ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 11 : ขับรถญี่ปุ่นอย่างฝรั่ง ดุจนกกลับรังภูมิสถาน (1)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

หลังจากผ่านถนนสายเอเชียอันจอแจและมีอันตรายจากรถหลายชนิดหลากความเร็ว อัสดงก็เลี้ยวขวาเข้าสู่เส้นทางเลี่ยงเมือง ที่จะตัดตรงไปยังอำเภอบ้านเกิดของเขา ถนนเส้นนี้เงียบ นานๆ จะมีบ้านคนและสถานที่ราชการเป็นอาคารเล็กๆ ให้เห็น นอกจากนั้นแล้วจะเป็นทุ่งนาเวิ้งว้างที่มองเห็นเป็นสี่เหลี่ยมเอียงๆ เชื่อมกันยืดยาว มีปุยของต้นข้าวสีเขียวอ่อนกลางฤดูฝนคลุม สลับด้วยต้นไม้ใบทึบเขียวเข้มที่ไม่สูงนัก สามารถจะมองเลยยอดไม้ขึ้นไปเห็นฟ้ากว้าง

อาจารย์หนุ่มใหญ่มักกะเวลาที่จะออกจากกรุงเทพฯ ช่วงบ่ายแก่ๆ เพื่อให้มาผ่านถนนเส้นนี้ช่วงเย็น พอดีกับที่พระอาทิตย์จะลดต่ำลง สาดแสงเหลืองส้มอาบไปทั่ว

วันนั้น เมื่อเลี้ยวรถเข้าทางเลี่ยงเมือง ในรถก็กำลังเล่นเพลง “ชาวทุ่ง” ของเลิศ ประสมทรัพย์ แห่งวงสุนทราภรณ์พอดี เมื่อถึงท่อนโซโล่ดนตรี นักร้องผิวปาก อาจารย์หนุ่มก็ผิวปากตามไปด้วย และเมื่อกลองโซโล เขาก็เคาะพวงมาลัยรถเบาๆ ตามจังหวะ ก่อนจะตะโกนร้องตามลั่นรถในท่อน “อย่ามาเสนอสำนวน เซ้าซี้ยียวนล้วนหลอนลวง หลอกไปเมืองโก๋โบ๋กลวง ชมดาวร่วงช่วงหล้าฟ้ายุง”

จากถนนตรงจุดนี้ อัสดงรู้สึกเหมือนเรื่องราวทั้งหลายในกรุงเทพฯ มหาวิทยาลัยปราชญาลัย เพื่อนร่วมงาน และผู้คนทั้งดีและร้าย ล้วนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แม้จะเหลือความรู้สึกตึงๆ เล็กน้อยไว้ในใจที่กำลังโลดเต้นตามเพลง นอกจากนั้นแล้ว เขาคือเด็กชายอัสดงวัยประถม ผู้เงียบขรึม ไม่ค่อยมีคนรู้จัก แต่มีชีวิตที่ปลอดภัยและอบอุ่นในฐานะลูกครูในอำเภอเล็กๆ ในโลกเมื่อ 30-40 ปีก่อนอีกครั้ง

และเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าบ้านในตอนค่ำ ก็เห็นภาพครอบครัวอบอุ่น ที่ประกอบด้วยพ่อและแม่ของเขา กำลังวิ่งไล่ป้อนข้าวน้องต้นหน หลานชายวัยสี่ขวบ และแม่ของเด็กคือ หมอนิชนันท์ เพื่อนเล่นข้างบ้านในวัยเยาว์ของอัสดง ที่นั่งดูอยู่ด้วยท่าทางสบายใจ อัสดงยิ้มขำเมื่อนึกถึงว่า พ่อแม่คงนึกภาพว่าเขาควรจะเป็นจิกซอว์ชิ้นสุดท้ายที่มาเติมภาพครอบครัวอบอุ่นนี้ให้เต็ม ในบทบาทพ่อของต้นหนสินะ

เมื่ออาจารย์หนุ่มใหญ่จอดรถเรียบร้อย คนแรกที่วิ่งมาถึงตัวเขาคือต้นหน อัสดงอ้าแขนรับในขณะที่มือเล็กๆ พยายามทุบต่อยเขาสุดแรง ปากก็ร้องว่า “ลุงอัสมาแล้ว ลุงอัสชื่ออัด ก็แปลว่าต้องโดนอัดๆๆๆๆๆๆ”

อัสดงหัวเราะ รู้สึกว่าเจ็บไม่มากเพราะเป็นแรงทุบของเด็กสี่ขวบ เขาอุ้มตัวหลานยกขึ้น “แล้วต้นหนชื่อต้นหน ก็แปลว่าต้องนำทางเรือ ต้องอยู่ที่สูงๆ แล้วก็แล่นๆๆๆๆๆๆ ไปข้างหน้า” จากนั้นก็แกล้งเหวี่ยงตัวหลานไปมา จนหลานหัวเราะและร้องตะโกนเสียงดัง “แม่! ช่วยด้วยๆๆๆๆๆ”

พอสองลุงหลานแยกกันได้พร้อมเสียงบ่นตกใจของแม่อัสดง ที่รีบมาจูงหลานไปพยายามจับให้นั่งกินข้าวให้เรียบร้อย นิชนันท์ก็เข้ามาทักทาย

“พี่โทรมไปเยอะเลยนะพี่อัส อายุแค่สี่สิบต้นๆ เอง ทำอาชีพอะไรเนี่ยคะลุง ดูยังกับพวก ‘อาจารย์มหาลัยวัยกลางคน’ แน่ะ”

“แกก็เหมือนเดิมเลยนะ เข้าวัยกลางคนแล้วเหมือนกัน แต่ปากก็ยังคมจนเชือดเฉือนคนรอบข้างได้ตลอด นี่ถ้าใช้ปากผ่าตัดคนไข้ได้ด้วยก็ดีสิเนอะ น่าจะคมกว่ามีดผ่าตัดอีก”

แม่ที่ฟังอยู่ส่ายหน้า มือก็โอบต้นหนที่พยายามดิ้นรนออกจากวงแขนไว้แน่น ส่วนพ่อหัวเราะเสียงดัง “เอ้า! ดูสิ แฟนเก่าเค้าจีบกันทันทีที่เจอหน้าเลยนะ!”

“พ่อจะจับคู่เราจริงๆ เหรอคะ แต่ล่าสุดที่หนูเช็กดู หนูเป็นผู้หญิงอะพ่อ ไม่รู้ท่านอาจารย์อัสดงเขาชอบผู้หญิงมั้ยน้า” นิชนันท์แซว

“โอ๊ย! ชอบสิครับ แต่ว่าชอบผู้หญิงอ่อนโยนน่ารักอะครับ แบบโหดๆ ไม่เอานะพ่อ ผมโดนจัดมาเยอะแล้ว ขนาดคนน่ารักๆ ยังไม่รอด ถ้าเจอคนที่น่า…อย่างอื่น น่าจะไม่ไหวละครับ” อัสดงสวนทันควัน

“อัสยังหัวเราะได้ แปลว่าที่เจอมาน่าจะยังพอไหวนะลูก” คราวนี้แม่พูดเสียงเครียด

ทุกคนเงียบ อัสดงรีบยิ้มกว้าง แล้วก็วิ่งไปกอดและล็อกคอต้นหนแน่น พลางตะโกน “ไหวคร้าบ ไม่มีอะไรหนักเท่ากำปั้นคุณต้นหนแล้วละตอนนี้” แล้วอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็ก้มตัวลงไปต่อยกับต้นหนแบบเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากหลานลั่น

นิชนันท์ พ่อ และแม่ ยืนมอง และหันมามองหน้ากันเงียบๆ

ค่ำวันนั้น ครอบครัวของอัสดงรวมทั้งนิชนันท์และต้นหน ก็พากันไปเดินตลาดแนว “ถนนคนเดิน” ที่มีแผงลอยเรียงรายริมแม่น้ำ เปิดไฟสว่าง และเซ็งแซ่ด้วยเสียงนักเรียนมัธยมประจำอำเภอที่มาเล่นดนตรีเปิดหมวกบ้าง ฟ้อนรำพร้อมวางกล่องรับบริจาคเงินบ้าง เพราะแม่ยืนกรานว่าอัสดงต้องได้มาสัมผัสการเดินตลาดแบบนี้ซึ่งเป็นกิจกรรมสุดฮิตใหม่ในอำเภอ

ทุกคนตกลงว่าจะแบ่งหน้าที่กันไปซื้อของกินและเครื่องดื่ม แล้วมานั่งกินที่โต๊ะซึ่งจัดไว้ให้ด้วยกัน พ่อและแม่จูงมือต้นหนไปเดินซื้ออาหาร ส่วนอัสดงกับนิชนันท์ก็รับอาสามาซื้อเครื่องดื่มที่ร้านน้ำปั่น-น้ำผลไม้ ที่มีคนเยอะเป็นพิเศษ

ลูกค้าที่ร้านน้ำปั่นจะมายืนมุงรอสั่งน้ำ แล้วก็แยกไปยืนอีกด้านเพื่อรอรับน้ำที่สั่งไว้ วิธีการของแม่ค้าสาวก็คือการจำว่าใครมาถึงก่อนและหลัง และทุกคนจะสั่งได้ก็ต่อเมื่อแม่ค้าสาวชี้ให้สั่ง และจากนั้นเธอก็จะชงเครื่องดื่มให้ตามลำดับ ซึ่งนอกจากจะผสมน้ำได้อร่อยแล้ว เธอยังมีผลไม้หลากชนิดเรียงกันหน้าร้าน และมีขวดน้ำหวาน น้ำเชื่อม หลายสีเรียงรายอยู่ด้านหลัง พร้อมกับเครื่องปั่นขนาดใหญ่ที่ดูสะอาดสะอ้าน ไม่แปลกเลยที่ขายดีกว่าร้านอื่น

เมื่อถึงคิวของนิชนันท์และอัสดง แม่ค้าชี้ให้ทั้งสองคนสั่ง คุณลุงที่เพิ่งมาถึงรีบร้องสั่งเสียงดัง “ชาเขียวโอรีโอ้ กับโกโก้กล้วย อย่างละหนึ่ง”

อัสดงหันไปมองหน้าคุณลุง พลางบอก “อีกคิวหรือเปล่าครับ”

คุณลุงมองเขาด้วยหางตา เบะปาก แล้วหันไปตะโกนบอกแม่ค้าสาว เสียงดังขึ้นอีก “เอาหวานน้อยนะ ขอน้ำแข็งเยอะๆ ด้วย ขอเร็วๆ หน่อย”

อาจารย์หนุ่มใหญ่ถอนใจ รออีกนิดก็คงไม่เป็นไร ส่วนแม่ค้าสาวมองหน้าอัสดงและนิชนันท์ และอ้าปากจะพูด แต่ไม่ทันนิชนันท์ที่หันหน้าไปมองคุณลุงตรงๆ มือก็ยื่นไปสะกิดแขน

“หนูมากันก่อนลุงคิวนึงนะคะ ลุงไม่ทันเห็นแหละหนูรู้”

“ไม่ใช่ นี่มาก่อน ยืนรอตั้งนานละ” คุณลุงทำหน้าตาเฉย พูดรัวเร็ว

“ไม่ใช่มั้ง เอาดีๆ ค่ะลุง นึกดีๆ ลุงมาก่อนหรือมาหลัง” คราวนี้คุณหมอสาวพูดเสียงเข้มและดังขึ้น ตามองไปที่คุณลุงเขม็ง

“มาก่อนสิ จะยังไงอีกเล่า” คุณลุงเสียงดัง ท่าทางเริ่มกลัวหมอสาวนิดๆ

“งั้นใครเห็นบ้างว่าคุณลุงมาก่อน ขอพยานด้วยค่ะ ไหนใครคะที่จะเป็นพยานให้ลุง ว่าลุงมาก่อน” คราวนี้นิชนันท์เสียงดังลั่น หันไปถามทุกคนรอบๆ

ทุกคนเงียบ เป็นโอกาสให้แม่ค้าสาวพูดแทรกขึ้นมา “เดี๋ยวทำให้ทุกคนเลยค่ะ แต่พี่สองคนนี้เค้ามาก่อนเนอะ หนูทำให้แป๊บเดียว เสร็จแล้วก็ของน้องคนนี้ แล้วก็ของลุงค่ะ รอหน่อยน้า” เธอยิ้มอย่างอัธยาศัยดี

คุณลุงเงียบ ยืนกอดอกไม่พูดไม่จา ขณะที่นิชนันท์ยิ้มและยกนิ้วโป้งให้ แม่ค้ารีบรับออร์เดอร์จากนิชนันท์และอัสดง ก่อนจะก้มหน้าปั่นผลไม้ต่อ