ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ ตอนที่ 14 : เสนองาน

ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ โดย โสภี พรรณราย…เมื่อชีวิตของชาลิสาพลิกผันไปจากความร่ำรวย กลายมาเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ เธอต้องงัดเอากลยุทธ์มากมายมาจัดการให้เรื่องราววุ่นวายทั้งหลายผ่านไปให้ได้ แต่ยังมีเรื่องวุ่นๆ ของหัวใจที่เกิดขึ้นทุกทีที่พบกับธีทัต เธอจะรับมืออย่างไร นวนิยายจากอ่านเอา ที่นำมาให้ทุกท่านอ่านออนไลน์ค่ะ

ชาลิสาอึดอัดทุกครั้งที่ต้องมายืนอยู่ในที่นี่

ทนจ้องมองรูปสลักนางฟ้าจีนที่เก็บมาตั้งแต่อยู่ที่บ้านและมาตั้งเด่นอยู่ในห้องทำงานของธีทัต…และที่สำคัญตรงปลายนิ้ว…หัก

เศษชิ้นส่วนอยู่ไหน?

ธีทัตไม่ได้ต่อเหมือนกับที่ตนต่อตอนอยู่บ้าน

เจ้าของห้องจงใจปล่อยไว้เหมือนจะเป็นเครื่องเตือนใจให้หญิงสาวสำนึกบางเรื่อง

เขาตั้งใจแน่นอน ทั้งที่เป็นรูปสลักชำรุดแล้ว คนอย่างนายธีทัตจะเปลี่ยนของโชว์ราคาแพง หรือเป็นของเก่าแก่โบราณชิ้นใหม่ก็ได้ แต่เขาไม่ยอมเปลี่ยน

บังคับให้ตนมาเจอที่บริษัท…เจอเรื่องแย่ๆ อีกแล้ว

“ไม่ต่อติดนิ้วที่หัก เก็บไว้ให้ลูกหนี้ดู เป็นไงล่ะ รู้สึกอย่างไรบ้าง” ย้ำถามจะให้เจ้าหล่อนสะเทือนความรู้สึกน่ะสิ

เสียงถามมาจากด้านหลัง…

ชาลิสาสะดุ้ง หันขวับ

เจ้าของห้องเข้ามาอย่างเงียบกริบ และกล่าวประโยคที่หญิงสาวคิดอยู่พอดี ทำให้เธอต้องสูดลมหายใจลึกๆ ตั้งหลักในการคุยกับเขา

“นิ้วหักรูปสลักนางฟ้าเป็นอุบัติเหตุ แต่ว่า…”

“ยอมรับว่าเธอทำมั้ยล่ะ?”

“ยอมรับ…แต่…”

“แต่?”

“คือ…มันคนละเวลา”

“หมายถึง…?”

“อธิบายไปคุณก็ไม่เชื่อ”

“ลองพูดมาสิ”

“อย่าดีกว่าค่ะ ว่าแต่คุณให้ฉันมาพบคุณ เพราะจะทวงค่าเสียหายกับฉันหรือคะ?”

“ค่าเสียหายหลายสิบล้าน มีปัญญาจ่ายเรอะ?”

หญิงสาวหน้าชา ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฐานะทางบ้านเช่นเดิม จะเท่าไหร่ก็เท่ากัน บิดาชอบของเก่า ลงทุนซื้อไว้ แต่พอไม่เหมือนเดิม สมบัติเก่าก็ทยอยหายไปทีละชิ้น จนหมดสิ้น

“ยังไม่มี” ตอบห้วนๆ

“เป็นคำตอบที่จริงใจมากนะ”

“ไม่มี ไม่หนี และยังไม่จ่ายค่ะ”

“ก็รู้อยู่ว่าเธอเป็นประเภทนั้น ร้านก็มีตั้งสองล้าน อันนั้นเก็บไว้เลี้ยงชีพใช่มั้ย แต่ฟังมาเหมือนกิจการไม่สู้ดี ในภาวะที่คนไม่ค่อยมีกำลังซื้อ ยอดเลยตกลงเรื่อยๆ”

รู้ดี รู้จริง เขาคงสืบมาแล้ว มันไม่ยากหรอกในระดับนี้ ถ้าอยากรู้อะไรก็ต้องรู้

“แต่เป็นร้านที่ฉันรักและสร้างขึ้นกับมือ”

“รายได้ตกต่ำเลยไปทำงานพาร์ทไทม์กับคุณนที งานแรกครั้งแรกก็เกิดเรื่องใหญ่ โชคเธอคงไม่ดีเท่าไหร่นะ”

หญิงสาวเบ้ปาก ว่าเธอเป็นตัวซวยก็ได้นะ ไม่ต้องอ้อมๆ

“ฉันทำงานอย่างดีที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

“อย่างที่เธอช่วยริก้า”

“ทำได้ก็ต้องทำค่ะ ช่วยคนอื่นได้ก็ช่วย ไม่เจาะจงเป็นคุณริก้าหรือเป็นใคร”

“ทำดีมาก”

หญิงสาวเลิกคิ้ว

“คำชม?”

“เห็นว่าเธอมีจิตใจช่วยน้อง…ก็เลย…” หยุดเว้นระยะนานจนอีกฝ่ายโพล่งอย่างตื่นเต้น

“จะยกหนี้ให้?”

ธีทัตแค่นหัวเราะ

“แบบนี้เลยเรอะ?”

“ก็คุณน่าจะใจดี”

“อย่าคาดหวังขนาดนั้น”

“คุณก็อย่าเริ่มต้นพูดให้ฉันมีความหวังสิ”

“ก็ข้อเสนอดีๆ ให้มาช่วยทำงาน ให้เป็นเลขาของริก้า”

เธอเบิ่งตากว้าง เป็นเลขา…ริก้า โอ๊ย…ครางออกมาทันที

“โลกแตกแน่ เป็นไปได้ยังไง คนละขั้ว อย่าว่าแต่ฉันทำไม่ได้ คุณริก้าเองก็ไม่ยอมรับ เธอเกลียดฉันอย่างกับตัวอะไร”

“เธอน่ะเหมาะ”

“คุณเช็คให้แน่ใจก่อน”

“ฉันแน่ใจ”

“ไม่…ไม่มีวัน”

“มีสิ…”

“ก้อบอกว่าไม่..ไม่…ฉันไม่ชอบน้องสาวคุณ โรคจิต เจ้าอารมณ์สารพัด ไม่น่ารัก”

“เธอเหมาะมาก”

“ฉัน?”

“เพราะเธอไม่กลัวริก้า เธอน่าจะมีส่วนช่วยให้ริก้าพัฒนาตัวเองได้มากขึ้น เธอไม่เอาแต่พยักหน้า ตอบรับริก้าทุกเรื่อง ไม่เรื่องดีหรือร้าย เลขาคนอื่นจะกลัวริก้า เธอไม่กลัว”

ชาลิสาโคลงศรีษะ

“ฉันไม่กลัวหรอก ไม่ได้มีบุญคุณหรือให้ข้าวฉันกิน ไม่ได้เป็นญาติโยมอะไร เจอหน้ามีแต่เรื่อง ฉันไม่ยอมรองรับอารมณ์เธอแน่ๆ ไม่ไหวค่ะ”

“ฉันยืนยัน เธอ…ต้องเป็นเธอ”

“เอ๊ะ…ก็บอกว่าไม่ คุณจะบังคับฉันได้ยังไง ฉันไม่ชอบคุณริก้าอย่างมากมายมหาศาล” ชาลิสาโต้อย่างหนักแน่น

ธีทัตใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ มีแต่แววตาที่เข้มและจ้องมองหญิงสาวแบบจะให้เธอยอมสยบ

ไม่กลัวเลย เป็นลูกหนี้ก็ไม่กลัว

มองทำไม…เออ…มอง…จ้องอยู่นั่นล่ะ พูดสิ จะบังคับหล่อนอย่างไรล่ะ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว

“ถ้ายอมเป็นเลขาของริก้า หนี้สินจะหักเหลือครึ่งหนึ่ง แต่ต้องทำงานนานเกินหนึ่งปี!”

ชาลิสาเบิกตากว้าง ตกใจ

ตายแล้ว ข้อเสนอที่ปฏิเสธยากเลยนะ แค่ปีเดียวหักหนี้ได้เป็นสิบๆ ล้าน

เพราะ…นางมารร้าย นางฟ้าแสนสวยเป็นต้นเหตุ แต่เขาจะตีมูลค่าเท่าไหร่ อย่าโง่เชียว เดี๋ยวเล่นตีราคาแรงๆ หักครึ่งก็ยังแรงอยู่เท่ากับทำงานฟรี

“งั้นขอถามก่อนค่ะ” ใช่…ชาลิสาไม่ง่ายหรอกนะ

“เชิญ” เขาเองก็ยังสงบนิ่ง

“คุณตีราคานางมารร้าย เอ๊ย…ไม่ใช่ นางฟ้าสลักหินเท่าไหร่คะ ไม่ใช่ตีเว่อร์ๆ จนรับไม่ได้ล่ะ”

“เธอตีราคาเอง”

ว้าย…หญิงสาวเบิกตากว้างอีกครั้ง

“ฉัน?”

“อือม์…ตีราคาตามเหมาะสม ดูเหมือนเธอพอจะรู้ราคานี่ เก่งนี่ ก็ตีราคาเลย”

ถ้าเป็นราคาเก่าตอนบิดาซื้อ ก็เป็นสิบกว่าปี ตั้งแต่เธอยังเด็กรู้สึกจะราคาราวๆ ยี่สิบล้าน ราคาประมาณนั้นล่ะ ถ้าจำไม่ผิดนะ แต่ราคาปัจจุบันจะพุ่งไปเท่าไหร่ก็อย่าพูดถึงเลย

“เอาเป็นราคาเก่านะคะ ยี่สิบล้าน ฉันไม่โกง ไม่ฉวยโอกาสใดๆ”

“ราคาเก่า?”

“ก็ราคาน่าจะประมาณนี้ล่ะ”

“ตกลง”

อือม์…ง่ายดี ยุติธรรมดี แล้ว…

“เงินเดือนล่ะคะ?”

ถ้าเป็นเรื่องเงิน ของกก่อนล่ะ ต้องการเงินด่วนๆ

ยังไม่ทันเขาตอบ เจ้าหล่อนก็รีบพูดต่อ

“รับมือคุณริก้าไม่ง่ายเลย งานหนักมาก…ก…” ลากเสียงก็เพื่อเรียกราคาสูงๆ เงินเดือนต้องสูงๆ ถึงจะคุ้ม “แล้วฉันก็มีกิจการร้านถึงสองร้าน  ไม่ค่อยมีเวลาด้วย ราคาเวลาฉันมีค่ามากนะ”

เขาโคลงศีรษะ

“เธอเป็นนักต่อรองไม่เก่ง ไม่มีผลงานแต่กล้าพูด ลองพูดสิฉันไม่ว่าอะไร”

หญิงสาวโบกมือ

“ไม่ดีกว่าค่ะ คุณเสนอมาดีกว่า” ไม่รู้จะเรียกเท่าไหร่เพราะไม่เคยเป็นลูกน้องใครเลยตั้งแต่เกิด บ้านมีเงินก็เปิดร้าน เปิดกิจการเองเลย ทุนแรกเริ่มหลายล้านก็จะพ่อจากแม่ และจากเงินเก็บตั้งแต่เด็กสะสมมาเรื่อย มีเป็นล้านๆ มาลำบากในช่วงท่านล้มละลายนี่ล่ะ

“ฉันต้องการให้เธอพอใจ เสนอแบบไม่ต้องเกรงใจ ฉันรู้ว่าเธออยากได้หกหลัก”

นั่นแหละ…นั่นแหละที่ปรารถนา

“ใช่…ใช่…หกหลักค่ะ”

“ได้”

ง่ายอีกตามเคย เป็นไปได้หรือ

“เลขศูนย์อยู่ท้ายห้าตัว ตัวแรกคุณจะไม่ถามหรือว่าเลขอะไร?”

“ก้อ…หวังว่าคนอย่างเธอจะไม่ฉวยโอกาสอย่างไม่เหมาะสม คนจริงจะรู้อะไรสมควรหรือไม่ เหมาะหรือไม่ และฉันก็คงอ่านคนไม่ผิด เลือกคนไม่ผิด”

เขาจ้องมองตาเธอเขม็ง

“ฉันเป็นคนมีหลักการของฉัน เรื่องค้าขายเกินราคาก็ไม่ทำ”

“อือม์…ถูกต้อง หกหลัก หลักแรกจะเป็นเลขอะไร ก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นหน่อยว่าเธอมีความสามารถแค่ไหน จะเป็นเลขสูงหรือต่ำ จะพิจารณาตอนเห็นผลงาน”

“แน่ใจหรือว่าต้องเป็นฉัน”

“ก็อย่างที่บอกในตอนต้นว่า เธอจะควบคุมริก้าอยู่ เปลี่ยนแปลงในทางดีขึ้น”

“ฉันขัดใจคุณริก้าแน่ๆ นะคะ”

“คือสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ชอบคนตามใจอย่างที่ผ่านมา”

“ฉันเป็นเลขาในแบบฉบับฉันนะ” เธอถามย้ำ

“ก็ลองดู”

“อย่าอกแตกตายก็แล้วกัน”

“ไม่มีใครตายเพราะถูกขัดใจหรอก”

“มาโทษกันไม่ได้นะ”

“ยังไม่มีผลงาน พูดใหญ่พูดโต”

“ฉันไม่เคยเป็นเลขามาก่อน ไม่รู้งาน”

“ศึกษาได้ เรียนรู้ได้”

“คุณจะเน้นอะไรหรือเปล่า ต้องถาม ฉันจะได้มุ่งเป้าไปทางนั้นค่ะ”

“ดี…เน้นให้ริก้ารู้จักรับผิดชอบ และทำงานทำการมากกว่าที่เคยทำ”

“ได้เลยค่ะ แต่ว่าฉันมีงานส่วนตัวของฉัน”

เจ้านายหล่อนก็เรื่องมากเหมือนกันนะ

“คนทำงานไม่มีเวลาพัก จะมีสมองและกำลังทำงานได้อย่างไร หยุดได้ตามปกติของบริษัท ยกเว้นมีงานเร่งด่วน เสาร์-อาทิตย์ก็ต้องทำ และถ้าด่วนมากๆ จำเป็นอาจต้องค้างบ้าง”

“ค้างอะไรคะ?”

“ก็นอนกับริก้าที่บ้าน หรือมีปัญหา?”

โอ้โฮ้…รายได้กับเงื่อนไข ทำให้ปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ

“ก้อ…ก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

“เริ่มงานวันจันทร์ได้เลย เธอมีเวลาเตรียมตัวสองวัน”

“ค่ะ…ไม่มีปัญหา”

“ขอให้ไม่มีปัญหาต่อไปเรื่อยๆ จนครบเดือน เธอจะได้รับผลตอบแทนคุ้มค่ากับหน้าที่เลขาแน่นอน”

“ก็น่าลองค่ะ…แค่เดือนเดียว จะเป็นไงเชียว”

เดือนเดียว เงินเดือนเลขาหกหลัก เอาเถอะ…คงมีรายได้มากกว่ากำไรจากร้านเสื้อและร้านกาแฟสองร้านรวมกันแน่ๆ

ฝัน…ฝันหวานจะเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

“คงช่วยงานนทีไม่ได้แล้ว…ต้องเริ่มงานใหม่ในวันจันทร์” ชาลิสานัดคุยกับนทีร้านกาแฟของตัวเอง

ตรงหน้ามีทั้งกาแฟและพายเห็ดเป็นของว่างในยามบ่าย

ชาลิสาเล่าข้อเสนอต่างๆ ของธีทัตอย่างละเอียด

“จากที่ฟังมา งานน่าทำมาก แค่เป็นเลขาของคุณริก้า ข้อเสนอดีทีเดียวแต่สาจะรับมือกับคุณริก้ายากนะ ยากตรงริก้าคนนี้ อารมณ์ไม่คงที่ เป็นคุณหนูเจ้าอารมณ์ ไม่มีเหตุผลแต่ไหนแต่ไร เราเจอมาหลายครั้งแล้ว ทั้งที่ไม่สนิทกันเลยยังโดนลูกประจำ”

ชาลิสายักไหล่

“สาก็เจอคุณริก้ามาเยอะ แต่รับมือไม่ยากหรอก เพราะสาไม่ยอมคน”

“แต่ต่อไป คุณริก้าเป็นเจ้านายนะ”

หญิงสาวเบ้ปาก

“ไม่ยอมรับเป็นเจ้านายตรงๆ ต้องมองว่าเราทำงานตอบแทนกับเงิน สาจะไม่ยอมคุณริก้าหรอก ถ้าทำอะไรผิดๆ เพี้ยนๆ ก็ต้องเจอหน่อย”

“สา…เบา…ได้เบา…อย่าแรงเกิน”

“ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลยนะ กลับพูดเหมือนห่วงคุณริก้ามากกว่าสา”

นทีโบกมือพัลวัน

“เปล่าๆ เราห่วงสาที่สุดเลย ตอนนี้เป็นเดอะแบกของบ้าน สาต้องเข้มแข็งขนาดไหน เราเข้าใจนะ ขอเป็นกำลังใจให้ ปรึกษาเราได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“มีนทีเป็นคนหนุนหลังให้แบบนี้ ล้มยังไงก็ไม่เจ็บแรง ขอให้เป็นกำลังใจให้สาตลอดไปนะ”