โหงลำโขง : บทส่งท้าย

โหงลำโขง โดย ทศพล กับเรื่องราวของ “คูน” ชายหนุ่มผู้อาภัพ บิดามารดาถูกฆาตกรรม เขาจึงเติบโตโดยการฟูมฟักจากแม่เฒ่าต้วน ผู้หวังว่าสักวันหนึ่งคูนจะกลับไปล้างแค้นให้กับบิดามารดา และทำให้ครอบครัวของฆาตกรนั้นอยู่อย่างตายทั้งเป็น หากแต่แผนการและหัวใจสวนทางกัน คูนจะทำอย่างไร นวนิยายคุณภาพที่อ่านเอานำมาให้คุณอ่านใน anowl.co

ชีวิตคือความไม่แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาเสมอ บัดนี้แม่เฒ่าต้วนได้ตัดสินใจยอมชดเชยความผิดที่ได้ก่อเอาไว้ทั้งหมด ด้วยการยอมมอบดวงจิตอันบริสุทธิ์ให้แก่พญานครอินทร์ แล้วกลายมาเป็นเจ้าโหงเฝ้าลำน้ำโขงแทน ดังนั้น ผีโหงทั้งหมดในช่วงวาระของพญานครอินทร์จึงได้ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระไปเกิดใหม่ยังภพภูมิอื่นทันที รวมถึงวิญญาณของจำปีด้วย

เช้าวันนี้สดใสเป็นพิเศษ เนื่องด้วยทุกคนดูตื่นเต้นไปกับการไปช่วยเตรียมงานแต่งงานระหว่างคูนกับจำปาที่จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า วันนี้แม่จำเนียนได้ให้ลูกน้องช่วยกันแบกแซงมะพร้าวจำนวนมากไปที่เฮือนของท้าวคำมั่น ดูแล้วคงเป็นงานขนาดใหญ่ที่เชิญคนมาร่วมงานเยอะมาก ถึงได้ใช้มะพร้าวห้าวมากมายขนาดนี้

ในระหว่างทางเดินของหมู่บ้าน แม่จำเนียนและติ้วพากันแต่งกายงดงามด้วยผ้าไหมอย่างดี นี่เป็นความต้องการของติ้วที่อยากจะเห็นแม่จำเนียนได้สวมชุดที่เธอตัดเย็บขึ้นมาเอง

“รีบไปกันเถอะ…คนงามของแม่ มื้อนี้แม่คิดว่าสิเฮ็ดขนมที่ลูกมักสู่ชาวบ้านกินด้วยเด้อ” แม่จำเนียนจูงมือของติ้วเดินอยู่นั้น จู่ๆ ติ้วก็หยุดเดินกะทันหัน “มีหยังหรือบ่ลูก”

“มื้อนี้แม่งามหลายเด้อ” ติ้วพูดออกมาทั้งน้ำตา “อาหารและขนมที่แม่เฮ็ดนั้นกะแซ่บหลาย”

“ร้องไห้เฮ็ดหยัง” แม่จำเนียนเช็ดน้ำตาลูกสาว “มีเรื่องหนักใจหยังอยู่บ่ คนงามของแม่”

ติ้วส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มออกมาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งขอบคุณ “ขอบคุณแม่จำเนียนหลายๆ เด้อ ที่ดูแลข่อยเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ได้กินอาหารดีๆ ได้นอนที่อุ่นๆ ได้ความรักจากแม่ทุกมื้อเลย ความดีของแม่นั้นสิเป็นความจดจำที่ดีตลอดไป”

“บ่เป็นหยังเด้อ” แม่จำเนียนโอบกอดลูกสาวเอาไว้ “แม่กะดีใจที่มีลูกเด้อ” หลังจากพูดจบ เธอก็รู้สึกแปลกใจมาก เมื่อร่างกายของลูกสาวไม่ขยับแล้ว “คนงามของแม่ ลูกเป็นหยังไป” เธอพยายามเขย่าตัวเพื่อปลุกติ้วให้ตื่น จากนั้นเธอก็กรีดร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนทั้งน้ำตา เมื่อพบว่าคนงามของแม่สิ้นลมหายใจไปแล้ว

และแล้วดวงวิญญาณที่แอบเข้ามาสิงในร่างของติ้วก็ไหลลอยออกไปเพื่อออกเดินทางไปเกิดยังภพภูมิใหม่ เพราะชะตาชีวิตของการผีโหงของวิญญาณนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าดวงวิญญาณนี้เป็นใครมาจากไหน เมื่อครั้งมีชีวิตอยู่เธอคงได้ขาดอะไรหลายๆ อย่างไปในชีวิต เธอถึงได้รู้สึกขอบคุณแม่จำเนียนที่ดูแลเธอมาเป็นอย่างดีขนาดนี้

การมีชะตากรรมต้องตกไปเป็นผีนั้น ถึงแม้ว่ามนุษย์มักจะหวาดระแวงและกลัวกันมาก แต่ก็ยังไม่ได้น่ากลัวเท่าสิ่งหนึ่งที่มีอยู่ในมนุษย์นั่นก็คือ ‘จิตใจ’ ที่เหล่าภูตผีคอยคาดหวังให้มนุษย์มองเห็นกันด้วยจิตใจที่เป็นเมตตามากกว่าแววตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์

– จบบริบูรณ์ –