ศรีนาง : บทนำ

ศรีนาง โดย เมษาริน นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้ทุกคนได้อ่านออนไลน์ทาง anowl.co กับชะตาชีวิตของ ศรีนาง สาวชาวบ้านผู้อาภัพเพราะบิดามารดาจากไปด้วยโรคร้าย และนั่นเป็นแรงผลักดันให้เธออยากเป็นหมอ แต่เธอขาดก็คือโอกาสดีๆ นั้น กระทั่งโชคชะตาชักนำให้เธอช่วยชีวิตนายทหารหนุ่มชาวกรุง ผู้ทำให้ชีวิตของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

พฤษภาคม พุทธศักราช 2566

หน้าตู้กดเครื่องดื่มอัตโนมัติ ใครคนหนึ่งเปิดแอปพลิเคชันธนาคารจากสมาร์ตโฟน กดคิวอาร์โค้ดสำหรับสแกนจ่าย ขณะเดียวกันมือเล็กๆ ขาวป้อมยื่นมากระตุกชายกระโปรงแล้วชี้ไปที่น้ำผลไม้ในขวดลายการ์ตูนพลางส่งสายตาเว้าวอน

“ของหนูอยู่ในกระเป๋านักเรียนไงคะ ชาเขียวกล่องนี้เป็นของพี่ชายคนนั้น เอาไปให้พี่เขาหน่อย”

เด็กผู้หญิงวัยสี่ขวบในชุดโรงเรียนอนุบาลสาธิตมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งยิ้มอวดฟันขาวซี่เล็กๆ รับชาเขียวแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กๆ ไปที่โต๊ะซึ่งมีชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านนั่งอ่านอะไรบางอย่างจากไอแพด

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มหน้าใสบีบเสียงเล็กเสียงน้อยขณะยื่นมือรับเครื่องดื่มจากเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู

“พ่อเขาไปประชุมต่างประเทศ ช่วงนี้เราสองคนเลยตัวติดกัน ระหว่างรอคุณปู่มารับเจ้าตัวเล็ก เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า อาจารย์เกรงใจ นี่ก็เลตมาครึ่งชั่วโมงแล้ว”

“ไม่เป็นไรครับอาจารย์นุ้ย ผมรอได้” หนุ่มน้อยรีบออกตัว เพื่อนร่วมรุ่นรู้ดีว่าเขาแอบปลื้มอาจารย์สาว จึงถูกส่งมาเป็นตัวแทน

“คุยเลยดีกว่า ให้ซีลีนวาดรูประบายสีพลางๆ น่าจะอยู่นิ่งได้สักสิบห้านาที” พูดจบคนที่ถูกเรียกว่าอาจารย์ก็เปิดกระเป๋าเด็กอนุบาล เลือกสมุดภาพกับกล่องสีมาวางตรงหน้าสาวน้อยในชุดนักเรียน “แป๊บนะคะ ขอมัดผมให้ซีลีนก่อน ไปเรียนหรือไปรบเนี่ย หัวยุ่งกลับมาทุกวัน หืม” คำหลังก้มถามเด็กหญิงพลางหอมแก้มป่องแรงๆ หนึ่งที

“เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมา” เด็กน้อยเงยหน้าถาม

“ไม่รู้สิ เดี๋ยวตอนคุณปู่มารับ ซีลีนลองถามคุณปู่ดูนะ”

“ค่า”

จู่ๆ เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนของชายหนุ่มวัยละอ่อนก็แผดเสียงดังเป็นเพลงฟลาวเวอร์ของจีซู สมาชิกวงแบล็กพิงก์ สองสาวต่างวัยมองหน้ากันแล้วยิ้ม ซีลีนร่ำๆ จะวางสีไม้ในมือแล้วลุกขึ้นเต้น

“ใจเย็นๆ ไปเต้นที่บ้าน คุณปู่บอกว่าวันนี้มีดอกไม้สีแดงให้ซีลีนใส่นิ้วเหมือนพี่จีซูด้วยนะ”

“เย่ๆ หนูรักคุณปู่ที่สุดในโลกเลยค่ะ” เด็กน้อยกางแขนทั้งสองออกเพื่อบอกขนาดว่ารักคุณปู่มากแค่ไหน “รักมากกว่าคุณพ่อ”

“รู้แล้วจ้ะ”

“ขอโทษครับอาจารย์ ผมลืมปิดเสียง” ชายหนุ่มลูบท้ายทอยแก้เก้อ

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องกังวล” คราวนี้คนพูดวางแขนบนโต๊ะ ทำหน้าจริงจังเป็นการเป็นงาน “คุณคิดว่าหยางจะตัดใครออก”

“ฮะ?”

“เบม่อน (1) น่ะ”

“อ๋อ” ชายหนุ่มยิ้มเขิน แววตาเปิดไม่มิดว่าปลาบปลื้มผู้หญิงตรงหน้าแค่ไหน ใครๆ ก็บอกว่าอาจารย์สาวเป็นคนเก่ง นอกจากเก่งคือเต็มไปด้วยเสน่ห์ แม้อายุมากแล้วก็ตาม

“คุณชอบใคร ปักเมนหรือยัง”

“รุกะครับ เต้นเก่งมาก”

“อาจารย์ชอบเสียงภริตา แต่ชิกิต้าก็เก่งมาก มีเสน่ห์มาก อายุแค่สิบสาม”

“ผมไม่รู้ว่าอาจารย์เป็นติ่ง”

“ชอบดูค่ะ นี่ก็รอซีลีนโต อาจารย์จะส่งไปออดิชันกับวายจีบ้าง คนนี้เต้นแบล็กพิงก์ได้ทุกเพลง”

“จริงเหรอฮะ เก่งจัง ตัวแค่นี้”

“ล่าสุดเต้นฟลาวเวอร์ อยากได้ดอกไม้แบบพี่จีซู เดือดร้อนคุณปู่ต้องหาดอกไม้มาให้หลาน มันจะมีท่อนนึงในเพลงที่แดนเซอร์ยกตัวจีซู ซีลีนก็กางแขนให้ปู่เขาอุ้ม แหม…เด็กสมัยนี้เนอะ เป็นตัวของตัวเอง คิดถึงตอนอาจารย์เด็กๆ สี่ขวบนี่เล่นดินเล่นทราย อุ๊ย! คนแก่ก็อย่างนี้ค่ะ ชอบพูดเรื่องอดีต”

“อาจารย์ยัง…เอ่อ…ไม่แก่”

“แก่จนมีหลานแล้วค่ะ” ศรีนางก้มหอมแก้มแดงจางๆ ของซีลีนฟอดใหญ่ “นั่น คุณปู่มารับแล้ว เก็บสมุดเก็บสีเร็วซีลีน”

คนมาใหม่เป็นชายที่ยากจะเดาอายุ รูปร่างสูงโปร่งดูแข็งแรง ไม่อ้วน ไม่ผอม ผมดำมีเส้นสีเงินขึ้นแซม ริ้วรอยที่หน้าผากและหางตาทำให้ดูภูมิฐานน่าเกรงขาม ทว่ารอยยิ้มที่ส่งให้สตรีสองวัยกลับอ่อนโยน ละมุนละไม ชวนให้อบอุ่นใจ

“คุณปู่ขา หยักได้ดอกไม้แบบพี่จีซู” ซีลีนกระโดดใส่อ้อมแขนชายเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่น

“ปู่ทำให้แล้ว”

“รักคุณปู่ที่สุดค่ะ” เด็กน้อยช่างประจบประแจงวางคางบนบ่าวาดแขนกอดคอพลิกหน้าไปมาอย่างออดอ้อน

“พี่พาซีลีนไปเล่นเพลย์กราวด์ก่อน ถ้าเสร็จแล้วน้องไลน์มาบอกนะ”

ศรีนางพยักหน้า

“แล้วนี่กินอะไรหรือยัง” คนที่อุ้มหลานยังไม่วายถาม “เพิ่งสอนเสร็จใช่ไหม”

“เพิ่งกินเกาเหลาไปเมื่อเที่ยง” ศรีนางยิ้มขำ พยักพเยิดไปทางเด็กหนุ่มที่นั่งฟังบทสนทนา ก่อนแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน “พี่ริน นี่พีพีค่ะ รุ่นน้องด้วย ลูกศิษย์ด้วย…พีพีคะ นี่พี่ริน สามีอาจารย์ค่ะ”

พีพีทำความเคารพสาริน ผู้สูงวัยกว่าก้มหน้าเล็กน้อย รับไหว้ไม่ได้เพราะอุ้มหลานสาว

“พีพีขอสัมภาษณ์นุ้ยสมัยเรียน เอาไปลงบทความในวารสารมหา’ลัย” ศรีนางหัวเราะคิกคัก “จำได้บ้างไม่ได้บ้าง นานมากแล้วเนอะพี่ริน”

“ครับ” สารินส่งยิ้มอ่อนให้ภรรยา นึกถึงความหลังทีไร ใจก็เต้นแรงทุกครั้ง “งั้นเดี๋ยวพี่มารับนะ พาซีลีนไปเล่นก่อน”

“จริงเหยอคะ หนูไปสไลเดอร์” ร่างเล็กดิ้นยุกยิกตอนได้ยินว่าจะได้ไปเพลย์กราวด์

“ได้ยินว่าที่ห้างเพิ่มของเล่นใหม่ๆ ด้วยนะ นอกจากบ่อบอล สไลเดอร์ มีแทรมโพลีน หน้าผาจำลอง รถบั๊ม”

“บั๊มๆ หยักเล่นแล้ว”

“นอนกลางวันแล้ว ขนม นมก็กินแล้ว แบตเต็ม เล่นได้หลายชั่วโมง”

สามชั่วโมงต่อมา

เทสลาสีขาวโมเดลวายก็จอดริมทางเท้าหน้าอาคารเรียนในมหาวิทยาลัย ศรีนางเปิดประตู ก้าวขึ้นรถ เธอมองคาร์ซีตด้านหลัง ยิ้มขำเมื่อเห็นซีลีนหลับสนิทกอดตุ๊กตาตัวโปรด

“หมดแรงเลย”

“สนุกมาก เจอเพื่อนที่โรงเรียนด้วย เพื่อนใหม่ด้วย ทั้งกระโดดทั้งปีน”

“พี่รินเหนื่อยไหม” ศรีนางถามสามี “เลี้ยงหลานคนเดียวเลย พ่อซีลีนนี่เหลือเกินจริงๆ ต้องโทรไปเตือนหน่อยแล้ว สองสามเดือนนี้มันเห็นหน้าลูกกี่วันกัน”

“ลูกกำลังยุ่ง งานนี้สำคัญมาก อย่าเพิ่มความเครียดให้ลูกเลยน่า”

“พี่รินก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย” ศรีนางกอดอก ทำหน้านิ่ง ระหว่างกำลังจัดการความรู้สึกขึ้นๆ ลงๆ เสียงดนตรีจากเครื่องเสียงภายในรถก็ทำให้เธอใจเย็นลง เมื่อเพลงนี้เป็นเพลงที่เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างทั้งคู่…

“Our dreams are young and we both know
They’ll take us where we want to go
Hold me now, touch me now
I don’t want to live without you

Nothing’s gonna change my love for you
You oughta know by now how much I love you
One thing you can be sure of
I’ll never ask for more than your love” (2)

สารินเป็นเช่นนี้เสมอมาและตลอดไป

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงความรักของเขาจากศรีนางได้…

 เชิงอรรถ : 

(1) เบบี้มอนเตอร์ ศิลปินจากค่ายวายจี ประเทศเกาหลีใต้

(2) เพลง Nothing’s Gonna Change My Love For You ศิลปิน George Benson