‘สวย’ แมวน้อยสอนรัก ตอนที่ 1

“จิ๊บ จิ๊บ” เสียงตะโกนเรียกดังจากหน้าบ้าน ฉันได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกอย่างตื่นตระหนกจนต้องรีบเดินออกมาดู และคิดว่าน่าจะมีเรื่องไม่ค่อยดีแน่ๆ เห็นครูตุ๊กป้าข้างบ้านวิ่งหน้าตาตื่นแบบลืมว่าข้อเข่าเสื่อมแล้ว “จิ๊บ พี่นาวบอกว่า มีแมวใครไม่รู้โดนวางยานอนชักอยู่ใต้ถุนบ้านแก”

จบประโยคเท่านั้น ฉัน นางสาวจิ๊บ หญิงงามปานนางสาวไทยที่มักมีคำพูดคุ้นหูว่า “รักแมวค่ะ” วิ่งโกยตีนหมานำหน้าป้า หูก็ได้ยินเสียงตะโกนดังตามหลังมาว่า “จิ๊บไปบ้านพี่นาวก่อน เดี๋ยวป้าไปเอาไข่กับน้ำมันพืชตามไป”

ฉันฟังป้าพูดจบ ก็ตัดสินใจวิ่งเข้าบ้านป้าพลางตะโกนบอกน้องชายป้า “น้าอ้นขอไข่กับน้ำมัน” โดยไม่รอให้ป้าวิ่งไปเอาเอง ขืนรอมีหวังไปถึงแมวก็ต้องรอป้าอยู่ดี อีกอย่างกลัวว่าป้าจะเจ็บเข่ากว่าเดิม โดยระหว่างวิ่งก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าแมวที่โดนวางยาไม่ใช่แมวจรที่มาขออยู่บ้านป้ากับฉันแน่นอน

เราสองบ้านช่วยกันเลี้ยงแมวจร 7 ตัว ปกติบ้านป้าไม่มีแมว ตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่แมวเริ่มทยอยมา เริ่มจากแม่แมวท้องแก่และคลอดลูกออกมา 3 ตัว ตามมาด้วยแมวแม่ลูก 2 ตัว ตัวสุดท้ายเป็นแมวตัวผู้ที่มาคอยระรานแมวสาวๆ บ้านนี้ เราจึงจัดการด้วยการจับไปทำหมัน เมื่อทำหมันเสร็จ พี่ถังทองมันคงงอนที่โดนตัดไข่จึงประชดให้ป้ารับเลี้ยงตลอดชีวิตเสียเลยด้วยการไม่ยอมไปไหน ที่มาของแมวแต่ละตัวรวมถึงพลังดึงดูดแมวของฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ขอวิ่งหน้าตั้งลุ้นว่าจะเป็นแมวบ้านเราหรือไม่ก่อน การวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเป็นพลังงานพิเศษที่จิ๊บมักแสดงออกมาเสมอเวลาได้ยินข่าวสัตว์ขอความช่วยเหลือ ถ้าเป็นหน่วยงานอาจจะต้องโทรด้วยเบอร์ 1669

พอถึงใต้ถุนบ้านพี่นาวก็โล่งใจ ไม่ใช่แมวบ้านเรา ลวดลายคล้ายสวย แต่แมวตัวนี้ใหญ่และยาวกว่า สวยเป็นแมวที่ตามแม่มาอยู่ สวยมีลักษณะคล้ายวิเชียรมาศแต่ขนจะมีสีลายขาวสลับเทาปนดำเข้มอ่อนกระจายทั่วตัว ปนเปื้อนกันไปหมด เอกลักษณ์เฉพาะตัวจะไม่ชัดเจนถ้าไม่สังเกตดีๆ เมื่อมาถึงที่หมาย แมวใครหนอจิ๊บก็นั่งลง แล้วลงมือตอกไข่ กรอกใส่ปากแมวอย่างรวดเร็ว ไข่ฟองแรกไม่เข้าปาก กำลังตามด้วยไข่ฟองที่สอง ป้าก็มาถึง

“จิ๊บเอ๊ย อาการแบบนี้ไม่ใช่โดนยาแล้วลูก ถ้าแมวโดยยาเบื่อ น้ำลายมันจะฟูมออกปาก”

“อ้าวไอ้ลิงเผือก (สรรพนามที่ฉันมักจะเรียกตัวเอง) แมวตัวนี้ซวยแล้ว จะตายเพราะไข่ที่เรายัดเข้าไปนี้แหละ ฉันยิ้มเหงือกแห้งและหันไปหาพี่นาว “ขอผ้าชุบน้ำสักผืนค่ะ” ย้ายแมวไปในที่ร่มเวลานี้ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ใจกะจะเอาไปหาหมอให้เร็วที่สุด แต่ดูอาการแล้วไม่น่ารอด นางทำท่าสำรอก และอ่อนแรงลงอย่างมาก หายใจแผ่วๆ

พี่นาวเอาผ้าชุบน้ำมา ฉันก็ทำการเช็ดน้ำลายและเศษทุกอย่างที่ออกมาทางทวารหนักอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ แต่กลิ่นนี่ เรียกได้ว่าสุดๆ “พี่นาวขอผ้าแห้งสักผืน มารองให้เขานอน” อาการเหมือนนางใกล้จะกลับดาวแมวแล้ว ฉันจึงท่องบทสวดมนต์พร้อมกับคิดถึงพระไปด้วย สวดมนต์จบไปหนึ่งบทก็เอ่ยปากพูดกับแมว “แมวน้อยเอยเกิดมาเป็นแมวแสนลำบาก หิวก็ต้องหากิน แถมมีหมาไล่ควบ คนไล่ตี ไปเป็นนางฟ้าดีกว่าเน้อ บุญต่างๆ ที่เคยทำมายกให้และโมทนาบุญเอานะ”

เวลาผ่านไปพักใหญ่ แมวยังหายใจแผ่วๆ เหลือเกิน จึงเอะใจน่าจะมีห่วง “ไม่ต้องห่วงเจ้าของนะ หนูไปดีแล้วไม่ลำบาก” หัวแมวซบในอุ้งมือ อาการสงบเหมือนอุ่นใจ มืออีกข้างก็สัมผัสที่หน้าอกไว้ตลอด จะไม่ทิ้งจนกว่าจะหมดลมหายใจสุดท้าย อย่างน้อยการตายของเหมียวน้อยจะไม่ได้รู้สึกเดียวดาย ใจเราสัมผัสชัดว่าเขาอุ่นใจ

เสียงน้าอ้นบอกมาว่า “อ้าวไอ้สวยแมวเรานี่นา” ฉันและป้าค้านอย่างเสียงแข็งว่าไม่ใช่ไอ้สวย “ไอ้สวยตัวมันเล็ก ผอมกว่านี้ หน้าไม่แหลม” แต่พอสังเกตลวดลายดีๆ แล้ว ใช่เลย เวลาแมวนอนเขาจะตัวใหญ่กว่าตอนยืน และคางแหลมกว่าเดิมเพราะเปียกน้ำลาย ฉันสังเกตลายบนตัว แล้วหันหน้ามองป้า “ใช่เลยไอ้สวย”

ใจก็ถึงบางอ้อ ทำไมสวยยังไม่ยอมไป อาจเพราะว่าฉันยังจำเขาไม่ได้ น้ำตาก็เริ่มร่วง ฉันก้มหน้า มือยังสัมผัสความอุ่น รู้ดีว่าเวลาเราจะพลัดพรากจากอะไร เรามักจะพยายามไขว่คว้าจดจำสัมผัสให้ได้นานที่สุด สวยยังคงหายใจ เก็บไออุ่นจากตัวสวยไว้ให้ได้นานที่สุด และรู้ดีว่าจะไม่ได้สัมผัสขนนุ่มๆ ของสวยอีกต่อไป

ความทรงจำเริ่มผุดขึ้นมา ฉันตั้งชื่อให้ว่าสวยเพราะมีใบหน้าที่หวาน เป็นแมวขี้กลัว ใช้เวลานานกว่าจะยอมให้จับ ขนแข็ง ตัวผอม ชอบไล่ตบแมวจรตัวอื่น ป้าข้างบ้านสั่งสอนด้วยเสียงตวาดดังๆ “ทำแบบนี้ไม่ได้”

ฉันเคยความสงสัยในนิสัยของสวย เขาต้องการความรักหรือเปล่า “สวยเอ๊ย สวยต้องการความรักใช่ไหม” ทุกครั้งของการเจอกันก็จะเอามือลูบหัวเบาๆ และบอกรักทุกครั้ง “รักนะสวย แบ่งกันอยู่ แมวทุกตัวหิวข้าวเหมือนกัน อย่าใจร้ายใส่กันนะ”  “ลิงเผือก เอ็งคุยกับแมวเหมือนว่ามันจะเข้าใจ” ป้าบอกว่าแมวทุกตัวมันจำเสียงรถฉันได้แม่น เมื่อรถถึงปากซอย “ป้าอยากให้จิ๊บเห็นภาพ แมวมันพากันรีบวิ่งมารอที่บ้าน โดยเฉพาะสวยจะวิ่งสี่คูณร้อยเลย” หลังๆ สวยเริ่มไล่ตบแมวตัวอื่นน้อยลง และมักจะนอนลงให้เราลูบและขนสวยเริ่มนุ่มขึ้นคงเพราะได้อาหารดีๆ

ความอุ่นในมือเริ่มลดลงหายใจแผ่วๆ “สวยจะไปจากกันจริงๆ แล้วใช่ไหม” ทุกอย่างสงบนิ่ง ฉันมองหน้าป้าเป็นอันรู้กัน น้าอ้นใช้เวลาที่เรากำลังยุ่งกับแมวไปขุดหลุมฝังรอ “สวยไปยัง” บอกน้าอ้นว่าอุ้มไปได้เลย น้าช่างรู้ใจขุดหลุมฝังใกล้กับที่เขาชอบมาเล่นด้วย เดินตามกันมาสามคน “น้าอ้นอย่าเพิ่งฝัง รอแป๊บหนึ่ง” มองหาดอกไม้และวิ่งไปเก็บดอกราตรีสีขาว บรรจงวางตรงใบหน้าและอก แถมน้ำตาให้นิดหน่อย ทำให้ได้ดีที่สุดแล้วในเวลานี้

สวยคงดีใจ เวลาสุดท้ายเขายังได้เจอ ได้ยินเสียงพวกเราสามคน ป้า จิ๊บ และน้าอ้นที่เขาคุ้นเคยที่สุด หลังจากฝังร่างเรียบร้อย ในใจกลับอิ่มล้นบอกไม่ถูก เวลาที่ผ่านมาการพยายามให้ความรัก การลูบ สวยมองหน้าเรา จำแววตาได้เลย แต่เราคุยกันไม่รู้เรื่องนะ ฉันยอมรับเป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง เวลาแมวมองหน้าแต่ไม่เข้าใจความหมาย

ทุกวันนี้หลังจากเลิกงาน ฉันยังมีภาพจำเก่าๆ และยังไม่ชินกับการไม่มีสวยมานั่งรอ บรรดาเหมียวๆ วิ่งมาครบ ส่วนป้าข้างบ้านก็บอกมาว่า “จิ๊บ ป้าฝันถึงสวย” ป้าเป็นหนักกว่าฉันถึงขั้นเอาไปฝัน อยากจะถามว่ามันบอกเลขอะไรบ้างไหม

การจากไปของสวยสอนให้รู้ว่า ฉันเสียใจให้กับสวยแค่ 1-2 วัน เพราะเราผูกพันกันน้อยมาก มันก็ดีนะไม่งั้นหมอกับพยาบาลคงไม่ต้องเป็นอันทำงานกันเลยทีเดียว ความอิ่มใจที่ให้สวยตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่รู้จะส่งต่อให้ผู้อ่านสัมผัสได้อย่างไร แต่ถ้าเป็นแมวที่เรารักมาก เราจะรู้สึกอิ่มใจเหมือนกรณีสวยไหม กลัวแต่จะติดค้างเวลาป่วย หาหมอที่เก่งไม่ได้ หรือดูแลได้ไม่ดี โดยเฉพาะตอนใกล้สิ้นเดือน

ตอนเย็นอีกวัน น้องที่คุ้นเคยเพราะเลี้ยงแมวเหมือนกันพุ่งตรงมาที่ฉันแต่ไกลๆ เดาได้ต้องมีเรื่องอะไรหนอ “พี่จิ๊บครับ น้องมะลิแมวที่ผมเลี้ยงป่วยเป็นลิวคีเมียน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ผมอยากเล่าให้พี่ฟังเพราะเห็นว่าพี่ก็เคยเสียแมวที่เป็นลิวคีเมีย” ว่าแล้วไงว่าต้องมีอะไรสักอย่าง ฉันเงยหน้ามาพร้อมตาแดงๆ เนื่องจากกำลังคิดถึงสวย น้องมีสีหน้าตกใจนิดหน่อย ‘ทำไมพี่อินเร็วจัง’ แหม พี่ไม่ได้อินเรื่องน้องมะลิหรอกนะ แต่สถานการณ์พาไปจริงๆ ภาพพี่โชคดีแมวที่ฉันรักมากที่สุดและจากไปด้วยโรคลิวคีเมีย ก็ฉายภาพขึ้นมาในหัวจิตหัวใจของฉัน เรื่องมันเศร้า ถึงขั้นโรคซึมเศร้ากำเริบ พี่โชคดีเป็นแมวที่ห้ามทาสไม่ให้ร้องแบบทาสหยุดร้องได้เลย ด้วยการงับหน้าเบาๆ ถ้ายังร้องอีกระดับความแรงในการงับจะแรงขึ้นจนต้องหยุด และแอบไปร้องไห้ต่อในห้องน้ำ

สวย แมวน้อยตัวนี้สอนให้ฉันรู้จักความรัก เธอสอนให้ฉันรับรู้ทุกข์ที่เกิดจากความรัก ความผูกพัน เวลาที่เรามีต่อกัน และความทุกข์นั้นจะเบาลง เมื่อเวลาผ่านไปๆ จึงเป็นที่มาของเรื่อง ‘สวย แมวน้อยสอนรัก’ ความรักมีหลากหลายระดับ ฉันได้เรียนรู้มันจากการเลี้ยงแมวทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ

ผู้เขียนอยากจะชวนให้มาสนุกกับน้องแมวของผู้เขียน ติดตามได้ในตอนต่อไป ในชื่อตอนว่า ‘พี่โชคดี แมวแหกกฎเหล็ก’ ด้วยปณิธานที่ฉันตั้งไว้ว่า

“ฉันจะไม่เลี้ยงแมวโดยเด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดๆ”

โปรดติดตามตอนต่อไป