ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 7 : มาถึง ถ้ำลึกกึกก้องระเบิดใหญ่ (1)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

เหมือนเป็นการชดใช้กรรมจากความสนุกยามดึกในคืนก่อน บ่ายวันต่อมา อาจารย์อัสดงเข้าไปสอนนักศึกษาในวิชา “วรรณกรรมสยองขวัญ” ด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ และหัวโล่งๆ มึนงง ระหว่างที่เขาเดินไปที่ห้องเรียน ตาของอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็ยังก้มลงดูโทรศัพท์ที่จดโน้ตและเสิร์ชข้อมูลอ้างอิงไว้สำหรับการสอน สลับกับการขอโทษผู้คนที่เขาเดินชนไประหว่างทาง แต่ถ้าเป็นการชนกลุ่มคนที่เดินกับเพื่อนหลายคนช้าๆ ขวางทางเดิน อาจารย์อัสดงจะแกล้งลืมขอโทษขณะที่เดินแหวกกลุ่มคนนั้นไป

เมื่ออัสดงกล่าวทักทายนักศึกษาในชั้นเรียนแล้ว เขาก็เริ่มต้นบทเรียนอย่างเคย ด้วยการถามถึงเรื่องสั้นที่เขาสั่งให้นักศึกษาอ่านมาล่วงหน้า ให้นักศึกษารีวิวว่าอ่านแล้วเป็นอย่างไรบ้าง เนื้อเรื่องเป็นอย่างไร น่ากลัวหรือไม่น่ากลัว เพราะอะไร จากนั้นก็รอด้วยความคาดหมายว่า ห้องจะเงียบไปสักพัก ก่อนที่ทักษิณาจะยกมือขึ้นและอาสารีวิวเรื่องที่อ่าน รวมทั้งผสมความเห็นในแบบของตัวเองลงไปเหมือนทุกๆ ครั้ง

แต่ถึงอย่างนั้น หนุ่มใหญ่ก็มีความคาดหวังมากกว่าปกติเล็กน้อย เพราะวันนี้เป็นชั่วโมงที่เรียนเกี่ยวกับเรื่องสั้นของเหม เวชกรพอดี ซึ่งปกติแล้วนักศึกษาจะไม่ค่อยกระตือรือร้น ถ้าเทียบกับงานสยองขวัญรุ่นที่ใหม่กว่าอย่างงานของสรจักรหรือภาคินัย ซึ่งเป็นโอกาสที่อัสดงจะค่อยๆ ชี้ให้นักศึกษารุ่นหลังๆ เห็นความงามของงานคลาสสิกของครูเหมอย่างตั้งใจ

อาจารย์หนุ่มใหญ่จึงแปลกใจไม่น้อย เมื่อพบว่า มีนักศึกษายกมือถึง 4-5 คน และเกือบทั้งหมดนั้นเป็นนักศึกษาหญิง แต่อัสดงก็ไม่ได้แสดงออก เขาเลือกให้นักศึกษาหญิงที่อยู่แถวท้ายๆ เป็นคนตอบคนแรก “เชิญครับ พิชญ์สินี”

พิชญ์สีนีตอบด้วยเสียงค่อนข้างเบา “เขาร้ายกับผู้หญิงมากค่ะ”

“อะไรนะครับ คือยังไงนะครับ” อาจารย์หนุ่มถาม ซึ่งเป็นทั้งคำถามย้ำให้นักศึกษาพูดเสียงดังและชัดเจนขึ้น และทั้งเป็นคำถามที่แสดงถึงความไม่เชื่อหู

“หนูคิดว่า พิชญ์สินีน่าจะหมายถึง เรื่องสั้นของเหม เวชกร เนี่ย วิธีที่เขาเขียนแล้วก็เล่าเรื่อง มันทำร้ายผู้หญิงมากเลยค่ะ” รัถยานันท์ นักศึกษาหญิงอีกคนตอบแทรกขึ้นมา เธอพูดด้วยเสียงดังฟังชัดทุกคำ

อัสดงตกใจและยังคงแปลกใจมาก แต่ว่ายังตั้งสติได้ แม้ว่าจะอยากเถียงออกไปทันที แต่ในหัวของเขาก็แว่วเสียงตัวเองที่เคยบอกนักศึกษาว่า ในการอ่านวรรณกรรม ทุกคนควรมีสิทธิ์ในการตีความให้แตกต่างกันออกไป จึงพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติไว้ (แต่มือซุกกระเป๋าไปกำโทรศัพท์แน่น) แล้วพูดเชิญชวนให้นักศึกษาอภิปรายต่อ

รัถยานันท์หันไปมองนักศึกษาหญิงอีกคนหนึ่งที่ยกมือตอนแรก พลางพยักหน้าให้เพื่อนพูดต่อ

“คือในเรื่องที่อาจารย์ให้อ่านเนี่ยค่ะ ทั้งสามเรื่องเป็นเรื่องผีผู้หญิงที่อกหักจนตายเป็นผีหมดเลยนี่คะ แล้วก็เป็นเพราะว่าโครงสร้างสังคมไทยมันกดขี่ผู้หญิงนะคะ ไม่ให้เขารักกับคนรักเก่า หรือกับใครๆ ที่เขาชอบจริงๆ ได้เลยค่ะ ชีวิตเขาเลยพัง แล้วพอพังก็เลยดิ่ง สุดท้าย เอ้า! ตายแบบทรมานกันหมด ละพอไปเป็นผีก็ยังซวย พอจะรักใครขึ้นมาจริงๆ ก็โดนเทมั่ง ต้องไปเกิดหรือหายไปซะเฉยๆ มั่ง มันเหมือนไม่ยอมให้ผู้หญิงมีความสุขเลยค่ะ”

คราวนี้หลายเสียงในชั้นเรียนฮือฮาสนับสนุนขึ้นมา

อัสดงทนไม่ได้ รีบแทรกด้วยเสียงรัวเร็วเล็กน้อย

“แต่ผมว่าถ้าเทียบกันแล้ว งานของเหมน่าจะตั้งใจให้คนเห็นใจผู้หญิงที่ต้องเผชิญชะตากรรมมากกว่านะครับ การที่พวกคุณอ่านแล้วเห็นใจตัวละครผีเนี่ย คือข้อพิสูจน์ความละเมียดละไมในวรรณศิลป์ของเหมมากกว่า” อาจารย์หนุ่มใหญ่ละล่ำละลัก “และที่จริงแล้ว ผีลักษณะนี้ที่เป็นผู้ชายในงานของเหมก็มีเยอะเลยครับ แต่ผมอาจจะไม่ได้เอามาให้พวกคุณอ่านเอง เดี๋ยวคราวหน้า…”

คราวนี้เป็นพิชญ์สินีที่พูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงเบาๆ ของเธอ “แต่อาจารย์ก็เห็นด้วยเรื่องนี้นี่คะ”

“อะไรนะครับ” อาจารย์หนุ่มใหญ่มองหน้านักศึกษาสาวแบบงงๆ

“ก็ที่อาจารย์เอางานวิจัยไปออกรายการผีแม่ม่ายอะค่ะ เขาก็ยังว่างานของอาจารย์เนี่ย ช่วยสนับสนุนว่างานของเหมเป็นอันตรายกับผู้หญิงจริงๆ คนอ่านแล้วจิตตกจนอาจฆ่าตัวตายก็ยังมีเลย”

นาทีนั้น อัสดงอยากจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องทำงาน มองซ้ายขวาว่าไม่มีใครอยู่ แล้วปิดหู ร้องตะโกนดังๆ เพื่อระบายความสับสนมึนงงและหวาดหวั่นที่ผุดขึ้นมาจนตัวชา เขาถามย้ำให้นักศึกษาอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น

นักศึกษาสี่ห้าคนในห้องช่วยกันอธิบาย ได้ความว่า มีรายการวิทยุทางอินเทอร์เน็ต หรือ “พอดแคสต์” ที่เพิ่งเปิดตัวใหม่และเป็นที่นิยม ชื่อรายการ “ผีแม่ม่าย” ซึ่งเป็นการนำเอาเรื่องเพลง ภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ ศิลปะ และวรรณกรรมเก่าๆ มานำเสนอด้วยแง่มุมใหม่ๆ ที่ผลักดันการวิพากษ์วิจารณ์ในสังคม โดยเฉพาะเรื่องการกดขี่ผู้หญิง

นักศึกษาวรรณกรรมของเขาชอบฟังรายการนี้กันมาก และในตอนล่าสุดที่เพิ่งออกอากาศไปก่อนที่จะถึงชั่วโมงเรียนของเขานี้ เป็นตอนที่ชื่อ “เหม เวชกร เรื่องหลอน เรื่องผี และความเป็นชายที่เฆี่ยนตีความเป็นหญิง” มีเนื้อหาวิเคราะห์ผลงานของเหม เวชกร โดยชี้ให้เห็นว่าเรื่องผีของนักเขียนท่านนี้นำเสนอความรุนแรงต่อผู้หญิงในปริมาณมาก และบางเรื่องก็ถึงกับให้ผู้หญิงยอมไปเป็นควาย อยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

ที่สำคัญ พิธีกรของรายการพอดแคสต์คนนี้ ยืนยันว่า สิ่งที่เธอนำเสนอนั้น ได้ผ่านการศึกษาวิจัยและปรึกษาอาจารย์ด้านวรรณกรรมมาเป็นอย่างดี มีเล่มงานวิจัยรองรับ และเป็นอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญวรรณกรรมสยองขวัญ คือ ดร.อัสดง สัตยาพิทักษ์ แห่งคณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยปราชญาลัย!

อัสดงช็อก ใบหน้าเหลอหลา และใจลอยในเวลาที่เหลือตลอดชั่วโมงเรียนนั้น แม้ว่าจะสอนต่อจนหมดเวลาไปอย่างงงๆ และแม้แต่ทักษิณาเองก็ยังนั่งเรียนเงียบๆ ไม่พูดอะไรเลยตลอดบ่าย