โหงลำโขง บทที่ 2 : เจ้าคือใคร (3)

โหงลำโขง โดย ทศพล เรื่องราวของจำปาและจำปีฝาแฝดที่งดงาม อ่อนหวาน เป็นที่รักใคร่ของทุกคนแต่สิ่งที่เห็นจะใช่ความจริงหรือเปล่า มีเพียงคนใกล้ชิดเท่านั้นที่จะสัมผัสและรับรู้ได้ โดยเฉพาะเมื่อเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงในสายน้ำโขง มีเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต เธอคนนั้นคือใครกันแน่ นวนิยายคุณภาพที่อ่านเอานำมาให้คุณอ่านใน anowl.co

แม้ตอนเช้าจะรู้สึกเสียหน้า แต่คนอย่างจำปาไม่ใช่แม่หญิงที่ยึดติดกับสิ่งเหล่านี้นาน หากมีสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่ามาดึงดูด เช่นการได้ไปแอบซุ่มดูเหล่าบรรดาพ่อชายฝึกซ้อมวิชาดาบอาทมาฏกันตรงบริเวณลานกว้างอีกฟากป่าของหมู่บ้าน โดยมีพ่อของเธอเป็นผู้นำในการฝึกพ่อชายเหล่านี้แทบทุกเช้า

หากเป็นแม่หญิงอื่นคงแอบซุ่มเพื่อมองรูปร่างของพ่อชายกันอย่างระริกระรี้ ผิดจากจำปาที่ซุ่มดูกระบวนท่าเพื่อนำไปฝึกฝนด้วยตัวเอง เธอเคยเอ่ยขอผู้เป็นพ่อเข้าฝึกซ้อมด้วยอยู่หลายครั้ง แต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมาทุกที ผู้เป็นพ่อให้เหตุผลว่าการเกิดมาเป็นแม่หญิง เก่งแค่งานบนเฮือนก็เพียงพอแล้ว เรื่องการใช้กำลังปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหล่าพ่อชายไป แนวคิดเช่นนี้มันช่างขัดกับความคิดของเธอเสียเหลือเกิน เธอนั้นหวังให้แม่หญิงสามารถพึ่งพาตนเองให้ได้

“มื้อนี้เจอท่ายากอีกแล้ว” ต๋องบ่นพึมพำออกมา “รออีกสักสองปีบ่ได้บ่ รอให้ข่อยได้ฝึกกับพวกอ้าย แล้วค่อยมาสอนเอื้อยอีกที ขืนยังแอบมองอยู่ไกลๆ แบบนี้ ตาบักต๋องได้บอดแน่ๆ”

“เอาน่าอย่าบ่นหลาย รีบไปหาท่อนไม้มาแทนดาบเลย” จำปารีบหาท่อนไม้สองท่อนที่ใกล้ตัวที่สุดมาถือไว้ก่อนเพ่งตาดูกระบวนท่าแล้วทำตาม

“เฮ้อ!” ต๋องพ่นลมหายใจก่อนจำใจไปหาท่อนไม้สองท่อนขนาดพอมือมาแทนดาบคู่

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังร่ายรำดาบคู่ตามกลุ่มพ่อชายเหล่านั้น จู่ๆ เสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง มันช่างเป็นน้ำเสียงที่เยาะเย้ยจนจำปาทนไม่ไหวก่อนเขวี้ยงท่อนไม้ไปใส่ชายคนนั้นด้วยความเร็วสูง

มือขวาของชายคนนั้นจับท่อนไม้ที่ถูกเขวี้ยงมาไว้ในกำมือ แค่เพียงท่อนไม้ท่อนเดียว มันทำร้ายอะไรเขาไม่ได้หรอก

“เจ้าคือใคร” จำปาเอ่ยถามขึ้น “ดูแล้วคงบ่แม่นคนบ้านนี้”

ผ้าคลุมหน้าถูกดึงลงไว้ที่บ่าไหล่ก่อนเผยให้เห็นใบหน้าเป็น ‘คูน’ ชายหนุ่มผู้มีลักยิ้มที่พร้อมจะสะกดจิตให้แม่หญิงที่อยู่เบื้องหน้าตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

“ข่อยชื่อ…คูน แล้วเจ้าล่ะ ชื่อหยัง”

น้ำเสียงของคูน ใครได้ยินก็ใจสั่นกันทั้งนั้น เพราะน้ำเสียงนั้นช่างไพเราะดุจเสียงของเทพบุตรบนชั้นฟ้าก็ไม่ปาน และแล้วก็เป็นไปตามคาด จำปาเหมือนถูกต้องมนตร์ให้หยุดนิ่งเมื่อได้เห็นใบหน้าและน้ำเสียงของคูน ความรู้สึกเหมือนตกเข้าไปอยู่ในห้วงของความผูกพันที่คุ้นเคยกันมานาน ทั้งๆ ที่เธอและเขาเพิ่งจะเคยพบหน้ากันเป็นครั้งแรกแท้ๆ

ไม่นานนักแม่เฒ่าต้วนได้เทียมเกวียนวัวผ่านมา ซึ่งภายในเกวียนล้วนเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย เหมือนตั้งใจกลับมาตั้งถิ่นฐานอยู่บ้านหลังเดิมที่เคยจากไปนาน

“คูน…ลูก…ไปกันเถอะ” เสียงเรียกของแม่เฒ่าต้วนดังขึ้น แม่เฒ่าทำทีไม่สนใจจำปา ทั้งที่ตนนั้นค่อนข้างสนใจลูกสาวหัวหน้าชนเผ่ามากๆ

คูนหันหลังขวับไปตอบ “ขอรับแม่เฒ่า” ก่อนรีบหันหน้ามาส่งยิ้มให้จำปา “อ้ายไปก่อนเด้อ” หลังจากนั้นเขาก็เป่าปากเสียงนกหวีดเพื่อเรียกไอ้นวลมาหา ซึ่งก่อนหน้าม้าของเขานั้นกำลังดื่มน้ำในหนอง

พอไอ้นวลมาถึง คูนก็รีบกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าในท้วงท่าที่สง่างาม แล้วควบม้าตามวัวเทียมเกวียนที่ได้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

“ขี้มาดแท้ว่ะ” ต๋องยืนทำหน้าเคร่งคิ้วขมวด ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นใครพยายามวางท่าทำตัวหล่อมากต่อหน้าแม่หญิง “เอื้อยเคยรู้จักมันมาก่อนอยู่บ่ ดูจากท่าทางมันแล้ว เหมือนมันรู้จักเอื้อยนั่นละ”

“บ่รู้จักเลย กะเพิ่งเคยเห็นเขานี่ละ” จำปาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงคล้ายคนละเมอ ก่อนตัดสินใจเขวี้ยงไม้อีกด้ามลงพื้นดินก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเฮือนอย่างรีบเร่ง

มันช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกมากและไม่เคยเกิดขึ้นกับจำปามาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกใจสั่นแบบนี้ ขณะที่เธอเดินอยู่นั้น เธอก็เอามือขึ้นมากุมหน้าอกที่หัวใจเต้นแรงเอาไว้ ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้…มันคือความรู้สึกอะไร แต่ก็ไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้เลย

ต๋องเกิดความงุนงงที่เห็นจำปามีท่าทีแปลกไป ปกติแล้วถ้ายังดูกระบวนท่าวิชาดาบอาทมาฏไม่เสร็จก็จะไม่ยอมไปไหน แต่พอมาวันนี้กลับรีบกลับเฮือนไปเสียดื้อๆ

ในความเป็นจริงนั้นคูนรู้จักจำปามาหลายปีแล้ว ผ่านการแอบซุ่มเก็บข้อมูลอยู่ไกลๆ และเขาก็รู้จักคนในหมู่บ้านนี้ดีว่าใครเป็นใคร รวมถึงรู้จุดแข็งและจุดอ่อนของแต่ละคนด้วย เพราะเขาถือคติที่ว่า ถ้าคิดจะบุกถ้ำเสือ เขาก็ต้องกลายเป็นเสือให้ได้ก่อน แม้ตนนั้นจะเป็นสิงโตเจ้าป่าก็ตาม