ฉันอยู่ได้เมื่อไม่มีเธอ

When We Met โดย เด็กหญิงเจ้าสำราญ คอลัมน์ที่บอกเล่าเรื่องราวหลากรส ของผู้คนอันหลากหลาย ที่เราได้มีโอกาสพบปะเจอะเจอกัน ไม่ว่าจะเป็นความเปรี้ยวนิดๆ  หวานหน่อยๆ  หรืออาจขมบ้างเป็นบางเวลา ที่พร้อมแบ่งปันให้ผู้อ่านได้จดจำนึกถึงและสุขสำราญไปด้วยกัน

“โอ๊คจะจูงมือหน่องเดินไปแบบนี้และอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยนะ”   คำบอกเล่าง่ายๆ ประหนึ่งคำสัญญาของโอ๊คยังดังก้องอยู่ในใจทุกครั้งเมื่อคิดถึงผู้ชายตัวโตที่ชอบเดินจับมือเธอตลอดเวลาที่ออกจากบ้านไปไหนมาไหนด้วยกันโดยไม่ยอมปล่อยมือเธอจนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย

หลายปีก่อนหน้า…หน่องทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีให้กับโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งกลางกรุงเทพฯ ชีวิตที่เคยปกติสุขเริ่มไม่เหมือนเดิม ในวันหนึ่งหน่องลื่นล้มในห้องน้ำ และหลังไปฟาดกับประตูจนกระดูกหลังหักและส้นเท้าซ้ายแตก หมอบอกว่าเธอมีโอกาสที่จะเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต หากไม่ได้รับการผ่าตัด และฝึกทำกายภาพบำบัด คนรักที่ปราถนาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเมินหน้าหนีทันทีที่รู้ข่าว หลังผ่าตัดทุกวันหน่องต้องฝืนลุกขึ้นเพื่อหัดเดินทั้งน้ำตา เพราะทุกก้าวมันคือความเจ็บปวดที่ต้องกัดฟันทน เพื่อให้ตัวเองกลับมาเดินได้  หน่องใช้เวลารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานนับเดือนจนต้องลาออกจากงาน และย้ายกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดตามคำขอร้องของครอบครัวที่จะได้ดูแลเธอใกล้ๆ

ที่นั่นหน่องได้พบกับโอ๊คผ่านการแนะนำของเพื่อนสนิท โอ๊คเป็นรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยยังเป็นนักเรียนแต่ไม่เคยได้เอ่ยปากบอกเธอให้รับรู้ และเขาก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิมเมื่อได้เจอเธออีกครั้ง ยิ่งได้รับรู้เรื่องราวของเธอผ่านเพื่อนสนิท เขายิ่งอยากดูแลเธอ ตรงข้ามกับหน่องที่ตั้งมั่นกับตัวเองไว้ในใจว่าจะไม่รักใครอีก เพราะขนาดตอนเธอเป็นปกติเดินเหินได้สะดวก ทำอะไรต่ออะไรเองได้ คนที่เคยบอกว่ารักนักหนายังทิ้งเธอไป นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เธอไม่มีงานทำ แค่ก้าวเดินเองแต่ละก้าวยังยากลำบาก แทบทุกอาทิตย์ยังต้องพึ่งคนอื่นในการพาไปหาหมอเพราะเธอขับรถไม่เป็น เธอจึงไม่พร้อมกับความรักที่ตัวเองต้องกลายเป็นภาระและให้ใครต้องมาเสียเวลาในชีวิตไปกับเธอ

แต่ความรักและความตั้งใจจริงของโอ๊ค ก็เขย่าความตั้งมั่นที่เคยมีในหัวใจหน่องให้เปลี่ยนไป เมื่อวันหนึ่งเขาบอกเธอว่าต่อไปนี้เขาขอเป็นคนดูแล และพาเธอไปหาหมอทำกายภาพเองทุกอาทิตย์ เธอจะได้ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่น เขาเต็มใจที่จะให้เธอรบกวนเขาแทน  หลังจากนั้นโอ๊คก็จะมารอรับเธอที่บ้านแต่เช้า นั่งรอคุยกับหมอในโรงพยาบาลด้วยกัน เฝ้ามองดูเธอกายภาพ บางวันก็หิ้วข้าวมาให้เธอ ทุกเย็นก็มารับเธอไปเดินออกกำลังกาย  และไม่ว่าจะไปไหนโอ๊คจะจับมือเธอเดินไปด้วยกันตลอดทางโดยไม่เคยปล่อย โอ๊คให้เหตุผลง่ายๆ กับเธอว่า เขาไม่อยากให้เธอสะดุดล้ม  โอ๊คยกเวลาทั้งหมดที่มีของตัวเองให้เธอด้วยความรัก  จนเธอเริ่มเปิดใจ

ก่อนตกลงเป็นแฟนกันเธอตั้งเงื่อนไขให้เขาเลิกดื่ม เลิกสูบ  เลิกอ้วน และไปตัดผมสั้น โอ๊คหักดิบเลิกทุกอย่างอย่างที่เธอขอ จนบุคลิกเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทำเอาคนรอบข้างต่างก็ประหลาดใจเพราะทุกคนเคยขอให้เขาเลิกดื่ม เลิกสูบ และลดน้ำหนักมานับครั้งไม่ถ้วน แต่โอ๊คไม่คอยทำตามคำขอใครเลย ยกเว้นเธอ

ในวันที่ทั้งคู่ตัดสินใจแต่งงานเพื่อสร้างครอบครัวร่วมกัน หน่องรู้ดีว่าโอ๊คอยากมีลูกแต่ด้วยสภาพร่างกายและหลังของเธอที่เคยผ่านการผ่าตัดใส่เหล็กไว้ อีกทั้งทุกวันนี้เธอยังมีปัญหาเรื่องเส้นประสาทและเอ็นกล้ามเนื้อ หมอบอกว่าหากทั้งคู่อยากมีบุตรก็ทำได้ แต่มันจะส่งผลต่อความเจ็บปวดที่ไม่ปกติมากกว่าคุณแม่ตั้งครรภ์ทั่วไป  หน่องรู้ว่าอาการเจ็บป่วยของเธอสร้างความผิดหวังที่จะมีลูกให้โอ๊ค แต่โอ๊คก็ยังยิ้มให้กำลังใจเธออย่างที่เขาชอบทำเสมอๆ เหมือนตอนพาเธอไปฝึกกายภาพ พร้อมบอกว่าเธอว่าไม่เป็นไร เราอยู่ดูแลกัน 2 คนแบบนี้ก็ดีแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องทนเห็นเธอเจ็บปวดตอนมีลูกด้วย  ครั้งหนึ่งหน่องเคยถามโอ๊คว่าทำไมถึงเลือกเธอ เพราะเธอไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ เธอไม่แข็งแรงเดินก็ช้า ชีวิตนี้จะไม่สามารถวิ่ง กระโดด หรือออกไปเที่ยวผจญภัยกับเขาได้  โอ๊คบอกเธอว่า “ โอ๊คไม่เคยมองคนที่ภายนอก โอ๊ครักหน่องที่หน่องเป็น  ชีวิตโอ๊คไม่จำเป็นต้องวิ่ง ต้องกระโดด หรือต้องออกไปผจญภัยยากๆ โอ๊คอยากจูงมือหน่องเดินไปช้าๆ แบบนี้ แค่นี้โอ๊คก็มีความสุขแล้ว.. ”

เคยมีคนบอกไว้ว่าความสุขนั้นแสนสั้น มันคงจะจริง เพราะหลังแต่งงานได้เพียง 6 เดือน โอ๊คก็ตรวจพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งลำคอระยะที่ 3  ในวันที่ผ่านกระบวนการรักษาด้วยการฉายแสงไป 2 รอบ หมอก็แจ้งเธอว่า โอ๊คจะไม่หายและจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 3 เดือน โอ๊คไม่เคยรู้วันเวลาที่เหลือน้อยลงของตัวเอง แต่หน่องใช้เวลาทุกวัน ทุกวินาทีที่มีเพื่อดูแลโอ๊คอย่างดีเหมือนที่เขาเคยดูแลเธอ พร้อมบอกตัวเองและบอกเขาทุกวันให้ “สู้”  ลึกๆ เธอในใจเธอปรารถนาปาฏิหาริย์  แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้น

ช่วงท้ายของการรักษาโอ๊คเริ่มไม่รับรู้ และเริ่มสื่อสารไม่ได้  วันที่จากลากันเธอจับมือโอ๊คไว้แน่นอยู่ข้างเตียง พยายามกลั้นเก็บเสียงสะอื้นไว้ ขณะที่ใบหน้าก็นองไปด้วยน้ำตา เพราะไม่อยากให้โอ๊คจากไปอย่างไม่สบายใจ เธอกระซิบประโยคสุดท้ายบอกเขาที่ข้างหูว่า “ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เจอกันเร็วกว่านี้ ให้โอ๊คได้มีชีวิตที่ยืนยาวกว่านี้ เราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ”

โอ๊ครับรู้ทุกถ้อยคำที่เธอพูดผ่านน้ำตาที่รินเป็นสายจากหางตาพร้อมส่งแรงกระชับเบาๆ ให้กับมือที่เกาะกุมเขาไว้   ญาติคนหนึ่งของโอ๊คส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ ในนั้นมีตัวหนังสือยึกยือจนดูไม่เป็นคำ แต่มันมีใจความที่อ่านได้ว่า  “ฝากช่วยดูแลหน่องด้วย”  วินาทีนั้นเธอร้องไห้จนตัวโยนกับความรักที่โอ๊คมีให้เธอจนวินาทีสุดท้าย

หลังโอ๊คจากไปเธอร้องไห้ทุกวัน และเฝ้าสวดมนต์อธิษฐานขอให้เขามารับเธอไปอยู่ด้วย เพราะเธอไม่มีแรง ไม่มีกำลังมากพอที่จะคิดทำอะไร ทุกที่ในบ้านมีแต่เงาของโอ๊คมองไปทางไหนก็คิดถึง จนอยากหนีไปอยู่ที่อื่น  กระทั่งได้เจอรุ่นน้องคนหนึ่งที่เคยสูญเสียสามีเหมือนเธอมาให้สติ จนเริ่มคิดได้ว่าหากเธอเป็นอะไรไปโอ๊คคงเสียใจที่เธอไม่สู้เหมือนที่เคยบอกให้เขาสู้  โอ๊คไม่เคยปล่อยมือจากเธอแม้ในวันสุดท้ายของเขา โอ๊คยังเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ  วันนี้ถ้าเธอไม่ยอมลุกขึ้น หรือเอาแต่หนีไปอยู่ที่อื่น เธอก็จะไม่มีความสุขเพราะใจของเธอยังคิดถึง  ต่อไปนี้เธอจะใช้ความคิดถึงรักษาตัวเองให้ได้

สิ่งแรกที่เธอทำคือพาตัวเองไปเรียนขับรถ ตอนโอ๊คอยู่เขามักห้ามไม่ให้เธอไปเรียนและไม่ยอมสอนให้ เขาบอกว่าถ้าเป็นอะไรไปเขาจะเป็นคนเดียว แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีเขาเธอก็ต้องเริ่มจากการไปไหนมาไหนเองให้ได้ เพื่อนๆ หลายคนแนะนำให้เธอดูซีรีส์ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ฟังดูเป็นเรื่องตลกแต่มันกลับได้ผล เพื่อนบางคนชวนเธอไปเรียนตัดเย็บ เรียนทำขนม ชวนไปทำโน่น ทำนี่…เธอก็ลองทำทุกอย่างเหมือนวัยรุ่นค้นหาตัวเอง แล้วก็ได้รู้ว่าตัวเองสนุกกับการทำขนมจนมันกลายเป็นอาชีพโดยไม่ทันรู้ตัว

ทุกวันนี้เธอก็ยังต้องไปหาหมอเพื่อตรวจเช็คกระดูกและเส้นประสาทที่หลังและขาอยู่เสมอๆ ถึงจะไม่มีมืออุ่นๆ ของโอ๊คช่วยจับจูง แต่เธอก็ค้นพบว่าเธอมีความสุขกับการใช้ชีวิตเพื่อดูแลตัวเองให้ดี  และหวังว่าวันหนึ่งข้างหน้าเมื่อเธอได้เจอกับโอ๊ค เธอจะบอกโอ๊คได้ว่า

“หน่องเดินเก่งขึ้นแล้วนะตอนที่โอ๊คไม่อยู่”