โหงลำโขง บทที่ 12 : ความลับไม่มีในโลก ไม่วันใดก็วันหนึ่ง (1)

โหงลำโขง โดย ทศพล กับเรื่องราวของ “คูน” ชายหนุ่มผู้อาภัพ บิดามารดาถูกฆาตกรรม เขาจึงเติบโตโดยการฟูมฟักจากแม่เฒ่าต้วน ผู้หวังว่าสักวันหนึ่งคูนจะกลับไปล้างแค้นให้กับบิดามารดา และทำให้ครอบครัวของฆาตกรนั้นอยู่อย่างตายทั้งเป็น หากแต่แผนการและหัวใจสวนทางกัน คูนจะทำอย่างไร นวนิยายคุณภาพที่อ่านเอานำมาให้คุณอ่านใน anowl.co

งานเผาศพของจำปีได้เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยในทุกขั้นตอน เถ้ากระดูกของเธอได้ถูกนำไปโปรยลงลำน้ำโขงตามวัฒนธรรมประเพณีที่สืบต่อกันมา จากนั้นครอบครัวก็ไปทำบุญที่วัดในถ้ำให้กับเธอ นับว่าเป็นอันเสร็จสิ้นพิธีกรรม งานศพครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น เพราะมีชาวบ้านคอยช่วยเหลือคนละไม้คนละมือนั่นเอง

แม่เฒ่าต้วนกลับมาถึงเฮือนแล้วเห็นแสงเทียนยังคงสว่างไสวอยู่ตรงชานโล่งที่มีหลังคาคลุม พอเหลือบไปมองก็เห็นคูนกำลังง่วนอยู่กับการนั่งทำความสะอาดดาบคู่ เธอจึงเดินเข้าไปหาเพื่อพูดอะไรบางอย่าง “ดึกแล้วยังบ่นอนเบาะลูก พักร่างกายบ้างกะดีเด้อ”

คูนนั่งชันเข่าซ้ายเช็ดดาบตั้งแต่ด้ามดาบจนถึงปลายดาบ “แล้วแม่ไปไหนมาขอรับ ดึกแบบนี้แล้ว ปกติแม่เฒ่าสิบ่ออกจากเฮือน คงมีเรื่องสำคัญแม่นบ่ขอรับ”

“บ่มีหยังหรอก แม่แค่อยากเดินเล่นสักหน่อย เผื่อสิมีแผนการดีๆ ผุดเข้ามาในหัว”

“แล้วหลานต้องเฮ็ดแนวใดต่อขอรับ” คูนวางดาบลงก่อนลุกยืนขึ้น “จำปีกะตายไปแล้ว ดวงวิญญาณที่แม่เฒ่าต้องการนั้นพอใช้ได้บ่ขอรับ”

“ดวงวิญญาณที่บ่ได้มอบให้ด้วยจิตบริสุทธิ์นั้น มันใช้บ่ได้” แม่เฒ่าจ้องเข้าไปในดวงตาของคูน “แต่ลูกยังสามารถช่วยนำดวงวิญญาณดวงใหม่ให้กับแม่ได้เด้อ”

“ทีนี้ต้องเป็นใครหรือขอรับ ที่สิมอบดวงวิญญาณที่แม่เฒ่าต้องการได้”

“จำปา…ลูกต้องแต่งงานกับจำปา แล้วเฮ็ดให้นางยอมมอบดวงวิญญาณด้วยจิตบริสุทธิ์ซะ ทีนี้แหละบักท้าวคำมั่นมันสิได้รู้ซึ้งถึงรสชาติของการมีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น” แม่เฒ่าพูดจบก็รีบตวัดไม้เท้าเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป แต่ก่อนที่จะปิดประตูห้องนอน แม่เฒ่ากลับมีความคิดอะไรดีๆ ผุดขึ้นมา จึงตะโกนมาพูดกับคูนอีกครั้งว่า “งานแต่งงานนั้น แม่มีวิธีแล้วเด้อ คงสิได้แต่งกันเร็วๆ นี้แหละ”

คูนพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงนิ่งเงียบอยู่กับความคิดของตนเองจนผ้าเช็ดดาบที่ถืออยู่นั่นหลุดออกจากมือตกลงไปสู่พื้นเฮือน จำปากลายเป็นเป้าหมายใหม่ของแม่เฒ่า เธอต้องเข้ามาตกอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้ต่อจากจำปี

แผนการเดิมของแม่เฒ่า คือการทำให้คูนได้แต่งงานกับจำปีเพื่อให้เธอมอบดวงวิญญาณให้ด้วยจิตบริสุทธิ์และท้าวคำมั่นจะได้มีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็นเมื่อลูกสาวเสียชีวิตลง แต่แล้วแผนการเดิมกลับต้องมาล่มลงไปเสียก่อน เมื่อจำปีดันเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน ทำให้ดวงวิญญาณที่แม่เฒ่าต้องการนั้นใช้ไม่ได้แล้ว

ใช่ว่าคูนจะล่วงรู้แผนการของแม่เฒ่าทุกอย่าง เขาจะรับรู้ได้ก็ต่อเมื่อแม่เฒ่าบอกให้รู้เท่านั้น แม้แต่เรื่องดวงวิญญาณจิตบริสุทธิ์ที่แม่เฒ่าต้องการมาก เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าแม่เฒ่าจะนำไปทำอะไรกันแน่

ชีวิตที่คูนเป็นอยู่ทุกวันนี้ ล้วนแล้วเป็นไปตามความต้องการแม่เฒ่าทั้งหมด แต่มีเรื่องเดียวที่เขาเชื่อว่าแม่เฒ่าไม่เคยรับรู้ คือความรักที่เขามีให้จำปานั้นคือความรักอย่างแท้จริง

วันถัดมา ณ เฮือนของท้าวคำมั่น

แม่จำปูนยังคงเก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในเฮือน ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจจะดีขึ้นมากกว่าเดิมแล้วก็ตาม แต่เธอยังคงรู้สึกเหมือนมันมีอะไรบางอย่างขาดหายไปอยู่ดี ยิ่งพอมองเห็นจำปาคราใด เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงจำปีทุกที

บ่ายวันนี้แม่จำปูนและจำปากำลังช่วยกันทำขันหมากเบ็งตรงห้องรับแขก ซึ่งขันหมากเบ็งจำนวน 2 คู่นี้ จะนำขึ้นถวายพระที่ห้องพระคืนนี้

จู่ๆ เสียงตะโกนเรียกของแม่เฒ่าต้วนก็ดังมาจากด้านล่างของเฮือน “แม่ใหญ่ พ่อใหญ่ อยู่บ่”

จำปารีบลุกขึ้นไปดูตรงชานเฮือนก่อนตะโกนตอบลงไปว่า “พ่อบ่อยู่จ้ะ ส่วนแม่อยู่บนเฮือน”

“ให้ข้าขึ้นไปบนเฮือนได้บ่ ข้ามีเรื่องสำคัญที่สิพูดกับแม่ใหญ่” แม่เฒ่าต้วนตอบกลับมาก่อนค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ายืนอยู่ใกล้ๆ หัวบันไดบ้านไว้รอ หากเจ้าของเฮือนอนุญาตก็จะได้เดินขึ้นไปได้เลยทันที

จำปาเหลียวหลังไปดูปฏิกิริยาของแม่ว่าจะให้ตอบออกไปอย่างไรดี เมื่อแม่พยักหน้าในเชิงสัญลักษณ์ตอบกลับมาว่าอนุญาต เธอจึงตะโกนกลับลงไปว่า “เชิญแม่เฒ่าขึ้นมาได้เลยจ้ะ”

แม่เฒ่าเดินชักไม้เท้าขึ้นมาบนเฮือนก่อนส่งรอยยิ้มให้กับจำปา “ขอบใจหลายจ้ะ” หลังจากนั้นแม่เฒ่าก็รีบเดินตรงเข้าไปหาแม่จำปูน “เป็นอย่างไรบ้างแม่ใหญ่ ข้าผ่านมาทางนี้พอดี เลยแวะมาเยี่ยม”

“เชิญแม่เฒ่านั่งลงก่อน” แม่จำปูนหันไปบอกจำปาที่กำลังเดินมาหา “ลูกไปเอาน้ำมาให้แม่เฒ่าสักขันหน่อย แม่เฒ่ามาเมื่อยๆ ได้จิบน้ำเย็นๆ คงสิมีแรงเล่าเรื่องสำคัญ”

“บ่เป็นหยัง ข้าบ่เมื่อยหรอกแม่ใหญ่” แม่เฒ่าต้วนกวักมือเรียกจำปา “จำปากะมานั่งฟังด้วยกันสิ เรื่องสำคัญแบบนี้ พูดครั้งเดียว ตกใจทีเดียวพร้อมกันคงสิดีกว่า”

จำปาคลานเข่าเข้าไปนั่งข้างๆ แม่ เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องสำคัญที่ว่านั่นมันคือเรื่องอะไร เพราะทุกครั้งที่แม่เฒ่ามาหาถึงเฮือน ย่อมมีแต่เรื่องน่าประหลาดใจให้คิดตามทุกครั้ง

“เข้าเรื่องเลยกะแล้วกัน พูดกับแม่ใหญ่กะเหมือนกันกับพูดกับพ่อใหญ่” แม่เฒ่าต้วนจ้องหน้าแม่จำปูน “ข้าต้องการให้จำปาแต่งงานกับหลานชายของข้า ในเมื่อจำปีดันมาด่วนตายลงไปเสียก่อน จำปากะควรที่สิเข้ามาทดแทน…ตามคำมั่นสัญญา”

“บ่ได้ ข่อยบ่เห็นนำอย่างเด็ดขาด” ท้าวคำมั่นเดินขึ้นมาบนเฮือนพอดี แล้วเกิดได้ยินเข้า “ตามคำมั่นสัญญาที่แม่เฒ่าขอนั้นเป็นจำปี…บ่แม่นจำปา เรื่องงานแต่งงานมันควรจบตั้งแต่จำปีตายไปแล้ว”

“แม่เฒ่า…ข่อยขอร้องละเด้อ จำปีเพิ่งสิตายจากพวกเฮาไปหมาดๆ เรื่องงานแต่งงานให้มันจบไว้แต่เพียงเท่านี้เถอะเด้อ” แม่จำปูนยกมือขึ้นไหว้ไปทั้งน้ำตา “จำปาเป็นฝาแฝดกับจำปีกะแม่น แต่ยังไงกะเป็นคนละคนกัน หากแม่เฒ่าต้องการสิ่งตอบแทน ขอเป็นเรื่องอื่นได้อยู่บ่”

แม่เฒ่าต้วนพ่นลมหายใจออกมา “อุตส่าห์ตัดสินใจสิบ่พูดความบ่ดีบ่งามแล้วแท้ๆ นี่พ่อใหญ่แม่ใหญ่คิดว่าลูกสาวคนนี้มันยังผุดผ่องอยู่หรือไง” ชี้นิ้วไปที่จำปา “มึงบอกความจริงไปสิ ว่ามึงกับหลานข้าผิดผีกันนักต่อนักแล้ว แล้วพ่อชายที่ยืนกอดมึงเมื่อสามปีก่อน มันกะคือหลานข้า”

จำปารู้สึกตกใจมากที่ถูกแม่เฒ่าพูดกับเธอเช่นนี้ แต่เธอก็นั่งนิ่งเงียบเอาไว้ ปล่อยให้แม่เฒ่าพล่ามไป ในเมื่อหลักฐานไม่มี แล้วใครเขาจะเชื่อ

“หยุดให้ร้ายลูกข่อยเด้อแม่เฒ่า” ท้าวคำมั่นกะจะเดินไปกระชากแขนแม่เฒ่าลุกขึ้น

แต่ในขณะที่ท้าวคำมั่นจับแขนแม่เฒ่า จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกเข้าที่ศีรษะจนเกิดทำอาการวิงเวียน แล้วภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาของจำปาและคูนก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาทั้งหมด ทุกอย่างเป็นความจริงอย่างที่แม่เฒ่ากล่าวมา ลูกสาวคนนี้ได้ผิดผีกับคูนแล้วจริงๆ ทั้งถูกโอบกอดและจูบนับไม่ถ้วน

ท้าวคำมั่นได้สติกลับคืนมา ก่อนที่ตัวของเขาจะกระเด็นลงไปนั่งกองลงกับพื้นเฮือน ท้าวพาที่เดินขึ้นมาบนเฮือนพอดีแล้วเห็นเข้า จึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเพื่อนให้ลุกยืนขึ้นได้ทัน

แม่จำปูนและจำปาโล่งใจที่ท้าวคำมั่นไม่เป็นอะไรมาก

“เกิดหยังขึ้น” ท้าวพาสังเกตท้าวคำมั่นที่มีเหงื่อโซกไปทั้งตัว “มึงหน้ามืดเหรอวะ”

“กูบ่เป็นหยัง” ท้าวคำมั่นพยายามยืนทรงตัวก่อนเดินเข้าไปดึงแขนจำปาลุกขึ้นมา “เล่าความจริงมา ลูกผิดผีกับบักคูนแล้วแม่นบ่ บอกพ่อมาตามตรง”

จำปาแปลกใจที่จู่ๆ พ่อก็มาดึงแขนเธอขึ้นมาถามความจริง “ข่อย…”

“นี่พ่อเป็นหยังขึ้นมาล่ะบัดนี้” แม่จำปูนโวยวายขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปช่วยอย่างไร “ปล่อยแขนลูกเดี๋ยวนี้เลยเด้อ บีบแขนลูกแรงแบบนั้นเฮ็ดหยัง”

ท้าวคำมั่นไม่สนใจคำพูดของภรรยาก่อนจ้องตาลูกสาวเพื่อเค้นความจริงให้ได้ “ช่วยบอกพ่อที ภาพที่พ่อเห็นทั้งหมดนั่นมันบ่แม่นความจริง พ่อต้องมั่นใจให้ได้ว่าลูกบ่ได้ผิดผีกับมัน พ่อถึงสิจัดการขับไล่ผู้ที่มาให้ร้ายลูกออกไปจากหมู่บ้านนี้ทันที”

“ที่แม่เฒ่าพูดมาเป็นความจริง” จำปาพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอไม่อาจฝืนทนปกปิดความจริงได้อีกแล้ว ถ้าหากไม่ยอมรับความจริงเสียตอนนี้ แม่เฒ่าและคูนคงได้ถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านไปอย่างไม่ยุติธรรม เธอคงจะรู้สึกผิดตลอดชีวิตเป็นแน่

ท้าวคำมั่นปล่อยมือออกจากแขนจำปา ก่อนเดินถอยหลังเหม่อลอยไปหาท้าวพา “กูมีเรื่องต้องไปสะสาง ฝากดูแลทางนี้ก่อนเด้อ” จากนั้นเขาก็รีบวิ่งลงจากเฮือน แล้วรีบกระโดดขึ้นหลังม้าไปหาตัวต้นเรื่องทันที

แม่จำปูนส่ายหน้ารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น “งั้นที่จำปีมาฟ้องเมื่อสามปีก่อน มันกะเป็นเรื่องจริงทั้งหมด” กำปั้นมือซ้ายแม่จำปูนทุบเข้าที่หน้าอกตัวเองด้วยความโง่เขลา เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวตัวเอง “ถ้าจำปียังมีชีวิตอยู่ แล้วมารู้ทีหลังว่าพ่อชายที่ตนสิแต่งงานด้วย ได้ผิดผีกับน้องสาวตัวเองอยู่ก่อนหน้าแล้ว ลูกแม่สิรู้สึกยังไงบ้างน้อ พุทโธ่…จำปีนี่ช่างน่าสงสารเสียจริงๆ”

จำปาไม่อาจทนฟังแม่จำปูนที่เอาแต่นั่งตัดพ้อออกมาต่อไปได้ เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปยังห้องนอนตัวเองก่อนที่จะรีบปิดประตูลงกลอน แล้วนั่งทรุดลงกอดเข่าตัวเองไปกับความรู้สึกเศร้าใจที่ความจริงทุกอย่างได้ถูกเปิดเผยออกมาจนได้ เพราะความลับนั้นมันไม่มีอยู่จริงในโลกใบนี้ ไม่วันใดก็วันหนึ่งก็ต้องถูกเปิดเผย

แม่เฒ่าต้วนจับไม้เท้าดันตัวลุกยืนขึ้น “หวังว่างานแต่งงานคงสิมีขึ้นเร็วๆ นี้เด้อแม่ใหญ่ งั้นข้าเมือเฮือนก่อนเด้อ การมาเยี่ยมครั้งนี้ช่างเป็นเรื่องดีอีหลี” แม่เฒ่าเดินไปหยุดตรงหน้าท้าวพา “คนมีญาณวิเศษคือเจ้า ว่างๆ กะไปสอดแนมดูลูกสาวแม่จำเนียนบ้างเด้อ ช่วงนี้ติ้วดูแปลกๆ ไป เหมือนบ่แม่นติ้วคนเดิมที่เคยรู้จัก” พอพูดจบ แม่เฒ่าก็รีบสาวเท้าเดินลงจากเฮือนไปทันที

ท้าวพาไม่ตอบโต้อะไรออกไป เขารู้สึกแปลกใจมากที่แม่เฒ่ามาพูดให้เขาสงสัยในตัวติ้ว นี่อาจจะเป็นแผนการอะไรบางอย่างหรือไม่ หรือเขาควรไปสอดแนมตามที่แม่เฒ่าบอก เขาชักจะเดาไม่ถูกแล้วว่าแม่เฒ่าจะมาไม้ไหน และตัวเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี