พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 13.1 : นยาลา เดียม

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

ปัง!

เสียงปืนที่ดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้ลิ่วลมถึงกับสะดุ้ง พร้อมกันนั้นเขาก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่เหนือเหวลึก

เช่นเดียวกับอัญญาวีร์และนารีญา…

ทั้งสองก็หยุดยืนอยู่ตรงปากเหวเช่นเดียวกัน

เสียงปืนของเยชินั่นเองที่ปลุกให้ทุกคนได้สติ หากช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว ทั้งลิ่วลม อัญญาวีร์ และนารีญาคงจะก้าวลงไปในหุบเหวข้างหน้าแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น พวกคุณเดินมาถึงหุบเหวตรงนี้ได้อย่างไร” เยชิวิ่งเข้ามา ปากคอมือไม้สั่นด้วยความตื่นตระหนก “นี่ถ้านัมเกไม่มาเห็น แล้วรีบไปบอกผมละก็…”

“ผมก็คงจะตกลงไปแล้ว” ลิ่วลมเสียงแผ่ว

ลิ่วลมชะเง้อมอง และเห็นเพียงหลังตะคุ่มๆ ของลูกน้องเยชิที่เดินลับหายไป

เขาหันกลับมามองหุบเหวที่ดำมืด ลึกจนมองไม่เห็นก้น ด้วยความรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง

“ว่าแต่พวกคุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” คินซาถามซ้ำ

“ผม…เอ้อ…ผม” ลิ่วลมลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะเล่าให้เยชิฟังตามตรง “ผมเห็นล่องเมฆ…น้องชายของผมโผล่ออกมาจากชายป่า กวักมือเรียกให้ผมไปช่วย ผมลุกขึ้นเดินตามเสียงเรียกของน้องไป มารู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว”

“ฉันก็เห็นเหมือนกัน” อัญญาวีร์ปากคอสั่น

“เห็นใครครับอาจารย์” ลิ่วลมหันไปถาม

“เห็น…เห็นเพื่อนสนิทน่ะจ้ะ” อัญญาวีร์ไม่กล่าเอ่ยชื่อเชวัง ทินเลย์ออกมา “เพื่อนเก่า เราเคยสนิทกันมาก แต่ไม่ได้พบกันนานแล้ว เขามาโผล่ตรงนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้”

“หนูเห็นแม่” นารีญาพึมพำ “แม่เรียกหนู”

“นยาลา เดียม” คินซาและเยชิเอ่ยชื่อนั้นออกมาพร้อมกัน

“นยาลา เดียม” อัญญาวีร์นิ่วหน้า

“ปีศาจที่อยู่ในนยาลาลัมครับ” เยชิเสียงสั่น ดวงตาของเขาเหลือบมองไปรอบๆ ด้วยความกังวล “พวกมันจะหลอกล่อให้พวกคุณออกมาพบกับอุบัติเหตุ”

“นยาลา เดียม…หน้าตาเป็นยังไงครับ” ลิ่วลมถามต่อ

“ไม่มีใครเคยเห็นร่างที่แท้จริงของนยาลา เดียม” เยชิว่า “มันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามแต่ว่าเหยื่อจะเป็นผู้ใด”

“มันแปลงร่างไปตามจิตใต้สำนึกของเรา” อัญญาวีร์มั่นใจ “มันรู้ว่าเรากำลังกังวลถึงใคร…มันก็จะเปลี่ยนร่างเป็นคนที่เรากำลังคิดถึง…เพราะเหตุนี้เราถึงไม่ทันระวังตัว”

“หนูน่าจะคิดนะคะว่าแม่เสียไปตั้งนานแล้ว…จะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” นารีญาพึมพำ

“ล่องเมฆก็เหมือนกัน” ลิ่วลมว่า

“ไม่แปลกหรอก” อัญญาวีร์ส่ายหน้า “เพราะเรากำลังคิดถึงพวกเขา เราจึงไม่ทันได้เฉลียวใจ…นยาลา เดียม…ร้ายมาก”

“ตำนานเล่าว่ามันเป็นผู้หญิงครับ” เยชิเล่า “เป็นพี่สาวคนโตในบรรดาปีศาจเจ็ดพี่น้อง นยาลา เดียมมีพลังอำนาจมากที่สุด ร้ายกาจที่สุด นางสามารถสร้างภาพลวงตาได้สารพัดรูปแบบ สามารถทำร้ายผู้คนได้แม้ในเวลากลางวันแสกๆ”

“แล้วนยาลา เดียม กลัวอะไรบ้างไหมครับ” ลิ่วลมถาม ผียังกลัวพระ แดร็กคิวลายังกลัวกระเทียม นยาลา เดียมน่าจะมีอะไรที่มันกลัวบ้างละน่ะ เขาเห็นคินซาและเยชิหันไปสบตากัน ก่อนที่ทั้งสองจะพร้อมใจกันส่ายหน้า

“เกรงว่าจะไม่กลัวอะไรเลยน่ะสิ”

“เป็นไปได้ยังไง” นารีญานิ่วหน้า เธอก็คิดเหมือนกับลิ่วลมว่าผีร้ายอย่างนยาลา เดียม น่าจะต้องกลัวอะไรสักอย่างสิน่ะ

“แต่ในตำนานเล่าว่ามันเคยประลองกับท่านครุ ชุนดู แล้วพ่ายแพ้” เยชิพยายามนึกทบทวน “มันอาจจะกลัวท่านก็ได้นะ”

เขาหยิบเหรียญสลักด้วยอักษรภูฏาน เขียนคำว่า ‘ชุนดู’ ออกมาตรงหน้า

“ใช่แล้ว ผมว่านยาลา เดียมต้องกลัวท่านแน่ๆ…เมื่อสักครู่…นัมเกยื่นเหรียญนี้ให้กับผม” เยชิเสียงหนักแน่น “เหรียญสลักนามของท่านครุ ชุนดู”

“ท่านครุ ชุนดู เป็นนักบวชที่เคร่งครัดในศาสนามาก ท่านเดินทางธุดงค์ไปจนทั่วภูฏาน เคยปราบปีศาจมาแล้วนับไม่ถ้วน” คินซาอธิบายให้ลูกทัวร์ชาวไทยทั้งสามฟัง “เมื่อสิ้นชีวิต…ท่านได้รับการยกย่องเป็นเทพเจ้าองค์หนึ่งของเรา”

“ค่อยยังชั่ว” นารีญาถอนใจยาวอย่างโล่งอก

“แต่ถึงจะมีเหรียญ เราก็ประมาทไม่ได้เลยนะครับ” เยชิย้ำ “คืนนี้ห้ามพวกคุณออกไปไหนโดยเด็ดขาด อยากจะถ่ายหนักถ่ายเบาก็ต้องมีเพื่อนไปด้วยกัน เราไว้ใจนยาลา เดียมไม่ได้ คืนนี้ลูกน้องผมจะช่วยกันเลื่อยไม้ทั้งคืน เพื่อที่พรุ่งนี้เช้าเราจะได้รีบเดินทางกันต่อ”

“จริงสิ” ลิ่วลมนึกขึ้นมาได้ “แล้วนัมเกล่ะครับ ไปไหนแล้ว…ผมเห็นเขาเดินไปทางโน้น”

“นัมเกรีบไปเตือนพวกของเราที่เหลือให้ระวังตัวครับ” เยชิว่า “การที่นยาลา เดียม ปรากฏตัวออกมาแบบนี้…ไม่ดีแน่ เราต้องระวังตัวกันให้มาก มันเอาตัวพวกคุณไปไม่สำเร็จ มันจะต้องกลับมาอีกแน่”

ประโยคสุดท้ายของเยชิทำให้ลูกทัวร์ชาวไทยทั้งสามรู้สึกหนาวยะเยือก…แล่นริ้วไปตามสันหลัง และเสียดลึกไปจนถึงขุมขน