ตอนที่ 1

เรื่องหลังโรงพยาบาล เรื่องสั้นโดย สำสา คุณหมอผู้ชื่นชอบการสื่อสารเเละถ่ายทอดเรื่องราวของชีวิตเเละธรรมชาติออกมาเป็นงานศิลปะ และครั้งแรกของเขากับงานเขียนในรูปแบบเรื่องสั้นที่อ่านเอานำมาให้ได้อ่านกัน เรื่องราวของ ‘หมอบุญเสก’ เพื่อนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับและการตายที่อาจมีเงื่อนงำ

เป็นคืนที่แปลกอีกคืนหนึ่ง ผมฝันเห็นเพื่อนคนนี้ หากจำไม่ผิดผมน่าจะฝันเห็นบุญเสก ไม่น้อยกว่า 4 ถึง 5 ครั้งแล้ว เราไม่ได้สนิทกันนักในสมัยที่เรียนแพทย์ อาจจะด้วยชื่อต้นที่ทำให้รหัสนักศึกษาของเรามันห่างกัน ทำให้ไม่เคยทำงานกลุ่มด้วยกันเท่าไร บุญเสกเป็นเด็กหน้าห้อง โดยเฉพาะในสมัยที่เรียนเเพทย์ นั่นคงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เราไม่สนิทกันมากนัก

เเต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมด้วยกัน ทำให้เราได้มีโอกาสทักทายกันอยู่บ้าง เมื่อเจอกันในชั้นเรียนเเพทย์ ยิ่งเมื่อเรียนจบแพทย์ไปแล้ว บุญเสกไปทำงานเป็นแพทย์ชนบทที่โรงพยาบาลชุมชนในจังหวัดบ้านเกิด ตามภาระสัญญาที่ให้ไว้กับรัฐบาล ที่เรียกว่าทุนแพทย์ชนบท นั่นคือข้อมูลเดียวที่ผมรับรู้เกี่ยวกับเพื่อนคนนี้

จนกระทั่งมาทราบข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์ว่าเพื่อนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไฟชอร์ตที่บ้านพักในโรงพยาบาล

หลังจากพ่อเสียชีวิต ผมฝันถึงพ่อบ่อยครั้งไม่ว่าจะเป็นความฝันเกี่ยวกับเรื่องราวอะไรผมจะรู้สึกมีความสุขและลิงโลดทุกครั้งเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าในความฝันของผมมีพ่อปรากฏอยู่ด้วย แม้ในระยะหลังนี้ผมแทบจะไม่ฝันถึงพ่ออีกเลย

แต่กลับกันผมรู้สึกขนลุกนิดๆ ทุกครั้งที่ฝันถึงบุญเสก และมีความฉงนแปลกใจว่าทำไมผมถึงฝันถึงเพื่อนคนนี้บ่อยครั้ง ผมคุยกับเพื่อนสนิทหลายคน เพื่อนบอกว่าเราสองคนน่าจะมีอะไรติดค้างกันอยู่หรือเปล่า ส่วนแม่ผมกลับบอกว่าให้ผมไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับเพื่อนคนนี้ ซึ่งผมก็รับปากกับแม่ว่าจะไป

บางครั้งตัวละครในความฝันของเรา ก็เป็นตัวละครแปลกๆ ที่เราไม่คาดคิดที่จะได้พบเจอ ในขณะที่ตัวละครที่เราฝันถึงในยามตื่น กลับไม่เคยมาปรากฏตัวในความฝันเมื่อยามเราหลับเลย

เมื่อเราเปิดเรียนชั้น ม.4 ไปได้สักประมาณสัปดาห์หนึ่ง ในห้องเราซึ่งมีเด็กนักเรียน 44 คน กลับมีสมาชิกเพิ่มมาอีก 1 คน เป็นเด็กนักเรียนชายหน้าตาออกเชื้อสายจีน ผิวขาว รูปร่างไม่สูงแต่ดูแข็งแรง สิ่งที่ผมเห็นเตะตาก็คือเขาสวมกางเกงสีกากีตัวใหญ่มาก

คุณครูประจำชั้นของเราบอกกับเราเมื่อนำเพื่อนใหม่เข้ามาแนะนำว่า

“ฝากต้อนรับและดูเเลเพื่อนใหม่จากพัทลุงคนนึงนะคะ”

ครูก็อาจจะไม่ทราบหรือไม่อยากจะบอกเหตุผลกับพวกเราหรอกว่า อยู่ๆทำไมถึงมีเด็กนักเรียนเข้ามาเพิ่มในห้องเรียนมัธยมปลายสายวิทยาศาสตร์ห้องคิงในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและเป็นที่ต้องการของเด็กนักเรียนและผู้ปกครองจำนวนมาก

และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสเจอและรู้จัก บุญเสก เพื่อนนักเรียน ม.4 ที่มาจากจังหวัดพัทลุง ผู้ที่สวมกางเกงสีกากีตัวใหญ่

เราเรียนมัธยมปลายด้วยกัน 3 ปี ความทรงจำของผมเกี่ยวกับตัวบุญเสก นอกเหนือจากกางเกงตัวใหญ่ของเขาแล้ว ผมยังจำลักษณะใบหน้าที่ชอบแสยะด้วยริมฝีปากล่างยื่นๆ ร่วมกับคางใหญ่ๆ ของเพื่อนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามที่เขารู้สึกไม่เห็นด้วย หรือรู้สึกถึงอะไรที่ไม่ถูกต้อง

ยังจำได้ว่าเขามักจะแสดงความเห็นตรงไปตรงมาเมื่อไม่เห็นด้วย แม้กระทั่งกับคุณครูที่สอน ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ลักษณะนิสัยการแสดงออกของเด็กนักเรียนต่างจังหวัดในปี พ.ศ.2524