ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ ตอนที่ 20 : เมียหลวงมาก่อนเสมอ

ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ โดย โสภี พรรณราย…เมื่อชีวิตของชาลิสาพลิกผันไปจากความร่ำรวย กลายมาเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ เธอต้องงัดเอากลยุทธ์มากมายมาจัดการให้เรื่องราววุ่นวายทั้งหลายผ่านไปให้ได้ แต่ยังมีเรื่องวุ่นๆ ของหัวใจที่เกิดขึ้นทุกทีที่พบกับธีทัต เธอจะรับมืออย่างไร นวนิยายจากอ่านเอา ที่นำมาให้ทุกท่านอ่านออนไลน์ค่ะ

ง่ายๆ สั้นๆ แต่เข้าใจทันที กับการเรียกร้องของริก้า

ชาลิสาถามเบาๆ ว่า

“อั้นไว้ไม่ได้หรือ?”

ริก้าก็ตอบดังๆ

“คนมันปวดนะ อั้นไม่ไหว”

“ถ้าเป็นฉัน อั้นและกลับไปปลดปล่อยที่บ้าน”

“นั่นมันเธอ ไม่ใช่ฉัน”

“โอเค…รอแป๊บ ขอคิดว่ามีที่ไหนบ้าง”

“ไม่มีห้องน้ำแถวนี้หรือไง คนเป็นล้าน ยังไงต้องมีห้องน้ำแน่ๆ” เริ่มกระแทกเสียงไม่พอใจแล้ว

หลากหลายอารมณ์เหลือเกิน เมื่อกี้ยังชื่นชมอารมณ์ดีกับอาหารกับขนมอยู่เลย ตอนนี้หงุดหงิดขึ้นมาแล้ว และเร่ง

“เร็ว…เร็ว…หาห้องน้ำ”

ชาลิสาไม่เคยเข้าห้องน้ำแถวนี้ จึงต้องเข้าไปสอบถามพ่อค้าแม่ค้าจึงรู้ว่าใช้ห้องน้ำร้านอาหารใหญ่ๆ ได้ หรือในห้างที่ต้องเดินไปอีกนิด ได้คำตอบแล้ว ริก้าเร่ง…เร่ง..จนชาลิสาเกือบลืมขอบคุณคำแนะนำของแม่ค้า รีบเดินออกมา…พึมพำ…ขอบคุณไล่หลัง และแม่ค้าไม่สนใจนัก เพราะมีลูกค้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย

เจ้านายสาววิ่งตามเลขาก็แทบไม่ทัน เพราะบริเวณนี้มีลูกค้าค่อนข้างเยอะ เดินยังลำบากเลย มีบางช่วงเท่านั้นที่คนบางตา แต่ปกติเส้นนี้เป็นเส้นร้านค้าและร้านอาหาร คนหนาตาเกือบตลอดเวลา

จนมาถึงห้องน้ำ ชาลิสาตั้งใจรออยู่ด้านนอก แต่ริก้าเรียกร้อง

“มารอหน้าห้องน้ำสิ”

“คุณไม่ใช่เด็ก” เลขาสาวแย้ง

“อย่าพูดมาก เร็วๆ ฉันไม่ปิดประตูห้องน้ำ มาเฝ้าด้วย” แล้วก็ชะงัก…กับภาพและกลิ่นตรงหน้า

ห้องน้ำไม่สะอาดและกลิ่นก็โชยแรง เพราะมีการใช้งานเกือบตลอดเวลา จนคนทำความสะอาดทำไม่ทันกับผู้ใช้บริการ จึงมีเสียงบ่น

“แบบนี้จะไหวเรอะ”

“ถ้าคุณทนไม่ได้ก็ออกมา!”

“อยากได้สะอาดกว่านี้”

“แต่ต้องเดินไปอีกนะ”

“แต่ว่า…”

“แล้วแต่คุณเลย สะอาดมี ไปโรงแรมแถวนี้ก็ได้ แต่ต้องเดินไปอีกสิบนาที”

ริก้าตาโต

“โอ๊ย…ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหว” กล่าวไม่ทันจบประโยค ก็ผลุบเข้าไปเลย ไม่ต่อรองอะไรอีกแล้ว เลอะเทอะแน่นอนขืนพูดกันแบบนี้ต่อ

ชาลิสาต้องช่วยปิดประตูให้ เพราะเธอเล่นไม่ปิดประตูเองด้วยสิ เลยเป็นบอดี้การ์ดอยู่หน้าห้อง

แล้วริก้าก็รีบจัดการธุระอย่างรวดเร็ว วิ่งออกมา บ่นอุบ

“ห้องน้ำที่บ้านมีกลิ่นหอม นั่งนานๆ ก็ไม่เป็นไร ครั้งเดียวพอแล้วมั้ง”

ชาลิสาตำหนิทันที

“ถ้าเรื่องมากขนาดนี้ อยู่บ้านนอนเถอะ รู้จักปรับตัวบ้าง บ่นจนคนฟังรำคาญ หัดสะกดกลั้นบ้าง ถ้ายังอยากอยู่ในสังคมอย่างปกติ”

ริก้าน่าแดง

“นี่…นี่…เธอกล้าว่าฉัน…”

“กลับค่ะ…!” ชาลิสาออกคำสั่ง

“ใช่…กลับ กลับ ไม่สนุกแล้ว กล้าว่าฉัน” อารมณ์ไม่ดีแล้วล่ะ…

แต่แล้วในตอนมืดค่ำที่ทานอาหารกับครอบครัวตระกูลบูรพาพัฒน์ ริก้าพูดอีกอย่าง อย่างร่าเริงและมีความสุขว่า

“มื้อกลางวันที่เยาวราช เยี่ยมไปเลยค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ พี่ธี มันอร่อยมาก…ก…” ลากเสียงยาว “ร้านก็เล็กๆ เก่าๆ แต่ทำไมทำอร่อยขนาดนั้น”

“เยาวราชส่วนใหญ่เป็นร้านเก่าแก่ สมัยพ่อหนุ่มๆ ก็ชอบไปหาอะไรกินแถวนั้น อร่อย ถูกและให้เยอะด้วย” บิดากล่าว

“แม่ก็เคยไป รุ่นพ่อแม่ ต้องเคยไปทุกคนล่ะ” คุณกอบุญเสริม

“พี่ธีไปเที่ยวบ้างสิคะ ของอร่อยนะ” น้องสาวหันไปพูดกับธีทัต

“พี่ว่างมากแบบเธอนะ”

น้องสาวหัวเราะ

“ไม่ต้องเคร่งขรึมตลอดเวลาก็ได้ ผ่อนคลายบ้างสิคะ”

“เลขาคนใหม่ของเธอ คงเอาใจเธอน่าดู”

“ไม่ถึงขนาดนั้น ขัดใจเก่งจะตาย”

“ขัดใจเหรอ ทำงานไม่กี่วันก็พากันหนีงานไปเที่ยว”

ริก้าโบกมือ

“พูดอย่างนั้นไม่ได้ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ท้องอิ่ม อะไรๆ มันก็ดีเอง”

ธีทัตโคลงศีรษะ ตั้งใจให้คนอย่างชาลิสาเข้มงวดกับริก้า หรือชาลิสาจะเหมือนลักขณาที่ตามใจริก้าจนเสียงานเสียการ คงต้องพิจารณาใหม่แล้ว

ผู้หญิงอย่างภัทรา อย่างไงก็เป็นผู้หญิง

อารมณ์อยากอ้อนสามีบ้าง อารมณ์อยากมีเวลาส่วนตัวกับสามีบ้าง และยิ่งเป็นวันหยุดอาทิตย์

“เสี่ยคะ เที่ยงนี้ไปหาอะไรกินกันนะคะ เราไม่ได้ไปไหนสองต่อสองกันเลยนะคะ”

ใบหน้าเสี่ยขจรขรึมๆ ตึงๆ

“อยากกินก็ไปกินคนเดียวเลย”

ภัทราผงะกับเสียงห้วนๆ

“ภัทอยากไปกับเสี่ยนี่คะ”

“ไม่”

“ทำไมคะ เสี่ยขา” มารยาหญิงก็ต้องมีบ้างล่ะ อ้อนเข้าไปกอดแขนสามี ทั้งที่ใจต่อต้าน เสี่ยทั้งแก่ ทั้งไม่หล่อ กลิ่นแก่โชยเสมอ…หากกลิ่นเงินก็ยังหอม กลบกลิ่นแกเกือบหมด

“มีธุระ!” เสียงเข้มอีก และก้าวออกจากห้อง ลงบันไดมาชั้นล่าง เจอกับดนัยและจิดาภา

“ธุระอะไรคะ สำคัญกว่าภัท?” ภัทราก็ดื้อไม่ยอม

ในฐานะเมีย ตนควรมีความสำคัญบ้าง และยิ่งอยู่ต่อหน้าลูกๆ ของเสี่ย ภัทราต้องมีที่ยืนในบ้านนี้อย่างสมศักดิ์ศรี

“รำคาญน่า” เสี่ยว่า

“เสี่ยให้เวลาภัทบ้างสิคะ”

“อยู่ๆ มาเรียกหาเวลา มันใช่มั้ยในตอนนี้”

“เสี่ยจะไปไหนคะ?”

ไม่ตอบแต่สั่งสมุนที่ยืนรับคำสั่งพร้อม

“เตรียมของขึ้นรถหรือยัง เอาของไปให้ครบนะ”

จิดาภาเดินมาใกล้ภัทราที่ยังงงๆ

“ไม่รู้หรือวันนี้วันอะไร”

“วัน?”

“จำใส่สมองไว้ แล้วก็จำชั่วชีวิต วันนี้เป็นวันตายของคุณแม่ เราต้องไปไหว้ท่านที่สุสาน ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย เตี่ยก็จะทิ้งทุกอย่างไปงานไหว้แม่”

อ๋อ…ใช่…วันนี้วันครบรอบการตายของเมียหลวงของเสี่ย…คุณสมร

เมียหลวง…ที่เคยได้ยินมาตลอดว่า เป็นหญิงเก่งและแกร่งที่สุด แม้แต่คนเข้มอย่างเสี่ยขจรก็ยังต้องเกรงใจเมีย

ถ้าให้พูดตรงๆ สมรเป็นคนสร้างอาณาจักรทุกอย่างให้เสี่ยขจรจนมีวันนี้

ภัทราเห็นรูปในห้องไหว้ ที่มีกระถางธูปและของเซ่นไหว้วางไว้ทุกวัน

คุณสมรเป็นผู้หญิงสวย สง่า และน่าเกรงขาม ว่ากันว่าเก่งกว่าเสี่ยเสียอีก…และที่ตาย ก็เพราะตายแทนเสี่ย

รถระเบิด!

ศัตรูที่มองไม่เห็น…วันนั้น เสีjยต้องนั่งรถคันนั้น…แต่คุณสมกลับนั่งและตาย…

และหลังจากนั้น คนที่เสียสงสัยเป็นต้นเหตุของภรรยาตายก็ถูกเก็บทีละรายจนหมดสิ้น ว่าเป็นการแก้แค้นให้เมีย

ภัทราย่อมรู้ ใครสำคัญที่สุด

“ภัทขอไปไหว้คุณสมรได้ไหมคะ?” ภัทราถามเสี่ย แต่จิดาภาตอบแทน

“ส่วนเกินจะไปทำไม”

ภัทราไม่สนใจคำพูดของจิดาภา แต่พูดกับเสี่ย

“ภัทก็อยากไปกราบท่าน”

จิดาภาโพล่งตามเคย

“แม่ไม่อยากเห็นหน้าเมียใหม่ของพ่อหรอก”

ภัทรายังไม่ยอม ถามเสี่ยอีกครั้ง

“ภัทขอไปด้วยนะคะ”

เสี่ยขจรโคลงศีรษะ ดูท่าอารมณ์ไม่ค่อยดี

“ไปทำไม เดี๋ยวก็ไปทะเลาะกันต่อหน้าสุสานคุณสมรเปล่าๆ” กลัวเมียสาวกับลูกสาวจะทะเลาะกัน

สรุปคือเมียหลวงกับลูกสาวสำคัญกว่าตนแน่นอน

เมีย…ทุเรศจริงๆ เมียที่นอนข้างๆ มีชีวิตจิตใจ คอยปรนนิบัติรับใช้ ถวายกายบำรุงความสุขในตอนกลางคืน กลับไม่มีความสำคัญเลยสักนิด

และแล้ว…ก็ไปกันแล้ว

ภัทราทิ้งกายลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง ร้องไห้…ร้องไห้…จนหลับไป พอตื่นได้สติอีกครั้งก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวใหม่ ออกไปช้อปปิ้ง ใช้บัตรเครดิตของเสี่ยจนหนำใจ

กลับเข้าบ้านในตอนเย็นก็ไม่เห็นจะสบายใจเลย กระเป๋าเสื้อผ้าที่ซื้อมาไร้ความหมายสำหรับจิตใจ

สุดท้ายก็แต่งตัวใหม่อีกครั้ง แบบกระโปรงสั้นและเสื้อคอลึกโชว์ความงดงามของเรือนร่าง และออกไปหาอะไรดื่ม

ไม่สบายใจ ก็ดื่ม เต้นและกิน

ตั้งใจมาที่นี่…เพราะที่นี่เป็นที่ดื่มกินของธีทัต

ตอนเคยคบกัน…ที่นี่เป็นที่พักสมองของธีธัต

“คุณธี…” ใช่…เขาอยู่ที่นี่จริงๆ

ดื่มคนเดียวเงียบๆ โต๊ะตัวเดิม มุมเดิม ที่เดิม ความทรงจำเดิมๆ

ภัทราสรุปเองว่า เขาไม่เคยลืมเธอ เหมือนกับเธอไม่เคยลืมเขา

“ภัท…มาทำอะไรที่นี่” เขาถาม

อัดอั้นนานแล้ว หญิงสาวปล่อยน้ำตาไหล และโผเข้าอ้อมแขนชายหนุ่ม…อบอุ่นไม่แตกต่างจากอดีตเลย

“ภัท…ภัท…กลุ้มใจค่ะ”

“อย่าร้องไห้”

“ให้ภัทยืมอกของคุณธี…ให้ภัทให้รู้สึกปลอดภัยบ้างได้ไหมคะ”

หญิงสาวใช้คำพูดผิดหรือเปล่า?

อยู่กับเสี่ย และมาอยู่ในอ้อมกอดเขา…จะถือว่าปลอดภัยได้อย่างไร

“มีอะไรคุณต้องไปพูดกับเสี่ย”

เสียงสะอื้นดังขึ้นกว่าเดิม

“ภัทไม่มีความสำคัญขนาดนั้น เมียหลวงกับลูกสาวเขาสำคัญที่สุด ภัทเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน วันนี้ครบรอบการตายของเมียหลวงเสี่ย พวกเขาไปไหว้กันที่สุสานตระกูลเขา แต่ไม่ยอมให้ภัทไปด้วย”

“เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องพูดยาก”

“เสี่ยคงมีเหตุผลของเสี่ย”

“หรือภัทเป็นส่วนเกินจริงๆ”

“บางครั้งก็ต้องยอมรับนะ”

“ภัทอยากมีตัวตนบ้าง เป็นเมีย ไม่ใช่นางบำเรอ!”

เสียงสะอื้นหายไปแล้ว แต่น้ำเสียงขมขื่น

ธีทัตไม่รู้จะช่วยอย่างไง ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หญิงสาวยังยึดเขาเป็นอดีตที่ไม่ยอมปล่อยวาง

ภัทราหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะของธีทัต แก้วที่ธีทัตกำลังดื่มยกขึ้นดื่มเฉยราวกับเป็นแก้วของตัวเอง

“อยู่กับธีแล้ว ภัทสบายใจมากกว่าอยู่กับเสี่ย”

ชายหนุ่มได้แต่รับฟัง บางประโยคเหมาะกับฟัง แต่ไม่ควรตอบโต้ ปล่อยให้หญิงสาวได้ระบายบ้าง และก็พูดว่า

“คุณต้องกลับบ้านแล้ว”

ภัทราจ้องตาเขา

“คุณกลัว?”

“อาจจะ…”

“คุณไม่เคยขี้ขลาดเลยนะ”

“เคยบอกแล้วต้องคิดถึงมรรยาทและความเหมาะสม รวมทั้งหน้าตาของคุณกับเสี่ย”

“เสี่ยไม่แคร์ภัทหรอก”

“คุณยังมีฐานะในสังคมที่ต้องคำนึง”

“เบื่อที่สุด เจอคุณทีไรก็ชอบพูดเรื่องน่าเบื่อ ให้โลกนี้มีแค่เราสองคนก็พอ ตอนนี้เราอยู่ตามลำพังนะคะ ตอนนี้ใครก็ไม่เกี่ยว”

ยังดีที่ธีทัตยังมีสติ เรื่องผิดศีลธรรมร้ายแรงเขาจะไม่ทำ อย่างน้อยเขากับเสี่ยก็ยังเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน

“ผมเป็นส่งคุณนะ”

“ภัทยังไม่กลับ”

“คุณดื่มมากไป”

“อยากดื่ม อยากลืม อยากมีอิสระ”

ใช่ว่าพูดแล้วจะเป็นเช่นนั้น ธีทัตทำอะไรต้องเปิดเผย จะฉุดสาวเมาออกจากร้านไปส่งบ้านไม่ยากหรอก แต่หน้าต่างมีหู ประตูมีตา นั่นต้องระวังต่างหาก