มนตราตะเกียงแก้ว บทที่ 9 : ความฝันหรือความจริง

มนตราตะเกียงแก้ว โดย โสภี พรรณราย เรื่องราวของเมืองเวทย์มนตร์และมนตราสำคัญที่ผนึกอยู่ในตะเกียงของท่านยาย เมื่อวันหนึ่งตะเกียงถูกขโมยไป อันตรายใหญ่หลวงกำลังคุกคามโลกเวทย์มนตร์ หัวขโมยจะนำเอามนตราที่อยู่ในตะเกียงแก้วไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ใด…นิยายออนไลน์ น่าติดตามอีกเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

สมัครบัตร Citi Ready Credit

ทุกยอดการสมัครจะมีส่วนแบ่งกลับมาสนับสนุนเว็บไซต์อ่านเอาของพวกเรา 🙂

………………………………………….

-9-

เรนี่รู้สึกเหมือนล่องลอยได้

รอบกายมีกลิ่นหอม หอมดอกไม้ มีสีสดใส แสงสว่างทั้งสีแดง สีเขียว สีเหลือง สีทอง

ไม่รู้สินะ…เป็นอะไร รู้แต่สวย…สวยมาก

วูบไหว อ่อนโยน หล่อนชอบความรู้สึกเช่นนี้

ล่องลอยได้…ลอย…ลอย

เอ๊ะ! หล่อนกำลังจะล่องลอยไปไหนนี่

มีบางอย่างที่พาหล่อนไป…ไป…วูบหนึ่ง แรงดึงดูดแรงจนหล่อนต้องหลับตาปี๋

หลับตาไม่กล้ามอง

จน…สงบลง หยุดอยู่นิ่ง จึงค่อยๆ ลืมตา

ที่ไหน?

ห้องกว้างทรงกลม มีที่จำกัด แต่ก็เพียบพร้อมด้วยข้าวของใช้ครบถ้วน โต๊ะ ตู้ เตียง

ว้าย! สวยอีกแล้ว

เฟอร์นิเจอร์ออกยุโรปผสมแขก ผ้าแพรก็หลากหลายสี ทั้งอ่อนนุ่มและอ่อนหวาน

เรนี่กระโจนลงบนเตียง

อยากนอนบนเตียงนี้ชั่วชีวิต ถ้าได้หลับคงฝันดี

ที่ไหนกันเนี่ย?

เหมือนมีคำพูดเบาๆ ตอบกับตัวเอง

บ้านของเจ้า…บ้าน…ตะเกียงแก้วของเจ้า

เจ้าของเสียงนั้น เป็นคนพาหล่อนมาใช่ไหม?

ลำพังมนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างหล่อน จะมีอำนาจใดมาที่นี่ มีอำนาจใดถูกส่งตัวลอยละลิ่วลงมาในตะเกียงแก้ว

เรนี่เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง

ก็เหมือนกับหลายวันก่อนที่พี่เกตุตกจากบันไดเลื่อน เป็นแค่ความคิดร้ายๆ วูบเดียว แต่มี ‘ใคร’ ที่ช่วยทำให้หล่อนเป็นไปตามที่ ‘คิด’

มี ‘ใคร’ ช่วย?

เรนี่ไม่มี ‘อำนาจ’ แบบนั้น

แต่ ณ ขณะนี้ หล่อนชอบจริงๆ ชอบมาก อยากมีห้องสวยงามส่วนตัวเช่นนี้มานานแล้ว เป็นห้องในฝันแท้ๆ

กระโดดลงจากเตียง วิ่งวนไปรอบๆ

เสียงเพลงแว่วมา…หล่อนเริงร่าร้องไปกับเพลงประหลาด

ฉันอยู่ในตะเกียงแก้ว

ว้าย! มองตัวเองอีกครั้ง เพราะมีภาพสะท้อนที่กระจก

อะไรเนี่ย…ชุดของหล่อน ไม่ใช่ชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆ เสื้อยืด กางเกงยีนหลวมๆ แต่เป็นชุดเหมือนจินนี่แบบเทพนิยายที่หล่อนอ่านตั้งแต่เด็ก

หญิงสาวหัวเราะเสียงดัง ด้วยความสุข

เวทมนตร์วิเศษ…หล่อนเป็นผู้วิเศษ ปรารถนาสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น

ตะเกียงแก้ว…ถ้าถูจะมียักษ์ออกมามั้ย?

ไม่เอายักษ์หรอก อยากให้เป็นเจ้าชาย

หล่อนร้องเต้นตามเพลง ราวกับตัวเองเป็นเจ้าหญิงเมืองแขก

แขกขาวนะ หล่อนเคยเห็นแขกขาวสวยมาก ชอบ…ชอบ…ชอบ…

ชุดที่หล่อนสวมใส่ ทำให้หล่อนดูสวยเด่นอย่างประหลาด

ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง ก็แปลกประหลาดมาก

ถ้าเป็นความฝัน หล่อนก็ไม่อยากจะตื่นเลย

อยากให้มีใครมาเต้นกับหล่อนด้วย

ใครดี?

จินตนาการต้องรูปหล่อ คมเข้ม ต้องสูงโปร่ง และคล่องแคล่ว

จินตนาการ…แล้วมีภาพ ‘เขา’ ผุดขึ้นมา

วิล…

เขาว่าหล่อนโหดร้าย!

แต่หล่อนกลับจดจำได้ว่า

คนที่ช่วยพี่เกศ…และดุว่าหล่อน

เขารู้ได้อย่างไรว่าหล่อน ‘คิด’ ร้าย

แค่ ‘คิด’ ไม่ดี…แต่อาบงกชว่า แค่คิดไม่ดี หล่อนก็ผิดแล้วล่ะ บาปแล้วล่ะ

และตอนนี้ หล่อนคิดให้เขามาเป็นคู่เต้นของหล่อน

เต้นไปด้วยกัน…วิเศษเลย หล่อนเห็น ‘เขา’ ด้วย

เขาเต้นกับหล่อน เต้นไปด้วยกัน สัมผัสมือกัน…ร่างสัมผัสกันตามจังหวะเพลง

เขาไม่หน้าตาบูดบึ้งเลย เขายิ้มแย้ม ยิ้มให้หล่อน แววตาเขามีความสุขเหมือนหล่อน

จังหวะเพลงเร็วขึ้นเรื่อยๆ กลับทำให้สนุก หล่อนกับจินตนาการเข้ากันได้ดี วิเศษจริงๆ

เต้นจนจบเพลง จบด้วยอ้อมแขนของเขา หล่อนอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของนายวิล!

โอ้ย…ย…โลกหยุดหมุน โลกทั้งโลกหยุดหมุน ขอให้นานแสนนานกับชายในฝัน

ฝัน…ใช่สิ สุดท้ายก็ฝันอยู่ดี

กับเสียงเรียกของเกศรา

“ยัยเรนี่…เรนี่…ตื่น…ตื่น…”

เรนี่สะดุ้ง แล้วถูกพี่สาวต่างมารดาตำหนิ

“หลับกลางวันอีกแล้ว อย่างเธอมันน่าอิจฉาจริงๆ กินได้นอนได้ พี่กลับกินไม่ลง นอนไม่หลับ เธอมันพวกขี้เกียจ นอกจากกินกับนอนแล้วทำอะไรเป็นอีก”

เรนี่ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกหงุดหงิดเพราะกำลังฝันดี พี่เกศทำลายความฝันของหล่อน

เพลงในตะเกียงแก้วเพิ่งจบ…จบไม่นาน

ว้าย! ในอ้อมกอดผู้ชาย!

ว้าย! ดีแล้ว ดีแล้วที่รีบตื่น

อายจนหน้าแดง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที

“อ้าว…อ้าว…เป็นอะไร หน้าแดงเชียว”

“พี่เกศปลุกเรนี่ทำไม?” ใครจะยอมตอบล่ะ

“ไปห้างกับพี่หน่อย พี่อยากไปดูกล้องวงจรปิด อยากเห็นคุณวิล เขามาจากไหน ไปอย่างไง ทะเบียนรถอะไร พี่ต้องสืบหาตัวเขาให้พบให้ได้”

“อ้าว…ก็แผนกรักษาความปลอดภัยตรวจสอบให้พี่เกศแล้วตั้งแต่วันแรก ไม่เห็นเขาคนนั้นเข้าออกห้างเลยค่ะ”

“พวกยามไม่ละเอียดพอ เขาเข้ามาห้างได้ก็ต้องออกได้”

“แต่ภาพไม่เห็นนะคะ”

“พี่ต้องดูให้เห็นกับตา!”

“เรนี่ต้องไปมหาวิทยาลัยค่ะ วันนี้”

“ไปห้างกับพี่ก่อน นี่เป็นคำสั่ง!” เกศราลงเสียงหนักๆ

“ก็ได้ ก็ได้ ขอเรนี่เปลี่ยนชุดก่อน ไม่เกินสิบนาทีค่ะ”

“พี่จะไปรอที่รถ รีบหน่อยล่ะ”

ในเวลาต่อมา ทั้งสองสาวมาถึงแผนกรักษาความปลอดภัยที่ติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้รอบห้าง

เกศราแจ้งไว้แล้วต้องการดูเฉพาะเหตุการณ์วันนั้น

ภาพที่เห็น เขารับหล่อนบนพื้น

ต่างจากความรู้สึกของหล่อนที่รับกลางอากาศ

เรนี่พูดกับพี่สาวว่า

“เห็นมั้ยคะ เขารับพี่บนพื้น เห็นชัดๆ เลย”

เกศราเกาศีรษะเบาๆ

“เออ…เออ…บนพื้นก็บนพื้น มันขัดกับความรู้สึกพี่จริงๆ”

“พี่เกศคงจะตกใจสิคะ”

“แล้วเขานั่งรถอะไรมา ถ้ามีทะเบียนรถก็รู้ที่อยู่เขาได้”

ช่วยกันมองประตูทางเข้าออกทุกทางของห้างจากกล้องวงจรปิดในวันเกิดเหตุ ไม่มีภาพเขาเข้าออกจากประตูเลย

เข้าก็ไม่มี ออกก็ไม่มี!

เกศรางุนงง หัวใจเต้นแรง อย่าว่าแต่เกศรางง เรนี่ก็งงเช่นกัน

“คงพิเศษล่ะนะ ผู้ชายอะไร หายตัวได้ หรือปลอมตัวเก่ง ผู้ชายคนนี้แปลกจัง”

ที่สำคัญ หล่อนไม่ชอบที่เขาว่าหล่อนเป็นผู้หญิงโหดร้าย…เป็นฆาตกร

หล่อนไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย

ในที่สุดเกศราต้องยอมรับความจริง

“เอ๊ะ! ไม่เจอตัว”

“แผนกรักษาความปลอดภัยก็รายงานแล้วว่าไม่พบ พี่เกศยังจะมาดูให้ได้”

“ต้องมาให้รู้กับตาตัวเอง!” รู้สึกเซ็งจัง ถอนใจยาว “ไม่เห็นก็ไม่เห็น คุณวิล…คุณเป็นใครกันแน่”

เรนี่กับเกศราจึงเดินออกจากห้องวงจรปิด ออกมาที่บริเวณโถงกลางก็เห็นรณชัยกำลังคุยกับคุณยุวดีกับบงกช

รณชัยมาเยี่ยมเกศรา และบังเอิญคุณยุวดีกับบงกชกำลังจะลงมาตรวจงานชั้นล่าง

ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้สูงวัยทั้งสอง แม้คุณยุวดีจะรับไหว้แต่ดูมึนชาไม่น้อย พลางกล่าวว่า

“มาที่นี่บ่อยๆ ไม่กลัวคุณพ่อ คุณแม่จะว่าเอาเรอะ”

“ผมอยากมาครับ”

“อยากมาหรือไม่อยากมา เธอมีสิทธิ์เลือกด้วยเรอะ”

“คือผมต้องมาครับ”

คุณยุวดียักไหล่

“ระวังอกหักไว้ด้วย พ่อเธอจ้องฮุบกิจการของเรา คิดหรือเราจะญาติดีกันได้”

“ผมไม่เอาเรื่องการค้ามาปะปนกับเรื่องส่วนตัวครับ”

“เอาเถอะ อาคนนี้จะดูไปไกลๆ สุดท้ายจะเป็นอย่างไง”

ส่วนบงกชให้กำลังใจชายหนุ่มว่า

“ถ้ารักแท้ต้องผ่านพ้นอุปสรรคนี้ไปให้ได้นะจ๊ะ”

คุณยุวดีจึงหันมาถามน้องสามีว่า

“แล้วในอดีต พวกเธอไม่ใช่รักแท้หรืออย่างไง?”

บงกชปิดปากเงียบ

ความรักของหล่อนกับคุณวรชัยคืออดีตที่ตนไม่อยากจดจำ แต่กลับจำแม่น จนไม่อาจเปิด ‘ใจ’ ให้ใครได้อีก

“อ้าว! นั่นไง ยัยเกศเดินมาแล้วนั่น” บงกชเห็นหลานสาวทั้งสอง

พอเกศราเดินมาใกล้ บงกชก็เปิดทางให้ทั้งสองโดยชวนคุณยุวดีกับเรนี่ว่า

“ไปตรวจงานกันเถอะค่ะ”

ผู้เป็นมารดามองลูกสาวพลางถอนใจยาว ยอมเดินตามบงกชไปกับเรนี่

เกศราเองขณะนี้ก็ถอนใจยาว บ่นกับรณชัย

“มาทำไมคะ ช่วงนี้เกศยุ่ง…ยุ่ง…ยุ่ง…”

“ทำอะไรครับ?”

“มาตรวจกล้องวงจรปิดค่ะ หาตัวคนช่วยชีวิตเกศ คุณวิลแน่ะ เขาช่วยชีวิตเกศเชียวนะคะ”

“ผมก็อยากพบตัว”

“มันหายไปจากกล้องได้อย่างไงนี่”

“ดูกันดีแล้วหรือครับ?”

“ดูกันตั้งหลายคน โอ๊ย…หงุดหงิดจัง”

“ใจเย็นนะครับ ผมว่าต้องเห็นสิครับ คนเราจะหายตัวไปได้อย่างไง”

“นั่นล่ะค่ะ เหมือนหายตัวได้เลย เกศอยากพบตัว อยากขอบคุณเขาเป็นพิเศษเลย”

“ถ้าเขาเป็นลูกค้าห้าง วันหลังเขาต้องมาอีก ให้คนจับตามองกล้องไว้สิครับ ถ้าเขามาจะได้เชิญมาทานข้าวด้วยกัน ผมบอกแล้วเขาช่วยคุณ ช่วยคนที่ผมรัก ผมต้องตอบแทนบุญคุณ”

เกศราเผลอค้อนคนรัก

“โอ๊ย…มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอก”

เรื่องของเกศล้วนๆ เรื่องของความพึงพอใจส่วนตัวล้วนๆ เรื่องของการเปลี่ยนแปลงล้วนๆ

สรุป…หล่อนคิดถึงแต่ผู้ชายคนนั้น!