โหงลำโขง บทที่ 9 : แม่หญิงถูกลักพาตัว (2)

โหงลำโขง โดย ทศพล กับเรื่องราวของ “คูน” ชายหนุ่มผู้อาภัพ บิดามารดาถูกฆาตกรรม เขาจึงเติบโตโดยการฟูมฟักจากแม่เฒ่าต้วน ผู้หวังว่าสักวันหนึ่งคูนจะกลับไปล้างแค้นให้กับบิดามารดา และทำให้ครอบครัวของฆาตกรนั้นอยู่อย่างตายทั้งเป็น หากแต่แผนการและหัวใจสวนทางกัน คูนจะทำอย่างไร นวนิยายคุณภาพที่อ่านเอานำมาให้คุณอ่านใน anowl.co

ค่ำคืนนี้ชาวบ้านพานรู้สึกพิศวง เมื่อแสงของพระจันทร์จากที่เคยสาดแสงสีทองอร่าม กลับมีแต่ความมืดมิดไปทั่วอาณาบริเวณ และในเวลาไล่เลี่ยกันก็มีกลุ่มควันสีขาวลอยฟุ้งกระจายไปทั่วหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์เมื่อสูดดมกลุ่มควันเหล่านี้เข้าไป ต่างก็นอนหลับใหลไม่รับรู้เรื่องราวเหมือนกันหมด แม้แต่เหล่าพ่อชายที่ขี่ม้าลาดตระเวนรอบหมู่บ้าน ยังต้องล้มลงไปนอนกองกับพื้นทั้งคนและม้าเลยทีเดียว

ในขณะที่ทุกคนนอนหลับใหลอยู่นั้น ชายที่อำพรางตัวด้วยชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้าจำนวนหลายคน ก็พากันวิ่งเข้ามาในหมู่บ้านก่อนกระจายตัววิ่งขึ้นไปบนเฮือนแต่ละหลัง เพื่อคัดเลือกเอาแม่หญิงในช่วงวัยกำลังออกเรือน อายุประมาณ 15-18 ปี

มีชายชุดดำคนหนึ่งพยายามจะขึ้นเฮือนท้าวคำมั่น แต่ก็ไม่สามารถก้าวขึ้นบันไดเฮือนได้เลยแม้แต่ขั้นเดียว เนื่องจากเฮือนหลังนี้ถูกแม่เฒ่าต้วนแอบร่ายคาถาป้องกันจำปีและจำปาเอาไว้มาหลายวันแล้ว เพื่อไม่ให้คนหรือวิญญาณตนใดมายุ่งกับคนที่แม่เฒ่าเลือกเอาไว้

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะมีเวลาไม่มาก แม่หญิงประมาณ 20 กว่าคน ถูกชายชุดดำอุ้มขึ้นบนหลังม้าก่อนที่จะรีบควบม้าออกไปจากหมู่บ้านนี้

แม่เฒ่าต้วนลืมตาตื่นขึ้นก็สังหรณ์ใจว่าอาจมีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้น จึงควานหาไม้เท้าเพื่อลุกออกจากห้องนอนตัวเองก่อนรีบไปเคาะประตูห้องนอนของคูน

“คูน…ลูก” แม่เฒ่าต้วนตะโกนเรียก “คูนตื่น”

คูนงัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง “แม่เฒ่ามีหยังขอรับ”

“แม่รู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนมนตร์คาถาจากที่อื่นให้นอนหลับลึก” แม่เฒ่าต้วนเหลือบหันไปมองประตูทุกห้องในบ้านที่ถูกเปิดออก “เป็นหยังประตูถึงเปิดเองได้ ต้องมีคนบุกขึ้นมาบนเฮือนเฮาแน่”

“อาจสิเป็นลมกะได้ขอรับ” คูนเดินออกมาส่องดูในแต่ละห้อง “ข้าวของเครื่องใช้กะยังอยู่ครบนะขอรับ บ่มีหยังหรอกขอรับ แม่เฒ่าเข้าไปนอนต่อเถิด อีกหลายยามกว่าสิเช้า”

แม่เฒ่าต้วนเกิดความสงสัยในใจ หรือว่าตนจะวิตกกังวลมากเกินไป ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเดินกลับเข้าไปนอนก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของชาวบ้านว่าลูกสาวหายตัวไป เมื่อแม่เฒ่าเดินไปส่องดูก็เห็นคบเพลิงบ้านแต่ละหลังต่างลุกโชติช่วง

“ชาวบ้านเป็นหยังขอรับ” คูนประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น “หลานขอตัวไปดูได้บ่ขอรับ”

“แม่ได้ยิน…นั่นมันเสียงร้องไห้ของพวกแม่หญิง พวกเขากำลังวิ่งไปที่เฮือนของท้าวคำมั่น” แม่เฒ่าต้วนเดินออกมายืนตรงชานเฮือนก่อนหลับตาย้อนดูเหตุการณ์ก่อนหน้าด้วยฌาน “พวกโจรใช้เวทมนตร์ควบคุมพวกเฮาให้นอนหลับลึกกันทั้งหมู่บ้าน หลังจากนั้นพวกมันกะพากันอุ้มแม่หญิงขึ้นบนม้าแล้วควบหนีไป โจรพวกนี้เป็นกลุ่มเดียวกันกับเหตุการณ์ลักพาตัวจำปีเมื่อสามปีก่อนด้วย”

“แล้วจำปาถูกพวกโจรอุ้มไปอยู่บ่ขอรับ แม่เฒ่ามองเห็นบ่ขอรับ” คูนรู้สึกวิตกกังวลมากและภาวนาอย่าให้มีอะไรขึ้นเกิดขึ้นกับจำปาด้วยเถิด

“บ่รู้คือกัน” แม่เฒ่าต้วนตอบออกมาก่อนจะรีบชักไม้เท้าเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที

คูนตัดสินใจวิ่งลงจากเฮือนพร้อมเป่าปากเสียงนกหวีดเรียกไอ้นวลให้วิ่งออกมารับตน จากนั้นเขาก็รีบควบม้าไปที่เฮือนของท้าวคำมั่นทันที ครั้นพอถึงหน้าเฮือนของท้าวคำมั่น เขาถอนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจที่เห็นจำปายืนอยู่ข้างๆ จำปีและแม่จำปูน

ขณะนี้ชาวบ้านต่างมารวมตัวกันหน้าเฮือนท้าวคำมั่น ส่วนมากเป็นครอบครัวที่ลูกสาวถูกลักพาตัวไป พวกเขาร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับร้องขอให้พ่อใหญ่รีบจัดกองกำลังออกตามหาลูกสาวพวกเขาโดยเร็ว

จำปีหันไปเห็นยายชราคนหนึ่งที่ยืนร้องไห้อยู่ท้ายกลุ่มชาวบ้าน เธอรีบก้าวเท้าไปหายายคนนั้นด้วยแววตาเศร้าหมองและภาวนาให้สิ่งที่เธอคิดไม่ใช่เรื่องจริง “ยายจ๊ะ บัวเพียงล่ะจ๊ะ”

“บัวเพียงกะถูกลักพาตัวไปคือกัน” ยายร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม “จำปีช่วยบัวเพียงให้ได้เด้อ ถ้าเกิดบัวเพียงเป็นหยังไป ยายกะบ่ฮู้สิอยู่ยังไงต่อไป”

สองมือของจำปียื่นไปคว้ามือของยายมากุมเอาไว้ “บัวเพียงสิกลับมาอย่างปลอดภัยจ้ะ เฮามาช่วยกันภาวนาให้ทุกคนกลับมาปลอดภัยกันนะจ๊ะ”

จากนั้นจำปีก็ประคองยายเข้าไปนั่งบนแคร่ใต้ถุนเฮือน ยิ่งพอรู้ว่าบัวเพียงก็เป็นหนึ่งในแม่หญิงผู้เคราะห์ร้าย ความรู้สึกหดหู่ใจก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเพื่อนรักต้องมาตกอยู่ชะตากรรมเดียวกันกับที่เธอเคยเจอเมื่อ 3 ปีก่อน

หากมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับบัวเพียงจนต้องจากโลกใบนี้ไป คนที่น่าสงสารมากที่สุดก็เป็นยายผู้นี้ ที่จะต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียวไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ เพราะครอบครัวของพวกเขามีกันเพียงแค่สองยายหลานเท่านั้น