มนตราตะเกียงแก้ว บทที่ 20 : เรนี่คือหลานสาวของอีเวอลีน

มนตราตะเกียงแก้ว โดย โสภี พรรณราย เรื่องราวของเมืองเวทย์มนตร์และมนตราสำคัญที่ผนึกอยู่ในตะเกียงของท่านยาย เมื่อวันหนึ่งตะเกียงถูกขโมยไป อันตรายใหญ่หลวงกำลังคุกคามโลกเวทย์มนตร์ หัวขโมยจะนำเอามนตราที่อยู่ในตะเกียงแก้วไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ใด…นิยายออนไลน์ น่าติดตามอีกเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

………………………………………….​

-20-

พ่อมดฮูโกก้มศีรษะ ยอมรับเช่นเดียวกับพี่สาวที่ตามหารีด้าไม่พบตลอดมา ประกอบกับเขาเองก็มิได้กระตือรือร้นในการตามหาหลานสาวมาตั้งแต่ต้น

“ข้าก็มิอาจจะรู้ว่าจะติดต่อกับรีด้าได้ที่ไหน”

แม่มดอีเวอลีนตวาดน้องชาย

“แล้วกับหลานสาวข้าล่ะ เรนี่ เจ้าได้ช่วยอะไรเธอบ้าง?”

“เอ่อ…เอ่อ…”

“ตอบมา!”

“พี่อีเวอลีน ข้ายอมรับผิด คน…เพราะมีสายเลือดมนุษย์ ทำให้ข้าไม่สนใจ เธอมีเลือดพ่อ…เลือดมนุษย์เข้มข้น หลานรีด้าก็แค่ทำผิดพลาดที่รักกับมนุษย์ที่มีเมียแล้ว เรื่องที่รีด้าหนีไปอาจเพราะรีด้าละอายที่เป็นเมียน้อย นิสัยของรีด้า พี่ย่อมรู้ดีว่าเธออ่อนแอแค่ไหน เธออ่อนไหวแค่ไหน และเธอต่อต้านพี่เสมอมา พี่ย่อมรู้”

ต่อต้าน…มารดาตัวเอง

ไม่ชอบพฤติกรรมของมารดาตัวเอง

“รีด้าไม่ชอบที่ข้าฝึกมนต์ดำ…แต่รีด้าเป็นลูกข้า ต้องรับคาถาจากข้า!”

“ตอนนี้รีด้าเป็นแม่คนแล้ว อาจเข้าใจความเป็นแม่ของพี่”

“ข้าใช้วิธีของรีด้าไปเป็นหมอดูยิปซีหน้าห้าง หวังจะพบรีด้า…”

“มันไม่เสียแรงเปล่าเลยพี่สาวข้า ไม่พบรีด้า แต่ได้พบเรนี่”

“เรนี่…หลานสาวข้า…”

เรนี่…ที่มีสายเลือดมนต์ดำ

อีเวอลีนศึกษามนต์ดำจนเข้ากระดูกเข้าสายเลือด แอบฝึกมาตั้งแต่เด็ก

เลือดของข้า…ย่อมเข้มข้น

เรนี่…ลูกรีด้า เลือดมนต์ดำ!

“พี่อีเวอลีน…จะให้ข้าไปรับหลานสาวมาอยู่ด้วยไหม?”

อีเวอลีนโบกมือ

“เจ้าช่างคิดน้อยเหลือเกิน เรนี่ไม่รู้ตัวว่าเธอเป็นใคร เธอมีสายเลือดแม่มด สายเลือดเมืองเวทมนตร์ เธอไม่เคยฝึกคาถาเลย แต่ข้าดูออกว่าเธอมีพรสวรรค์ มีอยู่ในสายเลือด แค่ป้อนบางอย่างกับเธอ เธอจะเป็นพวกเรา”

“ป้อนหมายถึง?”

“ให้คาถาวิเศษ…มนต์ดำ”

“ต้องพี่เท่านั้นจะทำได้…”

“เพราะข้ามีอำนาจเหนือพวกเจ้า”

“พี่อีเวอลีน พี่ข้าเก่งที่สุด”

“เจ้าเป็นน้องข้า เจ้าก็ฝึกได้”

“ข้าฝึกได้…ได้แน่ๆ” ฮูโกกระตือรือร้น แต่ยังมีอีกหนึ่งที่กระตือรือร้นยิ่งกว่า

ไรอันโพล่งอย่างตื่นเต้น

“ป้าอีครับ…ผมไรอัน หลานป้า…ไรอันที่ตอนเด็กป้าเคยอุ้มผม…ป้าอี…ผมอยากฝึกมนต์ดำ!”

อีเวอลีนหันมามองไรอัน ด้วยสายตาคมกริบที่ ‘อ่าน’ ออกตั้งแต่แรกเห็น

โดยเฉพาะแววตาหลานชาย ที่มุ่งมั่น แม้พลังจะอ่อน แต่ความมุ่งมั่นมาเต็มร้อย

“ไรอัน…ใช่…ใช่เลย…เจ้าก็สามารถฝึกได้ แต่เจ้าต้องรู้ก่อนว่า ทุกอย่างต้องมีต้นทุน มีราคาที่อาจเสียไป ได้บางอย่าง ต้องสูญเสียบางอย่าง”

“ข้าไม่กลัวสูญเสีย”

“เพื่อน…เจ้าอาจไม่มีเพื่อน”

“ข้าไม่ต้องการเพื่อน…ไอ้วิลมันเหนือกว่าข้ามาตลอด มันถือดีว่าเป็นพ่อมดที่มีอนาคตและเด่นดัง ข้าพ่ายแพ้เสมอยามฝึกคาถา ข้ามักจะพ่ายแพ้ ข้าอยากเอาชนะมัน!”

อีเวอลีนหัวเราะอย่างพอใจ

“แน่นอน…ต้องชนะมนต์ขาว!”

“ป้าให้ข้าฝึกคาถานะครับ”

“เจ้ามีแต่ความเกรี้ยวกราด มีแต่พลังโกรธ เกลียด เจ้าต้องสุขุมมากกว่านี้ ใจเย็นกว่านี้”

“ถ้าข้าได้ฝึกคาถานะครับ”

“ลองดูได้…ลองดูก่อน…” ส่งตำราให้หลานชาย และกำชับ “ต้องเป็นความลับ”

พ่อมดหนุ่มรับตำรามาด้วยความยินดี ยิ้มกว้าง

“ผมจะเก็บเป็นความลับ”

อีเวอลีนหันมาทางน้องชาย

“เจ้าพ่อลูกลองฝึกดู มนต์ดำนี้เป็นขั้นสูง จากง่ายไปหายาก อาจจะยากสำหรับพวกเจ้าที่ไม่มีพื้นฐานมาก่อนเลย อาจทำให้พวกเจ้าเจ็บปวด จวนเจียนร่างแตกสลาย และจำต้องผ่านไปให้ได้!”

ทั้งพ่อทั้งลูกต่างใจตรงกัน ปรารถนาคาถาขั้นสูง ยิ่งเป็นมนต์ดำแล้วซึ่งเป็นของต้องห้ามเมืองแห่งนี้

“ข้าต้องเก่งให้เหมือนป้า!” ไรอันประกาศ

เรนี่เซ็ง…เซ็ง…

เพื่อนๆ ที่สนิทต่างก็ไปฝึกงานกันแล้ว ไม่มีเวลาให้กับหล่อน หล่อนกลายเป็นคนว่าง…ว่างงาน…

โอ๊ย…ย…เซ็งที่สุด

หล่อนเดินวนเวียนอยู่ในห้าง ที่ดูเซ็งและเงียบเหงาไม่แพ้หล่อนเลย

ลูกค้าน้อยแบบนี้ กิจการไม่เจ๊งให้มันรู้ไป กำลังคิดว่าควรสงสารตัวเองหรือครอบครัว…สุดท้ายต้องเป็นครอบครัวสิ

ปิดกิจการ  ล้มละลาย แล้วทุกคนจะเป็นอย่างไร

จะเป็นอย่างไร?

ในยามที่คิดไม่ออก อยู่ๆ หล่อนก็นึกถึงยิปซีหน้าห้าง ถ้าถามเหตุการณ์ข้างหน้า…ก็มีโอกาสล่วงรู้ก่อน

ไปที่หน้าห้าง…ว่างเปล่า…ถามพนักงานที่อยู่ใกล้บริเวณด้านหน้าก็ว่าไม่พบมาหลายวันแล้ว ถามยามที่เฝ้าประตูก็ว่าไม่มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ซึ่งมีลูกค้ามาถามหาเกือบทุกวัน

ยิปซีกับลูกแก้ววิเศษ…ไม่กี่วันก็กลายเป็น ‘ผู้วิเศษ’ ไปแล้ว

เรนี่รู้สึกผิดหวัง…ใจอยากพบยิปซีสูงวัยคนนั้นมาก…จึงถอนใจยาว

“หาใครครับ…หาผมหรือเปล่า?” มีเสียงถามอยู่ด้านหลัง

เรนี่หันขวับทันที

“อ้าว! นายเอง…”

“ผมไม่ได้ชื่อเองครับ ผมชื่อวิล”

“วิล…นายมาทำไม?”

“อ้าว! ถามลูกค้าแบบนี้ ผมต้องออกไปห้างริคาร่าแทนแล้วครับ”

“ขอโทษ…ขอโทษค่ะ เชิญคุณลูกค้าตามสบายนะคะ”

สีหน้าหล่อนยังไม่ดีเลย ทำท่าจะผละไปไม่สนใจวิลสักนิดเพราะจิตใจห่อเหี่ยว เหนื่อยล้ากับความผิดหวัง

“ผมช่วยคุณได้นะ” เขาพูดอยู่ด้านหลังหล่อน

เรนี่หันขวับมาอีกครั้ง

“รู้เรอะว่าฉันต้องการอะไร?”

“ผมเดาแม่น”

“ไม่เชื่อ…”

“ผมลองเดานะ”

“ถ้าถูก…ฉันเลี้ยงข้าวนาย!”

“โอเคเลยครับ จะได้กินข้าวฟรีสักมื้อ”

“แถมให้นายเรียกร้องอะไรก็ได้อีกข้อ!”

วิลหัวเราะขบขัน

“ท่าคุณจะไม่เชื่อผมเอามากๆ เลย ผมเรียกคุณหมดตัวได้เลย คุณประมาทผมเกินไป”

“ขี้คุยมั้ง ฉันไม่มีเวลาคุยกับนายหรอก” กำลังจะหันกลับ วิลโพล่ง

“คุณเซ็งว่ายังไม่ได้ฝึกงาน”

หล่อนเบิกตากว้าง

“รู้ได้อย่างไงคะ?”

“ผมเดาเก่ง”

“ฉันคงบ่นกับคนในครอบครัวบ่อยๆ ก็จริงนะ คนในครอบครัวไม่สนใจฉันเลย กิจการกำลังแย่ ถึงได้ฝึกงานที่นี่ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา ไม่ได้เรียนรู้อะไร ช่างมันเถอะ ไม่จบปีนี้ก็ไม่จบสิ ช่างเถอะ…ไม่จบก็อีกปี…ช้าหน่อยจะเป็นไร เรื่องเรียนไม่สำคัญเท่ากับเรื่องครอบครัว ปัญหาครอบครัว ก็นะ…นะ…อะไรจะสำคัญกว่าเงินล่ะ ถ้าสามารถหาเงินเยอะๆ กอบกู้กิจการได้ ก็จะกลายเป็นคนสำคัญของบ้านทีเดียว” หล่อนพล่ามพูดอยู่คนเดียว

และเมื่อมองหน้าฝ่ายตรงข้าม ก็เห็นมุมปากมีรอยยิ้ม

เพิ่งรู้สึกว่านายคนนี้ หน้าตาดีจัง หล่อแบบนี้ มิน่าล่ะพี่เกศจึงได้ดูหลงใหลคลั่งไคล้จนลืมคนรักเก่า

ยิ่งเขายิ้มยิ่งมีเสน่ห์ชวนมอง จนเผลอมองไม่วางตา พอได้สติก็เขิน

ว้าย!

ไม่นะ…หล่อนจะไม่หลงใหลเขาเหมือนพี่เกศ!

ไม่มีวัน!

แต่อยู่ๆ ทำไมหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ ล่ะ

หล่อนโบกมือไปมา

“ไม่ล่ะ…ไม่…เรนี่มีธุระ เอ๊ย…ฉันมีธุระ…”

“คุณแทนตัวว่าเรนี่น่ารักดีออก”

“เรนี่…เอ๊ย…ฉัน…”

“จะเรนี่จะฉันผมก็ไม่ถือ”

“เอาเถอะ…ฉันจะไปที่ห้องทำงานของพี่เกศ…” บางทีจะบอกพี่เกศว่าพบนายวิลเข้าแล้ว พี่เกศคงดีใจน่าดู

“เดี๋ยวสิครับ ผมว่าผมช่วยคุณได้นะ”

“ช่วยฉัน?”

“ผมหางานให้คุณฝึกได้”

“ที่ไหนคะ?”

“บริษัทผม…”

เรนี่เบิกตากว้าง

“บริษัทนายหรือ…เชื่อฝีมือฉันหรือคะ?”

“นามบัตรผม…ถ้าจะฝึกงานไปที่บริษัทผมพรุ่งนี้เช้า เริ่มงานได้เลย”

หล่อนรับนามบัตรอย่างงงๆ วิ่งหาที่ฝึกงานแทบตายไม่มีใครสนใจ บทจะได้งานก็ง่ายๆ จากนายวิล

“ลังเลหรือเปล่า?”

“ดีใจค่ะดีใจ…”

“ท่าทางคุณไม่เหมือนดีใจ”

“เรนี่…เอ๊ย…ฉัน…” จะใช้สรรพนามอะไรดี ปกติหล่อนใช้เรนี่แทนตัวเองเสมอกับคนในครอบครัว เลยติด “เรนี่’ กับคนนอกด้วย

ใช้เรนี่กับนายวิล…จะกันเองเกินไปไหม นายคนนี้มีอะไรแปลกๆ กับชีวิตหล่อน และขณะนี้กำลังยื่นงานให้ แม้ว่าจะเป็นขั้นฝึกงานก็ตาม เพราะหล่อนหวังผลต่อว่า ถ้าหล่อนสามารถทำได้ดี…งานชั่วคราวก็จะกลายเป็นงานถาวรได้

เพราะ…ห้างซาร่ากำลังจะปิดกิจการ!

ถ้าอาบงกชหาทุนมาเพิ่มไม่ได้…จบจริงๆ

“ฉันตอบรับทำงานกับนาย…”

อีกคำแล้ว…‘นาย’ เหมาะจะเรียกเขาหรือ?

“ผมจะเป็นเจ้านายคุณ”

“ฉันเรียกเจ้านายก็ได้นะคะ”

วิลยักไหล่

“ผมบอกว่าผมไม่ถือสาจะเรียกอะไร จะแทนตัวเองว่าอะไร เพราะผมมีเป้าหมาย…” อธิบายไปก็เปล่าประโยชน์

ผมต้องการตะเกียงแก้วกลับคืนสู่ยายทาฮิร่า…

“สรุปว่า…พรุ่งนี้ไปพบผมตามนามบัตร!”

พูดจบเขาหมุนตัวเดินไปทันที เรนี่ตะโกนเรียก

“เดี๋ยวสิ…นาย…เอ๊ย…เจ้านาย…เอ๊ย…คุณวิล…ยังตกลงกันไม่รู้เรื่องเลย”

เขาหายไปแล้ว…

***

เมื่อบงกชเดินเข้าใกล้คุณยุวดีอย่างขึงขัง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากพูดอะไร พี่สะใภ้ก็ชิงโบกมือ

“อย่า…อย่าเสียเวลา บงกช…พี่ยุตัดสินใจเด็ดขาด…ช่วยไม่ได้แน่ๆ”

เห็นหน้าก็รู้ดีว่าต้องการ ‘เงิน’

ใครๆ ก็เริ่มกลัวบงกช…คนอย่างหล่อนขณะนี้ ทั้งผอมทั้งดำและเครียด ใครจะเข้าใจความรู้สึกว่าการวิ่งหา ‘เงิน’ มันยากขนาดไหน

วิ่งหาเงิน…แต่วิ่งหนีเจ้าหนี้

ทรมานและต้องโกหกยามเจ้าหนี้ทวงหนี้

ไม่มีเงินจ่ายค่าสินค้า แล้วจะมีสินค้าจำหน่ายอีกหรือในอนาคต

ไม่มีเงินจ่ายค่าแรงพนักงาน น่าอับอาย…หนีหน้าแม้แต่พนักงานห้างของตัวเอง

หลายคนยอมทนเพราะบงกชมีน้ำใจเป็นเจ้านายที่ดี แต่อีกจำนวนมากเริ่มระส่ำระสาย เพราะต่างก็กลัวตกงาน กลัวจะไม่มีเงินใช้จ่าย จ่ายค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินอยู่ ต่างก็มีภาระกันทุกคน

“กชขอแค่เครื่องเพชรชุดเดียว…หรือโฉนดใบเดียว…” บงกชพูดเบาๆ

คุณยุวดีก็ยังโบกมือไปมา

“ไม่…ไม่…พี่ไม่ให้ เหมือนตำน้ำพริกละลายน้ำ เอาไปก็หมดและไม่มีอะไรดีขึ้น”

“ต้องดีขึ้นค่ะ เพราะธนาคารกำลังพิจารณาเพิ่มวงเงินกู้ให้พวกเราอยู่…”

“กช…เธอฝันหวานเกินไปหรือเปล่า ธนาคารไม่ปล่อยหรอก ธนาคารฉลาดกว่าเธอ โกหกเธอ ให้ความหวังกับเธอ แต่เธอไม่มีวันได้เงิน ชื่อเสียงบริษัทเราเป็นอย่างไง เธอรู้ดีที่สุด อย่ามาหลอกพี่…พี่ขอเก็บสมบัติของพี่ไว้ ล้มกันหมด…แต่พี่ต้องไม่ล้ม!”

“พี่ยุ…พวกเราครอบครัวเดียวกัน”

“พี่พูดกับพี่ชายเธอแล้ว ต่อให้คุณพ่อมาพูดด้วย พี่ก็ไม่ยอมหรอก!” ยุวดีเสียงแข็ง ปฏิเสธไร้เยื่อใย