พันธรตี : บทนำ

“พันธรตี” โดย บุญฐิสา ได้จบลงแล้วนะคะ หากเพื่อนๆ ท่านใดอยากได้รวมเล่มไว้อ่านให้หายคิดถึงเจ้าหลวงมังคละและเจ้ามิ่งทิพย์ สามารถสั่งซื้อได้ที่ เพจ : บุญฐิสา FB : Praew Boonthisa หรือ E-mail : Boonthisa_writer@hotmail.com นะคะ

****************************

– บทนำ –

เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นในยามดึกดื่นค่อนคืน ชายหนุ่มก็เอื้อมมือควานหาร่างบอบบางของคนรักเพื่อรั้งตัวมาไว้ในอ้อมกอด แต่กลับพบว่าข้างกายมีเพียงความว่างเปล่า เหลือเพียงรอยเย็นชืดบนแท่นบรรจถรณ์เท่านั้น ไม่รู้ด้วยเหตุใดถึงทำให้ตนรู้สึกใจคอไม่ดีนัก สังหรณ์บางอย่างบ่งบอกว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายๆ บางประการ

ทั้งคุ้มบังเกิดความวุ่นวายเมื่อเจ้านางคนสำคัญพลันมาหายตัวไป กระทั่งมีผู้สังเกตเห็นควันไฟล่องลอยขึ้นไปบนฟ้าในยามค่ำคืนอย่างผิดปกติ ร่างสูงโปร่งจึงตามไปจนถึงสถานที่แห่งนั้น ท่ามกลางแท่นพิธีกรรมแปลกประหลาด และแสงเพลิงอันลุกโชติช่วง สิ่งที่เขาเห็นกลับมีเพียงหญิงสาวที่รักประดุจดวงใจใช้มีดจ้วงแทงลงไปที่ท้องของตนจนมิดด้าม ก่อนจะดึงมีดออกจนโลหิตสีแดงฉานพุ่งกระฉูดออกมาจากรอยแผลอาบย้อมอาภรณ์ขาวแผ่ลามไปทั่วทั้งร่าง ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้สีแดงจัดจ้านที่กำลังเบ่งบานอย่างรวดเร็ว

หัวใจของเขาแทบแหลกสลายไปในตอนนั้น กู่ก้องร้องเรียกและวิ่งเข้าไปรับตัวเธอไว้ได้ก่อนร่างบอบบางจะล้มลงบนพื้นดินด้วยซ้ำ

‘ทำไม…ทำไมต้องทำแบบนี้’

ร่างสูงโปร่งขบกรามข่มกลั้นความรู้สึกเจ็บลึกในอกราวกับมีใครเอามีดมากรีดแทง แม้สติรับรู้ของหญิงสาวจะลดน้อยถอยลงแต่ริมฝีปากบางกลับค่อยๆ แย้มยิ้มออกมา แม้ว่าแววตาจะเต็มไปด้วยความโศกสลด ถึงตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจแล้ว…เหตุผลในการกระทำทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็เพื่อเขานั่นเอง

‘พี่เคยบอกว่าจะรักและดูแลน้องเท่าชีวิต หากต้องมีใครเป็นอะไรไปแล้วละก็คนๆ นั้นสมควรเป็นพี่ต่างหาก’

‘เพื่อเจ้าพี่แล้ว แม้ต้องตายน้องก็ยินดีเจ้าค่ะ’

‘น้องจะต้องไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นพี่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร’

น้ำตาของเธอไหลออกมาช้าๆ ขณะขยับริมฝีปากแต่กลับไม่มีเสียงพูด หากมันก็เพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายจับใจความได้ว่า…

‘อย่าลืม…คำสัญญาของเรา’

เมื่อลมหายใจสุดท้ายของชีวิตกำลังจะมาถึง แววตาของหญิงสาวก็ค่อยๆ หม่นแสงลงเรื่อยๆ ก่อนเปลือกตาจะหลุบลงจนปิดสนิทและไม่อาจลืมตาตื่นขึ้นมาอีกตลอดกาล ร่างสูงโปร่งกอดร่างของหญิงคนรักไว้แนบอก พร่ำเรียกชื่อซ้ำไปซ้ำมา แต่เจ้าตัวก็ไม่มีวันได้ยินอีกต่อไปแล้ว

‘ถ้าไม่มีน้อง แล้วพี่จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกันเล่า’

ทำไมเธอจึงไม่รู้เลยว่าหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่…ก็คือเธอ

เมื่อไม่มีหญิงสาวคนรักเคียงข้างแล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลในการดำรงอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่ยกมืออันเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดของตนไปหยิบมีดสั้นซึ่งตกลงอยู่ข้างตัวอีกฝ่ายขึ้น ตามมาด้วยความรู้สึกชาวาบบริเวณลำคอ พร้อมกับความคิดอันตั้งมั่นในใจ…

ขอให้ชาติหน้าเราได้กลับมาพบกันอีก พี่จะทำให้ได้เหมือนอย่างที่สัญญาเอาไว้

รอพี่ด้วยนะ…

ธรรมนูญลืมตาตื่นขึ้นมาในความเงียบงันของราตรีกาล ทั่วทั้งร่างมีหยดเหงื่อโทรมกาย สัมผัสถึงจังหวะหัวใจในอกข้างซ้ายเต้นแรงระรัว ม่านแห่งความเศร้าคลี่คลุมลงมา พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวบีบรัดในอก

ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นเปิดโคมไฟในห้อง พยายามปลุกตัวเองให้กลับคืนมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงให้เร็วที่สุด โดยไม่ได้แปลกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนัก นี่ก็เป็นเพียงความฝันหนึ่งในหลายร้อยหลายพันครั้งที่เกิดขึ้นในชีวิตนับตั้งแต่จำความได้…เรื่องราวความตายของชายหญิงคู่หนึ่ง แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวในฝันได้เลยสักครั้งเดียว นอกจากเห็นเป็นเพียงเงาเลือนรางเท่านั้น

น้ำเสียงอ่อนหวานปานน้ำผึ้งเอื้อนเอ่ยเป็นภาษาโบราณ เหมือนจะเป็นภาษาเหนือแต่ก็ไม่ใช่เสียเลยทีเดียว สำเนียงสูงต่ำไพเราะยิ่งกว่าภาษาใดที่เคยได้ยินมาในชีวิต มันแปลกหากฟังแล้วกลับเข้าใจได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มให้เหตุผลกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะความชื่นชอบเกี่ยวกับเรื่องราวเก่าๆ โดยเฉพาะประวัติศาสตร์และโบราณคดีของตนจึงเก็บเอามาฝันซ้ำๆ อย่างนี้

ทว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจสืบเนื่องจากความฝันนั้นกลับเหมือนจริงเสียยิ่งกว่าจริง ทั้งความเจ็บปวดจากการต้องสูญเสียคนรักจนไม่อยากแม้แต่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ทั้งความรักอย่างลึกซึ้งที่ชายหนุ่มมีให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ที่ผ่านมาธรรมนูญมักมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนได้ไม่ยืนยาวนัก เพราะไม่ว่าใครต่อใครก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกได้เหมือนในความฝันสักที

แต่มันจะมีอยู่จริงหรือ? ความรักอย่างลึกซึ้งจนถึงขั้นที่ว่าสามารถมอบให้แก่กันได้ด้วยชีวิต…

เขาเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจมาโดยตลอด