ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ ตอนที่ 16 : งานใหม่

ฉันเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ โดย โสภี พรรณราย…เมื่อชีวิตของชาลิสาพลิกผันไปจากความร่ำรวย กลายมาเป็นเลขาของสาวเจ้าอารมณ์ เธอต้องงัดเอากลยุทธ์มากมายมาจัดการให้เรื่องราววุ่นวายทั้งหลายผ่านไปให้ได้ แต่ยังมีเรื่องวุ่นๆ ของหัวใจที่เกิดขึ้นทุกทีที่พบกับธีทัต เธอจะรับมืออย่างไร นวนิยายจากอ่านเอา ที่นำมาให้ทุกท่านอ่านออนไลน์ค่ะ

แล้วชาลิสาก็เผชิญหน้ากับริก้าและลักขณา

ทั้งริก้ากับลักขณามองชาลิสาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

พบกันในฐานะเลขากับเจ้านาย ก็เป็นแบบนี้เลยเรอะ

“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเลขาคนใหม่ของคุณ” ชาลิสาไม่รู้ไม่ชี้แนะนำตัวเอง อาจจะเชยไปหน่อย แต่ชัดเจนดี

ริก้าเลิกคิ้ว ยกมือกอดอก วางมาดเป็นเจ้านาย

“กล้านักนะ กล้ามาเป็นเลขา ไหนล่ะมาดูเจ้าของร้านเสื้อชาลิสาที่ดุดัน เอาเรื่อง ไหนกลายเป็นคนรับใช้ของฉัน”

ถ้ากดได้จะกดให้จมดินล่ะ

ชาลิสารู้อยู่แล้วต้องเจอกับอะไร ถ้าไม่เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมคงอยู่ไม่ได้

ข้อเสนอของธีทัตดีจนยากปฏิเสธ

ทนได้ ต้องทน นี่แค่เริ่มต้น

“ฉันไม่ใช่คนรับใช้นะคะ คุณควรเน้นกับตัวเองไว้ว่า ฉันเป็นเลขา…เลขา…”

“เรอะ…เลขาก็เบ๊ฉันดีๆ”

“ขอยืนยันเป็น…เลขา”

“เลขาต้องทำอะไร?”

“ตามที่เหมาะสม”

“เบ๊รับใช้”

“ไม่เหมาะสม…ฉันจะไม่ทำ”

“ลองถามพี่นาสิ ตอนเป็นเลขาฉันต้องทำอะไรบ้าง”

ลักขณารีบลอยหน้าลอยตาตอบทันที

“รับใช้ให้คุณริก้าสบายที่สุด ต้องการอะไรต้องทำได้ ไม่ว่าเรื่องงานหรืออาหารการกิน อำนวยความสะดวก เปิดทางให้เดินสะดวก แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เสมอ มีแต่ตอบรับ…ค่ะ…ทำได้ค่ะ จะรีบทำค่ะ ตกลงค่ะ คำว่า…ไม่…ห้ามพูด”

ชาลิสาโครงศีรษะ มีแววตาสมเพชจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ แสดงออกมาได้อย่างไร สมเพชรและสงสาร

“ก้อ…มีแต่คุณลัคกขณาที่ทำได้มั้ง เพราะมีศักดิ์เป็นญาติด้วย คำว่าเลขาในความหมายคุณกับฉันคนละแบบ ขอไม่ทำตาม ไม่ชอบเลียนแบบค่ะ ขอทำให้แบบฉบับฉัน”

“แต่รับตำแหน่งแล้ว ต้องทำได้สิ”

“ไว้รอคุณกลับมาทำนะ”

“พูดเหมือนจะทำไม่นาน”

“ก็ต้องดูไปก่อน อนาคตไม่แน่นอน พูดเผื่อๆ ไว้ ฉันคงไม่อดทนเท่าคุณ และถ้าทำไม่ได้จริงๆ จะไม่ฝืนใจแน่นอน แล้วคุณค่อยกลับมาทำนะ รอไปก่อนนะ คงได้กลับมาเร็ววัน”

ลักขณาถึงกับชะงักไปเลย อ้าว…พูดเหมือนยอมแพ้ง่ายๆ พูดเหมือนจะให้ตนกลับมาทำงาน พอตั้งหลักได้ก็โพล่ง

“รู้แบบนี้ไม่น่ารับงานแต่แรก เสียเวลาคนอื่น”

“โอ๊ย…คุณลักขณา…เงินเดือนเอย ข้อเสนอเอย มันล่อตาล่อใจเหลือเกิน ในยุคเศรษฐกิจแบบนี้ ไม่รับงานก็โง่…โง่รู้ไหม”

“มาเป็นเลขาคุณริก้าก็โง่”

“ฉันขอรับเงินก่อน รับเงิน…โง่…ก็โอเค เพราะเงินมันสำคัญ”

“พวกเห็นแก่เงิน!” ลักขณาส่งสายตาดูถูก

“ทำงานแลกเงินอย่างสุจริต จะมองอย่างไรเป็นเรื่องของคุณ”

“ออกเลย…ไปให้พ้นๆ เลย”

“เสียใจ…มัวแต่มาพูดคุยอย่างนี้ แล้วจะเริ่มงานได้อย่างไร คุณริก้าต้องทำงาน ฉันก็ไม่อยากกินเงินเดือนฟรีๆ เอาเปรียบนายจ้างเกินไป ฉันอาย”

ลักขณาโมโห

“รู้งานเลขาด้วยเรอะ คุณธีทัตให้ฉันสอนงานคุณ นั่นโต๊ะคุณริก้าโต๊ะใหญ่ โต๊ะคุณโต๊ะเล็ก…ตรงนี้…งานมีสองส่วน ด่วนกลับไม่ด่วน ดูในคอมสิ” พูดแบบสะบัดๆ

ชาลิสาสนใจมองหน้าจอ

ลักขณาเปิดคอมตรงหน้าแล้วร้อง

“อ้าว…บ่ายมีประชุม ไม่อยู่ในหมายกำหนดของอาทิตย์นี้เลย เป็นการประชุมแทรก ดู…ประชุมเรื่องอะไร จะได้ให้คุณริก้าศึกษาก่อนเข้าประชุม ดู…ดูนี่…” ว่าจะอธิบายเพิ่มเติม แต่…ไม่ดีกว่า แกล้งให้เลขาคนใหม่หัวปั่นเล่น

อยู่ๆ ลัคนาก็ทิ้งงานไว้ และกล่าวว่า

“ดูเองก็แล้วกันนะ ถ้าเก่งจริง คงทำได้”

“คุณจะไม่แนะนำสักหน่อยเรอะ”

ลักขณายักไหล่

“งานคุณริก้าไม่ยากหรอก ดูจากงานเก่าๆ ก็รู้เอง”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ เก่งนะแย่งงานคนอื่นได้ ก็ทำไปสิ” พูดแล้วก็ลอยหน้าลอยตาออกจากห้อง ก่อนออกยังอมยิ้มกับริก้า

ริก้าเองก็ไม่ทักท้วง กลับเห็นด้วยกับลักขณา พูดกับเลขาคนใหม่

“ต่างคนต่างทำ” ว่าแล้วก็เดินไปที่โต๊ะทำงาน

ชาลิสางุนงงอยู่ครู่ บอกกับตัวเองตั้งใจหน่อย ต้องเริ่มจากหนึ่ง…เริ่ม…กับงานเร่งด่วนก่อน มีประชุมช่วงบ่าย คุณธีทัตเพิ่งมีคำสั่งเมื่อวาน เรื่องความปลอดภัยในการทำงานและอื่นๆ อีกสองสามเรื่อง

แต่เน้นเรื่องแรก…ความปลอดภัยในการทำงาน

หรือว่าเพราะเกิดเหตุโจรกรรมเพชรในงานที่โรงแรม จึงต้องมาประชุมวันนี้

ริก้านั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ สลับกับดูงานเล่นๆ

ชาลิสาศึกษาหน้าจอคอมพิวเตอร์

“กาแฟแก้วสิ” ริก้าสั่ง อยู่ๆ ก็ทำลายความเงียบ

ในห้องมีกันแค่สองคน ริก้าจะพูดกับใครล่ะ ชาลิสามองไม่เห็นใคร

“กาแฟ?”

“ใช่สิ หน้าที่เลขานะ พี่ณาก็จัดการให้ทุกวัน”

ในห้องทำงานมีมุมวางเครื่องดื่มกระทัดรัด ชาลิสาพยักหน้าและถาม

“นม น้ำตาลเท่าไหร่คะ?”

“ทำๆ มาเถอะให้กลมกล่อมก็พอ ไม่เคยรู้ต้องนมเท่าไหร่หรือน้ำตาลกี่ก้อน” พูดอย่างรำคาญขณะที่มองจอคอม ราวกับสนใจงานมากมาย

ชาลิสาจึงจัดให้อย่างกลางๆ เพราะตัวเองก็ไม่ทันหวานมากและไม่ชอบขมมาก

จัดมาแล้ว…ริก้าจึงยกจิบ

คอยดูนะ ถ้าไม่ชอบใจ จะให้ไปจัดมาใหม่ จะไม่ทนดื่มถ้าไม่พอใจ

แต่…อ้าว…กลมกล่อมได้ใจ ชอบพอดี ขืนบอกไม่ชอบ เดี๋ยวก็ไม่ถูกใจจริงๆ จึงเปลี่ยนไปเรื่องงาน

“ประชุมบ่าย ฉันต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้าง?”

“ก็คงตามที่เห็น…ตามหัวข้อ…ฉันยังใหม่อยู่ ขอเวลาศึกษาสองสามวัน คงเข้าที่เข้าทาง”

“เลขาตอบเจ้านายแบบนี้เรอะ?”

“ฉันไม่เคยเป็นเลขา และขอเป็นในแบบฉบับของฉัน ถ้าคุณไม่พอใจ ก็รายงานคุณธีทัตเลย”

“คิดว่าพี่ชายให้ท้าย?”

“เปล่าสักนิด พี่ชายคุณก็ไม่ค่อยชอบฉันนักหรอก ให้มาทำงานกับคุณเพราะเรามีข้อตกลงที่ฉันต้องยินยอม ใช่ว่าอยากจ้างฉันนัก”

ริก้าหรี่ตา

“ข้อตกลงแบบไหน”

“อย่ารู้เลย”

“เกี่ยวกับเงินๆ ทองๆ”

“ทำนองนั้น”

ริก้าหัวเราะเยาะ

“เลขาทุกคนก็มาแบบนี้ทั้งนั้น แล้วไม่มีใครอยู่ทนสักคน ขอให้ทน…ทนหน่อยนะ” เยาะเย้ยเสียงขำๆ

ชาลิสาโคลงศีรษะ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาศึกษางานในคอมประกอบเอกสาร จริงๆ แล้วไม่มีอะไรมากมายหรอก หากล้วนแต่ใหม่สำหรับตน

พอเที่ยง…ริก้าก็มีข้อเรียกร้องอีก

“หิวแล้วล่ะ หาอะไรให้กินหน่อยสิ”

“ฉันพักเที่ยงหนึ่งชั่วโมง ฉันจะไปกินในครัวบริการของโรงแรมสำหรับพนักงาน ปกติคุณกินที่ไหน?”

“ครัวสำหรับพนักงาน ฉันไม่กิน!”

“แล้ว?”

“ก้อให้ทางโรงแรมจัดอาหารกลางวันขึ้นมาให้ฉัน!”

“จะแจ้งให้นะ” รู้ว่าทำงานแบบนี้เท่ากับฝึกความอดทนมากกว่าจะมาทำงานแบบได้งานจริงๆ

เป้าหมายของธีทัตคืออะไรแน่?

รู้ว่าไม่อยากให้ตามใจ ‘น้องสาว’ คนพิเศษคนนี้แน่

ตามใจจนเสียคน หวังว่าจะมีคน ‘ขัดใจ’ น้องสาวบ้าง

ชาลิสาโทรแจ้งแผนกบริการให้จัดอาหารให้ริก้า ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติของริก้า ส่วนตัวเองลงมาชั้นล่างทานอาหารที่แผนกบริการพนักงานของโรงแรม โดยตักอาหารสองสามอย่างในถาด แล้วมานั่งทานเงียบๆ จนมีเสียงทัก

“อ้าว…ไม่ทานบนห้องกับคุณริก้าเรอะ?” เสียงของลักขณานั่นเอง

“คุณลักขณา อ๋อ…แยกกันกินดีกว่า”

“ฉันกินกับคุณริก้าเกือบทุกมื้อ”

“นั่นคุณ ไม่ใช่ฉัน”

“กินกับคุณริก้า ได้อาหารดีกว่านะ กุ้งหอยปูปลาพิเศษราคาแพง”

“แต่ฉันชอบกินอาหารคนเดียว และเงียบๆ”

ลักขณาค้อน เออ…รู้ว่าอยากเงียบ จึงเดินผละไป

ทางด้านชาลิสา รับทานอาหารและกลับขึ้นมาบนห้อง พบว่าเจ้านายสาวกำลังจัดการอาหารอย่างช้าๆ แต่ก็แบบเขี่ยไปเขี่ยมามากกว่า

“กิน…กิน…เบื่อ…เบื่อ…”

ชาลิสาเงียบ ทั้งที่รู้ว่าคนพูดตั้งใจพูดกับตน แต่แกล้งก้มหน้าก้มตาทำงาน สลับกับดูคอมพิวเตอร์ แทบจะว่าว่างเปล่าไม่ค่อยมีอะไร

ไม่มีงานอะไรมากมาย แสดงว่าริก้าคนนี้ทำงานน้อย พี่ชายก็ช่างกระไร ตามใจน้องขนาดนี้เลย

“เบื่อ..ไม่มีอร่อยๆ กินเลย” ลุกมาพูดที่โต๊ะทำงานของชาลิสาจนต้องเงยหน้า

“ชอบก็กินเยอะ ไม่ชอบก็กินน้อย ธรรมดาจะตาย”

“อาหารโรงแรมเป็นพันๆ ไม่เห็นจะถูกปาก?”

“คุณเล่นกินบ่อย ไม่เบื่อก็บ้าแล้ว”

“แล้วเธอกินอะไร?”

“ในครัวพนักงาน ข้าวราดแกง ไข่พะโล้ กับข้าวไทยๆ”

“เป็นไงล่ะ?”

“ถูกปากมาก อร่อยดีW

ริก้าย่นจมูก ทำหน้าไม่เชื่อ

“อร่อย…อร่อยจริงเรอะ เคยกินอาหารดีๆ หรือเปล่า เป็นเจ้าของตั้งสองร้าน คงได้กินอยู่นะ”

กินดีๆ…หมายถึงอะไรล่ะ ชาลิสาผ่านมาแล้วเคยเป็น ‘คุณหนู’ ของบิดามารดา เคยอยู่บ้านใหญ่โตเป็นไร่ หรูหรา แต่คุณหนูอย่างหล่อนก็เป็นแบบมีสมอง รู้จักหาเงิน หางาน เป็นเจ้าของกิจการเอง ไม่คิดจะเป็นลูกจ้าง

จน…นี่แหละ ครั้งแรกในชีวิต มากินเงินเดือน

“อย่ามัวแต่คุยเลย คุณริก้า เดี๋ยวจะเข้าประชุมแล้ว คุณเตรียมตัวเถอะ ให้เวลาห้านาทีนะคะ ต้องไปห้องประชุม”

“อ๋อ…นี่…กล้าออกคำสั่งเรอะ”

“ถ้าคุณโอ้เอ้ คุณจะเสียเอง”

“ก้อเธอเป็นเลขา”

“คนใหม่…ยังใหม่ คนอื่นคงมองข้ามไปล่ะ แล้วต้องโทษคุณลักขณาที่ไม่ยอมโอนงานให้ฉันอย่างเป็นทางการ ทิ้งงานและไปอย่างไม่รับผิดชอบ”

“เพราะงานของพี่ณา คืองานตามใจเจ้านาย!”

“แต่ฉันทำไม่ได้ คุณธีทัตจะตำหนิเอา”

“แหม…แหม…ทำเป็นเอาใจพี่ธี แค่เริ่มต้นเอง ระวังตัวไว้ เดี๋ยวก็รู้ ใครเป็นใคร”

“เข้าประชุมได้แล้วค่ะ” จ้องมองเจ้านายสาว

ริก้าคงเล่นตัวไม่ได้ล่ะ เพราะงานประชุม ที่ธีทัต…พ่อกับแม่ อาจร่วมประชุมด้วย สายมากจะโดนดุ ที่แน่ๆ พี่ธีใช้เป็นคนเรียกประชุม พี่ธีต้องนั่งหัวโต๊ะ

“ไป…ไป…ไปห้องประชุม”

“คุณนำ เพราะที่นี่ฉันไม่รู้จัก คุณลักขณาไม่บอกอะไรเลย”

“โทษแต่พี่ณา” ริก้าพึมพำ “หัดเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างสิ”

“คุณเข้าประชุมได้แล้วค่ะ” เตือนครั้งสุดท้าย

“ขอเข้าห้องน้ำก่อน” เรื่องมาก…

ชาลิสาไม่อยากให้ริก้าผิดเวลา

“เร็วหน่อยนะ”

“เข้าห้องน้ำ เร่งได้ด้วยเรอะ”

ชาลิสารอหน้าห้องน้ำ โอ๊ย…ชาลิสา มาอยู่ในจุดนี้ได้อย่างไร…กับชีวิตตัวเอง ทน…รอ…รอ ยังไงก็ต้องทนก่อน

ริก้าดูไม่เดือดร้อน ค่อยๆ เดินออกมา แต่ก็ถูกเร่งอีก

“คุณสายแล้วนะ”

“ไม่เป็นไร ก็สายประจำ ไม่สายสิ แปลก” แถมหัวเราะอีก

“เธอทำอะไร ไม่ต้องรีบ ปล่อยแขนฉัน” หรือเพราะรีบเดิน หรืออะไรก็ตาม ริก้าถึงกลับสะดุดล้ม ร้อง “ว้าย”