ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 5 : ชีวิตวันวานกาลเก่า เหมือนเงากรรมสั่งสังขาร์ (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

วันนั้นเป็นวันที่คุณลัดดากับคุณทศพลโต้เถียงกันรุนแรงกว่าที่เคย เสียงเถียงกันในห้องดังออกมาแทรกเสียงเพลง “สวรรค์มืด” ของสุเทพ วงศ์กำแหง ซึ่งเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ดังเมื่อหลายปีก่อน ที่คุณเฟื่องฟ้ากำลังเปิดฟังอยู่ คุณเฟื่องฟ้าผู้กำลังสอนเด็กหญิงทอฟ้าถักเปียตุ๊กตาอยู่ถึงกับหยุดมือ ตาก็มองไปที่ประตูห้อง แล้วก็เหลือบมามองเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่กำลังเล่นเพลงไพเราะนุ่มนวลของนักร้องหนุ่มอยู่อย่างชั่งใจ ว่าควรจะหรี่เสียงหรือหยุดเล่นเพลงไหม แต่ก็ไม่กล้า สองแม่ลูกมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น

“ทำไมคะ ทุกทีเลย เราคุยกันดีๆ อยู่แท้ๆ แล้วจู่ๆ คุณก็จะพูดเหมือนชั้นทำอะไรก็ผิดไปหมด พูดอะไรออกมาเป็นคนโง่ไปเสียหมด ชั้นก็มีหัวใจเหมือนกันนะคะ” เสียงคุณลัดดาดังและแหลมจนฟังเหมือนเสียงกรีดร้องที่ปลายประโยค

“คุณเองก็อย่าสนิมสร้อยให้มันมากไปนักเลยคุณลัดดา นิสัยอ่อนแอกะอีแค่คำพูดคนแบบนี้แหละ มันถึงได้ไม่รู้จักการพัฒนากับใครเขา” คุณทศพลตอบ เสียงยังฟังดูเรียบๆ เหมือนกำลังเทศนาสั่งสอนอย่างใจเย็น

“คุณด่าชั้นขนาดนี้ทำไมคะ ชั้นไปทำอะไรให้คุณโกรธนักหนาเหรอคะ” เสียงคุณลัดดาแหลมขึ้นและก็มีสำเนียงสะอื้นแทรกมากขึ้นเรื่อยๆ

“เธออย่าพูดเหมือนว่าไม่รู้นะลัดดา! เธอต้องให้ฉันพูดออกมาใช่ไหม เธอกล้าฟังจริงเหรอ”

จากนั้นก็เป็นเสียงกรีดร้องและเริ่มจะฟังไม่ได้ศัพท์ และก่อนที่คำพูดจะกระด้างรุนแรงไปมากกว่านั้น คุณเฟื่องฟ้าก็รีบจูงมือเด็กหญิงทอฟ้าลงจากบ้านไป และพาเธอเดินเลยไปจนถึงตลาด และไม่ยอมพูดถึงเหตุการณ์บนบ้านอีกเลยแม้เด็กหญิงทอฟ้าจะพยายามถามอย่างเสียขวัญก็ตาม เด็กหญิงได้รับคำอธิบายในภายหลังเพียงว่า “บางทีผู้ใหญ่เขาก็ทะเลาะกันบ้างเหมือนกันน่ะลูก”

แล้วสองแม่ลูกก็เลิกสนใจเรื่องนี้ไปอีกยาวนาน เมื่อมีเรื่องใหญ่กว่าเกิดขึ้นในวันต่อมา

วันรุ่งขึ้น คุณทศพลและคุณลัดดามีนัดหมายที่จะไปดูที่ดินที่สุพรรณบุรีด้วยกัน แม้ว่าทั้งสองจะดูเฉยชาต่อกัน แต่ก็แต่งตัวออกมาจากห้อง แล้วเดินทางด้วยรถยนต์ไปด้วยกันแต่เช้า เพื่อที่จะนั่งเรือต่อไปดูที่ดินตามที่นัดหมายกับเจ้าของที่ไว้ เด็กหญิงทอฟ้าเห็นดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจว่า คุณพ่อทศพลและคุณแม่ลัดดาน่าจะกลับมาพูดจาเฮฮารักใคร่กันเป็นปกติเหมือนเดิมในเร็วๆ นี้แล้ว เธอจึงนั่งหัดถักผมเปียให้ตุ๊กตาต่อไปอย่างตั้งอกตั้งใจ

จนช่วงบ่าย เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกดังขึ้น คุณเฟื่องฟ้ารีบวิ่งไปเบาละครวิทยุที่กำลังฟังอยู่ แล้ววิ่งเลยไปรับโทรศัพท์ หลังจากได้ยินเสียงแม่ของเธอตอบโทรศัพท์เพียงสองสามคำ เด็กหญิงทอฟ้าก็ได้ยินเสียงแม่ของเธอกรีดร้อง เป็นเสียงโหยหวนของแม่ในแบบที่เธอได้ยินเป็นครั้งแรกในชีวิตเกือบ 7 ปี

ความเจ็บปวดที่ดังออกมาจากน้ำเสียงนั้น เป็นความรุนแรงหนึ่งที่กรีดลึกลงในใจเด็กหญิงทอฟ้ามาจนถึงปัจจุบัน เพราะเสียงกรีดร้องในแบบที่คุณแม่ของเธอร้องออกมาในวันนั้น แม้แต่ในวันที่คุณพ่อทศพลเสียชีวิตลงในอีกราวสามสิบกว่าปีต่อมา คุณเฟื่องฟ้าก็ยังไม่ได้ร้องจนถึงขนาดนี้

จนช่วงเวลาค่ำของวันเดียวกัน คุณทศพลกลับบ้านมาเพียงคนเดียวด้วยสีหน้าเศร้าหมองที่สุดในชีวิต พร้อมกับตาแดงช้ำ และเข้ามากอดคุณเฟื่องฟ้ากับเด็กหญิงทอฟ้าหลวมๆ นัยน์ตาเหม่อลอย ค่ำนั้นบรรยากาศที่บ้านเงียบและหม่นหมองพอๆ กับสีของท้องฟ้าที่แสงอาทิตย์ค่อยๆ ลับไปในยามเย็น

จนกระทั่งถึงเวลาดึกในคืนเดียวกันนั้น เสียงร้องไห้ทั้งของเด็กรับใช้ คุณแม่ และแม้แต่คุณพ่อทศพล ก็ผลัดกันดังขึ้นเบาๆ อยู่ตลอดเวลา จากจุดต่างๆ ในบ้าน และเด็กหญิงทอฟ้าเองก็ร้องไห้ตามเป็นระยะๆ เมื่อเห็นแม่ของเธอร้องไห้ ทั้งในขณะนั้นและไปจนอีกหลายเดือนต่อมา

สมองของเด็กหญิงอายุหกขวบได้พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำความเข้าใจเหตุการณ์ที่มีสมาชิกในบ้านเสียชีวิตกะทันหัน ด้วยอุบัติเหตุทางเรือ และเป็นอุบัติเหตุที่เกิดกับผู้โดยสารเพียงคนเดียว คือคุณลัดดาที่เดินทางไปกับคุณทศพลตามกำหนดการที่มีก่อนหน้านั้น

เด็กหญิงแน่ใจได้แต่เพียงว่าเธอจะไม่ได้พบกับแม่เลี้ยงสวยเก๋ผู้รักการอ่านและเป็นเหมือนเพื่อนสนิทของเธอและแม่อีกต่อไปแล้ว เธอรู้สึกเหมือนมีเชือกสีดำที่ผูกสมาชิกในบ้านที่เหลือเข้าด้วยกัน ที่แม้ทำให้ทุกคนใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ก็ทำให้เกิดแผลในบริเวณที่เชือกรัด เป็นแผลที่จะไม่มีทางจางหายไปตลอดกาล

คุณทอฟ้าเล่าเรื่องถึงตอนนี้ เธอก็ถอนใจ แล้วนิ่งไปเป็นเวลานาน ในเวลานั้นห้องทำงานของเธอเงียบและความรู้สึกโดยรอบก็เต็มไปด้วยความอึดอัดที่หนักหน่วงและเย็นชา คล้ายมีเงาดำลอยคว้างอยู่ในอากาศที่คั่นระหว่างคนสองคนที่เชื่อมโยงกันด้วยบรรยากาศของความทรงจำที่แสนระทมทุกข์

“ขอโทษนะครับที่ผมต้องถามแทรก” อัสดงเอ่ยขึ้นเสียงสั่นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ดวงตามีน้ำตาหล่ออยู่น้อยๆ ไม่ต่างจากดวงตาของสุภาพสตรีอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม “คือหลังจากที่ท่านทะเลาะกันค่อนข้างรุนแรง คุณแม่ลัดดากับคุณพ่อทศพลก็ยังตัดสินใจเดินทางไปด้วยกันเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ” คุณทอฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้าแต่ก็แฝงความเข้มแข็ง “ท่านมีนัดกันในวันรุ่งขึ้น แล้วก็เลยยืนยันว่ายังไงก็ต้องไปตามนัด และบังเอิญอย่างไรไม่รู้ที่คุณแม่ลัดดาก็ยืนยันนักหนาว่าต้องไปทางเรือ ทั้งๆ ที่สมัยนั้น ถนนหนทางก็ดีพอที่จะไปถึงที่นัดหมายทางรถยนต์แล้ว และคุณพ่อก็ตามใจ” เธอถอนหายใจ “และก็ไม่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรกันขึ้น คุณแม่ลัดดาถึงได้หล่นลงไป และเขาว่าท่านจมลงทันที โดยที่ไม่สามารถจะช่วยชีวิตไว้ได้ทัน เขาให้คนตามลงไปงมหากันแต่เช้าแต่ก็ไปพบร่างอีกทีตอนบ่าย… ขอโทษนะคะอาจารย์” คุณทอฟ้าหยุดพูดและหยิบกระดาษทิชชูแผ่นบางขึ้นมาซับน้ำตาเบาๆ

ในวินาทีนั้น อาจารย์หนุ่มใหญ่มีความรู้สึกประหลาดแผ่ขึ้นในอก เหมือนว่าความเศร้าโศกของคุณทอฟ้า ทำให้ใบหน้าของเธออ่อนโยนและอบอุ่นจนแผ่ซ่านมาถึงในอกของเขาด้วย อัสดงรู้สึกอยากจับมือหรือลูบหลังปลอบเธอขึ้นมาอย่างแรงกล้า

แม้จะเป็นความรู้สึกอันบริสุทธิ์ใจ แต่เขาก็ปัดความคิดที่จะทำอาการไม่สุภาพและดูคุกคามนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดต่อ

“ผมเสียใจด้วยจริงๆ ครับ เรื่องแบบนี้คงทำให้ทุกคนในครอบครัวของคุณทอฟ้าเจ็บปวดมากเลยนะครับ”

“มันเหมือนว่าก่อนหน้านี้เราไม่รู้ตัวกันเลยละค่ะ ว่าเราได้อยู่ด้วยกันในที่สวยงามมากๆ ที่มีทั้งดอกไม้ แสงสว่าง และแม่น้ำลำธารที่ทำให้โลกรอบตัวมันสงบสุข จนกระทั่งพอเราเสียคุณแม่ลัดดาไป เราถึงเพิ่งรู้ว่าโลกมันเคยสวยขนาดนั้น แล้วอยู่ๆ ของพวกนี้ก็หายไปหมด” คุณทอฟ้าหยุดพูด เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างคนใจลอย แล้วค่อยๆ หันกลับมาพูดกับอัสดง “คือเราก็ใช้ชีวิตต่อไปได้ตามปกตินะคะ รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น รักกันมากขึ้นด้วย ก็เพราะต่างคนต่างทุกข์เรื่องเดียวกันนั่นแหละค่ะ แต่ก็ใช้เวลานานเหลือเกิน กว่าจะทำใจกันได้”

ทั้งสองมองหน้ากัน หนุ่มใหญ่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ทำท่าจะอ้าปากถาม แล้วรีบห้ามตัวเองเอาไว้ คุณทอฟ้ายิ้มให้เขาเศร้าๆ ซึ่งอัสดงรู้สึกว่าช่างสวยเหลือเกิน จนต้องห้ามความคิดที่ดูผิดที่ผิดทางนี้ไว้อย่างหนัก

คุณทอฟ้ายิ้มบางๆ อย่างคนรู้ทัน แล้วถามออกมาเอง

“คุณพ่อกับคุณแม่ลัดดาทะเลาะกันหนักขนาดนั้นในวันก่อนจะเกิดเหตุ อาจารย์สงสัยใช่ไหมล่ะคะ ว่าสถานการณ์ที่อยู่ๆ ท่านก็เสียชีวิตไปแบบนั้น มันน่าสงสัยมากๆ ”

“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้…”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ เป็นเรื่องปกติค่ะที่จะต้องตั้งคำถาม แล้วพี่กับคุณแม่เองก็สงสัยกันมากเหมือนกัน เหตุการณ์มันชวนให้นึกไปทางนั้นจริงๆ ตอนแรกพี่ก็ยังเด็กมาก ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้คิดอะไร จนพอโตขึ้นถึงได้มาปะติดปะต่อเอาจากความทรงจำผสมกับที่คุณแม่เล่าจนพอเข้าใจ แล้วเลยมานั่งคุยทบทวนกันจริงจังจนได้ข้อสรุป แล้วพอได้พูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาอีก มันก็เลยเศร้านิดหน่อย…แต่ว่าตอนนี้พี่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” คุณทอฟ้าจบด้วยเสียงเด็ดเดี่ยว

เธอพูดต่อโดยที่น้ำเสียงไม่เปลี่ยน

“พอเวลาผ่านไป พี่โตขึ้นมาแล้ว พี่ทั้งย้อนไปถามคุณแม่ ทั้งอ่านข่าว ทั้งค้นคว้าเองเท่าที่จะทำได้ จนพี่มั่นใจแล้วค่ะ ว่าอย่างน้อย คุณพ่อของพี่น่าจะไม่มีทางเป็นฆาตกรหรืออะไรแบบนั้น เพราะจริงๆ ท่านก็รักคุณแม่ลัดดามาก แต่ที่ท่านคอยทำร้ายจิตใจคุณแม่ลัดดามาตลอดชีวิตของท่านเนี่ย ก็เพราะว่าท่านมีปมในใจกันมาก่อน”

“เดี๋ยวก่อนครับคุณทอฟ้า! คุณทอฟ้าเล่าให้ผมฟังขนาดนี้มันจะดีเหรอครับ” คราวนี้อัสดงตกใจขึ้นมาจริงๆ ก่อนจะรีบท้วง

“อาจารย์คะ บอกตรงๆ นะคะ ว่าก่อนที่พี่จะตัดสินใจติดต่ออาจารย์ไป มอบข้อมูลที่สำคัญขนาดนี้ให้อาจารย์ และเชิญอาจารย์มาทำวิจัยช่วยพี่ พี่คิดทุกอย่างมาหมดแล้ว ที่เรามานั่งคุยกันแบบนี้ วันนี้ พี่ก็นึกภาพไว้ก่อนแล้วค่ะ เรื่องพวกนี้มันคือเรื่องจริง พี่ไม่อายหรอกค่ะ ดีซะอีกที่จะได้เล่าให้กระจ่างไปเสียเลย อาจารย์รู้ไหมคะ พี่คิดว่าถ้าเราไม่กลัวความจริงที่เราไม่ชอบ เราก็จะแข็งแกร่งขึ้นอีกมากเลยค่ะ”

อาจารย์หนุ่มใหญ่เข่าอ่อนแม้จะนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขารูดตัวลงไปอย่างหมดแรง และสิ่งที่คุณทอฟ้าพูดต่อ ก็ยิ่งทำให้เขาทำตัวไม่ถูก เหมือนถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากเรื่องราวรุนแรงสะเทือนใจที่ได้ฟัง