ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 5 : ชีวิตวันวานกาลเก่า เหมือนเงากรรมสั่งสังขาร์ (3)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

ความทรงพลังของจิตใจเธอที่สามารถเล่าเรื่องได้อย่างตรงไปตรงมาอย่างนิ่งเฉย ก็ไม่ได้ช่วยให้อัสดงมีเรี่ยวแรงขึ้นแม้แต่นิด

“พี่กับคุณแม่ไม่สงสัยเลยค่ะ ว่าคุณพ่อจะเป็นคนที่ทำอะไรอย่างนั้นกับคุณแม่ลัดดาได้ แต่ข้อสงสัยที่น่าเศร้าไปสักนิดก็คือว่า ความกดดันจากความรู้สึกผิดที่คุณแม่ลัดดาได้รับมาตลอด มันอาจจะพุ่งขึ้นรุนแรงมากในวันก่อนหน้านั้น พี่กับคุณแม่สงสัยเหลือเกินว่ามันจะรุนแรงพอที่จะทำให้ท่านตัดสินใจ…เอ่อ…จากไปเองในวันรุ่งขึ้นหรือเปล่า” คุณทอฟ้าเสียงอ่อน

ทั้งสองเงียบกันไปอีกพักใหญ่ อัสดงห่อไหล่ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมานั่งตัวตรง และควบคุมเสียงให้ปกติ ก่อนจะถามต่อว่า “จากที่คุณทอฟ้าเล่ามา ผมยังไม่เห็นว่าคุณแม่ลัดดาท่านจะทำอะไรผิดเลยนะครับ”

“คือ อย่างที่พี่บอกแหละค่ะอาจารย์ คุณพ่อพี่ท่านรักคุณแม่ลัดดามากเหลือเกิน แต่ก็มีเรื่องราวในอดีตที่ทำให้ท่านโกรธอยู่ลึกๆ และให้อภัยคุณแม่ลัดดาไม่ได้อีกเลย”

อัสดงอ้าปากค้าง นึกอุทานในใจทันทีว่า ‘ยังมีอีกหรือนี่!’

“มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรหรอกค่ะ ตอนหลัง พอเรื่องมันผ่านมานานแล้ว คุณแม่พี่เล่าสาเหตุให้ฟัง พี่ก็ได้แต่ส่ายหน้า มันเป็นเรื่องโชคไม่ดีของคนรักกันแท้ๆ”

คุณทอฟ้าถอนใจยาว ก่อนจะเล่าต่อ

“คือก่อนหน้าที่จะมาพบกับคุณพ่อ คุณแม่ลัดดาท่านเคยมีคนรักที่รักกันมาก แต่สุดท้ายก็แยกจากกันเพราะว่าฝ่ายชายไปแต่งงานกับคนอื่นแบบกะทันหัน คุณแม่ลัดดาทำใจอยู่นานแต่ก็ผ่านมันมาได้ จนได้มารักกับคุณพ่อ เป็นความรักที่จริงใจ และพวกท่านก็มีความสุขมากเหลือเกิน” เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหม่อมองไปข้างหน้าและยิ้มอบอุ่น

“หลังจากทั้งสองคนแต่งงานกันมานานหลายปี แม้ว่าจะไม่มีลูกด้วยกันแต่ท่านก็อยู่ด้วยกันได้ดีไม่มีปัญหา จนคุณพ่อมามีแม่เฟื่องฟ้า และมีพี่ แล้วก็เลยไม่มีลูกอีกเลย ที่จริงคนสมัยก่อนส่วนใหญ่จะอยากมีลูกอีกสักสองสามคน แต่คุณพ่อท่านก็ว่าไม่ไหวแล้ว ท่านรักงานของท่านมากกว่า แล้วท่านว่าก็ดีเหมือนกัน มีลูกหนึ่งเมียสอง จะได้เลี้ยงให้อยู่สุขสบายด้วยกัน”

ยิ้มของคุณทอฟ้าหุบลงเล็กน้อยเมื่อเธอเล่าต่อว่า “แต่เวรกรรมคงจะตามหาครอบครัวของพี่เจอน่ะค่ะอาจารย์ คนรักเก่าของคุณแม่ลัดดาเกิดหย่าขึ้นมาและกลายเป็นหนุ่มโสด ย้อนกลับมาพยายามติดต่อท่านอยู่พักใหญ่ คุณแม่ลัดดาก็คิดว่าท่านเองก็แต่งงานมีครอบครัวนานแล้ว ไม่ได้คิดอกุศลอะไร ก็พูดคุยด้วยบ้างตามประสาเพื่อนเก่าเท่านั้นเอง แต่คุณพ่อสิคะ เกิดหึงหวงขึ้นมา” คุณทอฟ้าถอนใจ “จนวันนึง บังเอิญยังไงไม่รู้ คนรักเก่าของคุณแม่ลัดดาก็มาหาที่บ้าน นั่งพูดคุยกันอยู่ที่ระเบียงบ้านที่สว่างไสวเปิดเผย ไม่ได้มีอะไรไม่ถูกต้องทั้งนั้น เพราะคุณแม่เฟื่องฟ้าก็อยู่ใกล้ๆ แถวนั้น เด็กในบ้านก็อยู่ แต่คุณพ่อเกิดกลับบ้านมาเห็นเข้าพอดี เลยทะเลาะกันใหญ่โต”

ปริศนาต่างๆ เริ่มคลี่คลายขึ้นในความรู้สึกของหนุ่มใหญ่ เขาอ้าปากจะถามแทรกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็หยุดตัวเองไว้ได้ แล้วฟังคุณทอฟ้าเล่าไปจนจบ

“แล้วจากนั้น แม้ว่าคุณแม่จะเลิกติดต่อแฟนเก่าท่านไปแล้ว แต่พอคุณพ่อเกิดหึงหวงหรืออารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ท่านก็จะลำเลิกเรื่องนี้ ผ่านวิธีการลงโทษคุณแม่ลัดดาแบบที่ไม่รุนแรงแต่ว่าทำร้ายจิตใจ ด้วยการพูดให้ท่านรู้สึกแย่กับตัวเองบ้าง ทำตัวเย็นชาเพื่อหวังให้คุณแม่ลัดดาเจ็บบ้าง แต่ก็ไม่เคยหนักถึงขั้นเลิกรากัน เพราะว่ามันจะสลับด้วยการแสดงความรักแบบที่ท่านเป็นตามปกติ” เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อเสียงอ่อน “แต่พอโดนคุณพ่อ ‘ลงโทษ’ หนักๆ เข้า ความเจ็บปวดของคุณแม่ลัดดามันก็สะสม และก็น่าจะไปลงในไดอารี จนเกิดเหตุขึ้นนั่นแหละค่ะ”

คราวนี้อัสดงอดไม่ได้ที่ต้องพูดขึ้นมา “เพราะฉะนั้น บันทึกการอ่านเรื่องสั้นครูเหมของคุณแม่ลัดดา ที่มีทั้งเรื่องความรักโศกที่ผิดหวัง รักสามเส้า และก็มีทั้งผู้ชายแปลกหน้าที่คุณแม่เจออยู่ตลอดเวลาก็…”

“ใช่ค่ะ น่าจะเป็นการระบายความทุกข์ของท่าน จนคุณพ่อมาพบเข้า แล้วท่านก็ปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน แล้วโยงกับความหึงหวงที่ท่านระแวงคุณแม่ลัดดาอยู่ ก็เลยเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา”

“แต่ว่าจริงๆ ก็ไม่มีหลักฐานเลยนะครับ ว่าเรื่องคล้ายๆ กันแค่นั้นจะโยงไปถึงชีวิตส่วนตัวของท่านได้ คือเรื่องจริงกับเรื่องนิยายมันก็กำกวมๆ ปนๆ กันอยู่นะผมว่า” อาจารย์หนุ่มใหญ่อดไม่ได้ที่จะแสดงความเห็น

“คือคนที่รักกันน่ะค่ะอาจารย์ รักมาก รู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันมาก ความหึงหวงมันก็ยิ่งแรงกล้า ยิ่งเป็นผู้หญิงที่เป็นเหมือนสิ่งของของผู้ชายแล้วด้วย” คุณทอฟ้าเสียงเข้มขึ้น

“อะไรที่มันยิ่งไม่ชัดเจน ยิ่งกำกวม ยิ่งชวนให้คิดได้หลายทางแบบนี้ มันคงจะยิ่งทำให้คุณพ่อรู้สึกว่ามันน่าโมโหขึ้นไปอีกนั่นแหละค่ะ อาจารย์เป็นผู้ชายเหมือนกัน พี่ว่าอาจารย์น่าจะเข้าใจนะคะ” ตอนท้ายมีหางเสียงกระฟัดกระเฟียดแทรกอยู่นิดหน่อยแล้วก็หายไปฉับพลัน ก่อนที่คุณทอฟ้าจะพูดต่อ

“แต่ว่าความกำกวมนี่นะคะ มันเป็นภัยกับผู้หญิงได้ มันก็เป็นพลังให้กับผู้หญิงได้เหมือนกันค่ะ จากเรื่องที่เกิดขึ้นมานี้ พี่เลยคิดจะเรียบเรียงประวัติของคุณพ่อ คุณแม่ลัดดา และคุณแม่เฟื่องฟ้าขึ้นมาให้ถูกต้องและชัดเจนขึ้นในแบบที่ยุติธรรมกับทุกคนไงล่ะคะ ตรงนี้แหละ ที่พี่ถึงต้องมาขอความช่วยเหลือจากอาจารย์” เธอยิ้มใจดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง “พี่ต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะคะ ที่ไม่บอกอะไรออกไปตรงๆ ตั้งแต่แรก…คือพี่ก็คิดไปเองตามประสาผู้หญิงด้วยแหละค่ะ ว่าถ้าพูดออกไปแต่ต้น อาจารย์จะคิดว่าประหลาดแล้วก็คงจะไม่เชื่อพี่ แต่ถ้าอาจารย์ได้อ่าน ได้มีเวลาสัมผัสกับบันทึกของคุณแม่ลัดดาเอง อาจารย์น่าจะเข้าใจพี่มากขึ้น”

“ผมไม่โกรธเลยครับ ที่จริงแล้ว ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี แต่ก็ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ คุณทอฟ้า ที่ให้โอกาสผมมารับรู้เรื่องนี้” คราวนี้อัสดงมองหน้าคุณทอฟ้าได้เต็มตา และพูดออกมาอย่างนุ่มนวล

“พี่ยินดีมากค่ะอาจารย์ แล้วก็ขอบคุณอาจารย์ด้วยเหมือนกันนะคะ หวังว่าพี่จะไม่ทำให้อาจารย์ตกใจจนเลิกทำวิจัยต่อให้พี่นะคะ ที่พี่บอกจะเขียนหนังสือ แล้วอยากขอให้อาจารย์ช่วยค้นข้อมูลเรื่องเหม เวชกร นั่นพี่พูดจริงนะคะ” คุณทอฟ้ายิ้มเขินๆ

“ผมก็ยินดีเช่นกันครับ คราวนี้คงจะตั้งใจเขียนรายงานวิจัยมากขึ้นกว่าเดิมอีกครับ เพื่อเป็นเกียรติกับทุกคนที่เกี่ยวข้องด้วยนะครับ”

คุณทอฟ้าเอียงคอยิ้มอย่างน่ารัก และยื่นมือออกมาให้อัสดงจับ อาจารย์หนุ่มใหญ่สะดุ้ง แต่ก็ยื่นมือไปจับมือคุณทอฟ้า พร้อมทั้งรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ซ่านขึ้นมาอีกครั้ง

“ยินดีอีกครั้งที่ได้ร่วมงานกันนะคะ อาจารย์อัสดง”

“เช่นกันครับคุณทอฟ้า ก่อนที่ผมจะกลับไปทำงานต่อ ผมขอถามอีกสักนิด ว่าถึงตอนนี้แล้ว คุณทอฟ้ามีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกไหมครับ” อาจารย์หนุ่มใหญ่ถามยิ้มๆ

คราวนี้ สาวใหญ่ยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดเสียงใส “พี่ขออนุญาตบอกอะไรอาจารย์อีกสักเรื่องนะคะ ผู้หญิงน่ะ มักจะมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกคนอื่นๆ อยู่ในใจเสมอแหละค่ะ”