ความลับของเรา (ตอน 1)

When We Met โดย เด็กหญิงเจ้าสำราญ คอลัมน์ที่บอกเล่าเรื่องราวหลากรส ของผู้คนอันหลากหลาย ที่เราได้มีโอกาสพบปะเจอะเจอกัน ไม่ว่าจะเป็นความเปรี้ยวนิดๆ  หวานหน่อยๆ  หรืออาจขมบ้างเป็นบางเวลา ที่พร้อมแบ่งปันให้ผู้อ่านได้จดจำนึกถึงและสุขสำราญไปด้วยกัน

“ความลับ” แบบไหนที่คุณอยากซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครได้รับรู้ และไม่อยากให้มันถูกเปิดเผยออกมาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือวิธีการใดก็ตาม เพราะกลัวว่ามันมีราคาที่ต้องจ่าย…

ครอบครัวของพิมพ์ทำธุรกิจโรงพิมพ์ ที่มีลูกค้ามาใช้บริการไม่ขาดสายตั้งแต่รุ่นพ่อ พอเรียนจบพิมพ์ก็มาช่วยพ่อแม่กับพี่ๆ ดูแลธุรกิจ ส่วนครอบครัวของตั้มทำธุรกิจร้านอาหาร ทั้งคู่เห็นหน้าค่าตา รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมาย รู้แค่ว่าอีกฝ่ายคือลูกเพื่อนพ่อกับแม่ เพิ่งจะมาได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันและกันก็ตอนที่ทั้งคู่อยู่ในวัย 20 กลางๆ เพราะแม่สื่อแม่ชักที่เข้านอกออกในใกล้ชิดกับครอบครัว อยากช่วยทำฝันให้พ่อแม่ของคนทั้งคู่เป็นจริง ก็คือการได้เห็นลูกๆ แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไปกับคนดี และคนดีในสายตาของแต่ละครอบครัวก็คือตั้มกับพิมพ์

เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีใคร และคิดว่าไม่มีอะไรเสียหาย ทั้งคู่ก็เปิดใจลองคบหาตามคำแนะนำของผู้ใหญ่ พิมพ์พบว่าตั้มเป็นผู้ชายที่ช่างเอาใจใส่ เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ที่ดูแล รับฟัง และให้คำแนะนำที่ดีในการแก้ปัญหา ที่สำคัญเวลาเธอหงุดหงิดเอาแต่ใจกับลูกน้องในโรงพิมพ์ หรือกับลูกค้าที่ไม่ได้อย่างใจ ตั้มก็คอยช่วยเตือนสติเธอด้วยความใจเย็น และช่วยทำให้สถานการณ์ตรงหน้ามันดีขึ้น

ฝากฝั่งบรรดากองเชียร์ ทั้งเพื่อน พี่ป้าน้าอา ญาติๆ ต่างก็พลอยเห็นดี เห็นงามไปกับการคลุมถุงชนจับคู่ในครั้งนี้ และมักจะพูดกรอกหูพิมพ์ให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ ว่าจะหาคนดีๆ แบบตั้มได้จากที่ไหนอีก หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี ขยันทำมาหากิน เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ฐานะการเงินครอบครัวก็ดี พ่อแม่ก็รู้จักกัน หมดปัญหาเรื่องแม่ผัวลูกสะไภ้แน่นอน แต่งไปมีแต่ได้กับได้

ส่วนข้อดีของพิมพ์นั้นมีอยู่ข้อเดียวถ้วน คือความเป็นคนขยันทำมาหากิน หาเงินเก่งกว่าใครๆ ในบ้านที่การันตีด้วยคำชื่นชมจากบรรดาลูกค้าและเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่ ที่มักพูดให้ได้ยินทั้งต่อหน้าและลับหลังเสมอๆ จนพ่อกับแม่ไปไหนมาไหนด้วยความปลื้มปริ่มภาคภูมิใจที่ได้เกษียณวางมือจากงานได้เร็วกว่าเพื่อนร่วมรุ่น

แต่… ข้อเสียเดียวของพิมพ์ที่เป็นที่รับรู้กันทั้งบ้าน ก็คือ นิสัยเอาแต่ใจแบบลูกคนเล็กที่โดนประคบประหงมจากทุกคน เวลาไม่ได้ดั่งใจที่พร้อมจะโวยวายใช้อารมณ์มาก่อนเหตุผลในเกือบทุกสถานการณ์ พร้อมแปลงร่างตัวเองจากนางฟ้าไปเป็นนางมารได้ทันที พอมาเจอตั้มที่ไหลนิ่งเป็นน้ำเย็น ใช้เหตุและผลคุยกัน มากกว่าใช้อารมณ์ ยอมตามใจทุกอย่าง ทำเอาบางครั้งพิมพ์ก็อดคล้อยตามกองเชียร์ไม่ได้ว่าเขาดีอย่างที่ทุกคนพูด และดีจนทำเอาเธอเริ่มอายนิสัยที่ไม่ดีของตัวเอง

พิมพ์กับตั้มไปมาหาสู่ทำความรู้จักกันได้ไม่ถึงปีก็แต่งงานกัน ตามฤกษ์ยามที่ครอบครัวหารอไว้ให้ ตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่เพิ่งจะตกปากรับคำว่าขอเรียนรู้ ดูๆ กันไปก่อน….พิมพ์ไม่รู้ว่าเจ้าสาวคนอื่นๆ จะรู้สึกดีใจ หรือมีความสุขแค่ไหนในวันแต่งงานของตัวเอง แต่สำหรับพิมพ์ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุด ก็คือ ความรู้สึกของความสุขที่ทุกคนบอกว่าเธอโชคดีที่พ่อแม่เลือกคนที่ดีให้ เพื่อนๆ แซวกันด้วยความอิจฉาที่หาสามีได้ดีทั้งนิสัย หน้าตาและฐานะ ยิ่งตอนหันไปในงาน แล้วเห็นพ่อกับแม่ยิ้มกว้าง น้อมรับคำชื่นชมจากบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี พิมพ์ก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจที่ทำให้พ่อแม่มีความสุข มากกว่าการได้รับคำอวยพรดีๆ ที่ทุกคนมอบให้

หลังแต่งงานทั้งคู่ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่พ่อกับแม่ตั้มซื้อไว้ให้เป็นเรือนหอ ชีวิตไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม กลางวันพิมพ์ก็เข้าโรงพิมพ์ไปทำงาน ตั้มก็ขับรถไปช่วยที่บ้านดูแลร้านอาหาร เช้า-เย็นกินข้าวเย็นด้วยกัน โดยตั้มรับหน้าที่เป็นคนช่วยดูแลเรื่องอาหารการกิน เพราะพิมพ์ทำกับข้าวไม่เป็น และตั้มก็คุ้นเคยกับการทำอาหารที่ร้านมาตั้งแต่เด็ก

ตอนลูกคนแรกเกิดเป็นช่วงที่โรงพิมพ์เริ่มขยายตัว มีงานเข้ามามากขึ้น พิมพ์ก็แทบไม่มีเวลาพักผ่อนดูแลตัวเองและลูก ตั้มตัดสินใจปล่อยงานร้านอาหารที่ตัวเองรับผิดชอบบางส่วนให้พี่น้องมาช่วยดูแลแทน และให้คนที่ร้านส่งเอกสารในแต่ละวันมาให้ตรวจเช็คที่บ้าน เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาดูแลบ้าน ทำอาหาร ดูแลรับส่งลูกไปโรงเรียนแทนพิมพ์

ตลอดระยะเวลาเกือบ 25 ปี ที่แต่งงานกัน ตั้มตามใจดูแลพิมพ์กับลูกทุกอย่าง เขาโอนเงินให้พิมพ์เก็บไว้ใช้ทุกเดือนไม่เคยขาด จนพิมพ์แทบไม่ต้องใช้เงินตัวเอง ถ้าให้เทียบความใส่ใจ พิมพ์รู้ดีว่าตั้มมีให้เธอมากกว่าที่เธอมีให้ และมันก็ทำให้คำที่พ่อแม่หรือที่คนโบร่ำโบราณพูดว่าอยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็รักกันเอง มันค่อยๆ เริ่มจริงขึ้นมา เพราะพอรู้ตัวอีกทีตั้มก็กลายเป็นคนที่พิมพ์รู้สึกผูกพันไว้ใจ เพราะเขาคอยช่วยแก้ปัญหาให้เธอกับลูกได้เสมอ ทั้งคู่ทะเลากันแทบนับครั้งได้ และกลายเป็นครอบครัวที่ใครๆ ก็อยากมี

ชีวิตที่เรียบง่ายสงบสุขของพิมพ์ร่วงเลยมาจนถึงในวัย 50 กว่า พิมพ์ประสบอุบัติเหตุแขนหัก จากการปีนบันไดขึ้นไปตัดกิ่งไม้หน้าบ้าน ถ้าไม่นับวันอาทิตย์และวันหยุดตามปฏิทิน นี่เป็นครั้งแรกที่พิมพ์ได้หยุดพักนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านเป็นอาทิตย์ๆ ในรอบ 20 กว่าปีที่แต่งงานกันมา

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากจุดไหนสักแห่งในครัวทำให้เธอต้องเดินตามเสียงนั้นไป แล้วก็พบโทรศัพท์ของตั้มถูกวางอยู่ในซอกเล็กๆ ภายในลิ้นชักเก็บของในครัว สายเรียกเข้าบนหน้าจอปรากฏชื่อของคนที่พิมพ์คุ้นเคย เธอกดรับ…แค่พูดว่า “สวัสดีค่ะ” ปลายสายก็เงียบและวางหูลงทันที เธอคิดว่ามันคงเป็นจังหวะที่สัญญาณดังเรียกอยู่นานหลายครั้งจนตัดไปในตอนที่เธอกดรับ พูดสาย พิมพ์ยังอดขำกับตัวเองไม่ได้ที่เห็นโทรศัพท์ของตั้มอยู่ในลิ้นชักเก็บของ นี่เขาต้องรีบร้อนเข้าครัวขนาดไหน เพื่อจะออกไปรับลูกแล้วป่านนี้ลูกจะโทรศัพท์หาเขาได้อย่างไร ถ้าพ่อลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่บ้านแบบนี้

ระหว่างรอพ่อลูกกลับบ้าน พิมพ์ก็ถือวิสาสะเปิดรูปจากอัลบั้มรูปภาพภายในโทรศัพท์ของตั้ม รูปครอบครัวที่เคยถ่ายด้วยกันตอนไปเที่ยว หรือรูปเธอกับลูก ตามสถานที่เที่ยวต่างๆ ที่เขาเคยส่งและบันทึกเก็บไว้เป็นอัลบั้มบนแอปพลิเคชันสนทนาของครอบครัว ถูกแทนที่ด้วยคลิปและภาพของตั้มกับผู้ชายอีกคนที่โอบกอดกันอย่างสนิทสนม ไม่มีแม้กระทั่งรูปของเธอกับลูกเหมือนที่เธอเคยเห็น เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองบนโทรศัพท์ของตั้มเพื่อโทรออก เสียงเรียกเข้าและเบอร์ที่ปรากฏบนโทรศัพท์ของเธอกลายเป็นเลขหมายที่ไม่มีการบันทึกอยู่ในเครื่อง วินาทีนั้นโลกของพิมพ์ก็ถล่มลงมาในทันที

กว่าค่อนชีวิตที่เคยได้ยิน ได้เห็น และได้ช่วยแก้ปัญหาชีวิตให้กับผู้คนรอบตัวทั้งเพื่อน ทั้งลูกน้อง ไม่เคยมีปัญหาไหนที่ทำให้พิมพ์รู้สึกถึงความเจ็บปวด และความโง่เขลาของตัวเอง ได้เท่ากับสิ่งที่เธอเจอตอนนี้ แล้วเธอจะผ่านมันไปได้อย่างไร ?  

…ติดตามการตัดสินใจของพิมพ์ได้ในตอนที่ 2 นะคะ…