จากฮันกังถึงเจ้าพระยา บทนำ : ฤๅนี่คือโชคชะตาของข้า

จากฮันกังถึงเจ้าพระยา นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการช่องวันอ่านเอาโดย นาคเหรา เมื่อชะตากรรมพาให้ฮันแจกังมาสู่อยุธยา ดินแดนอันสงบร่มเย็นที่ปกครองโดยพระเจ้าแผ่นดินผู้ทรงเปี่ยมด้วยพระเมตตา แต่เพราะชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อบททดสอบใหม่เปิดฉากขึ้นทันทีที่พม่าบุกกรุง ชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร อ่านออนไลน์ได้ใน anowl.co

**************************

ฮันกังคือสายน้ำแห่งโชซอน

เจ้าพระยาคือเส้นเลือดใหญ่ของอยุธยา

เมื่อแม่น้ำสองสายไหลมารวมกัน

หัวใจของเจ้าและข้าจะเป็นหนึ่งเดียว

ท่ามกลางหมอกควันหนา จนข้าแทบจะมองทางข้างหน้าไม่เห็น หัวใจที่บอบช้ำไหวสั่นภายใต้อกแกร่ง สัมผัสของข้าและเงียบงันในช่วงเวลานั้น…

ตึก…

ตึก…

ตึก…

อา…หัวใจยังเต้นอยู่ แต่ข้าควรดีใจหรือเสียใจกันแน่…

เสียงหัวใจที่เต้นอยู่ ทำให้ข้าระลึกถึงเรื่องราวที่เจอ แล้วความเจ็บปวดที่ได้รับมันก็ไหลบ่าราวกับน้ำจะท่วมหัวใจ…

ความอ่อนแอที่มี…

ความเจ็บปวดที่ได้รับ…

ทำให้ข้าลังเลที่จะสู้หรือปล่อยตัวเองให้ตายไปกับมหานทีแห่งความทุกข์

แต่เสียงหัวใจที่เต้นรัวกลับกู่ก้องราวประท้วงความอ่อนแอที่มี ข้าจึงพยายามตะเกียกตะกายเพื่อหาทางขึ้นไปยืนให้ได้อีกครั้ง…

ข้าหรี่ตาช้าๆ มองไปยังทางข้างหน้าแม้จะสิ้นหวัง ท่ามกลางหมอกที่ยังจับตัวหนา ข้ามองเห็นบางอย่างชัดเจนขึ้น ทางข้างหน้าทอดยาวไปกับสายน้ำสองสาย แต่แล้วชั่วระยะเวลาไม่นานนัก หยดน้ำที่หล่นลงมาบนแก้ม ทำให้คิดได้ว่าอีกไม่นานฝนอาจจะตกก็ได้ แต่หาไม่เลย มันเป็นเพียงละอองหมอกที่พัดเอาความเย็นต้องมายังใบหน้าของข้าเท่านั้น

และเมื่อลุกขึ้นยืนและก้าวย่างไปบนทางสายหนึ่งที่ทอดมา ข้ากลับเห็นคนผู้หนึ่งกำลังเดินทางหันหลังให้ แม่น้ำสายที่ยาวและกว้างใหญ่สองสายอยู่ตรงหน้า

และเมื่อต้องเดินไปตามสายน้ำแห่งโชคชะตา ข้าเดินตามคนผู้นั้นไปทีละก้าว แต่ยังเป็นก้าวที่ไกลห่างนัก และเมื่อยิ่งเดิน…ข้ายิ่งรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวมันได้เปลี่ยนไปจากที่คุ้นเคยกลายเป็นดินแดนที่ไม่รู้จัก

อา…ฤๅคือความฝันเล่า แต่ถ้าเป็นในฝันจริง ทำไมข้ายังมีสติและจดจำรสสัมผัสของความทุกข์และสุขได้ชัดเจนนัก แม้แต่ความเจ็บปวดและขมขื่นก็ยังจดจำได้

ข้ายังเดินตามคนผู้นั้นไปทีละก้าวและยังเห็นตัวเองเดินตามสายน้ำฮันที่เป็นบ้านของข้า แต่ทว่าเมื่อเดินตามคนผู้หนึ่งข้ากลับเห็นบ้านเมืองที่เปลี่ยนไป นั่นเป็นที่ที่ข้าไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย บ้านเมืองที่แปลกตานั้นกลับมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ แม้แต่สายน้ำก็เปลี่ยนไปด้วย

ข้าอยู่ที่ใดกัน…

แล้วสายน้ำนี้จะทอดลงและสิ้นสุดที่ใดเล่า…

อย่างไรก็ตาม ข้าก็ยังต้องเดินตามสายน้ำที่ไม่มีวันสิ้นสุดและคนผู้นั้น ด้วยสองเท้าที่ก้าวย่างและต่อสู้กับทุกอย่างด้วยหัวใจของข้าเอง

แม้ว่าแม่น้ำสายนั้นจะไม่ใช่แม่น้ำฮัน แม่น้ำที่คุ้นเคยเลยก็ตาม สายลมอุ่นๆ พัดเอากลิ่นหอมที่ไม่รู้จักลอยเข้ามาในจมูก กลิ่นหอมเย็นแต่กลับทำให้หัวใจอิ่มเอมอย่างประหลาด ภาพที่พร่ามัวเพราะหมอกควันหนากลับชัดเจนขึ้น

และข้าก็ได้พบกับเจ้าของดวงตาคู่งามที่ตราตรึงหัวใจของข้านับตั้งแต่บัดนั้นจนถึงบัดนี้

โชคชะตานำพาข้ามาที่นี่

จากสายนทีจากดินแดนโชซอนสู่เจ้าพระยามหานทีแห่งอยุธยา…