป็นผู้ประสานงาน เป็นต้นว่า ถ้ามีเอกสารพิมพ์ผิด ฉากหลังไม่ชัด หรือท่านอธิการบดียังไม่ได้ถ่ายรูป ฯลฯ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็จะกลายเป็นปัญหาที่ “อาจารย์อัสดง” ต้องลงมือแก้เองทั้งนั้น

หนุ่มใหญ่เดินวนไปมาจนเหงื่อเริ่มออกที่คอเสื้อโดยไม่เกรงใจแอร์เย็นฉ่ำในห้องสัมมนาห้องใหญ่ที่กำลังจะใช้ทำพิธีเปิด จนกระทั่งคุณสุขสันติเดินมากระซิบเสียงเย็นโดยพยายามไม่มองหน้าเขา “อาจารย์เตรียมตัวขึ้นไปกล่าวรายงานได้แล้วนะครับ”

ความลับของอาจารย์มหาวิทยาลัยที่ขี้อายก็คือ แม้ว่าจะสอนหนังสือหน้าชั้น พูดให้นักศึกษาฟังมานับสิบปีแล้ว แต่เวลาต้องขึ้นเวทีไปพูดอะไรออกไมค์แล้วมีหลายสายตาจ้องอยู่นั้น อาจารย์คนดังกล่าวก็จะยังหวาดกลัว ตื่นเต้น และเก้อเขินไม่ต่างจากสมัยเด็กๆ ตอนนี้อาจารย์ขี้อายอีกหนึ่งคนนั้นกำลังถอนใจยาวหลายรอบ มือก็กำเอกสารคำกล่าวรายงานที่ร่างไว้แน่นจนกระดาษยับ

และเมื่อถึงเวลา เขาก็เดินเก้ๆ กังๆ ไปที่แท่นพูด ซึ่งตอนนี้มีตรามหาวิทยาลัยของเขาขนาดใหญ่แปะอยู่ตรงกลาง ล้อมรอบด้วยตราของสถาบันพันธมิตร แสงสีเหลืองนวลๆ สาดจนสว่างไปทั่วเวที กลิ่นของดอกไม้ปนสารเคมีประดับแท่นฉุนมาเข้าจมูกของอาจารย์หนุ่มใหญ่

อัสดงเริ่มอ่าน “คำกล่าวรายงาน” ที่คุณสุขสันติร่างมาให้ และอัสดงช่วยตรวจแก้ภาษากันมาแล้วถึงสี่รอบ เขาอ่านด้วยเสียงรัวเร็วเล็กน้อยเพราะความประหม่าจนอยากอ่านให้จบเร็วๆ ในจังหวะหนึ่ง อาจารย์หนุ่มใหญ่แอบเหลือบตาขึ้นมามองไปที่กลุ่มผู้ฟังด้วยความเก้อเขิน

แทนที่จะเป็นภาพของผู้ฟังที่มองจ้องมาที่เขาและทำทีเหมือนตั้งใจฟัง หรือบ้างก็นำโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูแบบเบื่อๆ แบบที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ ตามงานแบบเดียวกัน ภาพที่อัสดงเห็นกลับผิดคาดและทำให้เหงื่อของอาจารย์หนุ่มไหลซึมออกมาอีก ใจของเขาเต้นแรงขึ้นจนรู้สึกได้

ผู้ฟัง ซึ่งล้วนเป็นอาจารย์ ผู้บริหาร และผู้ทรงคุณวุฒิ หลายคนจ้องเขาตาเขม็ง บ้างก็ก้มดูโทรศัพท์แล้วซุบซิบกัน บางก็คุยกันไปด้วย มองมาที่เขาด้วยอย่างเปิดเผย อัสดงรู้สึกเหมือนดอกไม้ประดับข้างหน้ามีกลิ่นฉุนมากขึ้นจนเวียนหัว เขารีบอ่านคำกล่าวรายงานรัวเร็วขึ้นอีกจนหลายคนขมวดคิ้ว

เมื่ออ่านจบ อัสดงรีบเดินลงมาจากเวที เขารู้สึกได้ถึงสายตาของหลายคนที่ยังจ้องเขาอยู่จนแทบไม่มีใครมองไปที่อธิการบดีซึ่งกำลังขึ้นไปกล่าวเปิดงาน หนุ่มใหญ่เดินอย่างมึนงงจนกระทั่งมีมือหนึ่งมาจูงเขาไปที่ห้องเล็กข้างๆ เวที

“พี่อัส ปกติพี่อัสได้อ่านเพจเฟซบุ๊ก ‘ความลับของอาจารย์มหาลัย’ บ้างไหมคะ” อาจารย์วีรนุชเจ้าของมือที่จูงพาเขาหลบคนเข้ามา ถามเสียงร้อนรน

“พี่ไม่ได้เล่นพวกเฟซบุ๊กเลยนุช เวลามีข่าวหรืออะไรน่าสนใจ มีคนส่งมาก็ได้อ่านบ้าง แต่เพจนี้ไม่คุ้นเลย”

“คือมันเป็นเพจแนวซุบซิบ แฉข่าวสารในด้านลบๆ ของอาจารย์มหาวิทยาลัยค่ะ มันก็มีเรื่องจริงบ้างไม่จริงบ้างละนะคะ แต่พี่อัสใจเย็นๆ ก่อนนะคะ นุชจะบอกว่า ตอนนี้มันมีข่าวซุบซิบของพี่อัสด้วย ซึ่งคงจะไม่จริงหรอกค่ะ แต่ว่าคนก็แชร์กันเยอะอยู่” วีรนุชพูดเสียงปลอบ พลางส่งโทรศัพท์มือถือของเธอให้อัสดงดู

ภาพในมือถือเป็นโพสต์จากเฟซบุ๊ก ที่เขียนเป็นเรียงความขนาดกะทัดรัด ความยาวประมาณ 4-5 ย่อหน้า พร้อมภาพประกอบที่เป็นการตัดเอาหน้าจอจากบทความวิชาการที่ตีพิมพ์เรียบร้อยแล้วมาให้ดู บทความที่ตัดมานั้นถูกล้อมกรอบด้วยสีแดงบางย่อหน้า พร้อมมีลูกศรชี้ไปเปรียบเทียบกับภาพงานชิ้นอื่นๆ ที่มีข้อความคล้ายกันจนมีพิรุธ ในลักษณะที่แสดงให้เห็นว่าบทความนี้น่าจะลอกจากคนอื่นมาหลายจุด

“เอาอีกแล้วจ้า อาจารย์ที่ชอบขู่นักศึกษานักหนาว่าอย่าไปลอกงานใคร แต่ว่าพอไปอ่านงานของทั่นๆ เอง ปรากฏว่า ก็อบงานชาวบ้านฉ่ำ

คราวนี้คืออาจารย์สอนวรรณกรรม ชื่อย่อ อ.ส.ด. มหาวิทยาลัย ป.ญ.ล. ที่เพิ่งมีผลงานเดบิวต์กับพอดแคสต์มาแรงอย่าง ‘ผีแม่ม่าย’ อาจารย์อุตส่าห์ได้ตีพิมพ์บทความวิชาการสุดจึ้งเรื่อง ‘ลักษณะการใช้ภาษาในเรื่องสั้นผีของเหม เวชกร’ แต่ว่าในบทความนั้น ถ้าเอาเข้าเครื่องตรวจจับ ก็รับรองว่าแดงแจ๋ ร้องจ๊าก ลอกงานคนอื่นที่ตีพิมพ์แล้วเต็มไปหมดจ้า

แต่ไม่รู้ทำไม บทความแบบนี้ถึงหลุดรอดออกมาและตีพิมพ์ในวารสารวิชาการชื่อดังกลางๆ ของมหาลัยแห่งหนึ่งได้ ก็นั่นแหละ เค้าเป็น อจ เนาะ ทำอะไรก็คงได้ไม่ผิดหรอกจ้า

ไม่รู้ว่าผู้ บห ของมหาวิทยาลัยปราชญ...เอ๊ย มหาวิทยาลัย ป.ญ.ล. (นามสมมุตินะจ๊า อย่าฟ้องเจ้) จะรู้ตัวหรือยังน้า จะรู้ตัวกี่โมงก่อน…”

เมื่อดูภาพประกอบที่เป็นหลักฐานในโพสต์นั้น ก็เห็นได้ชัดเจนจนกระทั่งอัสดงเองยังเชื่อว่า บทความนี้เป็นบทความที่ทุจริตลอกงานคนอื่นมาจริง แต่มีเพียงปัญหาเดียวคือ เขาไม่ได้เป็นคนเขียนบทความนี้! ทำไมถึงมีบทความที่เขาไม่ได้เขียน แถมมีชื่อเขาเป็นผู้เขียนแปะอยู่ ตีพิมพ์ออกมาได้

หนุ่มใหญ่มือไม้สั่น รีบเสิร์ชหาบทความฉบับเต็ม พร้อมทั้งเบอร์โทรศัพท์ของวารสาร แล้วรีบโทร.ติดต่อบรรณาธิการ โดยมีวีรนุชคอยลุ้นอยู่ข้างๆ

เมื่อเขาวางหูพร้อมทำหน้าช็อกเหมือนโดนผีหลอก วีรนุชก็ถามถึงผลการตรวจสอบทันที

“คือเหมือนกับว่าพี่เป็นคนส่งบทความนี้ไปเอง แม้ว่าพี่จะไม่รู้เรื่อง และไม่ใช่คนเขียนก็ตามแหละนุช แต่งานมันส่งไปด้วยเมลพี่ พร้อมทั้งมีข้อมูลยืนยันตัวตนถูกต้องทุกอย่าง ที่ประหลาดสุดๆ เลยก็คือ มีการโอนจ่ายเงินเพิ่มเติมไปที่วารสารเพื่อขอลัดคิวให้ตีพิมพ์อย่างรวดเร็วด้วย” อัสดงเล่าด้วยใบหน้าที่ยังไม่หายมึนงง

“ถ้ายังงั้นก็ต้องเช็กได้สิคะ ว่าใครเป็นคนโอนเงินไป”

“ใช่ เขาบอกว่าเจ้าหน้าที่ลา ต้องใช้เวลาตรวจสอบสักวันสองวันแล้วจะแจ้งมาอีกที”

“แล้วถ้าพี่อัสไม่ได้เป็นคนส่ง ใครล่ะคะที่จะเป็นคนส่ง มีใครรู้รหัสอีเมลของพี่อัสอีกไหมคะ”

พอวีรนุชถามถึงตรงนี้ ใบหน้าของอัสดงก็ซีดเผือด ในหัวผุดภาพใบหน้าอ่อนเยาว์ ผมสั้น แต่งกายแบบสาวออฟฟิศมืออาชีพ พร้อมกับเสียงที่เขาคุ้นเคยและไว้ใจเพราะทำงานด้วยกันมาหลายปี รบกวนขอล็อกอินกับพาสเวิร์ดเมลที่ใช้ติดต่อด้วยนะคะ อาจารย์จดในกระดาษนี้เลยค่ะ หนูเคยทำมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ไม่มีอะไรยากแล้วค่ะ

วีรนุชมองหน้าอัสดงที่ซีดและตาลอยด้วยความเป็นห่วง เธอไม่เข้าใจประโยคถัดมาที่หนุ่มใหญ่พูดออกมาเลยสักนิด

“วารี…” อัสดงพึมพำ “วารีเป็นผีแม่ม่าย!”