ก้อนเมฆ

When We Met โดย เด็กหญิงเจ้าสำราญ คอลัมน์ที่บอกเล่าเรื่องราวหลากรส ของผู้คนอันหลากหลาย ที่เราได้มีโอกาสพบปะเจอะเจอกัน ไม่ว่าจะเป็นความเปรี้ยวนิดๆ  หวานหน่อยๆ  หรืออาจขมบ้างเป็นบางเวลา ที่พร้อมแบ่งปันให้ผู้อ่านได้จดจำนึกถึงและสุขสำราญไปด้วยกัน

ในวันที่สูญเสียสามีไปจากอุบัติเหตุรถยนต์ โลกของเธอเหมือนโดนถล่ม เธอโกรธตัวเองที่เอาแต่ใช้อารมณ์ จนผลักไสให้เขาออกจากบ้านไป และสุดท้ายก็ต้องจากกันโดยไม่ทันได้บอกลา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เรื่องบาดหมางเพียงมันนิดเดียวจากความดื้อรันในวันนั้น เธอจะไม่ทำให้มันเกิดขึ้นจนกลายเป็นบาดแผลขนาดใหญ่ที่ทิ้งร่องรอยไว้ในใจให้เจ็บและทรมานทุกครั้งที่นึกถึง

ฝนกับทศแต่งงานและรู้จักกันผ่านเพื่อน ทั้งคู่มีลูกวัย 3 ขวบด้วยกัน 1 คน  ทศเป็นคนจริงจังกับการทำงาน เพราะอยากสร้างครอบครัวที่มีทุกอย่างพร้อมให้กับทุกคน  ยิ่งเมื่อรู้ได้รู้ว่าตัวเองจะมีลูก ทศยิ่งเริ่มวางแผนเก็บออม เพราะรู้ว่าการมีเด็กสักคนนอกจากความรัก มันยังต้องมีปัจจัยในเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อให้ลูกได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่ดี

ส่วนฝนเธอเคยเป็นพนักงานออฟฟิศที่มีตำแหน่งไม่สูงมากนัก พอมีลูกฝนก็ลาออกจากงาน หันมาขายเสื้อผ้าบนแพลตฟอร์มออนไลน์ เพื่อที่จะได้มีเวลาเลี้ยงลูก และยังสามารถช่วยกันหารายได้เข้าบ้าน ทุกวันหยุดทั้งคู่มักวางแผนไปพาลูกไปเที่ยวด้วยกันเสมอๆ

ในวันที่ทศได้งานใหม่ที่มีตำแหน่งสูงขึ้น เวลาที่เคยมีให้กับครอบครัวในการไปเที่ยวตามที่ต่างๆ เริ่มน้อยลง จากที่เคยได้ออกจากบ้านไปเที่ยวทุกอาทิตย์  กลายเป็นว่าเธอต้องอยู่บ้านและเฝ้าดูทศทำงานแม้กระทั่งในวันหยุด วันธรรมดาก็ต้องเฝ้ารอทศกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ เพราะมีงานเลี้ยงสังสรรค์กับลูกค้า หรือไม่ก็งานเลี้ยงกับเจ้านาย  บางครั้งมีวันหยุดแต่ทศกลับบอกว่าอยากพักผ่อนอยู่บ้านด้วยกันเฉยๆ ไม่อยากไปไหน

บ่อยครั้งเข้าเธอก็เริ่มไม่เข้าใจว่าทศต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้เธอกับลูกแบบนี้ไปเพื่ออะไร  สู้ทศกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิมที่เงินเดือนน้อยมันคงดีกว่า เธอพยายามให้ทศแบ่งเวลา แต่ทศก็มักให้เหตุผลเดิมๆ ว่าเขากำลังทำเพื่อเธอกับลูก อยากให้เธอเข้าใจว่ามันคืออนาคตของพวกเราสามคน  สุดท้ายทั้งคู่ก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องเดิมๆ  จนเธอต้องหอบลูกหนีไปนอนบ้านพ่อกับแม่ แล้วรอให้ทศมาง้อ

พ่อกับแม่มักเตือนเธอเสมอๆ ว่าชีวิตคู่มันต้องรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา อย่าเอาแต่ใจตัวเอง อย่าเอาแต่ใช้อารมณ์ ทุกเรื่องต้องพูดคุยกันดีๆ ไม่งั้นวันหนึ่งจะเสียใจ แต่เธอไม่เคยเข้าใจ ก็ในเมื่อเธอขอแค่วันหยุด แล้วให้ทศพาเธอกับลูกออกไปไหนต่อไหนทุกอาทิตย์มันจะยากตรงไหน ในเมื่อก่อนหน้านี้เขายังทำได้  ครั้งสุดท้ายที่เธอทะเลาะกันคือ ตอนที่เขาบอกกับเธอว่าสุดสัปดาห์นี้เขาคงพาเธอกับลูกไปเที่ยวทะเลไม่ได้อย่างที่สัญญาไว้ ผลัดไปเป็นอาทิตย์หน้าได้ไหม เขาต้องบินไปดูงานที่ญี่ปุ่น เพราะรุ่นพี่ที่คุมโปรเจคด้วยกันอยากให้เขาได้ไปเรียนรู้งานไว้

คำบอกปัดของทศทำให้อารมณ์ของเธอขุ่นมัว เธอไม่ทันได้รับฟังเหตุผลและคำต่อรองที่บอกว่าขอเป็นอาทิตย์หน้า ของทศจนจบด้วยซ้ำ เธอโวยวายและไล่เขาออกจากบ้านไปอยู่กับงานที่เขารักนักรักหนา แล้วเธอก็ปิดโทรศัพท์ หอบลูกออกจากบ้านไปหาพ่อกับแม่อย่างที่เคยทำเป็นประจำ  จนกระทั่งตอนดึก แม่ของทศโทรศัพท์มาหาแม่ของเธอแล้วบอกว่าทศถูกรถชนเสียชีวิตแล้วที่โรงพยาบาล แม่ของทศพยายามติดต่อเธอแต่ติดต่อไม่ได้เลยตั้งแต่หัวค่ำ

ตั้งแต่วันที่ไปรับศพทศออกจากโรงพยาบาลจนถึงวันเผา เธอพร่ำขอโทษเขาด้วยหัวใจที่แหลกสลาย และร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ความรู้สึกเจ็บปวดแทบขาดใจเกาะกินหัวใจทุกวัน เธอทิ้งลูกไว้ที่บ้านพ่อกับแม่ แล้วกลับมาอยู่บ้านของเธอกับทศ  หมกตัวนั่งนิ่งๆ อยู่ในมุมที่ทศชอบนั่งทำงาน วันทั้งวันเอาแต่เปิดโทรศัพท์สไลด์ดูรูปของเธอกับทศวนไปวนมา  พ่อกับแม่พยายามมารับให้เธอกลับไปอยู่บ้านและกลับไปดูลูกบ้าง แต่เธอก็ดื้อดึงที่จะอยู่ที่นี่ จนพ่อกับแม่ต้องสลับกันมาอยู่เป็นเพื่อนอยู่เกือบเดือน เพราะกลัวลูกจะเป็นอะไรไปอีกคน

“ทำไมหมะมี๊มานั่งอยู่ตรงนี้ ทำไมหมะมี๊ไม่ไปหาน้องเมฆ”  เสียงใสๆ  และมือเล็กๆ ที่วางลงบนไหล่ เหมือนเรียกสติที่หายไปให้กลับมา จากคนที่เคยคิดว่าร้องจนไม่มีน้ำตาจะให้เสียอีกแล้ว ตอนนี้น้ำตาเธอเริ่มทะลักทลายออกมาอีกครั้ง เพราะความรู้สึกผิดที่เธอกำลังทิ้งลูก เธอคว้าลูกมากอดไว้แนบอก โดยมีมือเล็กๆ พยายามลูบหลังและบอกเธอว่า

“โอ๋ๆ”   แค่สองคำที่ลูกปลอบมันทำให้เธอเริ่มตั้งสติ และประโยคถัดไปที่ลูกพูดก็ทำให้เธอกลับมามีแรงเพื่อพยามลุกขึ้นยืน

“คุณตาบอกให้ก้อนเมฆมาช่วยดูแลหมะมี๊ เพราะปะป๊าไม่อยู่แล้ว หมะมี๊ไม่ต้องร้องแล้วนะครับ”

2 ปีแล้วที่ทศจากเธอไป เธอยังอยู่บ้านหลังเดิมที่เธอกับทศเคยอยู่ด้วยกัน บาดแผลในใจจากการจากลาในครั้งนั้นยังไม่หายดี แต่เธอหวังว่ามันจะค่อยๆ ปิดสนิทในสักวัน บทเรียนในครั้งนั้นลดความเจ้าอารมณ์ และความเอาแต่ใจของตัวเองลงไปจนพ่อกับแม่ถึงกับเอ่ยปากทัก

เธอกลับมาทำงานประจำ ควบคู่ไปกับการขายเสื้อผ้าทางออนไลน์เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องอยู่ติดบ้าน และได้มีอะไรทำมากขึ้น พ่อกับแม่มาช่วยดูแลก้อนเมฆในช่วงเวลาที่เธอไปทำงาน วันหยุดเธอกับลูกก็พากันออกไปเที่ยวอย่างที่ชอบทำกันเป็นประจำ โดยไม่ลืมพกรูปใบเล็กๆ ของทศไปด้วยทุกที่