พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 16.1 : วันฟ้าหลัว

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

ไม่ว่าอัญญาวีร์พยายามติดต่ออย่างไร ทว่าไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ จากภูฏาน เชวัง ทินเลย์ปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ ส่งอีเมลไปก็ไม่มีคำตอบ ลองโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลซัมเซ ที่นั่นก็บอกว่าไม่มีหมอชื่อเชวัง

เป็นไปได้อย่างไร

งงไปหมด…

บรรยากาศรอบกายของหล่อนในยามนั้น เหมือนท้องฟ้าที่มัวหม่นไม่แจ่มใส เหมือนมีหมอกบางๆ คลี่คลุม

แรกทีเดียว อัญญาวีร์คิดวิตกไปต่างๆ นานา กังวลว่าเขาอาจจะเกิดอุบัติเหตุ หรือป่วยหนัก หรือเกิดเหตุอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เชวังติดต่อเธอไม่ได้

แต่พอเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ อัญญาวีร์เริ่มแน่ใจแล้วว่า เขาจงใจที่จะตัดการติดต่อกับเธอมากกว่า

…เกิดอะไรขึ้น…

ไม่มีสัญญาณเตือนอะไรเลย ว่าเขาจะเลิกกับเธอ

ก่อนกลับภูฏาน ตอนไปส่งที่สนามบิน เชวังยังจับมือเธอแน่นแล้วบอกว่าจะกลับมาหาให้เร็วที่สุด

แต่แล้วเขาก็กลับหายตัวไปเสียอย่างงั้น

แม้จะเป็นคนเข้มแข็ง แต่กับเรื่องความรัก อัญญาวีร์รู้สึกว่าตนเองอ่อนแอเสียเหลือเกิน

การที่คนสองคนที่เคยรักกัน จะเลิกรากันไปในวันหนึ่ง เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ไม่มีการบอกกล่าวใดๆ อยู่ๆ เขาก็หายตัวไปเฉยๆ ตัดการติดต่อทุกทาง

หากเป็นคนอื่น อาจจะยอมถอดใจ ยอมทำใจไปแล้ว

แตไม่ใช่อัญญาวีร์…

เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ถ้าจะเลิกกัน เชวังต้องบอกกับเธอด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่หายไปเงียบๆ โดยไม่บอกกล่าวกัน…

ด้วยเหตุนี้ ในอีกสองวันต่อมา อัญญาวีร์จึงไปปรากฏตัวที่ทิมพู

เพราะต้องการความชัดเจน เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปที่ภูฏาน ในเมื่อเขาไม่ยอมมาหาเธอ เธอก็จะไปหาเขา

เลิกกันน่ะหรือ…ได้

แต่ต้องพูดกันให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น เธอผิดตรงไหน เธอทำอะไรให้เขาไม่สบายใจ หรือที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างกัน

แต่เพราะเป็นการเดินทางแบบไม่ได้วางแผนล่วงหน้า อัญญาวีร์จึงมีปัญหาตั้งแต่ที่พัก และไกด์ที่จะนำทาง ภูฏานไม่อนุญาตให้คนต่างชาติเดินทางไปไหนมาไหนตามลำพัง

ฝนตกหนักตั้งแต่มาถึง และไกด์ที่อัญญาวีร์ติดต่อผ่านทางอินเทอร์เน็ตก็ไม่ได้มารับตามที่ตกลงกันไว้ เธอติดต่อไกด์ที่สนามบินและเดินทางไปยังโรงแรมที่พัก เพียงเพื่อจะพบว่าเกิดความผิดพลาด ห้องที่เธอสำรองเอาไว้โรงแรมปล่อยไปให้นักท่องเที่ยวคนอื่นแล้ว และนั่นเป็นห้องสุดท้ายของโรงแรม

เพราะเป็นช่วง High Season ฤดูกาลท่องเที่ยวที่ผู้คนหนาแน่น โรงแรมสี่ดาวห้าดาวจึงเต็มหมด ไม่มีห้องว่างเลยแม้แต่แห่งเดียว หลังจากตระเวนหาที่พักกันจนอัญญาวีร์รู้สึกเหนื่อย สุดท้ายไกด์ก็พาเธอมาพักที่โฮสเทลแห่งหนึ่ง เป็นห้องเช่าขนาดเล็ก ห้องพักสะอาดสะอ้าน เจ้าของมีอัธยาศัยไมตรีที่ดี แต่สื่อสารภาษาอังกฤษไม่ได้

ไกด์บอกกับเธอว่าอีกสองวันจะกลับมารับ เพราะวันพรุ่งนี้มีกลุ่มทัวร์ที่เขารับไว้ก่อนหน้าแล้ว อัญญาวีร์นั่งหมดอาลัยตายอยาก ไม่คิดว่าการเดินทางมาตามหาคนรักด้วยตัวเอง จะยุ่งยากวุ่นวายขนาดนี้

หรือเธอกับเชวังจะไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆ หนทางจึงเต็มไปด้วยอุปสรรค

เช้าวันต่อมา อากาศที่ทิมพูสดใส แสงแดดอบอุ่นสะท้อนยอดสีทองของศาสนสถานที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

อัญญาวีร์ตั้งต้นด้วยการพยายามโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลซัมเซอีกครั้ง และทางนั้นก็ยืนยันว่าไม่มีหมอชื่อเชวัง ทินเลย์

‘เป็นไปได้ยังไงคะ’ อัญญาวีร์จำได้ว่าถามย้ำไปเช่นนั้น ‘คุณหมอไปเรียนออร์โธปิดิกส์ที่เมืองไทย เพิ่งจบกลับมา เขาบอกฉันว่าจะไปทำงานที่นั่น’

‘ไม่มีจริงๆ ค่ะ’ ปลายสายยังยืนยัน

มีเสียงผู้คนตะโกนโหวกเหวกมาให้ได้ยินเป็นระยะ อัญญาวีร์พอนึกภาพความโกลาหลอลหม่านของโรงพยาบาลได้ดี

‘คุณเคยโทรมาแล้วนี่ ฉันจำได้’ ทางซัมเซว่าอย่างนั้น

‘ค่ะ’ อัญญาวีร์ว่า ‘ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ทิมพูแล้ว เลยอยากถามให้แน่ใจอีกครั้ง’

‘ไม่มีค่ะ ไม่มีคุณหมอชื่อเชวัง ทินเลย์ เข้าใจตามนี้นะคะ จะโทรถามอีกกี่ครั้งก็ไม่มีค่ะ’ น้ำเสียงยืนยันหนักแน่น

‘แต่…’ แต่จะเป็นไปได้อย่างไร

อัญญาวีร์ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อจากนั้น ทางโรงพยาบาลก็วางสายไปเสียก่อน

‘เฮ้อ…’ เธอถอนใจ พร้อมกับคิดต่อว่าจะสืบหาตัวเชวังได้อย่างไร

หลังจากนึกถึงความเป็นไปได้ทั้งหมด อัญญาวีร์ตัดสินใจไปที่กระทรวงสาธารณสุขของภูฏาน เพื่อสอบถามว่าคุณหมอเชวัง ทินเลย์ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลใดกันแน่ และคำตอบที่ได้รับทำให้อัญญาวีร์ถึงกับเย็นวาบไปทั้งร่าง

‘คุณหมอลาออกไปแล้วครับ’ เจ้าหน้าที่ชายในชุดประจำชาติภูฏานบอกกับเธอเช่นนั้น

‘ลาออก’ อัญญาวีร์กะพริบตาปริบๆ ได้รับคำตอบเช่นนี้ถึงกับไปต่อไม่ถูก ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี

‘ครับ’ เขาพยักหน้า ‘คุณหมอกลับมาจากเมืองไทยแล้วยื่นเรื่องลาออก พร้อมกับจ่ายเงินใช้ทุนทันที…ทางผู้ใหญ่พยายามรั้งเอาไว้สุดความสามารถ แต่คุณหมอยืนยันที่จะลาออกอยู่ดี’

‘แล้วคุณหมออยู่ไหนคะตอนนี้’

‘ไม่รู้หรอกครับ’ เขาส่ายหน้า ‘คุณหมอลาออก หลังจากนั้นจะไปไหน ไปทำอะไร ก็ไม่ใช่หน้าที่ของกระทรวงแล้วละครับ…ไม่แน่ คุณหมออาจจะไปสมัครทำงานที่โรงพยาบาลในอินเดีย หรืออังกฤษ เพราะรายได้ดีกว่า…คุณหมอของเราหลายคนก็ทำแบบนั้น’

เป็นอันว่าไม่รู้อยู่ดีว่า บัดนี้นายแพทย์เชวัง ทินเลย์ หายไปอยู่เสียที่ไหน

ที่แน่ๆ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลซัมเซไม่ได้โกหก เขาไม่ได้กลับไปเป็นหมอที่นั่นจริงๆ

นี่ต้องเป็นเรื่องใหญ่มาก เชวังรับทุนไปเรียนออร์โธปิดิกส์ที่เมืองไทย เพราะอยากกลับมาดูแลรักษาผู้คนในจังหวัดของเขา แต่ครั้นพอเรียนจบ ก็กลับลาออกไปเสียยังงั้น…

มันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่รู้…

หลายปีที่คบหากัน อัญญาวีร์รู้จักเชวังดีว่าเขาเป็นคนมุ่งมั่น จริงจังกับทุกเรื่องที่ทำ ไม่มีทางที่เชวังจะทิ้งความฝันของเขาไปแบบนี้

การที่เขาลาออก แสดงว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่าการเป็นหมอ ที่ทำให้เขาตัดสินใจเช่นนั้น

หากต้องการคำตอบ…

เธอต้องไปซัมเซ!

อัญญาวีร์ตั้งใจว่า อย่างไรก็จะต้องไปซัมเซให้ได้ ทว่าหลายวันหลังจากนั้น เกิดฝนตกหนักอย่างต่อเนื่อง ไกด์ของเธอแนะนำว่าควรรอไปก่อน ครั้นพอถึงวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส พร้อมจะออกเดินทาง เธอก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากเมืองไทย

คุณจันทรานั่นเอง

‘อัญ’ เสียงของแม่สั่นเครือ ‘ทำอะไรอยู่…กลับเมืองไทยได้ไหม’

‘เกิดอะไรขึ้นคะแม่’ อัญญาวีร์ใจหายวาบ การที่แม่โทร.มาแบบนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดี

‘รถของมารีเกิดอุบัติเหตุ’ มารีอาคือพี่สาวของเธอ

‘แล้วพี่เป็นอย่างไรบ้าง’ เสียงของเธอสั่น พอจะเดาคำตอบได้ ‘แล้วนารีญาล่ะคะ หลานเป็นอะไรหรือเปล่า’

‘มารีอาโคม่า…พยายามหาตั๋ว กลับมาให้ได้วันนี้เลยนะลูก เรื่องเชวังเอาไว้ก่อน…ตอนนี้ทุกคนกำลังรอหนูอยู่คนเดียว…’